ေနေရာင္ေအာက္က အသက္ရႈသံမ်ား။

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ၀င္သရမ္းသြားတ့ဲ
သဘာ၀တရားရဲ႕ က်ီစယ္မႈ...။
ဖန္လံုအိမ္ေၾကာင့္တ့ဲ...။
သဘာ၀တရားကို ေလွ်ာ့တြက္တတ္တ့ဲ
လူ႔သဘာ၀ေၾကာင့္တ့ဲ...။
အရိပ္လို ကပ္ပါလာတ့ဲ
အတိတ္က ကံတရားေၾကာင့္တ့ဲ...။

အျပစ္ကင္းတ့ဲ ကေလးမ်ားရဲ႕
ခ်စ္စဖြယ္ ရီသံမ်ားန႔ဲ
စည္ကားေနခ့ဲတ့ဲ ေနရာက
အခုေတာ့
တစ္စျပင္ တစ္ခုလို
တိတ္ဆိတ္လို႔...။

အကြယ္အကာမ့ဲတ့ဲ
အမိုးမ့ဲတ့ဲဗလာထီးထီး
ကမၸလာေျမထု အထက္ဆီမွာ
တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ေနရင္း
အေနာက္ဘက္ဆီမွာ
မိုးညိဳ႕လာရင္ကို
စိုးထိတ္ေနမိၿပီ...။

ခိုနားဖို႔ အတြက္ အရိပ္တစ္ခု...။
ေနာက္မနက္တစ္ခု အတြက္
အသက္ဆက္ဖို႔
ေရၾကည္တစ္ေပါက္...။
ေန႔သစ္တစ္ခုကို
တစ္ဖန္ျပန္ႀကံဳရဖို႔
လိုအပ္ေနတ့ဲ အစားတစ္လုတ္...။
ဘယ္မွာလဲ... ဘယ္မွာလဲ... ဘယ္မွာလဲ...။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းန႔ဲ ငတ္မြတ္ေနတ့ဲ
မ်က္လံုးအစံုမ်ား...။
စိုးရိမ္မႈန႔ဲ ထံုမြမ္းေနတ့ဲ
အေတြးနက္နက္မ်ား...။
မေရာရာတ့ဲ မနက္ျဖန္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ...။


ေအာ္...
ဒါလား သဘာ၀တရားရဲ႕ က်ီစယ္မႈ...။
ဒါလား ဖန္လံုအိမ္ အာနိသင္...။
ဒါလား အတိတ္က ကမၼ အက်ိဳးအာနိသင္...။

ေလာကႀကီး...
ခင္ဗ်ား သိပ္ရက္စက္တယ္...။

(မေယာင္ရာ ဆီလူးေနၾကေသာ၊ တံု႔ျပန္မႈ ေႏွးေကြးေနေသာ သူမ်ားသို႔...။ )