ေဗဒင္ဆရာမ်ား၊ လကၡဏာ ဆရာမ်ား ေဟာတာ ၾကားဖူး၏။ လက္ဖ၀ါးအလယ္ရွိ ညဏေလခဟုေခၚေသာ လမ္းေၾကာင္း အဆံုးမွ ခြဲထြက္လာေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ ရွိခ့ဲအ့ံ...။ ထိုလမ္းေၾကာင္းသည္ ေကာ့တက္သြားၿပီး ဟဒယေလခဟု ေခၚဆိုအပ္ေသာ ႏွလံုး လမ္းေၾကာင္းကို သြားေထာက္ခ့ဲသည္ ရွိအ့ံ...။ အၾကင္သူသည္ ဦးေခါင္းပိုင္း၏ အတြင္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျပင္ေသာ္လည္းေကာင္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာရအ့ံ ဟု ဆို၏။ အျပင္ဒဏ္ဟု ဆိုရာ၀ယ္... လက္နက္တစ္ခုခုျဖင့္ ေသြးထြက္ဒဏ္ယို ျဖစ္ကာ ဦးေခါင္းေပါက္ျပဲဒဏ္ရာရျခင္းကို ဆိုရာ၏။ အတြင္းဒဏ္ဟု ဆိုရာသည္ကား ဦးေဏွာက္တြင္း အက်ိတ္ရွိသည္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဦးေဏွာက္တြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသျဖင့္ ကိုမာဟုေခၚဆိုအပ္ေသာ ရက္ရွည္လမ်ား သတိလစ္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ၊ အတိတ္ေမ့ေရာဂါသည္ လည္းေကာင္း၊ ရူးသြပ္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း ေခၚဆိုရာ၏။ ၄င္းအဆိုရွိသည့္ ဘုတ္အုပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈမိၿပီး သကာလ အကြၽႏ္ုပ္သည္ မိမိ၏ လက္၀ါးျပင္ေပၚမွ အေရးအေၾကာင္းကို ဆန္းစစ္မိသည္ ရွိေသာ္ ထိုက့ဲသို႔ေသာ အျခင္းအရာမ်ား တည္ရွိေနသည္ကို ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ေတြႊျမင္ေလ၏။ သို႕ရာတြင္ အကြၽႏ္ုပ္၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငယ္စဥ္မွ ယခုအထိ မွတ္မိသမွ် ဆိုရေသာ္ မည္သည့္ ဦးေခါင္းဒဏ္ရာမွ် မျဖစ္ခ့ဲသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ အခ်ိန္မတန္ေသးသျဖင့္ေလာ...။ သို႔တည္းမဟုတ္... လကၡဏာဆရာမ်ား မွားယြင္းသျဖင့္ေလာ စသည္... စသည္...။ သို႔ေသာ္ ကြၽႏ္ုပ္ စကားကို အကုန္မဆိုရဲပါ...။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အကြၽႏ္ုပ္သည္ လူ႔သက္တမ္း၏ ေလးပံုတစ္ပံု ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုသာ ျဖတ္သန္းရေသးသျဖင့္သာ...။ က်န္ဘ၀သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္ မည္သို႔ ျဖစ္မည္ မသိ....။
၁။ သူရူးေတာ့ အျဖစ္မခံႏိုင္...။ ကေလးမ်ား အဂါရ၀ ျဖစ္ျခင္းကိုခံရ၏။ အေပါင္းအသင္းမ်ား ဖဲၾကဥ္ျခင္းကို ခံရ၏။ (အကြၽႏ္ုပ္က အေပါင္းအသင္းကို ခံုမင္သည္ မဟုတ္ပါလား...။) သို႔ေသာ္ သူရူးမ်ား လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာကိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ေတာ္ရံုဆို သည္းညည္းခံေပးတတ္၏။ ဒါလည္း ေကာင္းတာပဲ...။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လို႔ ရသည္...။ သို႔ေသာ္ လူေကာင္းက့ဲသို႔ေတာ့ အက်ိဳး ခံစားခြင့္ မရွိပါေခ်...။
၂။ ဦးေဏွာက္မွာ အက်ိတ္ေတြ ေပါက္ၿပီဆိုလ်င္ေတာ့ ခံရသည္...။ ေခါင္းကိုက္ေခါင္းခဲ ေ၀ဒနာေတြ...။ အခန္႔မသင့္လ်င္ ထိုအက်ိတ္သည္ ႀကီးထြားလာၿပီး မ်က္ေၾကာကို ဖိမိကာ မ်က္စိကြယ္ႏိုင္သည္...။ ခြဲစိတ္မႈေတြ လုပ္ရမည္...။ ဒဂၤါး အသျပာေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္မည္...။ မနိပ္ေခ်...။
၃။ ကိုမာရၿပီး ရက္ရွည္လမ်ားစြာ သတိလစ္ခ့ဲရင္ေကာ ...။ ေသသြားၿပီး အသစ္ျပန္ေမြးတာမွ ေကာင္းဦးမည္...။ တစ္ေလာက ဆဲဗင္းေဒး ဂ်ာနယ္တြင္ ဖတ္လိုက္ရ၏။ အေမရိကားက ကိုမာ ေ၀ဒနာရွင္ တစ္ေယာက္ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ေမ့ေမ်ာ ေနရာမွ ျပန္သတိလည္လာျခင္း...။ သူ႔အတြက္ အရာအားလံုးက ေျပာင္းလဲေန၏။ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲက သူမေမ့ခင္က ဘီလ္ကလင္တန္တ့ဲ...။ အခုေတာ့ ေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္...။ အရင္က သူႀကိဳက္တတ္ခ့ဲေသာ အစားအစာကို ေတာင္းတေတာ့ အဆိုပါ အစားအစာကို ထုတ္လုပ္သည့္ ကုမၱဏီ ျပဳတ္သြားၿပီ...။ သူေခ်ာ့ျမဴခ်ီပိုးခ့ဲသည့္ သူ႔သားေလးက ေက်ာင္းသို႔ပင္ တစ္ေယာက္ထဲသြားေခ်ၿပီ...။ ဒါမ်ိဳးဆိုလဲ မေကာင္း....။
၄။ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲျဖစ္ရံု ဆိုလ်င္ေကာ...။ မဆိုး...။အနာခံရရံုက လြဲၿပီး က်န္တာ ေကာင္းသည္...။ ဒါေပမ့ဲ အမာရြတ္ မက်န္ခ့ဲဖို႔ေတာ့ လိုသည္...။ ႏို႔မို႔ ေခါင္းမွာ အကြက္ႀကီးႏွင့္...။ ၾကည့္ရ ရုပ္ဆိုးသည္...။ ဦးထုပ္ႀကီးပဲ ေဆာင္းေနရၿပီး ဒက္ေတြ ေပြးေတြ ေဘာက္ေတြ ေပါက္ႏိုင္သည္...။
၅။ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ ဆိုလ်င္ေကာ...။ အင္း...။ ဒါေတာ့ ခပ္ေကာင္းေကာင္း...။ ေၾကြးရွင္ေတြကို ေရွာင္လို႔ရသည္...။ သိစိတ္ကသာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေမ့ေနတာ...။ မသိစိတ္က ကိုယ္တတ္ကြမ္းထားသည့္ ပညာရပ္ကို မေမ့ေအာင္ေတာ့ လုပ္ထားေပးသည္...။ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ ရသူသည္ မေမ့စဥ္ကအတိုင္း အေရးႀကံဳလာလ်င္ ကားေမာင္းလို႔ရသည္...။ ကြန္ပ်ဴတာ ရိုက္တတ္သည္...။ ဘာသာျခားစာေတြ ဖတ္တတ္သည္...။ ပုဂံဖိုရမ္ကိုေတာ့ ေမ့မေမ့ အတတ္ မေျပာႏိုင္ေခ်...။ ဖတ္ဖူး၊ ျမင္ဖူး၊ ၾကည့္ခ့ဲဖူးသမွ် ၀တ္ထု၊ ရုပ္ရွင္ ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲတြင္ အင္တာနက္အေၾကာင္း၊ ပုဂံဖိုရမ္အေၾကာင္းေတြ မပါ...။ ခ်က္တင္းအေၾကာင္းမပါ...။ အန္....။ ဒါဆိုမေကာင္း...။ မခ်က္ရရင္ ပ်င္းသည္...။ ဖိုရမ္ထဲ ေပါက္တတ္ကရ မေရးရလ်င္ မေနႏိုင္....။ (ဒါကို ဂ်ပန္ျပန္ ဘုကန္႔လန္႔ လူ႕ဂြစာ ဟိုေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ဖတ္မိလွ်င္ ဖိုရမ္ဆိုတာ ေပါက္တတ္ကရ ေရးဖို႔ ေနရာလား ဟု ေမးခြန္းထုတ္ဦးမည္လား မေျပာတတ္...။ ဟီး...။) အင္တာနက္ထဲက ဟိုဆိုဒ္ေတြ ၊ ဒီဆိုဒ္ေတြ မၾကည့္ရရင္ မေနႏိုင္...။ (အက္ဒ်ဴေကးရွင္းနယ္ဆိုဒ္မ်ား၊ တက္ကႏိုေလာ္ဂ်ီ ဆိုဒ္မ်ား ေျပာပါတယ္...။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ား အေတြး မေခ်ာ္ေစလိုပါ...။ဟိုဟာေတြက ပုဂံက ဘဲန္းထားၿပီးသား...။ ဘာလဲ... က်န္ေသးတယ္လို႔ ေျပာမလို႔လား...။ ရွဴးတိုးတိုး...။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ...။ ႏို႔မို႔ ပုဂံက ဘဲန္းသြားဦးမယ္...။) ေရးရင္းန႔ဲ ေဘးထြက္ေဘာေတြ ျဖစ္သြားသည္...။ မဆိုင္တာေတြ ေရာက္သြားသည္...။ ျပန္တည့္လိုက္ရဦးမည္...။ လူႀကီးမင္းတို႔ေရာ...။ မိမိတို႔ လက္ဖ၀ါးကို စစ္ေဆး ၾကည့္ရႈလိုက္ပါ...။ အဆိုပါ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ပါရွိၿပီး ေရြးခ်ယ္ခြင့္လည္း ရခ့ဲမည္ ဆိုပါက အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲတြင္ မည္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ေရြးခ်ယ္မည္နည္း...။
စမ်းသပ်ချက်
1 year ago
No comments:
Post a Comment