ေနးတစ္ဖိုရမ္က ကိုမင္းအို တင္ထားတ့ဲ စာေလးတစ္ပုဒ္ပါ...။ သူကိုယ္တိုင္ ႀကံဳခ့ဲရတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပါတယ္...။
“ကြၽန္ေတာ္ ငိုေနခဲ့တယ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုးက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္...။ လူမျမင္ေအာင္ တစ္ဖက္လွည္ျပီး သုတ္ေနရတယ္...။
ထမင္းစားတာဗ်ာ... ငရုတ္သီးနဲ႕ စားေနရလို႕...။
...ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းဆာေနတယ္အစ္ကို... ခင္ဗ်ားဘယ္မွာေနလို႕လဲ... ဒုကၡသည္စခန္းမွာပါ... ခင္ဗ်ားတို႕စခန္းက ထမင္းမေကြၽးဘူးလား... ေကြၽးပါတယ္အစ္ကို... ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မစားႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္... ဟင္းမေကာင္းလို႕လား... မဟုတ္ဘူးအစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ရူးေနၿပီ၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ စားမ၀င္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေန႕က ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ့္မိန္းမရယ္ သမီးသံုးေယာက္ရယ္ အတူတူရွိေနခဲ့တယ္၊ ၀ုန္းဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႕အတူ အိမ္က ပြင့္ထြက္သြားၿပီး ေရေတြထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႕ သမီးေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္မွမွ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ့္သမီးအႀကီးေလးဆို ၁၈ႏွစ္ျပည့္တာ လပိုင္းပဲ ရွိေသးတယ္...
...က်ဳပ္ဗ်ာ ေဟာဒီလက္နဲ႕ က်ဳပ္မိသားစုကို ဆုပ္ထားတာ၊ ေရေတြက တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕လာရိုက္ေနတယ္... လက္ေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္... က်ဳပ္လက္ကို မလႊတ္ဘူး... ဒီဆုပ္ထားတဲ့လက္ကေလးေတြ လြတ္ထြက္သြားရင္ သူတို႕ကို တစ္သက္လံုး ျပန္ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး... ဒါေပမယ့္ဗ်ာ က်ဳပ္ဆုပ္ထားပါလ်က္နဲ႕ အဲဒီလက္ေတြ ျပဳတ္ထြက္သြားတယ္... အခု ဒီစခန္းမွာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္း...
... ေလေတြက အနီေရာင္ႀကီး ျမင္ေနရတာ၊ ကြၽန္မတို႕ၾကည့္ေနတုန္းပဲ မီးပြားေတြ လြင့္လာတယ္... ဘယ္ကမီးေတြ ပါလာတာလဲ... သဲေတြက ေလထဲမွာ အခ်င္းခ်င္းပြတ္ၿပီး မီးပြင့္လာတာေျပာတာပဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး၊ ကြၽန္မေယာက္်ားဆိုရင္ ေက်ာမွာ မီးေလာင္ဒဏ္ရာေတြကိုမနည္းဘူး...
... ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဒုကၡသည္စခန္းကို ေရလည္းမလာပါဘူး၊ စားစရာလည္းမလာပါဘူး၊ အဲဒါနဲ႕ အခု ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ဒီကေကာင္ေလးေတြ အကူအညီေရာက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကူထမ္းေပးေနတယ္၊ ရတဲ့ ရိကၡာေလးကို ဒီစခန္းမွာ ျပန္မွ်ေကြၽးေနပါတယ္...
... သူတို႕စားတဲ့ဆန္ကို ၾကည့္ပါဦးဟယ္၊ ၀ါထိန္ေနတာပဲ၊ ပုပ္ေစာ္လည္း နံေနေသးတယ္... အဲဒါေရစိုလို႕ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဆန္ေတြေလ... ဟယ္ ငါတို႕လာလွဴတဲ့ ဆန္ေတြေရာ... အဲဒါေတြက ဂိုေဒါင္ေတြမွာ သိမ္းထားတယ္... မမိုက္ပါဘူးဟယ္၊ သူတို႕က ဆန္စိုက္ၿပီး သူတို႕ျပန္စားတဲ့ဆန္ေတြက်ေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆိုးရသလား...
... ကြၽန္ေတာ္က စီဒီအမ္ေအဖုန္းက်တယ္ဆိုလို႕ ပုသိမ္မွာ ဖုန္းသြားထုတ္တာ... အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္အိမ္လံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းက်န္တယ္ဗ်ာ...
...ဘုန္းႀကီးေျပာ ဘာကိစၥလည္း... ဒီလိုပါ ဥကၠ႒ႀကီးရယ္၊ ဦးဇင္းေက်ာင္းမွာ ဒုကၡသည္ ၆၀၀ေက်ာ္ ေရာက္ေနပါတယ္၊ ဦးဇင္းတို႕လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကြၽးထားပါတယ္၊ အခုဟာက ၆ရက္ရွိသြားၿပီ၊ အဲဒါ ဦးဇင္းတို႕မွာ ေကြၽးဖို႕မရွိေတာ့လို႕ အကူအညီလာေတာင္းတာပါ... အဲဒီကိစၥကို ဦးဇင္းတို႕ ရ.ယ.က ဥကၠ႒န႕ဲေျပာၿပီး၊ သူေထာက္ခံရင္ တပည့္ေတာ္နဲ႕ ၀န္ႀကီးလာၾကည့္မယ္၊ အျပည့္ေတာ့မရႏိုင္ဘူး၊ ရသေလာက္ လွဴမယ္... ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္လာမလဲ ဒကာႀကီး... ဒီမွာ ဒီေလာက္ အလုပ္မ်ားေနတာ ဦးဇင္းေတြ႕တာပဲ၊ အားတဲ့အခ်ိန္လာမွာေပါ့၊ အလွည့္က်လာေနတာပဲဟာကို...
...အဲဒီနားေတြက သြားလို႕မရဘူးအစ္ကို၊ ေဘးပတ္လည္မွာ အေလာင္းေတြ ပံုေနတာပဲ၊ လူေတြလည္း ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးကလည္း အဲဒီေဒသေတြကို မေရာက္ေသးဘူး၊ သူမ်ားေတြေျပာတာေတာ့ အဲဒီလူေတြဆီက ေရာဂါပိုးေတြ ဒီဘက္မကူးေအာင္ ေသပေလ့ေစလို႕မ်ား ပစ္ထားတာတဲ့...
... ျမင္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ... သစ္ပင္ေတြေပၚမွာ ခ်ိတ္ေနတဲ့ အေလာင္းေတြဆိုတာ နည္းမွ မနည္းတာ...
... ပင္လယ္၀မွာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဗ်... အေလာင္းေတြရယ္... ဒီလိုပဲ ေရထဲမွာ ပုပ္ပြေနၾကတာပဲ... ဆယ္ရက္ေလာက္ပါပဲ သူ႕ဘာသာ အရိုးက်သြားမွာပါ...
... ကြၽန္ေတာ္ဗ်ာ ေရလံုးႀကီးနဲ႕ပါသြားၿပီး လက္ကို သစ္ကိုင္းတစ္ခုလာထိလို႕ ဖမ္းဆြဲထားလိုက္တာ... ေရက်သြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ အုန္းပင္ထိပ္ျဖစ္ေနတယ္...
... ေလေၾကာင့္ေသတာမဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ... ဒီေရက ေပ ၂၀ေလာက္တက္လာလို႕ က်ဳပ္တို႕ရြာ ရြာလံုးကြၽတ္သြားတာ...
ခင္ဗ်ားတို႕ေရာ မ်က္ရည္က်ေနသလား...။
ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ထမင္းျဖဴကို ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႕ စားမိဟန္တူပါရဲ႕...။
ဒီငရုတ္သီး သိပ္စပ္တယ္ဗ်ာ...။ ေနာ္...။
မေန႕က...။””
စမ်းသပ်ချက်
1 year ago
No comments:
Post a Comment