ေၾကာက္တတ္သူ တစ္ေယာက္လား...

ဒိုင္ယာရီေရ...
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ ကိုယ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဖိႏွိပ္ခံ၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာခ့ဲရသကိုး...။ မိဘမ်ားက အားေပးရွာေသာလည္း ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ့္အလိုမွ မျဖစ္ခ့ဲတာကို ႀကီးမွ သိရတာ...။
အဲဒီေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာရွိခ့ဲတာက အဆန္းမွ မဟုတ္ေတာ့တာ...။
ဟုိဟာ မလုပ္န႔ဲ... ဒီဟာမလုပ္န႔ဲ...
ေဒ၀ါႀကီးလာလိမ့္မယ္... အဲဒီလို အဲဒီလို...
ႀကီးလာေတာ့လဲ ဒါ ဥပေဒန႔ဲ မညီဘူးတ့ဲ...။
တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့ လုပ္ေနတာပဲ... ဘာမွလဲ မျဖစ္...။ ဘာဥပေဒလဲေတာ့ မသိဘူး..။
ဟုိဟာ မလုပ္န႔ဲ ဒီဟာ မလုပ္န႔ဲ
ရဲဖမ္းလိမ့္မယ္...။
တစ္ခ်ိဳ႔မ်ား သူတို႔န႔ဲေတာင္ ပလဲနံပ သင့္လို႔ရယ္...။ အဆင္ကို ေျပလို႔...။
ကားတစ္၀ီ၀ီစီး... ဟဲန္းဖုန္း ခါးၾကားခ်ိတ္... မာဘိုရိုေလးခဲ... တိုက္ဂါးသံဘူးေလးကိုင္ ပူးလစ္စ္ မ်က္မွန္ေလးတပ္... ေၾကာင္ကမ္ဘာ ရႈးဖိနပ္ကိုစီး... ႏွစ္ပိႆာေလာက္ ေလးမယ့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးက လည္ပင္းမွာငိုက္လို႔... ႏိုက္ကလပ္ ညတိုင္းသြား... ဒါက အရင္တုန္းက ေျပလည္သူမ်ား စတိုင္ကို ပံုေဖၚတာ...။
သူရို႔မယ္.. ဒီေကြ႔ကို ဒီတက္န႔ဲ ေလွာ္မယ္.. ဟိုေကြ႔ကို ဟိုတက္န႔ဲေလွာ္ဖို႔ အင္းထဲက ေလွာ္တက္မ်ိဳးစံုကို ကန္ထရိုက္ဆြဲၿပီး ဂိုေဒါင္ထဲ ထည့္ထားသူမ်ားေပါ့...။
ကုိယ္ေျပာခ်င္တာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရမလားဆိုေတာ့လဲ ခ်င့္ခ်ိန္ရမ့ဲအရာေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူေၾကာက္စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တာ ၾကာပါပေကာ...။
ဇာပါးပါးန႔ဲ အုပ္ထားတ့ဲ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ခဲျခစ္ပန္းခ်ီလဲ ဖြင့္မျပႏိုင္ခ့ဲတာ ၾကာပါၿပီ...။
ကိုဒိုက္ေရ... ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသြးေၾကာင္တတ္ေနၿပီပါပေကာလို႔ သိရင္ ေျပာဦးမလား မသိ...။
အဟက္... ပုတ္သင္ညိဳမ်ားလို႔ အေရာင္မေျပာင္းတတ္တာက ခက္ပါေသာ္ေကာ...။
ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို ေၾကာက္တတ္လား ေမးလာခ့ဲရင္ ဟုတ္က့ဲ ေၾကာက္တတ္ပါတယ္လို႔ ေျဖမွာပါ...။
ဟုတ္က့ဲ...။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ရည္ညႊန္းပါတယ္ခင္ဗ်ား...။
အားလံုး ေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ား...။