ေခမာရဌ္သို႔ တမ္းခ်င္း...။

မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးညမ်ားကို သူအမွတ္ရမိသည္...။
အိမ္ေခါင္မိုးဆီမွ ႏွင္းခါးမ်ား ႐ိုက္သံနွင့္ မိုးက်သံ တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္တို႔ကို နားခံရင္း ညဥ့္လယ္ယံ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွ ထကာ မနက္အထိ စာၾကည့္ခ့ဲဖူးသည္ကို သတိရ၏။
တ႐ုတ္အေႏြးထည္ကို အထပ္ထပ္၀တ္၊ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို အထပ္ထပ္ပတ္ၿခံဳကာ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ခ့ဲဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိ၏။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္း အိမ္ေရွ႕တံခါး ဖြင့္လိုက္မိလ်င္ျဖင့္ ေတြ႔ခ့ဲ ႀကံဳခ့ဲဖူေသာ ႏွင္းေလလား... မိုးမႈန္ေလလား မပီ၀ိုးတ၀ါးႏွင့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို လြမ္းမိေခ်သည္...။

သူေနေသာ အရပ္သည္ ေတာင္မ်ား ပတ္လည္ ၀ိုင္းလ်က္ရွိေသာ ဒယ္အုိးပံု ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေနရာ ျဖစ္ေလသည္...။
ေတာင္မ်ား ပတ္ခ်ာလည့္ ၀ိုင္းရံေနျခင္းေၾကာင့္ ေအးျမေသာ ရာသီဥတုသည္ ေႏြရာသီမွတစ္ပါး ၿမဳိ႕ေလးအား အၿမဲတစ္ေစ လြမ္းမိုး၏။
ၿမိဳ႕ေလးသည္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္ေသာ္ျငား စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းခ့ဲသည္...။ ထိုသို႔ ျဖစ္ထြန္းရျခင္းမွာ ၿမိဳ႔ေလးကို ရစ္ေခြကာ စီးဆင္းလ်က္ရွိေသာ ျမစ္ငယ္ေလးေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်သည္...။
အဆိုပါ ျမစ္ငယ္သည္ အျခားေသာ ျမစ္မ်ားႏွင္မတူပဲ ေတာင္မွ ေျမာက္သို႔ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစ္ခု ျဖစ္ေခ်၏။

အေရွ႕တိုင္းမွ လာေသာ စိနတိုင္းျဖစ္ကုန္စည္မ်ား၊ ျပည္မႀကီးမွ ေရာက္လာေသာ ကုန္စည္မ်ား၊ ယိုးဒယားအရပ္မွ လာေသာ ကုန္စည္မ်ား ဖလွယ္ရာ၊ ေပါင္းကူရာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးသည္ အခ်က္အခ်ာက်၏။

ထိုၿမိဳ႕ေလးသည္ ရာဇ၀င္ခ်ီ၍ ရွိခ့ဲ၏။ ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ သူေနခ့ဲဖူး၏။
ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမ ျဖစ္ခ့ဲ၏။ ထိုၿမိဳ႕၏ အလယ္တြင္ သူငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးက စ၍ ေနထိုင္ခ့ဲေသာ၊ အိမ္ဟုေခၚဆိုအပ္ေသာ ေနရာရွိ၏။

ထုိအိမ္ကို ယခုအခါ သူ အေ၀းမွ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆ တမ္းတလ်က္ လြမ္းရလ်က္ရွိ၏။

သူမွတ္မိသမွ် သူ၏အိမ္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ဆီမွာတြင္ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ရွိ၏။ ထုိေညာင္ပင္သည္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ မေထရ္ျမတ္တစ္ပါး သီဟိုဠ္သို႔ အလည္သြားရင္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ နီေပါသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူထေသာ ေညာင္ပင္မွ ေညာင္ကိုင္းကို မ်ိဳးပြားယူကာ ၿမိဳ႔လည္ေကာင္တြင္ ပူေဇာ္ကာ စိုက္ထားရာမွ ဧရာမ ေညာင္ပင္ႀကီး ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ...။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ထိုေညာင္ပင္ေတြ နတ္ကြန္းတစ္ခုကို ေဆာက္လုပ္ ကိုးကြယ္ေခ်၏။
"Heart of The City" က်ိဳင္မိုင္း (သို႔) ၿမိဳ႕၏ႏွလံုးသည္းပြတ္ ဟု အမည္သညာ တြင္၏။
ရွင္ေလာင္းလွည့္လ်င္ အဆိုပါ နတ္ကြန္းသို႔ နတ္ျပၾက၏။
ဥပုသ္ေန႔တိုင္း အဆိုပါ နတ္ကြန္းတြင္ ဆြမ္းကပ္ၾက၏။
ယခင္အခါက ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္မွ ရြာသားမ်ား ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာလ်င္ တစ္ကူးတစ္က သြားေရာက္ ရွိခိုးၾက၏။

ယင္းေညာင္ပင္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ၿမိဳ႕၏ သေကၤတ တစ္ခုျဖစ္ေသာ “မဟာျမတ္မုနိ ဘုရား” စံေတာ္ရာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ရွိ၏။
ဘုရားရွင္၏ မဏိေတာ္ကို မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိ ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း ထပ္တူက်ေစရန္ ထိုစဥ္အခါက ၿမိဳ႕၏ေစာ္္ဘြားသည္ ယံုၾကည္ကိုးစားသည့္ အမတ္ပညာရွိကို မန္းေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ေစလြတ္ကာ ေၾကးသြန္း ထုလုပ္ေစ၏။
မုခေတာ္မွာ အလြန္ပင္ သပၸါယ္ေခ်၏။ ဖူးတိုင္း မ၀... ထပ္ခါထပ္ခါ ဖူးခ်င္၏။
ၿမိဳ႕နီး ခ်ဳပ္စပ္သာမက အျခားေသာ ေ၀းလံေသာ အရပ္ေဒသမွ ဘုရားဖူးမ်ား ေရာက္လာကုန္ေလ့ရွိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္ရွိသူတိုင္းသည္ ဘုရားရွင္ထံပါး သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ကုန္ၾက၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ေရာက္လ်င္ အဆိုပါ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားကို အေရာက္ ဖူးၾကကုန္၏။
တစ္ေခါက္ေရာက္တိုင္း တစ္ေခါက္ ၀င္ဖူးလ်င္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေသာေၾကာင့္ ဘာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သူ ရပ္ေ၀းဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စည္ကား၏။

ဘုရားႀကီးႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ၿမိဳ႕၏ ေစာ္ဘြား စံေတာ္မူရာ ျဖစ္ခ့ဲဖူးေသာ ေဟာ္နန္းေနရာ ရွိ၏။
အဆိုပါ ေဟာ္နန္းသည္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဆိုလ်င္ ရွမ္းျပည္တစ္လႊား၌ အႀကီးဆံုး၊ အလွပဆံုး၊ အခမ္းနားဆံုးႏွင့္ အတင့္တယ္ဆံုး ျဖစ္ခ့ဲ၏။
ေဟာ္နန္းကို ေဆာက္သည့္ ဗိသုကာ ပညာရွင္သည္ အိႏိၵယ တိုင္းသားဟု အဆိုရွိကုန္၏။
ေစာ္ဘြားသည္ တပ္ခ်္မဟာ အေဆာက္အဦကို ျမင္မိသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆိုပါ အေဆာက္အဦ၏ ခမ္းနားထည္၀ါ လွပ အခ်ိဳးက်မႈကို ခံစားမိေသာေၾကာင့္ ပံုစံတူ ေဟာ္နန္းကို ေဆာက္လုပ္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္၏။
(ယခုအခါ အဆိုပါ ေဟာ္နန္းေနရာတြင္ ေခတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ခု ျဖစ္သည့္ ေခတ္မွီ ေဟာ္တယ္ႀကီးတစ္ခု ေရာက္ရွိေနေခ်ၿပီ...။)

ေဟာ္နန္း၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ အေရွ႕ဘက္စံ မိဘုရား စံျမန္းရာ အိမ္ေတာ္ ရွိ၏။
ေျမာက္ဘက္တြင္ ေျမာက္နန္းစံ မိဘုရား စံေတာ္မူရာ ေျမာက္အိမ္ေတာ္ ရွိ၏။
အေနာက္ဘက္တြင္ ျခားထားေသာ ကန္၏ အျခားတစ္ဘက္ဆီ၌ အေနာက္နန္းစံ မိဘုရား၏ အိမ္ေတာ္ ရွိ၏။
ေတာင္အရပ္တြင္ကား ျမဘုရားေက်ာင္းသည္သာလ်င္ ရွိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ညာစံ မိဘုရားအတြက္ အိမ္ေတာ္သည္ ေတာင္ဘက္ ၿမိဳ႕႐ိုးအနီးတြင္ ရွိ၏။ အေ၀းဆံုး ျဖစ္ေခ်သည္...။
အဆိုပါ အိမ္ေတာ္အနီးတြင္ ယခုထက္တိုင္ တည္ရွိေနေသာ ၿမိဳ႕အ၀င္တံခါး၀သည္ ထီးထီးတည္း က်န္ေန၏။ ၿမိဳ႕႐ိုးမ်ားမွာမူကား အခ်ိန္ကာလ၏ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ေပ်ာက္ျပယ္ကုန္၏။

အဆိုပါ ေတာင္ညာစံ မိဘုရား၏ အိမ္ေတာ္အနီးတြင္ ၿမိဳ႕ေလးကို အဆက္ဆက္ အုပ္စိုးခ့ဲေသာ နယ္ရွင္ပယ္ရွင္ ေစာ္ဘြားမ်ား၏ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ား ဂူသြင္းထားရာ ေစာ္ဘြားသခ်ၤိဳင္းရွိ၏။
အဆိုပါ သခ်ိဳၤင္းကို တစ္ႏွစ္လ်င္ တစ္ခါသာ ဖြင့္၍ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ဂါရ၀ ျပဳရန္ အခြင့္ေပး၏။
အဆိုပါ ေန႔သည္ ၿမိဳ႕အေခၚ ေစ်းေဟာင္းေန႔ ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္...။
ေစ်းေဟာင္းေန႔သည္ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာ အဆိုပါ သခ်ိဳၤင္းအနီး၌ က်င္းပ၏။
ျမန္မာအလို သႀကၤန္မက်မီ တစ္လအလို လဆန္းတြင္ အဆိုပါ ေစ်းေဟာင္းေန႔ကို သတ္မွတ္ကာ ေစ်းမ်ား တည္ခင္းေရာင္းခ်၏။

ေစာ္ဘြားမ်ား အုပ္စိုးစဥ္ကာလက ရာဇ၀တ္သားမ်ားကို ကြပ္မ်က္ျခင္းမျပဳမီ အဆိုပါ ေစ်းေဟာင္းေန႔တြင္ အဆိုပါ ရာဇ၀တ္သားအား လွည့္လည္ျပသ၏။
ေစ်းထဲေတြ႔သမွ်၊ ရွိသမွ် အစားအေသာက္၊ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ရာဇ၀တ္သားမွ လိုခ်င္၊ စားေသာက္ခ်င္ခ့ဲလ်င္ ယူေစ၊ စားေစသည့္ အခြင့္ရွိ၏။
မေသခင္ ေနာက္ဆံုး အခြင့္ထူး ခံစားေစျခင္း ျဖစ္၏။
ေစ်းထဲတြင္ ေတြ႔ေသာ သမီးပ်ိဳကို ရာဇ၀တ္သားမွ သေဘာက်လ်င္လည္း ရာဇ၀တ္သား အလိုကို လိုက္ေစ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ ေစ်းေဟာင္းေန႔ က်င္းပသည့္ေန႔၌ ရာဇ၀တ္သားမ်ား လွည့္လည္မည္ဆိုလ်င္ မိန္းမပ်ိဳမ်ား အျပင္ကို မထြက္ၾကေတာ့ေခ်...။

ေဟာ္နန္းႏွင့္ အေနာက္စံမိဘုရားအိမ္ေတာ္ အၾကားတြင္ ကန္ႀကီး တစ္ကန္ ရွိေလ၏။
ပါးစပ္ရာဇ၀င္မ်ားအရ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အဆိုပါ ကန္ေစာင့္နတ္အား သမီးကညာ အပ်ိဳစင္ ၇ ေယာက္ကို ဆက္သရသည္ဆို၏။
ပ်က္ကြက္ခ့ဲလ်င္ အဆိုပါ ကန္ႀကီးမွ ေအာ္သံထြက္ကာ အနီးအပါး ျဖတ္သန္းသြားလာသူမ်ား၊ ေနထုိင္သူမ်ားမွ ေရနစ္၍ အသက္ဆံုး႐ႈံးျခင္း မ်ား ျဖစ္တတ္သည္ ဆို၏။
ယခုအခါ အဆိုပါ အယူအဆမ်ား မရွိေတာ့ပါ...။
ထူးျခား ျဖစ္ရပ္အေနႏွင့္ အဆိုပါ ကန္တြင္ လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္က ေက်ာက္ခဲေရေပၚေသာ ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ခ့ဲဖူး၏။ ထုိေပၚခ့ဲေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးအား ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ထားရွိကာ ၾကားသိသူ လူအမ်ားမွ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ တစ္ရပ္အေနႏွင့္ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈၾကကုန္၏။ ေနာင္တြင္ တာ၀န္ရွိသူမွ လာေရာက္ သိမ္းဆည္းသြားသည္ဟုသာ ၾကားရေလ၏။
အဆိုပါ ကန္ကို တစ္ပတ္ ပတ္မိလ်င္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာခြင့္ ႀကံဳႏိုင္သည္ဟု ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အလည္လာသူ ကိုေရႊဧည့္သည္မ်ားအား ေျပာၾကားေလ့ ရွိၾက၏။

ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎ကို အမွီသဟဲျပဳေနသည့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအား အကာအကြယ္ေပးခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲမႈဒဏ္ကို ႀက့ံႀကံ့ ခံခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎၏ ရင္ခြင္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ သူမ်ားကို ႀကံဳခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎၏ ရင္ခြင္ထံသို႔ ျပန္လည္ ခို၀င္လာေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ သားငယ္သမီးငယ္မ်ားကို ၀မ္းနည္းပက္လက္ တစ္ယုတစ္ယ ပိုက္ေထြးေပး၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားမွ ဆြဲယူေျခမြ ဆုတ္ယူဖ်က္ဆီးသည္ကို အံႀကိတ္ခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား၊ အနာရြတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရင္ခြင္အစံုကို ဥေပကၡာျပဳကာ သမိုင္းကို ေျပာျပခ့ဲ၏။

အဆိုပါ ၿမိဳ႕ေလးသည္ သူခ်စ္ခ့ဲေသာ၊ သူခ်စ္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ၊ ခ်စ္ေနလိမ့္ဦးမည္ ျဖစ္ေသာ ေခမာရဌ္ ၿမိဳ႕ကေလးသာလ်င္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တကား....။