ေျပး...
ေျပး.......
ေျပး.............
လႊတ္ေအာင္ေျပး...။
ေနာက္က အုပ္စုလိုက္ လိုက္ေနသံကို ၾကားရတယ္...။
အာခံတြင္းထဲက ေျခာက္ကပ္ေနတ့ဲ ေမာဟိုက္သံကို ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၾကားေနရတယ္။
ဒါေပမ့ဲ သူရပ္ေနလို႔ မရဘူး။ ကိုယ္ေပၚမွာ ျခစ္မိတ့ဲ ဆူးေတြ၊ နင္းမိတ့ဲ ဆူးျပြမ္းလမ္းေပၚက ေက်ာက္စရစ္ၾကမ္းေတြ၊ ကႏၱာရဆူးၿခံဳေတြ ဒဏ္ကို သူသတိ မျပဳမိဘူး။ ဒဏ္ရာေတြက ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္ေနတာကို ဂ႐ုမထားအားဘူး။
ေလာေလာဆယ္ အေတြးအာ႐ံုထဲမွာ လြမ္းမိုးေနတာကေတာ့ အသက္ေဘးကေန လြတ္ေအာင္ ေျပးဖုိ႔ပဲ...။
3 နာရီဆက္တိုက္ မရပ္မနား ေျပးလြားေနရေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္ေတြ ႏြမ္းနယ္လာတယ္။ သူ႔ေနာက္က အံုန႔ဲက်င္းန႔ဲ လိုက္ေနတုန္းပဲ။
သူ႔ႏွလံုးခုန္သံ တစ္ဒိန္းဒိန္း ႐ုိက္ခ်က္ဟာ သူ႔နားထင္ေသြးေၾကာကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လာလာ ေဆာင့္ေနတယ္။ သူလြတ္ႏိုင္မလား။ အစက တင္းထားခ့ဲသမွ် စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္က ေတြးေနေပမယ့္ ေျပးေနတ့ဲ ႏႈန္းကို မေလ်ာ့မိဘူး။ ေနာက္ကလဲ လိုက္လာတ့ဲ အသံေတြ ၾကားေနတုန္းပဲ။ ပင္စည္ေတြ၊ ခ်ံဳပုတ္ေတြ သူ႔ေနာက္မွာ ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲ က်န္ေနခ့ဲတယ္။
သူေျပးေနတယ္။
ဆက္ေျပးတယ္။
ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္
ဒါေပမယ့္ သူေမာလာၿပီ။
ေျခကုန္လက္ပန္း က်ေနၿပီ။
လေရာင္ကေတာ့ အဇဋာ မိုးေကာင္းကင္မွာ လင္းပေနလို႔။
လေရာင္ကို တပ္မက္ဖူးတ့ဲ သူ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ လေရာင္ကို မုန္းေနတယ္။ သူရွိရာကို ျမင္ႏိုင္တယ္ေလ။
လေရာင္ကြယ္တ့ဲ အပင္ေတြၾကား သူတိုး၀င္ ေျပးတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းဆီက လွစ္ခနဲ၊ လွစ္ခနဲ လိုက္လာတ့ဲ အရိပ္ေတြကို မ်က္၀န္းေထာင့္မွာ သူေတြ႔ေနရတယ္။ အႏၱရာယ္ေတြ သူ႔နားကို ေတာ္ေတာ္နီးေနၿပီ။ အားစိုက္ထည့္ၿပီး ထပ္ေျပးတယ္။
ေရွ႕မွာ ေရစီးသံသ့ဲသ့ဲကို ၾကားလိုက္တယ္။ သူအားတက္သြားတယ္။ အနည္းဆံုး ေရတစ္ေပါက္ေတာ့ ေသာက္ရမယ္ေလ။ အားတက္သေရာန႔ဲ ေျပးသြားေတာ့ ေရွ႕မွာ ဘာ အတားအဆီးမွ မေတြ႔ေတာ့ပါလား။ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနတယ္။
“အို
”ေခ်ာက္ကမ္းပါး စြန္းမွာ သူေရာက္ေနတာကိုး။
ေဆာင္းေလေအးက ဟိုးေခ်ာက္ကမ္းပါး ေအာက္ဘက္ကေန အေပၚကို ပင့္တိုက္လာတာ သူခံစားလိုက္တယ္။ ေခၽြးေစးေတြန႔ဲ ေမာဟိုက္ေနတ့ဲ သူ... တစ္ခဏေလာက္ေတာ့ အပန္းေျပသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္...
အသံၾကားလို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အႏၱရယ္က လက္တစ္ကမ္းမွာ။
ေနာက္ကို တစ္ျဖည္းျဖည္း ဆုတ္မိတယ္။
ဟိုးေအာက္နားက ေရစီးသံ ပိုပို က်ယ္လာတယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းက ခဲလံုး နင္းမိလို႔ ကိုယ္တစ္ခ်က္ ယိုင္သြားတယ္။
ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္ခဲ တစ္ခ်ိဳ႕ ျပဳတ္က်သြားတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ သူျမင္လိုက္ရတာကေတာ့
ခၽြန္ျမေနတ့ဲ အစြယ္ေဖြးဖြး...
လေရာင္ေအာက္မွာ ၀င္းကနဲ ျဖစ္သြား...
သူ႔ဆီကို အငမ္းမရ တိုး၀င္လာ...
ရွိသမွ်အားန႔ဲ ခုခံ...
လဲက်သြား...
အားနည္းလာ...
လည္မ်ိဳနားမွာ တစ္ခ်က္ စူးကနဲ ျဖစ္သြားယ္။
ေသြးေတြ ... ေသြးေတြ...
အနီေရာင္ ေသြးေတြ...
လမင္းႀကီးေတာင္ အနီေရာင္ ေျပာင္းသြားေလသလား...။
မ်က္လံုးထဲ အေမွာင္တိုက္ တိုး၀င္လာ...
စမ္းေရစီးသံ တစ္ျဖည္းျဖည္း တိုးတိတ္သြား...
နာက်င္မႈေတြ မသိေတာ့
ပိန္းပိတ္တ့ဲ အေမွာင္ထုကသာ တိုး၀င္...
ခ်ိဳျမတ့ဲ ဒဏ္ရာေတြကို ခံစားၿပီးေတာ့ အဆံုးစြန္ေသာ အစြန္း တစ္ဘက္ဆီသို႔...
----xxxx----
အက်ည္းတန္တ့ဲ ျမင္ကြင္းကို မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔... ထက္အာကာ မိုးေကာင္းကင္ အဇဋာမွာေတာ့ တိမ္ညိဳပုပ္ေတြ ကင္းစင္ေနတ့ဲ လျပည့္ည လမင္းကေတာ့ ထိန္ထိန္သာေနတယ္...။
လေရာင္ေတြ ဖ်န္းပက္ေနတ့ဲ တစ္ခဏမွာ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ႐ုတ္ကနဲ ေကာင္းကင္ထက္က ေၾကြဆင္းသြားတယ္။
ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ဘူး...။
လေရာင္ကေတာ့ ျဖာေနတုန္းပဲ...။
----xxxx----
(ဆက္ရန္)