Bali Trip 01 , Bali Trip 02 ဖတ္ရန္။
Air Ticket, Hotel Booking Confirm ျဖစ္ၿပီးတ့ဲေနာက္ ယူစရာရွိတ့ဲ စာရင္းမ်ားကို ျပဳစုၿပီးရင္ ခရီးထြက္စို႔လား...။
စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းလုိင္း ခရီးစဥ္ SQ 946 န႔ဲ ညေန ၄း၄၀ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ တာမီနယ္ ၂ ကေန ထြက္ခြာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗီဇာကေတာ့ ဘာလီေလဆိပ္ေရာက္မွာ Visa On Arrival ယူရံုပဲ ဆုိေတာ့ ကိစၥ မရွိပါဘူး။
ပတ္စ္ပို႔ကလဲ ၂၀၁၃ ၇ လပိုင္းမွ ကုန္မွာဆုိေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။
Airport က Singapore Air Counter မွာ ေန႔လည္ ၂ နာရီ Check In ဝင္ပါတယ္။ ဂ်ဴတီဖရီးေရွာ့ထဲမွာ ေရွာ့ပင္ထြက္ခ်ိန္ရေအာင္ပါ။ တစ္ကယ္က မနက္ပိုင္းေလယာဥ္န႔ဲ သြားခ်င္ေသာ္လည္း ထုိင္ခုံျပည့္ေနလုိ႔ ညေနဖလုိက္န႔ဲ သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်က္အင္ ၿပီးေတာ့ လဝက ကို ျဖတ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဘယ္ဘယ္ျခမ္းက ေငြလဲ ေကာင္တာ ရွိတ့ဲ ဘဏ္ေတြဆီ သြားၿပီး အင္ဒိုနီးရွား ရူပီး လဲပါတယ္။ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကေတာ့ ရိတ္တယ္။ စင္ကာပူ တစ္ေဒၚလာကို ၆၉၆၀ ရူပီးပဲ ေပးပါတယ္။ လဲၿပီးတ့ဲေနာက္ တစ္ျခားဆိုင္ေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။
ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မဝယ္ျဖစ္ပါဘူး။
ေနကာမ်က္မွန္ တစ္လက္ေတာ့ ဝယ္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။ အေရွ႕ဖက္ ပို႔စ္မွာ ေျပာခ့ဲၿပီးပါၿပီ။
အင္ဒုိနီးရွားကို သြားမယ္ဆုိရင္ ေငြသားကို ရူပီး သန္း၁၀၀ ပဲ ယူသြားလုိ႔ရပါမယ္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၁,၀၀၀ နီးပါးေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စင္ကာပူ ေငြသား ၁၀၀၀ ေဒၚလာ ယူသြားပါတယ္။
စင္ကာပူကေန ဘာလီကၽြန္းက Denpasar ေလဆိပ္ကို ပ်ံသန္းခ်ိန္ ၂း၂၀ နာရီေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ညေနစာ ေကၽြးပါတယ္။ စားလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ ဝုိင္နီႏွစ္ခြက္ဆင့္ ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရုပ္ရွင္ေတြ ျပေပးပါတယ္။ အသြားကိုေတာ့ ကိုရီးယားကား Spell Bounce ဆုိတ့ဲ Horror Movies ၾကည့္သြားတယ္။ အဲယားကြန္း ေအးလုိ႔ ေစာင္ေတာင္းၿခံဳရတယ္။
ဘာလီကို ည ၇း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ေလယာဥ္ဆုိက္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္တာ ၃ စီးတုိက္ေနလုိ႔ အဝင္မွာ လူေတြ က်ပ္ညွပ္ေနပါတယ္။ ဗီဇာေၾကး USD 25 ကို ဗီဇာေၾကး ေကာက္ခံတ့ဲ ေကာင္တာ ငါးခုကေန ေကာက္ခံေပးပါတယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးက ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ပါပဲ။ အမ်ားပိုင္းေတြ႔ရတာ ၾသဇီေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ ဖြဲစည္းပံုက ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္သြားတ့ဲ အတုိင္းပဲ...။ ေလွ်ာက္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဘာလီ လက္ရာ ပန္းပုေတြ လက္စြမ္းျပထားတ့ဲ အရုပ္ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဗီဇာေၾကးေပးဖုိ႔ လူနည္းတယ္ ထင္ရတ့ဲ အတန္းကို တန္းစီပါတယ္။ ေရွ႔မွာ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္... တန္းစီေနပါတယ္။ တစ္ေမ့တစ္ေမာေလာက္ တန္းစီၿပီးမွ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ပါတယ္။ ေဒၚလာန႔ဲ ေပးေဆာင္ႏိုင္သလုိ ရူပီးန႔ဲလဲ ေပးေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္လက္ထဲက ပတ္စ္ပို႔န႔ဲ ယူအက္စ္ေဒၚလာကို အသင့္ေဆာင္ထားရံုပါပဲ။
ေကာင္တာက ေငြလက္ခံတ့ဲ ဝန္ထမ္းက ကုိယ့္လက္ထဲက ပတ္စ္ပို႔ အနီေရာင္ကို ျမင္တာန႔ဲ ေတာင္းၾကည့္ၿပီး No Need to pay Visa Fees for Myanmar လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲလုိမွန္း သိရင္ အစကတည္းက တန္းမစီပါဘူး။ သတိေပးစာတမ္းလဲ ကပ္ထားတာ မေတြ႔မိပါဘူး။ ကိုယ္ေတြပဲ မ်က္စိလွ်မ္းသြားတာလား မသိဘူး။ အေနာက္က တန္းစီေနတ့ဲ သူေတြက ကုိယ္ေတြကို အားက်တ့ဲ အၾကည့္န႔ဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္ (လို႔ ထင္ပစ္လုိက္တယ္။ ၂ ေယာက္စာ ေဒၚလာ ၅၀ သက္သာတာ နည္းလား...။ :P ) အာဆီယံႏိုင္ငံ မုိ႔လုိ႔လား မသိဘူး။ ဒီအတုိင္းဆုိ အင္ဒုိနီးရွန္းေတြ ျမန္မာျပည္ သြားလည္ရင္ အျပန္အလွန္အေနန႔ဲ ဗီဇာေၾကး ေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲဒီေနာက္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး လဝက ေကာင္တာ Immigration Counter ကို သြားၿပီး တန္းစီပါတယ္။ ေကာင္တာက ဗီဇာ တံဆိပ္တံုး ထုေနတ့ဲ လဝက ဝန္ထမ္းက ကိုယ္ေတြအလွည့္လဲ ေရာက္ခါနီးေရာ၊ ကိုယ့္လက္ထဲက စာအုပ္ အနီေရာင္ကို ေတြ႔ေရာ ညာဘယ္ျခမ္းက အထူး သံတမန္၊ Airplane Crew Member န႔ဲ Special Case မ်ား အတြက္သာ လုိ႔ ေရးထားတ့ဲ လဝက ေကာင္တာကို သြားဖုိ႔ လက္လွမ္းညႊန္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကလဲ အဲဒီကို သြားခုိင္းတာ ေသခ်ာလားလုိ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ န႔ဲ ေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သြားမွာသာ သြားစမ္းပါလုိ႔ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပျပန္ပါတယ္။
အဲဒါန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္တာ ႏွစ္ခုသာ ရွိတ့ဲ စပါယ္ရွယ္ လဝက ေကာင္တာကို သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ တန္းစီေနတ့ဲသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲက စာအုပ္ကို ေသခ်ာေတာင္ စစ္မေနေတာ့ပါဘူး။ တံဆပ္တံုးန႔ဲ ဒုန္းကနဲ ထု၊ Arrival Form White Card ကို ၿဖဲယူ၊ Departure Form ကို စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္ေပးပါတယ္။ ၿပီးၿပီလား ဆုိေတာ့ ၿပီးၿပီတ့ဲ...။ Return Ticket ေတာင္းတာ ဘာညာ ဘယ္ဟုိတယ္မွာ တည္းမယ္ ဘာညာ မေမးပဲ အေမးအျမန္း မရွိ တံုးထု ေပးလုိက္ေတာ့ အ့ံၾသေနမိ....။
တစ္ျခားႏိုင္ငံသြားလုိ႔ အနီေရာင္စာအုပ္ ကိုင္ထားတာ ေတြ႔ရင္ ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ စစ္၊ အျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေတာင္းစစ္တတ္တ့ဲ တစ္ျခားႏိုင္ငံက လဝက ေတြန႔ဲ မတူျဖစ္ေနလုိ႔ ကိုယ္က အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတာ။
ႏွစ္ေယာက္သား စာအုပ္ကို စစ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ရက္၂၀ ၃၀ (Typo Error : It is supposed to be 30 dyas by default. Thanks to မမမမ who commented in C-Box) အလည္ဗီဇာ တံုးထုေပးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါန႔ဲ Luggage ေတြ ေရြးဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ ရွိရာဆီကို သြားတာေပါ့။ ပစၥည္းေတြက ဝန္ထမ္းေတြက ေအာက္ကို ခ်ထားေပးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီမွာလဲ Custom ကို သြားတ့ဲ လမ္းမွာ မ်ားလုိက္တ့ဲ လူေတြ။ နည္းနည္းေတာ့ လူလည္လုပ္ၿပီး သူမ်ား တန္းစီတာကို ၾကားျဖတ္တုိးလုိက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူမွလဲ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲယားကြန္းကလဲ မႏိုင္၊ ပူက ပူဆုိေတာ့ ထြက္ခ်င္တာပဲ သိေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြလဲ ဒီလိုပဲ တန္းစီမေနပဲ ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလုိ ျဖတ္ျဖတ္ ဝင္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ ျပည္မႀကီးက တရုတ္၊ ေဟာင္ေကာင္ ထုိင္ဝမ္ တရုတ္န႔ဲ ၾသဇီ အေတြ႔မ်ားတယ္။ စလံုးတရုတ္မ်ား မေတြ႔မိသလုိပဲ...။
အေကာက္ခြန္ကို Green Channel ကေန ျဖတ္ခ့ဲတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြက ဥပေဒန႔ဲ မလႊတ္ကင္းတာ ဘာမွ မပါေတာ့ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ မျဖတ္ခင္မွာ X-ray စက္ကို ပစၥည္းေတြ အကုန္လံုး ျဖတ္ရပါတယ္။ အိတ္ေဆာင္၊ လက္ဆြဲအိတ္ အကုန္ ျဖတ္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အိတ္ေတြ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ၊ ဥပဓိရုပ္ သိပ္မေကာင္းတာ ျမင္ရင္ ေခၚၿပီး အိတ္ဖြင့္ခိုင္းၿပီး စစ္ပါတယ္။ ေရွ႕က Foreigner ကေတာ့ ေဆးဘဲရုပ္ ေပါက္ေနလုိ႔ သူ႔ပစၥည္းေတြ စစ္ေနပါတယ္။ ဘီးဖာတ့ဲ ေကာ္ဗူးလုိဟာကို ေသခ်ာပိတ္ၿပီး တိတ္န႔ဲ အဖံုးေတြကို အလံုပိတ္ထားတ့ဲဟာကို အေကာက္ခြန္က ေမးေတာ့ သူက ယိုေတြလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္က်န္ခ့ဲလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္ေတြလဲ သူတုိ႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ဲတယ္။
အေကာက္ခြန္က ထြက္တာန႔ဲ ေကာ္ရစ္ဒါ ေဘးမွာ ေငြလဲဆုိင္ မွန္လံုခန္းေလးေတြ တန္းစီေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တုိးရစ္မ်ားက ပထမဆံုး ေတြ႔တ့ဲ ဆုိင္မွာ လဲၾကတာ မ်ားတယ္။ ၁၂ ဆုိင္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြလဲ လာသမွ် လူေတြကို ေငြလဲဖုိ႔ ေခၚေနတာ ေရႊတိဂံုဘုရားက ပန္းေရာင္းသည္ေတြ ဘုရားဖူးကို ပန္းဝယ္ခုိင္းသလိုပဲ။ ေငြလဲႏႈ႕န္းက စလံုး တစ္ေဒၚလာကို ရူပီး ၇၁၀၀ တ့ဲ။ ၿမိဳ႕႕ထဲက ဘဏ္မွာဆို ၇၃၀၀ အနည္းဆံုး ေပးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လဲစရာ မလုိေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ထြက္ခ့ဲပါတယ္။ ေလဆိပ္ အတြင္းခန္းက လူႀကိဳတ့ဲ အခန္းကို ထြက္လုိက္ေတာ့ လာႀကိဳတ့ဲ လူေတြ မနည္းပါဘူး။ ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ဟုိတယ္က လာႀကိဳသူေတြဟာ လက္ထဲမွာ လူနာမည္န႔ဲ ေလယာဥ္ဖလုိက္ ခရီးစဥ္ အမွတ္န႔ဲ...ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ထားပါတယ္...။ ဘုရားပြဲ က်ေနတာပဲ။ သူတုိ႔ကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး ေလဆိပ္ခန္းမ အျပင္ဖက္ကို ထြက္လုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ တက္စီငွားမွာ ဆုိေတာ့ ဟိုတယ္ကို ကား မစီစဥ္ခုိင္းဘူးေလ။ Tripadvisor ထဲမွာ ေရးထားတာက BlueBire Taxi ကိုသာ ငွားပါတ့ဲ။ သူတုိ႔က Meter န႔ဲ ေမာင္းလုိ႔တ့ဲ။ တစ္ျခား တက္စီသမားေတြက မတန္တဆ ေတာင္းတတ္လုိ႔ပါတ့ဲ။ အဲဒါန႔ဲ BlueBird လုိက္ရွာေတာ့ ေလဆိပ္ ကားပါကင္ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္က တံခါးေပါက္ ညာဘက္ျခမ္းမွာ TAXI ဆုိၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးႀကီး တပ္ထားတာ ေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရန႔ဲ သြားလိုက္ပါတယ္။ မွန္ကာထားတ့ဲ အခန္းမွာ တက္စီေတြကို လက္ခံ ငွားေပးေနပါတယ္။ ေကာင္တာေနာက္မွာ ဇယားတစ္ခု ဆြဲထားၿပီး ကိုယ္သြားလုိတ့ဲ ေနရာအလုိက္ တက္စီ ေစ်းႏႈန္းေတြကို ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က Kuta သြားရမွာ ဆုိေတာ့ 50000~60000 က်ပါတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ IDR 60,000 က်ပါတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္၊ သက္ဆုိင္ရာ တက္စီသမားန႔ဲ လုိက္သြား ကားေပၚတက္ၿပီး ဟိုတယ္ကို လုိက္ပုိ႔ခုိင္းပါတယ္။
ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ပုဇြန္ဆီေရာင္ သမ္းေနတ့ဲ ဆည္းဆာက လွခ်င္တုိင္း လွေနပါတယ္။
ကိုယ္လာၿပီ ဘာလီေရ.....။
Air Ticket, Hotel Booking Confirm ျဖစ္ၿပီးတ့ဲေနာက္ ယူစရာရွိတ့ဲ စာရင္းမ်ားကို ျပဳစုၿပီးရင္ ခရီးထြက္စို႔လား...။
စင္ကာပူ ေလေၾကာင္းလုိင္း ခရီးစဥ္ SQ 946 န႔ဲ ညေန ၄း၄၀ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ တာမီနယ္ ၂ ကေန ထြက္ခြာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗီဇာကေတာ့ ဘာလီေလဆိပ္ေရာက္မွာ Visa On Arrival ယူရံုပဲ ဆုိေတာ့ ကိစၥ မရွိပါဘူး။
ပတ္စ္ပို႔ကလဲ ၂၀၁၃ ၇ လပိုင္းမွ ကုန္မွာဆုိေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။
Airport က Singapore Air Counter မွာ ေန႔လည္ ၂ နာရီ Check In ဝင္ပါတယ္။ ဂ်ဴတီဖရီးေရွာ့ထဲမွာ ေရွာ့ပင္ထြက္ခ်ိန္ရေအာင္ပါ။ တစ္ကယ္က မနက္ပိုင္းေလယာဥ္န႔ဲ သြားခ်င္ေသာ္လည္း ထုိင္ခုံျပည့္ေနလုိ႔ ညေနဖလုိက္န႔ဲ သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခ်က္အင္ ၿပီးေတာ့ လဝက ကို ျဖတ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဘယ္ဘယ္ျခမ္းက ေငြလဲ ေကာင္တာ ရွိတ့ဲ ဘဏ္ေတြဆီ သြားၿပီး အင္ဒိုနီးရွား ရူပီး လဲပါတယ္။ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကေတာ့ ရိတ္တယ္။ စင္ကာပူ တစ္ေဒၚလာကို ၆၉၆၀ ရူပီးပဲ ေပးပါတယ္။ လဲၿပီးတ့ဲေနာက္ တစ္ျခားဆိုင္ေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။
ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မဝယ္ျဖစ္ပါဘူး။
ေနကာမ်က္မွန္ တစ္လက္ေတာ့ ဝယ္ျဖစ္ခ့ဲတယ္။ အေရွ႕ဖက္ ပို႔စ္မွာ ေျပာခ့ဲၿပီးပါၿပီ။
အင္ဒုိနီးရွားကို သြားမယ္ဆုိရင္ ေငြသားကို ရူပီး သန္း၁၀၀ ပဲ ယူသြားလုိ႔ရပါမယ္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၁,၀၀၀ နီးပါးေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စင္ကာပူ ေငြသား ၁၀၀၀ ေဒၚလာ ယူသြားပါတယ္။
စင္ကာပူကေန ဘာလီကၽြန္းက Denpasar ေလဆိပ္ကို ပ်ံသန္းခ်ိန္ ၂း၂၀ နာရီေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ညေနစာ ေကၽြးပါတယ္။ စားလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ ဝုိင္နီႏွစ္ခြက္ဆင့္ ေသာက္ပစ္လုိက္တယ္။
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရုပ္ရွင္ေတြ ျပေပးပါတယ္။ အသြားကိုေတာ့ ကိုရီးယားကား Spell Bounce ဆုိတ့ဲ Horror Movies ၾကည့္သြားတယ္။ အဲယားကြန္း ေအးလုိ႔ ေစာင္ေတာင္းၿခံဳရတယ္။
ဘာလီကို ည ၇း၀၀ နာရီေလာက္မွာ ေလယာဥ္ဆုိက္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္တာ ၃ စီးတုိက္ေနလုိ႔ အဝင္မွာ လူေတြ က်ပ္ညွပ္ေနပါတယ္။ ဗီဇာေၾကး USD 25 ကို ဗီဇာေၾကး ေကာက္ခံတ့ဲ ေကာင္တာ ငါးခုကေန ေကာက္ခံေပးပါတယ္။ လူတန္းရွည္ႀကီးက ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ပါပဲ။ အမ်ားပိုင္းေတြ႔ရတာ ၾသဇီေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ ဖြဲစည္းပံုက ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္သြားတ့ဲ အတုိင္းပဲ...။ ေလွ်ာက္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ ဘာလီ လက္ရာ ပန္းပုေတြ လက္စြမ္းျပထားတ့ဲ အရုပ္ေတြ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဗီဇာေၾကးေပးဖုိ႔ လူနည္းတယ္ ထင္ရတ့ဲ အတန္းကို တန္းစီပါတယ္။ ေရွ႔မွာ အေယာက္ ၃၀ ေလာက္... တန္းစီေနပါတယ္။ တစ္ေမ့တစ္ေမာေလာက္ တန္းစီၿပီးမွ ကိုယ့္အလွည့္ ေရာက္ပါတယ္။ ေဒၚလာန႔ဲ ေပးေဆာင္ႏိုင္သလုိ ရူပီးန႔ဲလဲ ေပးေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္လက္ထဲက ပတ္စ္ပို႔န႔ဲ ယူအက္စ္ေဒၚလာကို အသင့္ေဆာင္ထားရံုပါပဲ။
ေကာင္တာက ေငြလက္ခံတ့ဲ ဝန္ထမ္းက ကုိယ့္လက္ထဲက ပတ္စ္ပို႔ အနီေရာင္ကို ျမင္တာန႔ဲ ေတာင္းၾကည့္ၿပီး No Need to pay Visa Fees for Myanmar လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲလုိမွန္း သိရင္ အစကတည္းက တန္းမစီပါဘူး။ သတိေပးစာတမ္းလဲ ကပ္ထားတာ မေတြ႔မိပါဘူး။ ကိုယ္ေတြပဲ မ်က္စိလွ်မ္းသြားတာလား မသိဘူး။ အေနာက္က တန္းစီေနတ့ဲ သူေတြက ကုိယ္ေတြကို အားက်တ့ဲ အၾကည့္န႔ဲ ၾကည့္ေနၾကတယ္ (လို႔ ထင္ပစ္လုိက္တယ္။ ၂ ေယာက္စာ ေဒၚလာ ၅၀ သက္သာတာ နည္းလား...။ :P ) အာဆီယံႏိုင္ငံ မုိ႔လုိ႔လား မသိဘူး။ ဒီအတုိင္းဆုိ အင္ဒုိနီးရွန္းေတြ ျမန္မာျပည္ သြားလည္ရင္ အျပန္အလွန္အေနန႔ဲ ဗီဇာေၾကး ေပးစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။
အဲဒီေနာက္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး လဝက ေကာင္တာ Immigration Counter ကို သြားၿပီး တန္းစီပါတယ္။ ေကာင္တာက ဗီဇာ တံဆိပ္တံုး ထုေနတ့ဲ လဝက ဝန္ထမ္းက ကိုယ္ေတြအလွည့္လဲ ေရာက္ခါနီးေရာ၊ ကိုယ့္လက္ထဲက စာအုပ္ အနီေရာင္ကို ေတြ႔ေရာ ညာဘယ္ျခမ္းက အထူး သံတမန္၊ Airplane Crew Member န႔ဲ Special Case မ်ား အတြက္သာ လုိ႔ ေရးထားတ့ဲ လဝက ေကာင္တာကို သြားဖုိ႔ လက္လွမ္းညႊန္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတြကလဲ အဲဒီကို သြားခုိင္းတာ ေသခ်ာလားလုိ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ န႔ဲ ေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သြားမွာသာ သြားစမ္းပါလုိ႔ လက္ေဝွ႔ယမ္းျပျပန္ပါတယ္။
အဲဒါန႔ဲ ႏွစ္ေယာက္သား ေကာင္တာ ႏွစ္ခုသာ ရွိတ့ဲ စပါယ္ရွယ္ လဝက ေကာင္တာကို သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ တန္းစီေနတ့ဲသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထဲက စာအုပ္ကို ေသခ်ာေတာင္ စစ္မေနေတာ့ပါဘူး။ တံဆပ္တံုးန႔ဲ ဒုန္းကနဲ ထု၊ Arrival Form White Card ကို ၿဖဲယူ၊ Departure Form ကို စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္ေပးပါတယ္။ ၿပီးၿပီလား ဆုိေတာ့ ၿပီးၿပီတ့ဲ...။ Return Ticket ေတာင္းတာ ဘာညာ ဘယ္ဟုိတယ္မွာ တည္းမယ္ ဘာညာ မေမးပဲ အေမးအျမန္း မရွိ တံုးထု ေပးလုိက္ေတာ့ အ့ံၾသေနမိ....။
တစ္ျခားႏိုင္ငံသြားလုိ႔ အနီေရာင္စာအုပ္ ကိုင္ထားတာ ေတြ႔ရင္ ဖင္ျပန္ ေခါင္းျပန္ စစ္၊ အျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေတာင္းစစ္တတ္တ့ဲ တစ္ျခားႏိုင္ငံက လဝက ေတြန႔ဲ မတူျဖစ္ေနလုိ႔ ကိုယ္က အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတာ။
ႏွစ္ေယာက္သား စာအုပ္ကို စစ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ရက္
အေကာက္ခြန္ကို Green Channel ကေန ျဖတ္ခ့ဲတာေပါ့။ ကိုယ္ေတြက ဥပေဒန႔ဲ မလႊတ္ကင္းတာ ဘာမွ မပါေတာ့ ဒီအတုိင္းပါပဲ။ မျဖတ္ခင္မွာ X-ray စက္ကို ပစၥည္းေတြ အကုန္လံုး ျဖတ္ရပါတယ္။ အိတ္ေဆာင္၊ လက္ဆြဲအိတ္ အကုန္ ျဖတ္ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အိတ္ေတြ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ၊ ဥပဓိရုပ္ သိပ္မေကာင္းတာ ျမင္ရင္ ေခၚၿပီး အိတ္ဖြင့္ခိုင္းၿပီး စစ္ပါတယ္။ ေရွ႕က Foreigner ကေတာ့ ေဆးဘဲရုပ္ ေပါက္ေနလုိ႔ သူ႔ပစၥည္းေတြ စစ္ေနပါတယ္။ ဘီးဖာတ့ဲ ေကာ္ဗူးလုိဟာကို ေသခ်ာပိတ္ၿပီး တိတ္န႔ဲ အဖံုးေတြကို အလံုပိတ္ထားတ့ဲဟာကို အေကာက္ခြန္က ေမးေတာ့ သူက ယိုေတြလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဘာေတြ ျဖစ္က်န္ခ့ဲလဲ မသိဘူး။ ကိုယ္ေတြလဲ သူတုိ႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ့ဲတယ္။
အေကာက္ခြန္က ထြက္တာန႔ဲ ေကာ္ရစ္ဒါ ေဘးမွာ ေငြလဲဆုိင္ မွန္လံုခန္းေလးေတြ တန္းစီေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တုိးရစ္မ်ားက ပထမဆံုး ေတြ႔တ့ဲ ဆုိင္မွာ လဲၾကတာ မ်ားတယ္။ ၁၂ ဆုိင္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ သူတုိ႔တစ္ေတြလဲ လာသမွ် လူေတြကို ေငြလဲဖုိ႔ ေခၚေနတာ ေရႊတိဂံုဘုရားက ပန္းေရာင္းသည္ေတြ ဘုရားဖူးကို ပန္းဝယ္ခုိင္းသလိုပဲ။ ေငြလဲႏႈ႕န္းက စလံုး တစ္ေဒၚလာကို ရူပီး ၇၁၀၀ တ့ဲ။ ၿမိဳ႕႕ထဲက ဘဏ္မွာဆို ၇၃၀၀ အနည္းဆံုး ေပးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လဲစရာ မလုိေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ထြက္ခ့ဲပါတယ္။ ေလဆိပ္ အတြင္းခန္းက လူႀကိဳတ့ဲ အခန္းကို ထြက္လုိက္ေတာ့ လာႀကိဳတ့ဲ လူေတြ မနည္းပါဘူး။ ဆုိင္ရာ ဆုိင္ရာ ဟုိတယ္က လာႀကိဳသူေတြဟာ လက္ထဲမွာ လူနာမည္န႔ဲ ေလယာဥ္ဖလုိက္ ခရီးစဥ္ အမွတ္န႔ဲ...ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ထားပါတယ္...။ ဘုရားပြဲ က်ေနတာပဲ။ သူတုိ႔ကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး ေလဆိပ္ခန္းမ အျပင္ဖက္ကို ထြက္လုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ တက္စီငွားမွာ ဆုိေတာ့ ဟိုတယ္ကို ကား မစီစဥ္ခုိင္းဘူးေလ။ Tripadvisor ထဲမွာ ေရးထားတာက BlueBire Taxi ကိုသာ ငွားပါတ့ဲ။ သူတုိ႔က Meter န႔ဲ ေမာင္းလုိ႔တ့ဲ။ တစ္ျခား တက္စီသမားေတြက မတန္တဆ ေတာင္းတတ္လုိ႔ပါတ့ဲ။ အဲဒါန႔ဲ BlueBird လုိက္ရွာေတာ့ ေလဆိပ္ ကားပါကင္ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္က တံခါးေပါက္ ညာဘက္ျခမ္းမွာ TAXI ဆုိၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးႀကီး တပ္ထားတာ ေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရန႔ဲ သြားလိုက္ပါတယ္။ မွန္ကာထားတ့ဲ အခန္းမွာ တက္စီေတြကို လက္ခံ ငွားေပးေနပါတယ္။ ေကာင္တာေနာက္မွာ ဇယားတစ္ခု ဆြဲထားၿပီး ကိုယ္သြားလုိတ့ဲ ေနရာအလုိက္ တက္စီ ေစ်းႏႈန္းေတြကို ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က Kuta သြားရမွာ ဆုိေတာ့ 50000~60000 က်ပါတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ IDR 60,000 က်ပါတယ္။ လက္မွတ္ျဖတ္၊ သက္ဆုိင္ရာ တက္စီသမားန႔ဲ လုိက္သြား ကားေပၚတက္ၿပီး ဟိုတယ္ကို လုိက္ပုိ႔ခုိင္းပါတယ္။
ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ပုဇြန္ဆီေရာင္ သမ္းေနတ့ဲ ဆည္းဆာက လွခ်င္တုိင္း လွေနပါတယ္။
ကိုယ္လာၿပီ ဘာလီေရ.....။