ဘိလပ္ေျမ

“ေဘာ္...............”
ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ ေျခခင္းသာခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ဒီလို သေဘာၤ ဥၾသဆြဲသံၾကားရင္ ကိုဘေမာင္တုိ႔ ရြာသားေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။
ေပ်ာ္ၾကမွာေပါ့။ အစိုးရ ဘိလပ္ေျမေတြ တင္လာတ့ဲ သေဘာၤက သူတုိ႔ရြာနားက သိုေလွာင္႐ံုမွာ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြ လာခ်ေတာ့မွာေလ။
ဘိလပ္ေျမအိတ္န႔ဲ ရြာသားေတြန႔ဲ ဘာဆုိင္လဲ ဆုိတာေတာ့ မေမးပါန႔ဲ...။
သေဘာၤဝမ္းဗိုက္ထဲက ဘိလပ္ေျမေတြကို ကုန္းေပၚထမ္းသယ္ဖုိ႔ လူလုိေတာ့မယ္။
ကူလီလုပ္ခ်င္တ့ဲ ရြာသားေတြလဲ အမ်ားသား...။
ေနာက္ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ရြာထြက္ မုန္႔ေလး အစားအေသာက္ေလးလဲ ေရာင္းလုိ႔ရတယ္။
သေဘာၤက လူေတြ ကို ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။
သေဘာၤဆုိက္ခ်ိန္ကို လာေစာင့္ေနတ့ဲ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔...။
ဘာလုိ႔ သေဘာၤလာခ်ိန္ကို လာေစာင့္ၾကလဲ ဆုိေတာ့ အေျဖရွိတယ္။
သေဘာၤဝမ္းဗိုက္ထဲက ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြဟာ တစ္ခါတစ္ေလ အထားအသို မမွန္ရင္ အိတ္ေတြ ေပါက္ၿပဲၿပီး ပ်က္စီး ထြက္က်ကုန္တယ္။ အဲဒါဆုိ အပ်က္အစီးစာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ရတယ္။
ဘိလပ္ေျမအိတ္ေတြကို ကမ္းေပၚသယ္ၿပီးသြာရင္ ဝန္ထမ္းေတြက အမႈန္အမႊားေတြကို ျပန္လွဲက်င္းေနရတာကိုက အလုပ္တစ္လုပ္။
အဲဒီေတာ့ ကူလီ လာလုပ္တ့ဲ ရြာသားေတြက သူတုိ႔ မိသားစု မိန္းမ၊ ကေလးေတြ ေခၚလာၿပီး အခေပး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ မိန္းမေတြက ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ ျမင္ေတာ့ သူတုိ႔အိတ္ေလးေတြန႔ဲ မလွည္းပဲ သပ္သပ္ဖယ္ထားတ့ဲ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြကို ျပန္တ့ဲအခါ သယ္သယ္သြားၾကတယ္။
ဝန္ထမ္းေတြကလဲ အမိႈက္ေတြဆုိေတာ့ ဘာမွ မေျပာၾကဘူး။
အဲဒီဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြက ေျမမႈန္႔ဘာညာေရာလို႔ မသန္႔ေပမယ့္ ရြာထဲက ကုန္စံုဆုိင္ သူေဌးက အတီးက လက္ခံ ဝယ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ အစစ္ေတြထဲ သက္သာတ့ဲ ႏႈန္းန႔ဲ ျပန္ေရာင္းတယ္။

ေနာက္ပိုင္း အဲလုိ လုပ္ႏုိင္တာလဲ သိေတာ့ ရြာသားေတြက ဝန္ထမ္းေတြကို အခမ့ဲ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးမယ္။ ဝမ္းဗိုက္ေပၚ က်န္ေနခ့ဲတ့ဲ ဘိလပ္ေျမအမႈန္႔ေတြသာ ေပးပါ လုိ႔ ေတာင္းဆုိေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္လုိ႔ သေဘာက်တာန႔ဲ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ခါတုိင္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လုိ႔ ေပးရတ့ဲ အဖုိးအခကို အိတ္ထဲ ထည့္ရတယ္ေလ။ ေနာက္ သေဘာၤလဲ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ ရွဥ့္လဲ ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလဲ စြဲသာ ျဖစ္သြားတာေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ရြာသားေတြ မည္သူမဆုိ တံျမက္စည္း ကိုယ္စီန႔ဲ တက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ သတင္းကို ၾကားေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူေတြပါ လာသယ္ၾကေတာ့တာေပါ့...။
ဒီလိုန႔ဲ ဘိလပ္ေျမသေဘၤာလာတ့ဲ အခ်ိန္ဆုိ အဲဒီ ရြာကေလးရဲ႕ သေဘာၤဆိပ္မွာ ပြဲေစ်းတန္းလုိကို စည္ကားလုိ႔...။

ဒီလိုန႔ဲ လာသယ္တ့ဲလူ မ်ားလာေတာ့ လူေတြရတ့ဲ ကိုတာ အခ်ိဳးေတြက နည္းလာတယ္။ အတီးကလဲ ေစ်းေပါေပါန႔ဲ ရေလေတာ့ မ်ားမ်ားရေအာင္ ဝန္ထမ္းကို ေပါင္းၿပီး လာဘ္ထုိးတယ္။ ဘိလပ္ေျမ အိတ္အေကာင္းကုိ ထုိးခြဲၿပီး အပ်က္အစီး စာရင္း တင္ဖုိ႔။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အဲလုိ တစ္အိတ္စ ႏွစ္အိတ္စ ထုိးခြဲတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။

သယ္တ့ဲသူေတြကလဲ သယ္ေနတာပဲ။ ကိုတာကလဲ နည္းသထက္ နည္းလာတယ္။ ခါတုိင္းဆုိ အမိႈက္သ႐ုိက္ေတြန႔ဲ ေရာေနတာေတြဆုိ ျမစ္ထဲ ပစ္လုိက္တာကေန အခုဆုိ အမိႈက္ေတြပါ အိမ္ကို ျပန္သယ္ၿပီးမွ သတ္သတ္ ထပ္ေရြးရတ့ဲ အထိ ျဖစ္လာတယ္...။

ကိုဘေမာင္ကေတာ့ လူ႐ုိးလူေအး ဆုိေတာ့ သူမ်ားေတြလုိ ဝန္ထမ္းန႔ဲ မေပါင္းတတ္...။
လူကလဲ လူဖလံေလးဆုိေတာ့ ကူလီမထမ္းႏိုင္။
သူမ်ားေတြလုိ႔ တြန္းထုိးၿပီး လုမသယ္တတ္ေတာ့ သိပ္မရရွာဘူးေပါ့။
အဲဒီေတာ့ သိပ္မက်န္ရွာဘူး။


သူပိုးပန္းေနတ့ဲ ေရႊမိကို လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေလး ရြာဘုရားပြဲ အမွီ ဝယ္ေပးခ်င္တ့ဲ အာသီသေလးကလဲ ရွိရွာတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ သေဘာၤလာရင္ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ အားနာမေနေတာ့ပဲ တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္ လုသယ္မယ္ အားခံထားရွာတယ္။

သေဘာၤလာတ့ဲ ေန႔မွာ သူကိုယ္တုိင္ စပါယ္ရွယ္ ျပင္ဆင္ထားတ့ဲ ပုဆုိးစုတ္ေလးကို ယူၿပီး သေဘာၤကို ရြာသားေတြန႔ဲ အတူ အေျပး လာခ့ဲတယ္။

ဘိလပ္ေျမေတြ အကုန္သယ္ၿပီးတ့ဲ အခ်ိန္မွာ သေဘာၤေပၚကို ကုန္းေဘာင္တံတား သစ္သားျပားကေန အေျပးတက္ၾကတယ္။

ဝမ္းဗိုက္ထဲကို အကုန္ ေျပးဆင္းၾကတယ္။ တံျမက္စည္းေတြန႔ဲ အၿပိဳင္က်ံဳးၾကတာေပါ့။ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြက ေလထုထဲမွာ တစ္ေထာင္းေထာင္းကို ထေနလုိ႔။ အဆုတ္ထဲ အမႈန္႔ေတြ ဝင္သြားတာကိုလဲ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး။ ျမန္ျမန္ရေလ မ်ားမ်ားရေလ ေစာေစာ ျပန္ရေလ။ ေစာေစာေရာင္းရေလ ညေနစာ ေစာေစာစားရေလေပါ့။

လူတုိင္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဂ႐ုမစိုက္အားေတာ့ဘူး။ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ ကပ္ေနလုိ႔ မ်က္ႏွာေတြ ျဖဴေဖြးကုန္ၿပီး ေမ်ာက္႐ုပ္ေပါက္ေနတာကိုလဲ မရယ္အားၾကဘူး။ ကိုဘေမာင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရင္ေခါက္ကတည္းက ၾကည့္ထားေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ထိုးေဖာက္ထားတ့ဲ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔က်ေနတ့ဲ ေနရာကို သိေနတယ္။ သူက ေအးေဆးပဲ။ သူမ်ားေတြလုိ လုသယ္မေနေတာ့ပဲ ေဘးနားက ရွပ္ၿပီး ဟန္ျပလွဲေနတယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ဝမ္းဗိုက္နားမွာ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ အမိႈက္သ႐ုိက္ေတြ ကုန္စင္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ျပန္တ့ဲ လူလဲ ျပန္ေနၿပီ။ ကိုဘေမာင္ကေတာ့ မခြာေသး။ ဝန္ထမ္းေတြကလဲ လူေတြကို ေမာင္းထုတ္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ၿမိဳ႕ကို သြားစရာ ရွိတယ္ေလ။

ဝန္ထမ္းေတြက အကုန္ကုန္သြားၿပီ ထင္ၿပီး သေဘာၤကို ကမ္းကေန ခြာဖုိ႔ လုပ္တယ္။
ကိုဘေမာင္ကေတာ့ သူျမင္ထားတ့ဲ ေခ်ာင္နားက ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြကို စက်ံဳးေတာ့တယ္။ သယ္ဖုိ႔ ေမ့သြားလုိ႔လား.. က်န္ခ့ဲတာကို မသယ္ႏိုင္လုိ႔လား မသိဘူး။ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြဟာ အိတ္တစ္ဝက္သာသာေလး ပိုေနတယ္။ ကိုဘေမာင္ တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေခါက္ သူယူလာတ့ဲ ပုစိုးစုတ္က ဆုိဒ္ေသးေနလုိ႔ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ အျပစ္တင္ေနေသးတယ္။
မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ရြာဘုရားပြဲမွာ သူဝယ္ေပးတ့ဲ ပါတိတ္စေလးန႔ဲ လွေနမယ့္ သူ႔ခ်စ္သူေလးကို ျမင္ေယာင္ရင္း ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြ က်ံဳးသယ္ေနတယ္။

“ေဘာ္.........”
ဘေဘာၤထြက္ဖုိ႔ အသံေပးတ့ဲ ဥၾသသံၾကားမွ ကိုဘေမာင္ ကမ္းေပၚ ျပန္တက္ဖုိ႔ သတိရေတာ့တယ္။ ရသေလာက္ကို သယ္လာတာ လူေတာင္ လွမး္ရတာ အႏိုင္ႏိုင္။ သေဘာၤ ကုန္းပတ္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက ကိုဘေမာင္ကို ျမင္ေတာ့တယ္။ ကမ္းကလဲ ခြာေနၿပီ။ ကုန္းေဘာင္တံတားကိုလဲ သိမ္းထားလုိက္ၿပီ။ မမွီေတာ့ဘူး။ ကိုဘေမာင္က ကမ္းကို ခုန္တက္ဖုိ႔ လုပ္တယ္။ ကမ္းေပၚက လူေတြက ျမင္ေတာ့ ဘိလပ္ေျမအိတ္ကို လႊတ္ခ်ၿပီး ခုန္ခ့ဲဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ကိုဘေမာင္တစ္ေယာက္ ခ်ီတုံခ်တံု ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မိုက္႐ူးရဲစြာန႔ဲ ဘိလပ္ေျမ ထုတ္ထားတ့ဲ ပုဆုိးအိတ္န႔ဲအတူ ခုန္ခ်လိုက္တယ္။

ေရထဲ သူက်သြားတယ္။ အိတ္ကို သူမလႊတ္ထားဘူး။ သူက ေရလဲ သိပ္ကူးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေခြးကူးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ အခုလုိ အေလးအလံ ပစၥည္းပါ ပါေနေတာ့ ပိုဆုိးတာေပါ့။ လူက ကူးေလ နစ္ေလ ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စံုးစံုးျမဳပ္သြားေလေရာ....။

ကိုဘေမာင္ အေလာင္းကို ေနာက္တစ္ေန႔ေနမွ ရြာေအာက္ဖက္ေလာက္နားက ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွာ ေတြ႔ေတာ့တယ္။ သူသယ္လာတ့ဲ ဘိလပ္ေျမအိတ္ေလးကို ရင္ခြင္မွာ မလႊတ္တမ္း ပိုက္ၿပီး ေခြေခြေလး နစ္ေနတာ။ ျမင္သူတုိင္း စိတ္မခုိင္ၾကဘူး။ မ်က္ရည္လြယ္တ့ဲ ရြာက မိန္းကေလး တစ္ခ်ဳိ႕ ငိုေနၾကတယ္။ ကိုဘေမာင္ ခ်စ္သူေလးကေတာ့ ေမ်ာသြားလုိ႔ အိမ္ကို ျပန္ေခၚသြားလုိက္ရတယ္။

ကိုဘေမာင္ဟာသူ႔ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြကို ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲ ေသခ်ာထည့္ထားၿပီး ထုပ္ပိုးထားေလေတာ့ ေရတစ္စက္မွ မဝင္ဘူး။ အေကာင္းအတုိင္း ရွိေနတုန္း။ သူ႔လက္ထဲမွာ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ထားတာ လက္ကို မနည္း ျဖည္ရတယ္။ ေလသင္တုန္း ႐ိုက္ခံထားရတ့ဲ သူ႔အေမ မုဆုိးမကေတာ့ သားအေလာင္းကို ျမင္ၿပီး အင့္ခနဲ တစ္ခ်က္႐ႈိက္ၿပီး ေမ့သြားလုိက္တာ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုဘေမာင္ အေလာင္း ေျမက်တ့ဲ အထိ အိပ္ရာေပၚမွာ က်န္ေနခ့ဲတယ္။

ကိုဘေမာင္ အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ၿပီး ဂူသြင္းလုိက္ၾကတယ္။ သူသယ္လာတ့ဲ ဘိလပ္ေျမမႈန္႔ေတြန႔ဲ အုတ္ဂူ ေဆာက္ေပးလုိက္တာေပါ့။

ေနာက္ေတာ့လဲ ရြာေလးလဲ သူ႔ပံုမွန္ အေနအထားအတုိင္း ျပန္ျဖစ္သြားေလရဲ႕။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ေဘာ္...................”
ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ ေျခခင္းသာခ်ိန္ေလာက္ဆုိ ဒီလို သေဘာၤ ဥၾသဆြဲသံၾကားရင္ ကိုဘေမာင္တုိ႔ ရြာသားေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။
ကိုဘေမာင္ အုတ္ဂူေလးကေတာ့ ရြာထိပ္က ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေရညိွေတြ တက္လုိ႔.....။


=======================================================

မွတ္ခ်က္။ ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္မိတ့ဲ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါ...။
အဲဒါဘယ္သူေရးတာလဲ မသိဘူး။ မုိးမိုးလား မစႏၵာလား...။
ဝတၳဳတုိအေနန႔ဲ မေဟသီလား သေျပလား ပါလာတတ္တယ္ေလ။
ကိုယ္အဲဒီဝတၳဳငယ္ငယ္က ဖတ္မိၿပီး သနားလုိက္တာ
ကိုယ္သနားတ့ဲ ဇာတ္ေကာင္က သူက အဲဒီလုိ တက္က်ံဳးတ့ဲ ရြာသားထဲက တစ္ေယာက္...။
ဘယ္ေနရာမွ ကုိယ္မခံစားဘူး။ ျမစ္ၾကမ္းျပင္မွာ ဘိလပ္ေျမထုတ္ကို လက္က မလႊတ္တမ္း ရင္ခြင္ထဲပိုက္လုိ႔ ေခြေခြေလး ဆုိတာပဲ ဖတ္မိၿပီး ျမင္ေယာင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာ။

ဝတၳဳနာမည္ေလးန႔ဲ စာေရးသူေလး သိခ်င္တယ္။
အခုက ကိုယ္ဖတ္ထားလုိ႔ မွတ္မိသမွ်ေလးကို ျပန္ဆန္းသစ္လုိက္တာ။

ဝတၳဳထဲမွာ ဘိလပ္ေျမကို ဘယ္လုိ ထုပ္ထားတယ္ ဆုိတာ မပါဘူး။ ပါလား မပါလား ဆုိတာ ကိုယ္မေသခ်ာပါ။ ကိုယ္လဲ သတိမထားမိဘူး။ ႀကီးလာမွ စဥ္းစားမိတာက တစ္ကယ္လုိ႔ ပုဆိုးန႔ဲ ထုပ္ထားရင္ ေရစိမ့္ဝင္ၿပီး ဘိလပ္ေျမေတြ ခဲကုန္မွာေပါ့လုိ႔။ (အခုေတာ့ နည္းနည္း ယုတိၱတန္ေအာင္ ပလပ္စတစ္န႔ဲ ထုပ္ထားေပးလုိက္တယ္။ )
အရင္တုန္းက ဘိလပ္ေျမ ဆုိတာ မရွိပဲ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္န႔ဲ လုပ္တာေတြကို ေျမေစးလား သရြတ္လား ေခၚတာ ရွိပါတယ္။ အခုေခၚေနတ့ဲ ဘိလပ္ေျမက အဂၤလိပ္ေတြဆီကေန တင္သြင္းလာတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ဘိလပ္က လာတ့ဲ ေျမ.. ဘိလပ္ေျမလုိ႔ ေခၚၾကတာလုိ႔ မွတ္ဖူးတယ္။