မိုး (၃)

ကိုရင္သာေအး င့ံလင့္ေနေသာ မိုးသည္ ေမာင္ေမာင္ေခၚစဥ္က ဗ်ာမထူးပဲ ေအာင္ေက်ာ္ဟု အသံ ခပ္မာမာႏွင့္ ေခၚမွ ထူးလာေလ၏...။
ၾကည့္ေလတိုင္း ေဖြးေဖြးလႈပ္ရံုမွ်မက ေလွႏွင္သြားလာရေလာက္ေအာင္ သြန္ခ်လိုက္သည့္အလား ဒလေဟာ ဒင္းၾကမ္း ရြာခ်ေလ၏...။
အိမ္ေအာက္မွ ရႊ႕ံပုပ္န႕ံမ်ား အ့ဲအ့ဲ ထြက္လာေခ်သည္ တစ္မု႔ံ...။
ကိုရင္သာေအး ေဆးေပါ့လိပ္ကိုသာ တြင္တြင္ ဖြာေနေခ်၏။ အနံ႔ဆိုးမ်ားမွ သက္သာလို သက္သာျငား...။

ဟိုမွာဒီမွာဆီမွ အံုအင္အသံမ်ား နားကြဲေလာက္ေအာင္ ထြက္လာေခ်သည္...။
ဖားထီးမ်ားက ဖားမမ်ားကို ဖိုသံေပးေနေခ်ၿပီတကား...။
မိုးတြင္းတုန္းက မကျမင္းလိုက္ရေရာထင့္။
အတိုးခ်ကာ တီတီတာတာ အသံေပးေနၾက၏။

မိုးတြင္း မိုးမရြာသျဖင့္ စပါးပ်က္ေလေသာ ကိုရင္သာေအးတစ္ေယာက္ သိမ္းထားေသာ ေရနံဆီ မီးခြက္ ရွာေခ်၏။
ေခါင္ထုပ္ေပၚ တင္ထားေသာ ရွားႏွစ္တုတ္ကို လက္၀ယ္ ဆြဲကိုင္ကာ ခေမာက္ကိုေဆာင္း၏။
ဟိုတစ္ႏွစ္က သိမ္းထားေသာ လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းသည္။
လံုခ်ည္တိုတို ၀တ္၏။
ညာဘက္တြင္ကား ရွားႏွစ္တုတ္၊ ဘယ္ဘက္တြင္ကား ေရနံဆီ မီးအိမ္ကို ကိုင္ကာ အိမ္ေပၚမွသည္ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းေခ်၏။

ေျမြပါးကင္းပါး မေၾကာက္ပါေလာ ကိုရင္သာေအး...။
မေၾကာက္ေရးခ် မေၾကာက္...။
လည္ရွည္ဖိနပ္ အသိမ္းလြန္သျဖင့္ ျပန္ရွာမရေတာ့ေခ်။

မယ္ျမတစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ၾကက္သြန္သင္ႏွင့္ေလ၏။
မိုးကား အၿငိဳးႏွင့္ရြာမဆံုးေသး...။