သိူ၀္ရွ၊ခေ္

တိတ္တဆိတ္ ေနတတ္တ့ဲ ကိုယ့္ကို
သူတို႔တစ္ေတြရ႕ဲ မနာလိုျခင္း ဥခြံထဲ ထည့္ဖို႔ ၾကံေနေလရ႕ဲ...။
အဆင္မေျပမႈေတြကို ကိုယ့္အိတ္ေပါက္ထဲ ထည့္မယ္တ့ဲလား...။
ဒါ၀င္ေတာင္ လက္ေလွ်ာ့သြားတာ ၾကာေရာ့...။
အေမာင္က ဘာတ့ဲတုန္း...။

ဟိုးတစ္ဘက္က သတင္း/အတင္းစကားေတြကို
ဒီဘက္ေရာက္ေအာင္ သယ္လာၾက...။
၀ါယာႀကိဳးတစ္ေတြရ႕ဲ ဟိုးအစြန္းႏွစ္ဘက္ဆီမွာ
မုသားေတြ စြန္းေပေနတ့ဲ
လံေထာ္ေထာ္ ထူအမ္းအမ္း ႏႈတ္ခမ္းအစံုေတြကို ကိုယ္ျမင္ေနရရ႕ဲ...။

ဟန္ေဆာင္မႈေတြန႔ဲ ဖံုးလြမ္းေနတ့ဲ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ တပ္ၿပီးေတာ့
ကိုယ့္ကို လိမ္ညာမႈ ေသြးစက္ေတြန႔ဲ ေပက်ံေနတ့ဲ လွ်ာအျပားလိုက္န႔ဲ
အေရာင္အဆင္းမ့ဲ စကားလံုးေတြကို ပလံုးပေထြး အန္ခ်ျပေနေလရ႕ဲ...။

သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ လက္ဖမိုးကမွ အမွန္
ကိုယ္ေတြ ျမင္ေနတ့ဲ လက္ဖ၀ါးက စာမတင္ထိုက္ဘူး ဆိုၿပီး
သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေစ်းကြက္ခင္းေနေလရဲ႕...။

အဟက္...။
မာယာေတြ မသံုးတတ္ရင္ ကိုယ့္ဆီ လာသင္ၾကားလွည့္...။
အစြယ္ေတြ လက္သည္းေတြ ၀ွက္ထားခ့ဲတာၾကာေရာ့...။
ေနမင္းႀကီးကို အန္မတုဖူးဘူး...။
မိုးမင္းႀကီးကို ဖက္မၿပိဳင္ခ့ဲဘူး...။
ေဆာင္းကို မတြန္းလွန္ခ့ဲဘူး...။
ေတာင္ေတြကို မၿဖိဳခ့ဲဖူးဘူး...။

လိုအပ္လာရင္ေတာ့
ေတာဘုရင္ကို အန္တု ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ...။
သားရဲတြင္းထဲ ခုန္ခ်သင့္ရင္ ခုန္ခ်ရမွာပဲ...။

သံေခ်ာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး...။
ကိုနႏၵလဲ မဟုတ္ဘူး...။
ေရႊဘလဲ မဟုတ္ဘူး...။

ကိုယ္ဟာ ဖုန္ေတြတက္ေနတ့ဲ
ပိုင္ရွင္မ့ဲ ဓါးအိမ္ထဲက အသြားေတြ တံုးမတတ္
ခုတ္ထစ္ေနခ့ဲရတ့ဲ ဓါးတစ္ေခ်ာင္းသာ ျဖစ္ခ့ဲတယ္...။
(မိုးညိဳ႕ရင္ ေလးေတြ ညိဳ႕မယ္လို႔ ေျပာဖူးတ့ဲ ခါေတာ္မီသားေရ... ငါလာၿပီ....။)