ေခမာရဌ္ တမ္းခ်င္း (၂)

တစ္မိုးကုန္လို႔ တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ေပါ့...။
ရာသီစက္၀န္းက အႀကိမ္ႀကိမ္ လည္ေနေလရဲ႕...။
ေငြပုလဲပြင့္မိုးစက္မ်ားက လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ေငြႏွင္းမႈန္မ်ား ျပန္လည္ အစားထိုးလာပါၿပီ...။
ေမွ်ာ္ေလတိုင္း မိႈင္းမႈန္ရီ... မပီျပင္ ၀ိုးတစ္၀ါးန႔ဲ ပန္းခ်ီေက်ာ္လက္ရာ တစ္ခုအလား ...။
ေျမာက္ျပန္ေလ တိုက္လာတိုင္း ေတာင္ယာမီးခိုးန႔ံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရလိုက္ေလသလား...။
ခ်မ္းစီးတ့ဲ ညတိုင္း ဟိုးအေ၀းက ေတာင္ေပၚမွာ ေတာင္ယာ မီး႐ိႈ႕တာ ေတြ႔မိေလသလား...။
လယ္ကြင္းထဲမေတာ့ ႏုပ်ိဳေနဆဲ ေကာက္သစ္န႔ံေတြန႔ဲ သင္းေနၿပီ...။

ဒီအခ်ိန္ဆို ၿမိဳ႕ကေလးမွာ မနက္ဆို ႏွင္းထုေတြဟာ မီးထိုးလို႔ မကြဲေတာ့ပါဘူး...။
ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္က နယ္သူနယ္သားမ်ား ေရာင္းခ်စရာ ပစၥည္းမ်ားကို ႏြားလွည္းေပၚတင္ၿပီး မနက္ေစာေစာ ၃ နာရီေလာက္ဆို ႏြားမ်ားကို တစ္႐ႈး႐ႈးနဲ႕ ေမာင္းကာ ၿမိဳ႕မေစ်းကို ႏွင္းမကြဲမီ ေရာက္ေအာင္ အေသာ့ႏွင္ေနၾကၿပီ...။

ခ်မ္းစီးလွတ့ဲ ေတာင္ေပၚေဆာင္းရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို အထပ္ထပ္ ၿခံဳထားတ့ဲ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ပံုထဲကေန အန္တုရင္း အဲဒီ ေစ်းကိုသြားတ့ဲ ႏြားလွည္းက ႏြားရွင္မ်ား ႏြားေငါက္သံ၊ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ တစ္အီအီန႔ဲ ျမည္ၿပီး တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ခင္းထားတ့ဲ ကတၱရာလမ္းေပၚ နင္းျဖတ္သြားတ့ဲ လွည္း၀င္႐ိုးသံ၊ ေလထဲကို လြင့္သြားတ့ဲ ႏွင္တံ ၀င့္တ့ဲ တစ္၀ွစ္၀ွစ္န႔ဲ အသံ...။
လြမ္းတမ္းတေနတုန္းပဲ...။

ဒီလို ေဆာင္းတြင္းမွာဆို စားစရာ ပူပူေႏြးေႏြးမ်ားလဲ ေပါပါေလ့...။
ေခါပုတ္...။ အမ်ား သိတ့ဲ ေခါပုတ္။ အခ်ိဳန႔ဲ သာမာန္ေခါပုတ္...။
မီးေသြး မီးဖို ေသးေသးေလး...။ အဲဒီေဘးမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ထိုင္ရင္း အေႏြးဓါတ္ယူၾက၊ မီးလံႈၾက...။
မီးဖုိနားကို ေစာင္ထဲက ထုတ္လာတ့ဲ လက္ကေလးေတြကိုယ္စီျပလို႔...။
အာခံတြင္းက စကားေျပာလိုက္ရင္ ထြက္လာတ့ဲ အာေငြ႔မ်ားက မသိရင္ နဂါးႀကီး မီးတန္းေငြ႔မ်ား မႈတ္ထုတ္လိုက္သလို...။
အဲဒီေနာက္ မီးဖိုေပၚကို သံဇကာတင္ ၿပီးရင္ ေခါပုတ္ကို ကင္...။
ၾကံသကာရည္န႔ဲ တို႔စားရင္ တို႔စားၾက...။ မဟုတ္ရင္ တို႔ဟူးရီးန႔ဲ တို႔စားၾက...။

အဲ.. ေစာင္ပံုထဲ၊ မီးပံုနား မေကြးခ်င္ မကပ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ မနက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးကို က်န္းမာေရး လုိက္စားဖို႔ အေျပးေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ၾကေလရဲ႕...။
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ယြန္းယြန္းမွာ ေလဆိပ္ငယ္ေလး တစ္ခု ရွိတယ္...။
ၿမိဳ႕ကလးန႔ဲ ေလဆိပ္ကို ကတၱရာလမ္းန႔ဲ တစ္ေျဖာင့္တည္း နီးပါး ဆက္ထားတယ္...။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္လို႔ေပါ့...။
အေဖၚအေပါင္း တစ္သိုက္န႔ဲ မနက္ ေလးနာရီကို ထၾက...။

(ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုရပ္ျဖစ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ဘယ္က ဘုရားႀကီးပါ...။ ပံုထဲမွာေတာ့ ရွင္ေလာင္းလွည့္လည္ပြဲမွာ ဘုရားႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီးၿပီး အလွဴဒါယိကာဒါယိကာမ မ်ား က အမွတ္တရ ႐ိုက္ေနတာေပါ့...။)

စုရပ္ျဖစ္တ့ဲ ဘုရားႀကီးနားမွာ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေစာင့္ၾက...။
လူစံုရင္ ေလယာဥ္ကြင္းလမ္း အတိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပးၾက...။
ႏွစ္မိုင္နီးပါး ရွည္တ့ဲ ခရီးပါပဲ...။
ေလယာဥ္ကြင္းမေရာက္ခင္မွာ နမ့္လပ္ဆိုတ့ဲ ေခ်ာင္းကေလး ရွိတယ္...။
ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ဟိုမွာဖက္ဆီကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္အထိ ေပါက္တ့ဲ မိုင္းလားလမ္း ရွိတယ္...။ ေလယာဥ္ကြင္းရွိတယ္...။ သနကခ်င္း(၄) ဆိုတ့ဲ အရင္က အေခၚ ဖိုးခ်င္း တပ္ ရွိတယ္...။
ေခ်ာင္းကေလးကို ျဖတ္ေဆာက္ထားတ့ဲ တံတားေလးကို ေက်ာ္မွ အဲဒီေနရာကို ေရာက္တာ...။
ေလယာဥ္ကြင္းကေတာ့ လုၿံခံဳေရး အရ မနက္ကို ပိတ္ထားတယ္...။ ကင္းတဲမွာ အေစာင့္စစ္သားက စစ္ေစာင္ၿခံဳလို႔ေပါ့...။
အေျပးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနတ့ဲ ေပါင္ျဖဴ မမ၊ ညီမေတြကို ေငးရင္းန႔ဲ...။

တံတားနားတစ္၀ိုက္အထိပါပဲ...။
လူေတြက အဲဒီနားမွာပဲ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ႕တ႐ုတ္ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ားက လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ ကိုယ္စီန႔ဲ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္ၾကရင္း တံတားနားမွာ ထိုက္ခ်ိေတြ ကစားၾကတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ားက ေဂ်ာ့ကင္ ရြရြေလး ေျပးလာၾကၿပီး အဲဒီ တံတားနားမွာပဲ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္...။
လယ္ကြင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေကာက္သင္းန႔ံကို သယ္ေဆာင္လာတ့ဲ လတ္ဆတ္တ့ဲ ေလကို ႐ႈ႐ႈိက္ရင္းန႔ဲေပါ့...။

အဲဒီမွာ တစ္နာရီေလာက္ ေနၿပီး ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္လို႔ တစ္ဖံု၊ ေဂ်ာ့ကင္း ေျပးခ့ဲလို႔ တစ္သြယ္ ျပန္ၾကတယ္...။
ၿမိဳ႕ကေလးနား ျပန္၀င္လာၿပီဆို ဘုရားႀကီးကေန မနက္ ၅နာရီတိုင္း နိဗၺါန္ေဆာ္သမ်ိဳးန႔ဲ ေလာ္စပီကာကေန ဖြင့္ ဖြင့္ေပးတ့ဲ တီးလံုးကို ၾကားရတယ္...။ မနက္ခင္း ေရကင္းသံလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့...။

အခုလို ေဆာင္းတြင္း ၀င္လာၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးကလဲ ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားတယ္...။
စိနတိုင္းကလာတ့ဲ အေႏြးထည္မ်ားဟာ ေစ်းခ်ိဳသလို ေတာ္႐ံု အေအးဓါတ္ကို ကာကြယ္ေပးနိုင္တယ္...။
လူတိုင္းလူတိုင္း အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြန႔ဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကိုယ္စီန႔ဲေပါ့...။
ပ်ိဳပ်ိဳေမ မ်ားကေတာ့ ပါးအို႔နီရဲရဲေလးေတြန႔ဲ အလွေသြးၾကြယ္ေနၾက...။
သားေမြးအစစ္ မဟုတ္တ့ဲ သားေမြးတု အက်ၤ ီေတြကိုယ္စီန႔ဲ...။
႐ုရွား႐ုပ္ရွင္ကားေတြမွာ ျမင္ဖူးတ့ဲ ေအးျမတ့ဲ ရာသီမွာ ေဆာင္းေလ့ရွိၾကတ့ဲ နားရြက္ထိ ဖံုးတ့ဲ ဦးထုပ္ကို အကဲပိုတ့ဲ ကိုကို မမ မ်ားက ေဆာင္းေလရဲ႕...။ အမ်ားအားျဖင့္ အဖိုးႀကီးေတြပဲ ေဆာင္းၾကတယ္...။
ေဆးတံခဲလို႔ေပါ့...။

အာခါလူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ ေတာထဲက သစ္ဥ သစ္ဖု ေဆးဖက္၀င္တာေတြကို သယ္လာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို စီတန္း ၀င္လာတတ္တယ္...။
ေဆးရြက္ႀကီးေတြ ငံုလို႕ နီက်ံေနတ့ဲ သြားေတြ ေပၚေအာင္ ၿပံဳးျပၿပီး “ေပၚလိမ့္.. မယ္လိမ့္” ခ်င္းထပ္ေအာင္၊ မိုးမြန္ေအာင္ ေခၚၿပီး သူတို႔ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတယ္...။ (ေပၚလိမ့္.. မယ္လိမ့္ဆိုတာ သူေဌး၊ သူေဌးမကို ရွမ္းလိုေခၚတာ...။) အျပန္မွာ ဆားခဲေတြ၊ အသားေျခာက္ေတြ ၀ယ္၀ယ္ ျပန္သြားတတ္တယ္...။ သူတို႔က ဆားေတာ္ေတာ္ စားၾကတယ္...။ ေသြးတိုး ျဖစ္တာေတာ့ မေတြ႔မိဘူး...။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အိုင္အိုဒင္း ဓါတ္ ခ်ိဳ႕တ့ဲလို႔ လည္ပင္းႀကီး ေရာဂါျဖစ္တ့ဲ အာခါ လူမ်ိဳးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္...။ ေနးတစ္ေခမာရဌ္သားမ်ားသာ လည္ပင္းႀကီး ေရာဂါ ျဖစ္ၾကတာ...။

ဆားဆိုလို႔...။ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဆားေခ်ာ/မႈန္႔မ်ားဟာ ျပည္မႀကီးကေန ေတာင္ႀကီးလမ္းေၾကာင္းန႔ဲ သြင္းလာတာ မ်ားတယ္...။ ဆားခဲမ်ားကေတာ့ ေတာထဲ ေတာင္ထဲက ဆားတြင္းႀကီးကေန တူးလာ ေရာင္းၾကတာ...။ အာခါ လူမ်ိဳးမ်ားက ေစ်းပိုေပါတ့ဲ ဆားခဲေတြကို ၀ယ္ၾကတယ္...။ ရာဇူအႀကီးႀကီးေတြန႔ဲ ခ်ိန္စက္ၿပီး အနည္းဆံုး ငါးပိႆာ ၀ယ္ၾကတယ္...။ ၿပီးရင္ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ သံဆံုန႔ဲ ျပန္ေထာင္းၾကတယ္...။ (ရာဇူဆိုတာ ခ်ိန္ခြင္ကိုေခၚတာ...။ )

ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုန႔ဲ ေရာျပြမ္းေနတယ္...။ အီေကာ့၊ အာခါ၊ လားဟူ၊ မူးဆိုး၊ ၀၊ လြယ္၊ တိုင္းအဲန္ စတ့ဲ လူမ်ိဳးေတြေပါ့...။ ကခ်င္ေတြလဲ ရွိတယ္...။

ဗဟုသုတ အေနန႔ဲ ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ၀ ေတြဆို တစ္အားေၾကာက္တယ္...။ သူတို႔ကို ၀ဆန္ထုန္ လို႔ေခၚၾကတယ္...။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ ပံုစံကို ေျပာရရင္ သူတို႔ ဆံပင္ပံုစံက တစ္ပံုစံထဲပဲ...။ အေရွ႕ဘက္က ၾကည့္လိုက္ရင္ ဆံပင္ပံုစံဟာ ႀတိဂံလိုပဲ...။ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အဲဒီ ပံုစာပဲ ထားတယ္...။ ယိုးဒယား အဆိုေတာ္ ထံုခ်ိဳင္းေတာင္မွ အဲဒီ ဆံပင္ပံုထားဖူးတယ္...။ အဲဒါကို ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြက ရီစရာအေနန႔ဲ ေျပာၾကတယ္...။ ထုံခ်ိဳင္းက ၀လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဆံပင္ကို ႀကိဳက္လို႔ အတုခိုးတာ.. အဲဒါ ၀တို႔က ပိုၿပီး ဖက္ရွင္က်တယ္ ဘာညာေပ့ါ...။ ၀ဆန္ထုန္ေတြ ၀တ္တတ္တ့ဲ အကၤ် ီက ကိုယ္န႔ဲ မေတာ္တ့ဲ တိုက္ပံုတိုန႔ံန႔ံ န႔ဲ တူတယ္...။ ခါးေပၚတ့ဲ အက်ၤ ီ လိုေပါ့...။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ အမ်ားသူငါ ရီစရာ ေျပာၾကတ့ဲ ဂြက်တယ္ဆိုတ့ဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီေပါ့...။ ဒါေပမ့ဲ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕ ဂြက်တယ္ဆိုတ့ဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီကို ၀ဆန္ထုန္ေတြရဲ႕ ေဘာင္းဘီက ရီတာေပါ့လို႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္...။ သူတို႔ ေဘာင္းဘီဂြက ဒူးေအာက္ေတာင္ ေရာက္တယ္...။ မ်က္စိထဲသာ ျမင္ေယာင္ပါေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဂြက်လိမ့္မလဲဆိုတာ...။

ေျပာရင္းန႔ဲ ေခ်ာ္သြားတယ္...။ သူတို႔ကို ေၾကာက္ရတ့ဲ အေၾကာင္းရင္း....။
သမိုင္းအဆိုအရ သူတို႔ဟာ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဦးဆံုး အေျခခ် ေနထိုင္ဖူးတ့ဲ လူမ်ိဳးေတြပါတ့ဲ...။
ေနာက္မွ တ႐ုတ္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္း ယူနန္နယ္ထဲမွာ ေနထိုင္တ့ဲ ဂံုရွမ္း လူမ်ိဳးမ်ားက ၀င္ေရာက္ ေနရာယူၿပီး အဲဒီ ေနးတစ္ဗ္ ၀ ေဒသခံေတြကို ေမာင္းထုတ္ၿပီး ေတာင္ေပၚကို ပို႔လိုက္ၾကတယ္...။
အဲဒီလို သမိုင္းေတြ ရွိခ့ဲလို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစာ္ဘြားမ်ား နန္းတက္ပြဲ က်င္းပရင္ နန္းေတာ္မွာ ထမင္းစားပြဲ တစ္ခု တည္ခင္းထားတယ္...။ အဲဒီမွာ ၀လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ထမင္းထိုင္စားေနရတယ္...။
နန္းတက္မယ့္ ေစာ္ဘြားက သတ္မွတ္ထားတ့ဲ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီ ထမင္း၀ိုင္းကို ၀င္လာၿပီး ထမင္းထိုင္စားေနတ့ဲ ၀ လက္ကို ဆြဲကာ အျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ရပါသတ့ဲ...။
ၿပီးမွ နန္းတက္ပြဲကို ဆက္က်င္းပၾကသတ့ဲ...။
(ၾကားဖူးတ့ဲ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ကို ျပန္ေျပာင္းေရးျပတာပါ...။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား မရွိတ့ဲ အတြက္ မွားခ်င္ မွားႏိုင္ပါတယ္...။ အဂၤလိပ္ေခတ္အုပ္စိုးတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာေရာ ရွမ္းျပည္မွာပါ က်င္လည္ခ့ဲဖူးတ့ဲ ေမာရစ္ေကာလစ္ Morris Corris ?? ဆိုတ့ဲ အဂၤလိပ္စာေရးသူကေတာ့ ေန၀င္ဘုရင္မ်ား (Sunset Empires)မွာ ေျပာဖူးသလား မသိ...။ အခု ထပ္စြမ္ခမ္းလို႔ ေခၚတ့ဲ စြန္ေတာင္းေစတီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းန႔ဲ ၿမိဳ႕ရဲ႔ အေရွ႕ဘက္ ၿမိဳ႕ရိုးကို ျဖတ္သြားရတ့ဲ ပါလ်ံဆိုတ့ဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၿမိဳ႕သမိုင္းေတြရွိတယ္တ့ဲ...။ ထပ္စြမ္ခမ္းက မွတ္တမ္းအေၾကာင္းကို ဆံုးပါးသြားတ့ဲ သမိုင္းသုေတသီ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းက တစ္ခါသာ ေတြ႔ဖူးခဲ့ၿပီး မွတ္တမ္းေကာ္ပီ ယူခြင့္မႀကံဳလုိက္ဘူး ေျပာတယ္...။ ရွမ္းမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား တ႐ုတ္ျပည္ကေန ရွမ္းကုန္ေျမျမင့္ကို ျဖတ္လို႔ အခု ေရာက္ေနတ့ဲ ေနရာမ်ာ အေျခခ်ေနတ့ဲ အေၾကာင္းကို ကြင္းဆက္ ျပန္ဆက္ေပးမ့ဲ မွတ္တမး္ သမိုင္းလို႔ ေျပာတယ္...။ ပါလံ်ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြ ေျပာျပတာကေတာ့ ပိဋကတ္တိုက္လို႔ ေခၚတ့ဲ တိုက္ေဟာင္းထဲမွာ မိုင္းေန လို႔ ေခၚတ့ဲ ရွမ္းတစ္မ်ိဳးရဲ႕ ဘာသာန႔ဲ ေရးထားတ့ဲ ပုရပိုဒ္မ်ား ရွိတယ္တ့ဲ...။ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးန႔ဲ ပဲပင္ေပါက္ စာသား က်ေနတာပဲတ့ဲ..။ ဖတ္တတ္တ့ဲ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား အေတာ္ကို နည္းပါၿပီတ့ဲ...။ ခုဆို မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့...။ ၀မ္းနည္းစရာ...။ အဲဒါေတြကို ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးေပမယ့္ အဖိုးတန္မွန္း မသိေတာ့ အေရးမထားခ့ဲတာ...။ စိန္လက္စြပ္ထက္ ဆန္ကြဲကိုသာ တန္ဖိုးထားတ့ဲ ၾကက္မလို ျဖစ္ေနခ့ဲေပါ့...။ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ...။ အဲဒီ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား ရာသီဥတုဒဏ္၊ ပိုးစားျခကိုက္တ့ဲ ဒဏ္၊ လူေတြ ပေယာဂေၾကာင့္ ပ်က္စီးရမ့ဲဒဏ္ေတြန႔ဲ မႀကံဳခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေကာ္ပီ သိမ္းထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ...။ )

ကဲ... ၀အေၾကာင္းျပန္ဆက္လိုက္ၾကစို႔...။
ဆိုေတာ့ အဲဒီ ၀မ်ားဟာ ၿမိဳ႕ကေလးေပၚကို ေနာက္ထပ္ ေျခခ်ခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး...။ ေတာင္ေပၚမွာသာ ေနထိုင္ၾကရပါေတာ့တယ္...။ ေတာင္ေပၚမွာေနေတာ့ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းန႔ဲ အသက္ရွင္ရတာေပါ့...။ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းဆိုတာ ေရႊ႔ေျပာင္း ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းန႔ဲ ခပ္ဆင္ဆင္ေပါ့...။ သူတို႔က တစ္ေနရာမွာ တစ္ႏွစ္စိုက္လို႔ အဒီေနရာက ေျမဆီလႊာေတြ ကုန္သြားရင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေနရာေျပာင္းစိုက္ၾကတယ္..။ ေျပာင္းစိုက္ေတာ့့ ေနရာသစ္မွာ ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းရတယ္...။ သူတို႔အတြက္ ပင္ပန္းတယ္..။ ဆိုေတာ့ ေနရာေဟာင္းမွာပဲ ေနခ်င္သူေတြ အတြက္ ေတာင္ယာ အေဟာင္းေပၚမွာ က်န္ေနတ့ဲ စိုက္ၿပီးသား၊ ရိတ္ၿပီးသား အပင္မ်ားကို မီး႐ိႈ႕ၾကတယ္...။ အဲဒီအတြက္ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းေလာက္ဆို ၿမိဳ႔ကေလးကို ၀ိုင္းရံေနတ့ဲ ေတာင္တစ္၀ိုက္မွာ ေတာင္ယာေတြ မီး႐ိႈ႕ထားတာ အတန္းလိုက္ ျမင္ေနရတာေပါ့...။ တစ္ခါတစ္ေလဆို ၿမိဳ႔ကေလးကို လင္းခ်င္းေနေအာင္ ေတာင္ယာမီးေတြ ေလာင္ေနတာ ျမင္ရတယ္...။ ျပာေတြကေတာ့ ေလထုထဲကေန ၀ဲၿပီး ၿမိဳ႔ကေလးေပၚကို တစ္လူလူ လြင့္လို႔ေပါ့...။ ျပာေတြက ေကာက္႐ိုးေတြကို မီး႐ိႈ႕လိုက္လို႔ ျပာက်သြားတ့ဲ အေခ်ာင္းလိုက္အတိုင္း ေလထဲ လႊင့္ေနတာ...။ ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ေခ်ာင္းေတြ ဆိုး မ်က္စိေတြ စပ္န႔ဲ... က်ိန္ဆဲ ေမတၱာ ပို႔ေနၾကတာေပါ့...။

၀ေတြက ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းလုပ္ၾကတာ အက်ယ္ႀကီးပဲ...။ အကုန္ လိုက္မၾကည့္ႏုိင္ဘူး...။ အဲဒီအတြက္ အေစာင့္လိုတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ ႐ိုးရာ အယူအရ ၀ိညာဥ္တစ္ခုခုကို အေစာင့္ထားတ့ဲ ထံုးစံ ရွိတယ္..။ အရင္တုန္းကဆို သူတို႔ ေတာင္ေပၚေန မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္ခုန႔ဲ တစ္ခုဟာ အၿမဲတမ္း စစ္ပြဲျဖစ္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေနေလ့ရွိတယ္...။ နယ္ေျမလုၾကတာ၊ စားနပ္ရိကၡာ လုၾကတာ၊ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို လိင္ေက်းကၽြန္အျဖစ္ လုၾကတာေပါ့...။ တိုက္ပြဲတစ္ခု ၿပီးသြားရင္ အႏိုရတ့ဲသူက ႐ႈံးတ့ဲသူရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး ျပန္သယ္လာၾကတယ္...။ ၿပီးေတာ့ အႏိုင္ရသူတို႕ရဲ႕ ေတာင္ယာေတြမွာ အေစာင့္သေဘာအေနန႔ဲ ေခါင္းျပတ္ကို တုတ္ေပၚ စိုက္ၿပီး ဒီအတိုင္း ထားၾကတယ္တ့ဲ...။

ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုက္ပြဲမ်ား သိပ္ျဖစ္တာ မရွိတာ့ဘူး..။ ဒါေပမ့ဲ ယဥ္ေက်းမႈက နိမ့္ပါးေသးတ့ဲ အတြက္ ေတာင္ယာအေစာင့္လိုတယ္ဆိုတ့ဲ အယူက မေပ်ာက္ပါဘူး...။ ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လိုအပ္တဲ့ အေစာင့္ရဖို႔ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကေလးေပၚကို ဆင္းလာၿပီး ကေလးေတြကို ေခၚေခၚသြားတယ္ဆုိတ့ဲ သတင္းထြက္လာခ့ဲတယ္...။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက လူေတြၾကားမွာ ၀ဆန္ထုန္ေတြက ကေလးေတြကို ဖမ္းေခၚသြားၿပီး ေခါင္းျဖတ္ကာ ေတာင္ယာမွာ အေစာင့္အေနန႔ဲ ထားၾကတယ္ဆိုတ့ဲ ေကာလဟလမ်ား ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္...။ အဲဒီတုန္းက ကေလးငယ္မ်ားဟာ ေန၀င္ရီတစ္ေရာဆို အျပင္မွာ မေဆာ့ရဲေတာ့ဘူး...။ ေျခလက္မ်က္ႏွာ ေဆးၿပီး အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ကုပ္ေလးေနၾကေတာ့တာပဲ...။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေၾကာက္ခ့ဲရေသးတယ္...။ ၾကည္ပါလား ... သူတို႔မ်ား ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လာၿပီဆို ေၾကာက္စရာႀကီးေတြ...။

ႀတိဂံဆံပင္ပံုန႔ဲ...
နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးန႔ဲ...
တိုန႔ံန႔ံ တိုက္ပံုအက်ီၤန႔ဲ...
ဂြက်လွတ့ဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီန႔ဲ...
ခါးမွာလဲ ေဂၚရခါး ဓါးေကာက္ႀကီးေတြန႔ဲ...။
ၿပီးေတာ့ လာေရာင္းတ့ဲ ကုန္ပစၥည္းေတြလဲ ၾကည္ပါဦး...။ အေခါင္းစပ္ဖို႔ ပ်ဥ္ျပားေတြ...။ တ႐ုတ္ေတြပဲ သူတို႔န႔ဲ အဆက္အဆံ လုပ္ၾကတယ္...။ တ႐ုတ္ေတြက အေခါင္းေတြကို မေသခင္ ျပင္ၾကတာေလ...။
ေၾကာက္စရာႀကီးေတြ...။

ကာလ အတို္င္းအတာ တစ္ခုအထိ အဲဒီ ၀ဆန္ထုန္ေတြ ဆိုတာ ေၾကာက္စရာေတြ ျဖစ္ခ့ဲတယ္...။ ခုေတာ့လဲ အတိတ္ေတြမွာ က်န္ခ့ဲၿပီ...။ ေတာင္ယာ မီး႐ိႈ႔တ့ဲ အေလ့က ရွိေသးရဲ႕လား မသိဘူး...။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေခါင္းျဖတ္တ့ဲ ဓေလ့ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာပဲ...။ (နဂိုက ရွိမရွိဆိုတာ ကိုယ္မွ မမွီေတာ့ မသိဘူး...။ တစ္ခုရွိတာက အရင္တုန္းက ယိုးဒယားဘက္ကို ကေလးေတြကို ခိုးခိုးၿပီး သြားေရာင္းစားတ့ဲ ကေလး ေမွာင္ခိုေခတ္ တစ္ေခတ္ ရွိခ့ဲဖူးတယ္...။ )
ခုေတာ့ တိုးတက္လာတ့ဲ ေနထိုင္ျခင္းဓေလ့မ်ားေၾကာင့္ အဲဒီ ၀ေတြကို ႐ိုးရာ အ၀တ္အစားမ်ားန႔ဲ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး...။ ဂ်င္းပဲန္န႔ဲ ေရဘင္န႔ဲ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ...။ တစ္ခ်ိဳ႕၀မ်ားဆို ေဂၚရခါး ဓါးေကာက္မ်ား အစား ေသနတ္ကိုင္ေနသလားပဲရယ္... အဲငွယ္...။ :P

အင္း... ေရးရင္း ေရးရင္းန႔ဲ တမ္းခ်င္းကေန ၀ လူမ်ိဳးမ်ား အေၾကာင္း narrative ျဖစ္ေတာ့မယ္...။

ေနာက္ဆံုးအေနန႔ဲ ပါးခ်င္တ့ဲ မက္ေဆ့ခ်္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေနးတစ္ဗ္ရွမ္းေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဂံုရွမ္း မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္...။ ယိုးဒယားျပည္န႔ဲ နီးတ့ဲအတြက္ ယိုးဒယား ယဥ္ေက်းမႈမ်ား တူညီသေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္...။ စကားအေျပာအဆို အသံုးအႏႈန္းမ်ားသည္လဲ တစ္ထပ္တည္း မဟုတ္ေတာင္ ဆင္တူယိုးမား ပါပဲ...။ တူမွာေပါ့... တိဗက္တိုဘားမင္းဆိုတ့ဲ အစုကေန ဆင္းလာၾကတာကို...။ ယိုးယားေတြ တစ္ခါတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးကို လာေရာက္ သိမ္းပိုက္အုပ္စိုးသြားတ့ဲ ေခတ္တစ္ေခလဲ ရွိခ့ဲဖူးတယ္...။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကူးလူး ဖလွယ္ခ့ဲတာကိုပါ...။ အခုလို ေဆာင္းရာသီ အခါသမယ ရွမ္းတို႔ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးရာသီ နီးလာတ့ဲ အခိုက္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ႏွစ္ကူးရဲ႕ အန႔ံအသက္မ်ားန႔ဲ ထံုမြမ္းေနေတာ့တယ္...။ ဟိုမွာ ဒီမွာ ႏွစ္ကူး သီခ်င္းေလးမ်ား ပ်႕ံလြင့္ေနခ့ဲတယ္...။ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားေနခ့ဲရတယ္...။ ေနာက္ပိုင္းမွာသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပ်ယ္လြင့္သြားခ့ဲတယ္...။ အခုေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ အသိတစ္ေယာက္ဆီကေန အီးေမးလ္န႔ဲ ျပန္လည္ မွ်ေ၀လာလို႔
- ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာမ်ား ၾကားဖူးသြားေအာင္၊
- အေ၀းေရာက္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား နားဆင္ႏိုင္ေအာင္၊
- အထူးသျဖင့္ ၿမိဳကေလးကေန အေ၀းကိုေရာက္ေနတ့ဲ ေခမရဌ္သားမ်ား အလြမ္းေျပ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္
ျပန္တင္ေပးလိုက္ရပါတယ္...။

ႏွစ္ကူး႐ိုးရာ သီခ်င္းနာမည္ကေတာ့ "Sawaddee Pee Mai" ပါတ့ဲ...။ မဂၤလာႏွစ္သစ္ လို႔ အမည္ရပါတယ္...။ ေအာက္က လင့္ခ္မွာ သီခ်င္းေလးကို တင္ေပးထားပါေၾကာင္း...။

Sawadee Pee Mai သို႔မဟုတ္ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္

Credit to : Ma Mee Mee of KTG

ၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္းေျပာရင္းန႔ဲ အရင္က သိမ္းထားဖူးတ့ဲ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစာ္ဘြားပံုန႔ဲ မိသားစုပံု အခ်ိဳ႕ကို ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္...။