သတ္ပံုမွားတ့ဲည

လွံဖ်ား ပုဇဥ္းနားတုန္း
က်ီးကန္းက ေခ်းပါခ်သတ့ဲ။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္
ၾကားလုိက္ရတ့ဲ ပန္း႐ႈိက္သံေၾကာင့္
လိပ္ျပာတစ္ေကာင္
လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ပ်ံထြက္သြားတယ္။

ပန္း႐ံုမွာေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲန႔ဲ က်န္ခ့ဲေလရဲ႕။
ေျမျပင္ကို ပြင့္လႊာတစ္ခ်ိဳ႕ သက္ဆင္းသြားတာ ျမင္ရတယ္။

႐ုတ္တရက္ ေမြ႔လုိက္တ့ဲ ေလ႐ိုင္းေၾကာင့္လား။
နဂိုအေျခမခုိင္ ယိုင္န႔ဲေနတ့ဲ အညွာေၾကာင့္လား။

မ်က္ကန္းေတာတုိး စိတ္ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္
ေနာင္တ ဒဏ္ရာနဲ႔ ေအာ္ညည္းေနေလရဲ႕။

ခက္ထန္ႏုပ်ိဳတ့ဲ သားသမင္န႔ဲ
ရမၼက္ထန္ေနတ့ဲ က်ားဘုရင္တုိ႔
တစ္ဘက္ကို တစ္ဘက္ အကဲစမ္းေနေလရဲ႕။

အေမွာင္ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး
လင္းပတ့ဲ မနက္ခင္းတစ္ခုကို ေရာက္ဖုိ႔
သတ္ပံုမွားတ့ဲ ည ဘယ္ႏွစ္ခုကို ျဖတ္ရဦးမလဲ။



ကဗ်ာမဟုတ္။ စာစုသာျဖစ္ပါတယ္။
နားလည္မွာ မဟုတ္တ့ဲ အတြက္ နားလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးလဲ စိတ္မဆုိးပါဘူး။
ဘယ္သူသိတာမွတ္လုိ႔။