A Night In Geylan

ပ်င္းရိဖြယ္ ညတစ္ညကို ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း။

ေဂးလန္း
ဖါးသား ေျမအိုးခ်က္
တုိက္ဂါးဘီယာ
ဟန္နီကဲန္ တစ္လံုး
ၾကက္ေျခေထာက္ခ်က္
ခ႐ု ဂံုးေၾကာ္
ဂဏန္း အစပ္ခ်က္
ဦးေနာ ေအာက္ေမ့ဖြယ္
တုိက္ဂါး တစ္ကဒ္
အိစ္ကုတ္တ္

ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေသာ ညတစ္ညကို ကုန္လြန္ေစရန္ အေတာ္အတန္ အားထုတ္လိုက္ရသည္...။
ဖါးသားေျမအိုးခ်က္ ဟူသည့္ ဖိတ္ေခၚစကားေၾကာင့္ အားစိုက္စရာ မလိုပဲ ေအးေအးသက္သာ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ၿပီ...။
ခ်ိန္းမိတိုင္း လြဲလြဲတတ္ေသာ အက်င့္ေၾကာင့္ မခ်ိန္းပဲ သြားရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။
ထံုးစံအတိုင္း အလြဲအေခ်ာ္မ်ားႏွင့္ ႀကံဳရၿပီးမွ ရည္ရြယ္ရာကို ေရာက္သည္။








ၿဗိတိသွ်စကား လံုး၀ နားမလည္ေသာ ဆိုင္ပါတကား။
ဤညာဘက္မွ ပံုသည္ကား အံုးအင္ေကာင္ခ်က္ ္ပင္တည္း။
ႏူးည့ံမႈသည္ ၾကက္သားႏွင့္ မလဲႏိုင္ေခ်။











ဘတ္ကူေတးကို စားခ်င္သည္ ဆိုလာသျဖင့္ မွာေပးရသည္။
ျမည္းေတာင္ မျမည္းလိုက္ရ။
ႀကိဳက္မွ မႀကိဳက္တာ။







ရန္ကုန္ ကန္ေတာ္ႀကီးမွာ ေရႊရွမ္းကန္ ဖြင့္တုန္းက ဒင္းမ္ဆမ္း စားျဖစ္ခ့ဲေသးရာ ၾကက္ေျခေထာက္ေပါင္းကို လြန္စြာ ႀကိဳက္ခ့ဲ၏။ ဒီညလည္း စားခ်င္သည္ဟု ေရရြတ္မိရာ အလိုက္သိေသာ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ျခားမွ သြားမွာ လာေပး၏။ အေရးထဲ အဆိုပါ ၾကက္ေျခေထာက္ဗန္းကို မလာေသာ စားပြဲထိုးမေလးမွာ သေကာင့္သား မင္းသားေခ်ာ ေမာင္ဘိြဳင္းကို အငမ္းလြန္သျဖင့္ ေခ်ာ္လဲေသး၏။ ေတာ္ေသးသည္.. လူက ပန္လန္လက္ေသာ္လည္း လက္၌ သယ္လာေသာ ၾကက္ေျခေထာက္ဗန္းမွာ လႊတ္မက်ေခ်။ ကၽြႏ္ုပ္ ဤေဖကိုယ္ အေကာင္းစားမွာလည္း လဲေနေသာ စားပြဲထိုးမေလးထံ သြား၍ ၾကက္ေျခေထာက္ဗန္းကို ကူသယ္ေပးခ့ဲေခ်၏။ (လူေတာ့ လာထူတာ မဟုတ္ဘူးဟု ျမည္တမ္းေလမည္ေလာ...။ )





ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ကန္႔လန္႔လုပ္တတ္ေသာ၊ ကန္႔လန္႔တိုက္တတ္ေသာ အမူအက်င့္ရွိသည့္ အေကာင္ကို ခပ္စပ္စပ္ ခ်က္ထားေသာ၊ မူရင္း ေနးတစ္ စင္ကာပိုးရီးယန္းတို႔၏ လက္ရာစစ္စစ္ဟု ဂုဏ္ယူ ၀င့္ၾကြားေျပာဆိုတတ္ေသာ ဂဏန္းအစပ္ခ်က္ဟင္း သည္ ေရာက္လာေခ်၏။








ေကာက္ခ်က္ခ်ရေသာ္.....
ေဂးလန္းသို႔သြား၍ ငတ္ႀကီးက်သမွ် အတိုးခ် စားေသာက္ခ့ဲသည္ဟု အေျဖရသတတ္။
မနက္ ၁း၄၀ နာရီတြင္မွ ၀ဲွခ်ီး စားေသာက္ပြဲႀကီး နိဌိတံေလ၏။

မွတ္ခ်က္ ။ ။
- တကၠစီငွားၿပီး အိမ္အျပန္လာရာ လမ္းတြင္ ဖုန္းေကာ္လ္တစ္ခု ၀င္လာ၏။
- East Coast သို႔လာေခ်ဟူေသာ အမိန္႔ေပးသံ အဆံုးတြင္ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေခ်ကာ ကမ္းေျခသို႔ ယြန္းေခ်၏။
- တိုက္ဂါး သံဘူးဘီယာမ်ား ကမ္းစပ္အမိႈက္ပံုးတြင္ ထည့္မေလာက္ေသာ မနက္ ၆း၃၀ နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ အိပ္ေခ်၏။
- ညေနေစာင္း ၃း၄၃ မိနစ္တြင္ ဟင္းထုပ္မ်ား လုပ္ထားသည္... လာစားလွည့္ဟု ဆိုေသာ ဖုန္းေကာလ္တစ္ခုေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ကမန္းကတန္းထ ေရခ်ိဳးကာ အမ်ားေကၽြးထားသည္ကို သြားၿဖဲနားၿဖဲ စားၿပီး ကာလ ဗိုက္ေလးကာ အိပ္ခ်င္ၿပီတည္း...။
- မအိပ္မွီ ယမာန္ေန႔ႏွင့္ ယေန႔ လုပ္ေဆာင္ဖြယ္ရာမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ေခ်အ့ံ ဟု ယခုပို႔စ္ကို ကမန္းကတန္း တင္ေခ်သည္။
- ေ၀ေနယ် အေပါင္း က်န္းမာခ်မ္းသာ ေဘးဘယာ ေ၀းကြာေစသတည္း...။


(မျမင္ရေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားသည္။ “ေထာက္ !!!!! ”)

Shan New Year Celebration Concert in Singapore (2008)

ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာ အေပါင္းတို႔ခင္ဗ်ား။
အရင္က ဒီပို႔စ္မွာ ေရးဖူးခ့ဲသလိုပဲ စင္ကာပူေပၚက အေ၀းေရာက္ ရွမ္းမိသားစုမ်ားရဲ႕ ရွမ္း႐ိုးရာ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္ကို အခုလ ႏို၀င္ဘာ ၂၂ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပမွာ ျဖစ္ပါတယ္...။
က်င္းပမ့ဲ ေနရာကေတာ့ လာဗဲန္းဒါး ဘူတာကေန တစ္ဆင့္ သြားရတ့ဲ ဖူေခ်ာင္းခန္းမ မွာ ျဖစ္ပါတယ္။


ရွမ္း႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းကို ေဖၚက်ဴးတ့ဲ အကမ်ား၊ ရွမ္းပ်ိဳျဖဴမ်ားရဲ႕ လွပေက်ာ့ရွင္းတ့ဲ ကႀကိဳး၊ ကဟန္၊ ကကြက္မ်ား၊ အိုးစည္ဗံုေမာင္းသံ တစ္ညံညံန႔ဲ ဓါးသိုင္းအကမ်ား၊ တိုးနယားအကမ်ား၊ ကိႏၷရီ ကိႏၷရာ ငွက္ေမာင္ႏွံ အကမ်ား န႔ဲ ေဖ်ာ္ေျဖမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


ေရႊပြဲလာ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအတြက္ ရွမ္းအမ်ိဳးသားတို႔ရဲ႕ အစားအေသာက္မ်ားန႔ဲ တည္ခင္းဧည့္ခံပါဦးမယ္။
အႏုပညာကို ၀ါသနာ ထံုသူမ်ားအတြက္ ယခုႏွစ္ အထူးအစီအစဥ္ အျဖစ္ နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ တင့္တင့္ထြန္းကို အထူးဖိတ္ၾကားထားပါတယ္။
ရွမ္းသီခ်င္းသံကိုမွ နားဆင္ခ်င္ပါတ္ယလို႔ ဆိုလာသူမ်ားအတြက္လည္း လစ္ဟာမႈ မရွိရေလေအာင္ အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ ညီအရင္း ရွမ္းတိုင္းရင္းသား အဆိုေတာ္ စိုင္းေအာင္ထီးခမ္းကိုလဲ ဖိတ္ေခၚထားပါတယ္...။
ကိုထီးအလြမ္းေျပ သီခ်င္းမ်ားကို စိုင္းေအာင္ထီးခမ္းမွ လာေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖေပးပါဦးမယ္...။




တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာ က်င္းပတ့ဲ ဒီပြဲေတာ္ကို စင္ကာပူေရာက္ ရွမ္းမိသားစု၊ ေမာင္မယ္မ်ားမွ ၀ိုင္း၀န္းအေကာင္အထည္ၾကတ့ဲ ဒီပြဲကို တက္ျဖစ္ေအာင္ တက္လိုက္ၾကပါ။
အျမတ္အစြန္းကို မဓါန မထားတ့ဲ ပြဲပါ။
႐ိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းတ့ဲ ပြဲမို႔ လာေရာက္အားေပးၾကပါ...။

လက္မွတ္မ်ားကို ပြဲေတာ္ည အထိ ေရာင္းခ်သြားပါမယ္....
လက္မွတ္ တန္ဖိုးကေတာ့ SGD 30 န႔ဲ 40 အသီးသီး ျဖစ္ပါတယ္။
လက္မွတ္မ်ား ရရွိႏိုင္တ့ဲ ေနရာကေတာ့ ပင္နီစူလားပလာဇာက ရွမ္းေတာင္တန္း၊ လိြဳင္ဟိန္း န႔ဲ နီးစပ္ရာ ရွမ္းအမ်ိဳးသား မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားထံမွ ၀ယ္ယူရရွိႏိုင္ပါတယ္...။

၂၀၀၈ ခုနွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္ (စေနေန႔) ညေန ၅ နာရီမွာ စတင္ပါလိမ့္မယ္...။
ခံုေနရာမ်ားကို ဦးရာလူစံနစ္ စီစဥ္ေပးထားတ့ဲအတြက္ ေနရာေကာင္းရရန္ ေစာေစာၾကြပါ...။

အေသးစိတ္ ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီပို႔စ္မွာ တင္ထားပါတယ္ ခင္ဗ်ား...။

ပြဲေတာ္ညမွ ဆံုေတြ႔ၾကပါစို႔။

ေသခ်ာခ့ဲၿပီလား...။

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဆားမခ်က္ခ်င္ပဲ ခ်က္မိေတာ့တယ္...။
အီးေမးလ္ထဲ ေရာက္လာတ့ဲ ဘာသာျပန္ စာတစ္ပုဒ္ပါ...။
မူရင္းကလဲေကာင္း၊ ဘာသာျပန္သူကလဲ ေတာ္တ့ဲအတြက္ စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားပါတယ္...။
(မူရင္းေရာ ဘာသာျပန္သူကိုပါ မသိပါ...။ )

ဖတ္ၿပီးေတာ့ တစ္ခုခု က်န္ခ့ဲတယ္ဆိုရင္ ဘာသာျပန္သူကို ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါဗ်ာ...။
(ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ လိုက္ဖက္မယ္ ထင္တာကို ေပးတားတာပဲ...။)

=======================================================

ေသခ်ာခ့ဲၿပီလား...။

ညက က်ေနာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဇနီးက ညစာအတြက္ျပင္ဆင္ေနခဲ့တယ္... က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ကိုင္ျပီး မင္းကို ေျပာစရာရိွတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္... သူမ ထိုင္ျပီး ညစာကို တိတ္ဆိတ္စြာပဲ စားေနခဲ့တယ္... သူမမ်က္၀န္းထဲက နာက်င္မွဳေတြ ျမင္ေလမလားလို႔ က်ေနာ္ ရွာေနမိေနတယ္...

ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ ဘယ္လိုစေျပာရမယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ဘူးျဖစ္ေနတယ္... ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ဘာကို စဥ္းစားေနတယ္ဆိုတာေတာ့ သူမကို အသိေပးကို ေပးရမယ္... "မင္းကို ကြာရွင္းခ်င္တယ္" က်ေနာ္ တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္... က်ေနာ္ စကားလံုးေၾကာင့္ သူမစိတ္ဆိုးတဲ့ ပံုစံမျပပဲ က်ေနာ္ ကို 'ဘာေၾကာင့္လဲ" လို႔ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ သူမ ျပန္ေမးတယ္... သူမေမးခြန္းကို က်ေနာ္ မေျဖပဲ ေရွာင္လႊဲေနလိုက္တယ္... အဲလုိလုပ္မွ သူမေဒါသထြက္လာတယ္... လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ဇြန္း ခရင္းေတြ လႊတ္ပစ္ျပီး "ရွင္ ေယာက္်ားမဟုတ္ဘူး" လို႔ က်ေနာ္ကို ျပန္ေအာ္တယ္...

အဲဒီညက က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္က်ေတာ့ဘူး... သူမကေတာ့ ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္... က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ဘာမ်ားျဖစ္ခဲ့လို႔လဲလို႔ သူမ အေျဖရွာေနတယ္ ဆိုတာကို က်ေနာ္သိပါတယ္... သူမ ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ အေျဖ က်ေနာ္ ေပးဖုိ႔ ခက္ခဲေနတယ္... မုိး လို႔ ေခၚတဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အေပၚ က်ေနာ္ ႏွလံုးသားေတြ တိမ္းညြတ္ေနခဲ့ျပီးေလ... သူမကို ဘယ္လုိမွ ခ်စ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး... အဲဒီအစား သူမကို သနားျခင္းေတြ သာရိွေတာ့တယ္...

က်ေနာ္ ကိုယ့္အျပစ္ကိုသိေနတဲ့အတြြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အိမ္ရယ္ က်ေနာ္ လုပ္ငန္းရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မွဳ ၃၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းရယ္ ကားရယ္ ကို သူမ ပိုင္ဆိုင္မွဳအျဖစ္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ေပးခဲ့တယ္... သူမက အဲဒီစာခ်ဳပ္ကုိ တခ်က္ ၾကည့္ျပီး အပိုင္းပိုင္း ဆုတ္ျဖဲပစ္လုိက္တယ္... က်ေနာ္နဲ႔ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုးအတူရိွေနခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ လံုး၀ သူစိမ္းတေယာက္လိုပါပဲ... သူမရဲ့ ဆံုးရံွဳးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ အင္အားေတြ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပမဲ့... က်ေနာ္ ေနာက္မဆုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး... မိုးကို နင့္နင့္နဲနဲ ခ်စ္ေနခဲ့ျပီးေလ...

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္ေရွ႔မွာ သူမ သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြးပါေတာ့တယ္.. က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္သလိုပါပဲ... က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ သူမရဲ့ငိုေၾကြးမွဳဟာ စိတ္သက္သာရာျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္.. ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္သတၱပတ္လံုး ရိွေနခဲ့တဲ့ ကြာရွင္းဖို႔ စိတ္ကူးဟာ ပိုျပီး ခိုင္မာ ရွင္းလင္းလာခဲ့တယ္...

ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္ အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ျပန္ေရာက္တယ္... သူမကေတာ့ စားပဲြေပၚမွာ တခုခု ေရးေနတာေတြ႔တယ္... ညစာမစားေတာ့ပဲ အိပ္ရာထဲ ထိုး၀င္ျပီ ခဏမွာပဲ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္... ဘာလို႔လဲ ဆုိေတာ့ တညေနလံုး မိုးနဲ႔ သြားလာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာ ပင္ပန္းေနတယ္ေလ... က်ေနာ္ တေရးႏုိးေတာ့ သူမကေတာ့ စားပဲြေပၚမွာ စာေရးေနတုန္းပါပဲ... သူမကို ဂရုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ တဖက္လွည့္ျပီး ျပန္အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္...

မနက္လင္းေတာ့ သူမက သူမဖက္က ကြာရွင္းခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ေျပာလာတယ္... က်ေနာ္ဆီက ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြ ဘာတခုမွ မလိုဘူးတဲ့... ဒါေပမဲ့ တစ္လၾကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျပီး မွ ကြာရွင္းရမယ္လို႔ ဆိုတယ္... အဲဒီတလမွာ က်ေနာ္တုိ႔ အတူတူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သာမန္လုိပဲ ေနထိုင္ၾကရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္... သူမရဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္... က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္ေသြး .. သား ရဲ့ စာေမးပြဲ ဟာ တလေလာက္ပဲ လိုတဲ့အတြက္ပါတဲ့... သားကို စာေမးပဲြမတိုင္ခင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့အိမ္ေထာင္ေရး ျပိဳကြဲမွဳေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့....

ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ အတြက္ လက္မခံႏိုင္စရာ မရိွပါဘူး... ဒါေပမဲ့ သူမမွာ ေနာက္ထပ္ေတာင္းဆိုမွဳတခု ထပ္ရိွပါေသးတယ္.. က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မဂၤလာဦးက က်ေနာ္ သူမကို အိပ္ခန္းထဲ ေပြ႔ခ်ီျပီး ေခၚထုတ္ခဲ့ ေခၚသြင္းခဲ့တာကို ျပန္ေျပာျပီး... ဒီကြာရွင္းဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ တစ္လအခ်ိန္အတြင္းမွာ မနက္ခင္းတိုင္း သူမကို က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အိပ္ခန္းထဲကေန အိမ္ေရွ႔တံခါးထိ ေပြ႔ခ်ီျပီး ေခၚသြားဖုိ႔ ေတာင္းဆိုတယ္... သူမတကယ္ကို ရူးသြပ္ေနျပီး လို႔ က်ေနာ္ေတြးလိုက္မိပါတယ္...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြ ကို ခံႏိုင္ရည္ရိွရေအာင္ သူမရဲ့ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္းဆုိမွဳကို က်ေနာ္လက္ခံလိုက္ပါတယ္...

က်ေနာ္ က်ေနာ့္မိန္းမရဲ့ ကြာရွင္းခြင့္ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို မိုး ကို ေျပာျပေတာ့... ရယ္ေမာျပီး တကယ္ကို ဟာသပဲလို႔ ေျပာပါေသးတယ္... သူမဘယ္လို နည္းလမ္းေတြ သံုးသံုး.. သူမကေတာ့ ကြာရွင္းမွဳက္ို ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ လို႔ ႏွာေခါင္းေလးရံွဳ႔ျပီး ေျပာေသးတယ္.. က်ေနာ္ သူမကို ကြာရွင္းမယ္လို႔ ထုတ္ေျပာခဲ့တဲ့ေန႔ စျပီး က်ေနာ္ နဲ႔ သူမ မထိမေတြ႔ျဖစ္က်ေတာ့ဘူး... အဲဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုးေန႔ သူမကို အခန္းထဲက ေပြ႔ခ်ီ ျပီး ေခၚထုတ္ခဲ့တဲ့အခါ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကေခ်ာ္ကခြ်တ္ ျဖစ္ေနပါတယ္.. သားေလးက က်ေနာ္တို႔ အေနာက္က လက္ခုပ္တီးျပီး "ေဖေဖ ေမေမ့ကို ဖက္ထားတယ္" လို႔ ေျပာရင္း က်ေနာ္တုိ႔ အေနာက္က လက္ခုပ္တီးေနပါတယ္... သားေလးရဲ့စကားလံုးေတြက က်ေနာ့္စိတ္ကို နာက်င္ေစပါတယ္.. အိပ္ခန္းထဲကေန.. ဧည့္ခန္းထဲ..ေနာက္ အိမ္ေရွ့တံခါးထိ သူမကုိ က်ေနာ္ လက္ေတြနဲ႔ ေပြ႔ျပီး ေလွ်ာက္လာပါတယ္.. သူမက မ်က္လံုးေတြ မိွတ္ထားကာ က်ေနာ္ကုိ ကြာရွင္းမဲ့အေၾကာင္း သားေလးကို အသိမေပးဖို႔ တိုးတုိးေလး ေျပာပါတယ္.. က်ေနာ္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ပဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္...

သူမကို အိမ္ေရွ႔တံခါး၀မွ ခ်ေပးလိုက္တယ္... သူမလည္း အလုပ္သြားဖို႔ ကားဂိတ္ကို ထြက္သြားတယ္.. က်ေနာ္လည္း ရံုးကို သြားပါတယ္...

ဒုတိယေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ ပိုျပီး လြယ္ကူလာပါတယ္... က်ေနာ္ရင္ဘတ္ကို သူမက မီွထားပါတယ္.. သူမရဲ့ အကၤ်ီက ရနံ႔ေတာင္ က်ေနာ္ ရေနမိပါတယ္.. က်ေနာ္ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ခဲ့မိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီးလို႔ သတိထားမိလိုက္ပါတယ္... သူမဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သတိထားမိတယ္.. သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာလဲ အေရးအေၾကာင္းေလးေတြေတြ႔ရတယ္.. ဆံပင္တခ်ိဳ႔လည္း ျဖဴစျပဳေနပါတယ္... က်ေနာ္တုိ႔ အိမ္ေထာင္ေရးက သူမဆီက အားလံုးရယူသြားခဲ့ျပီးေလ... အဲဒီတခဏမွာ က်ေနာ္ သူမအေပၚ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့မိပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္....

ေနာက္တေန႔က်ျပန္ေတာ့... က်ေနာ္ သူမကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္တဲ့အခါ ရင္ႏွီးကြ်မ္း၀င္တဲ့ခံစားခ်က္တခု ျပန္ရလိုက္သလို က်ေနာ္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္.. ဒီအမိ်ဳးသမီးဟာ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး သူမရဲ႔ဘ၀ ကို က်ေနာ္ကို ေပးခဲ့တယ္... ေနာက္ထပ္ တေန႔ျပီး တေန႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္မွဳဟာ ပိုလာခဲ့တယ္.. မိုး ကိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ဘူး... တလဆိုတဲ့ အခ်ိန္ ကုန္ဆံုးလာတာနဲ႔ အမွ် သူမကုိ ေပြ႔ခ်ီ ရတာဟာ ပိုလို႔ လြယ္ကူလာခဲ့တယ္... ေန႔တိုင္း အေလးမသလို ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္ ပို ျပီး အားေတာင့္လာတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...

တမနက္ေတာ့ သူမဟာ ဘာ၀တ္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ ေရြးေနပါတယ္... ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရြး၀တ္ၾကည့္ျပီးတဲ့အထိ စိတ္တိုင္းက် ရွာမရဘူးျဖစ္ေနတယ္... က်မအကၤ်ီေတြ အားလံုး ၾကီးကုန္ျပီ လို႔ သက္ျပင္းေလး ခ်ျပီး ဆိုပါတယ္.. ရုတ္တရက္ က်ေနာ္ သတိထားမိသြားတယ္.. သူမ ေတာ္ေတာ္ေလး ပိန္သြားတာပဲ... ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ သူမကို လြယ္လြယ္ကူကူ ေပြ႔ခ်ီႏိုင္တာေပါ့... က်ေနာ္ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္... သူမဟာ နာက်င္မွဳ ခံစားခ်က္ေတြ ကို သူမႏွလံုးသားထဲ ျမဳပ္နံွထားတာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္...

သတိလက္လြတ္နဲ႔ က်ေနာ္ သူမေခါင္းေလးကို သပ္လုိက္ပါတယ္.. အဲဒီအခ်ိန္ သား ေရာက္လာျပီး... ေဖေဖ.. ေမေမ့ကို ခ်ီဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီး လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္... သားေလးအတြက္ေတာ့ သူ႔အေဖက သူ႔အေမကို ေပြ႔ခ်ီသြားတာဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ့ အေရးၾကီးတဲ့အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေနပါျပီး... က်ေနာ့္ဇနီးက သားကို လက္ယပ္ေခၚလိုက္ျပီး ခပ္က်ပ္က်ပ္ဖက္ထားလိုက္တယ္.. ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာ က်ေနာ္စိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားမွာ ေၾကာက္လို႔ က်ေနာ္ တဖက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ပါတယ္.. ျပီးတဲ့အခါ.. က်ေနာ္ သူမကုိ လက္ထဲေပြ႔ျပီး အိပ္ခန္းထဲကေန ဧည့္ခန္းကို ေက်ာ္ကာ အိမ္ေရွ့ထိ ေခၚခဲ့တယ္... သူမက က်ေနာ့္လည္ပင္းကို အသာအယာ သိုင္းထားတယ္... က်ေနာ္က သူမရဲ့ကိုယ္ေလး ကို ခပ္က်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားတယ္... က်ေနာ္တို႔ မဂၤလာဦးတုန္းက လို ေပါ့...

ဒါေပမဲ့... သူမရဲ့ကိုယ္လံုးေပါ့ေပ့ါေလးက က်ေနာ္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေစခဲ့တယ္... ေနာက္ဆံုးေန႔မွာေတာ့ သူမကို က်ေနာ့္လက္ေတြနဲ႔ ေပြ႔ထားေပမဲ့.. ေျခတလွမ္းေရြ႔ဖို႔ ခက္ခဲေနခဲ့တယ္.. သားေလးလည္း ေက်ာင္းသြားျပီး... သူမကို ခပ္က်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ထားျပီး တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရင္ႏွီးကြ်မ္း၀င္မွဳေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတာ ကို သတိမထားမိဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာလုိက္တယ္...

က်ေနာ္ ရံုးကုိ ကားေမာင္းသြားတယ္.. တံခါးေတာင္ျပန္မပိတ္ပဲ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္... နည္းနည္းေလး ေႏွာင့္ေနွးသြားရင္ စိတ္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားမွာကို က်ေနာ္ ေၾကာက္ေနမိတယ္.. က်ေနာ္ ရံုးေပၚကို တက္သြားတယ္.. မိုး က တံခါးလာဖြင့္ေပးတယ္... မိုး... က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး... က်ေနာ္ မကြာရွင္းခ်င္ေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္...

သူမက အံၾသစြာနဲ႔ က်ေနာ္ကုိ ၾကည့္တယ္.. က်ေနာ္ နဖူးကို စမ္းၾကည့္ျပီး ရွင္ေနေကာင္းရဲ့လား ေမးတယ္... က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ဖယ္လုိက္ျပီး... စိတ္မေကာင္းပါဘူး မိုး... က်ေနာ္ မကြာရွင္းေတာ့ဘူး... က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းလိမ့္မယ္.. ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သူ ... ဘ၀ရဲ့အေသးစိတ္ေလးေတြကို တန္ဖိုးမထားမိခဲ့လို႔ပဲ... တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မခ်စ္ႏိုင္က်ေတာ့လုိ႔ မဟုတ္ဘူး... ခု က်ေနာ္ သိလိုက္ျပီး... မဂၤလာဦးတုန္းက သူမကုိ ေပြ႔ခ်ီျပီး အိမ္ေခၚလာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔.. ေသျခင္းတရားက က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို မခြဲခင္ အခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ သူမကို ေထြးေပြ႔သြားရမယ္...

မုိး ရုတ္တရက္အိပ္ရာလန္႔ႏိုးသလို ျဖစ္သြားတယ္.. က်ေနာ့္ ပါးကို ခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ျပီး တံခါးေဆာင့္ဖြင့္ကာ ငိုေၾကြးေနပါတယ္.. က်ေနာ္ ရံုးေအာက္ဆင္းလာျပီး ကားေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္.. လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ပန္းအေရာင္းဆိုင္မွာ က်ေနာ္ ဇနီးအတြက္ ပန္းတစည္း ၀င္မွာတယ္... အေရာင္းစာေရးမေလးက ကတ္ေပၚမွာ စာေရးခိုင္းေတာ့.. က်ေနာ္ ျပံဳးျပီး ေရးလိုက္ပါတယ္...

'I'll carry you out every morning until death do us apart'

က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြရဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြက ဆက္ဆံေရး တခု မွာ အေရးၾကီးပါတယ္... အိမ္ေတြ၊ ကားေတြ၊ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြ၊ ဘဏ္စာရင္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး... အဲဒါေတြက ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့ ပတ္၀န္က်င္းတခု ဖန္တီးႏိုင္ေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မူကို ေတာ့ မဖန္တီးေပးႏိုင္ပါဘူး... ဒါေၾကာင့္ သင့္လက္တြဲေဖာ္ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ အခ်ိန္ေပးပါ... ရင္းႏီွးကြ်မ္း၀င္မွဳကို တည္ေဆာက္ေပးမဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္လုပ္ေပးပါ... တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ဘ၀ေလးတခု ျဖစ္မွာပါ...

လူ႔၊ လူ၊ လူး....။

ရင္ကို ခြဲၾကည့္ပါ...။
ကိုယ့္ႏွလံုးသား တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္...။
ကိုယ့္ေနရာမွာ ၀င္ၿပီး ခံစားၾကည့္ပါ...။
ကိုယ့္ႏွလံုးသား တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္...။
ကိုယ္ေတြးသလို တစ္ခ်က္ေလာက္ ေတြးေပးပါ...။
ကိုယ့္ႏွလံုးသား တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္...။

တစ္ဆိတ္ေလာက္ နားလည္ေပးပါ...။
ကိုယ္သည္ ကိုယ္သာ ျဖစ္သည္...။
ဘယ္သူန႔ဲမွ မတူခ်င္ပါ...။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေသာ ကိုယ္သာ ျဖစ္ပါသည္...။

ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ အိုင္းစတိုင္းန႔ဲ မႏိႈင္းပါန႔ဲ...။
အျပင္စာမ်ား မစားရလို႔ တားျမစ္ထားတ့ဲ ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲမွာ ပါးစပ္ထဲ အစာေတြ ပလုတ္ပေလာင္းန႔ဲ ေခတၱ နားေနခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြေတြကို လိုက္ႏူတ္ဆက္တတ္တ့ဲ အက်င့္ မရွိ္ပါဘူး...။

ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ အက္ဒီဆင္န႔ဲ မႏိႈင္းပါန႔ဲ...။
အမွားေပါင္း တစ္ေသာင္းကို လုပ္ၿပီးမွ အမွန္တရား တစ္ခုတစ္ေလကို ေတြ႔တတ္တ့ဲ၊ ႏံုခ်ာတ့ဲ အသိညဏ္ ကိုယ္မရွိပါဘူး...။

တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာကိုယ္ပါ...။
လူဆန္ဆန္ ေနတတ္တယ္...။
လူဆန္ဆန္ ေျပာတတ္တယ္...။
လူပီသစြာ အတၱ ႀကီးတယ္...။
လူပီသစြာ ေလာဘရွိတယ္...။
လူပီသစြာ မာနရွိတယ္...။
လူပီသစြာ ေဒါသ ရွိတယ္...။
လူပီသစြာ ေမာဟ ရွိတယ္...။
လူပီသစြာ လိမ္ညာတတ္တယ္...။
လးပီသစြာ ပီယ၀ါစာ၊ မုသာ၀ါသာ မ်ားကို ေရလဲသံုးတတ္တယ္...။
လူပီသစြာ (ပုထုဇဥ္ ပီသစြာ) တဏွာေပမ၊ ရာဂေတြန႔ဲ ဖံုးလြမ္းေနတ့ဲ အတၱေဘာန႔ဲ ခႏၶာကိုယ္ရွိတယ္...။
လူထဲက လူသားဆန္တ့ဲ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ...။

ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကို လူသာမာန္န႔ဲ မတူဘူးဆိုတ့ဲ အေတြးအျမင္ကို စြန္႔လႊတ္ေပးပါ...။
တစ္ကယ္ေတာ့ ကို္ယ္ဟာ လူေတြထဲက သာမာန္ လူတစ္ေယာက္ပါ...။

Monkey and Mango : BamBuser

ေမ်ာက္ အုန္းသီးရတာ မဟုတ္ပါဘူးတ့ဲ...။ ေမ်ာက္ သရက္သီးရတာပါတ့ဲ...။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေမ်ာက္သာ အုန္းသီး ရခ့ဲရင္ ဘယ္လို ခြဲရမွာ မသိတာန႔ဲ မစားလိုက္ရပဲ သရက္သီး က်ေတာ့ စားလို႔ရလို႔ပါတ့ဲ...။ ၿပီးခ့ဲတ့ဲ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ဆီက အလုပ္မွာ ပ်င္းပ်င္းရွိတာန႔ဲ ကိုယ့္စမတ္ဖုန္းေလးန႔ဲ ကိုက္ညီမယ့္ အပ္ပလီေကးရွင္း အသစ္မ်ား ထပ္ထုတ္တာပါလိမ့္ ဆိုၿပီး အြန္လိုင္းေပၚ ေမႊၾကည့္ပါတယ္...။ ကိုယ့္ဖုန္းက စမတ္ဖုန္း ဆိုေတာ့ စြယ္စံု ရတယ္ေလ။ ႐ိုး႐ိုး စကားေျပာႏိုင္႐ံုသက္သက္ ဖုန္း ဆိုတာထက္ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးေတာ့ pocket PC သဖြယ္ လုပ္လို႔ရႏိုင္တ့ဲ စမတ္ဖုန္းေပါ့။
(ၾကြားလိုက္ရတာ အရသာရွိပါ့...။)

အခု ဖုန္းက ပီစီအေသးစားေလး တစ္ခုလိုပါပဲ။ လိုအပ္တ့ဲ ေဆာ့ဖ္၀ဲေလး ထည့္ေပးလိုက္တာန႔ဲ မဆိုင္းမတြ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။ ဒီဖုန္း အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဒီမွာ န႔ဲ ဒီမွာ အနည္းအက်ဥ္း ရွင္းျပဖူးပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ သံုးတ့ဲ OS က ကြန္ျပဴတာမွာ သံုးတ့ဲ Windows ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ (ဖုန္းအတြက္ သံုးတ့ဲ ၀င္းဒိုးကိုေတာ့ Window Mobile 3,4,5,6, 6.1 Windows CE စသျဖင့္ သတ္သတ္ ထုတ္လုပ္ထားပါတယ္။ ) ကၽြန္ေတာ္သံုးတ့ဲ ဖုန္းက ဆုိနီအဲရစ္ဆန္ ဖုန္းပါ။ OS ကေတာ့ Symbian OS 9.1 ျဖစ္ၿပီး UI ဆိုတ့ဲ User Interface ကိုေတာ့ oped source ျဖစ္တ့ဲ UIQ 3.0 ကို သံုးထားပါတယ္။ OS က Symbian S60 ကို သံုးတ့ဲ ႏိုကီယာဖုန္းမ်ားန႔ဲ မတူပါဘူး။ UIQ နည္းပညာကို သံုးထားတ့ဲအတြက္ User Interface ဟာ ညက္ပါတယ္။ အႏုစိတ္ပါတယ္။ ကြန္႔လို႔ ရတယ္။

ဆိုေတာ့ သူ႕အိုအက္စ္န႔ဲ ကိုက္ညီတ့ဲ ေဆာ့ဖ္၀ဲဗားရွင္းမ်ားကို သံုးမွသာ သက္ဆိုင္ရာ ဖုန္းေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္...။ (တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အက္ပဲလ္ မက္ေဆာ့၀ဲမ်ား မိုက္ခ႐ိုေဆာ့ဖ္ ၀င္းဒိုးမွာ သံုးမရသလိုေပါ့ဗ်ာ...။ ) အခုလဲ ကၽြန္ေတာ့္ ဖုန္းန႔ဲ ကိုက္ညီတ့ဲ ေဆာ့ဖ္္၀ဲမ်ားကို အြန္လိုင္းေပၚမွာ လိုက္ရွာရင္းန႔ဲ အသံုးလဲတည့္၊ အလကား လဲရတ့ဲ ဟာေလးေတြကို စမ္းသံုးၾကည့္မိပါတယ္...

ေနာက္ဆံုး ေတြ႔မိတ့ဲ ေဆာ့ဖ္၀ဲကေတာ့ Bambuser လို႔ေခၚတ့ဲ ေဆာ့ဖ္၀ဲပါ။ သူက မိမိဖုန္းမွာ ပါတ့ဲ ဗီြဒီယို ရီေကာ့္ဒ္ဒင္း ဖန္ရွင္ကို အသံုးခ်ၿပီးေတာ့ မိမိဘေလာ့ဂ္၊ ၀က္္ဆိုဒ္ေပၚမွာ ဗီြဒီယိုေတြကို တုိက္႐ိုက္ လြင့္ျပႏိုင္ပါတယ္။ Company ေတြကေတာ့ မိမိတိုရဲ႕ Website ေတြမွာ company အေၾကာင္းကို တိုက္႐ိုက္ လြင့္ခ်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ျပပြဲတစ္ခုခုမွာ မိမိတို႔ ထုတ္ကုန္ေတြကို ျပသတာကို ကမၻာအႏွံ႔က လူေတြ တိုက္႐ိုက္ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ေအာင္ ထုတ္လြင့္ျပသခ်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေဆာ့ဖ္၀ဲေလးကို အသံုးခ်႐ံုပါပဲ...။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ေရာင္းရင္း၊ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားကို မိမိတို႔ရဲ႕ happy moment ကို တိုက္႐ိုက္ျပခ်င္တာ၊ ခရီးထြက္လို႔ရွိရင္ ေရာက္တ့ဲေနရာကေန တုိက္႐ိုက္ ႐ိုက္ကူးၿပီး မိမိတို႔ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ လြင့္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ (ၾကြားခ်င္တာကို တုိက္႐ိက္ ၾကြားႏိုင္ေအာင္ေပါ့ေလ။)


ဒီ၀က္ဘ္ဆိုဒ္မွာ ရီဂ်စ္စတာ လုပ္လိုက္ပါ။ ကိုယ့္ဖုန္းန႔ဲ ကိုက္ညီမ့ဲ ေဆာ့ဖ္၀ဲကို ေဒါင္းလုဒ္လုပ္ပါ။ ဖုန္းထဲကို အင္စေတာ လုပ္ပါ။ (၀က္ဘ္ကင္မ္သံုးၿပီး ႐ိုက္ခ်င္သူမ်ား အတြက္လဲ ၀က္ဘ္ကင္မ္ ေဆာ့ဖ္၀ဲ ရွိပါတယ္။) ရီဂ်စ္စတာ လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ မိမိဘေလာ့ဂ္ေပၚ တင္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တ့ဲ HTML စာသားေတြကို တစ္ခါတည္း ထုတ္ေပးပါတယ္။ ေကာ္ပီကူးၿပီး မိမိတို႔ ဘေလာ့္မွာ တင္လိုက္တာန႔ဲ ကိုယ့္အေကာင့္အတြက္ သတ္သတ္ assign လုပ္ေပးထားတ့ဲ ဗီြဒီယို ပေလယာတစ္ခုကို ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုေကာင္းတာက မိမိတို႔ ႐ုိက္ကူးလိုက္တ့ဲ ဗီြဒီယို ဖုိုင္ေတြကို သူ႔ဆာဗာေပၚမွာပဲ တစ္ခါတည္း တင္ႏိုင္တ့ဲ အခ်က္ျဖစ္ပါတ္။ တစ္ျခားေသာ application မ်ားလို႔ သတ္သတ္ ဆာဗာေပၚမွာ တင္စရာ မလိုပါဘူး။ မိမိတင္ထားတ့ဲ ဖုိင္ေတြကို လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္၊ တည္းျဖတ္၊ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္ပါတယ္။

႐ိုက္ကူးဖုိ႔ စတင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မိမိရဲ႕ ဖုန္း၊ ႐ုိက္ကူးမယ့္ ကင္မရာ၊ ၀က္ဘ္က္မ္ဟာ အင္တာနက္န႔ဲ ဆက္သြယ္ေနဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းမွာ အိမ္က ၀ါယာလက္စ္ကို ၀ိုင္ဖုိင္ န႔ဲ အရင္ ခ်ိတ္ပါတယ္။ ၿပီးမွ application ကို run ပါတယ္။ setting ကို ေအာ္တို ေကာ္နက္ ဆိုၿပီး ေရြးထားေတာ့ application ကို run တာန႔ဲ သူက အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္ကို တန္းခ်ိတ္ၿပီး ႐ိုက္ကူးမႈကို စတင္ကာ မိမိတို႔ရဲ႕ ဗီြဒီယို ပေလယာ အေကာင့္ထဲကို တိုက္႐ိုက္ လွမ္းပို႔ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တစ္ဘက္က ၾကည့္႐ႈသူေတြကလဲ Video streaming လုပ္ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ တုိက္႐ိုက္လြင့္ေနခ်ိန္မွာ မၾကည့္လိုက္ရလဲ လြင့္ၿပီးသား ဖုိင္ေတြကို ျပန္လည္ ၾကည့္႐ႈနုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးထားပါတယ္...။ တိုက္႐ိုက္လြင့္ေနခ်ိန္မွာ သတိထားမိေအာင္ live ဆိုတ့ဲ တိုင္တယ္ တပ္ေပးပါတယ္။ offline ျဖစ္ေနရင္ “Boyz (အေကာင့္ ပိုင္ရွင္ေပါ့ဗ်ာ) is not broadcasting right now” ဆိုၿပီး စာတမ္း ထိုးထားေပးပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူေနာက္ဆံုးလြင့္ခ့ဲတ့ဲဖိုင္ကို ျမားကေလး ပံုစံျဖစ္ေနတ့ဲ ပေလး ခလုတ္ကို ႏွိပ္ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္သလို ဒီမတုိင္ခင္တုန္းက လြင့္ခ့ဲတ့ဲ ဗီြဒီယိုဖုိင္မ်ားကို စတုရန္း အကြက္ေလးေတြ တန္းစီေနတ့ဲ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ျခင္းအားျဖင့္လဲ တစ္ဖိုင္ခ်င္း ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

အားနည္းခ်က္ကေတာ့ အင္တာနက္ ေကာ္နက္ရွင္ ရွိမွပဲ မိမိတို႔ ႐ိုက္ကူးမႈကို ဆာဗာေပၚ လွမ္းခ်ိတ္လို႔ရတ့ဲ အခ်က္ပါ။ ခရီးသြားေနသူမ်ားကေတာ့ ၾကြားခ်င္ၾကတယ္ဆိုရင္ Data Plan Flat rate မယူထားရင္ေတာ့ ေတဘီၾဆာပဲ...။

ဗီြဒီယိုဖိုင္မ်ားက ေဒတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားကို အသံုးျပဳတာကိုး...။


Screenshot န႔ဲ ရွင္းျပေပးခ်င္ေသာ္ျငား စိတ္၀င္စားသူ မရွိတာကတစ္ေၾကာင္း၊ ပ်င္းေနတာက တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ရယ္ေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေမးျမန္း စံုစမ္းမႈမ်ား ျပဳသပ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာ္မန္႔ျဖစ္ျဖစ္၊ စီပံုးထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ မက္ေဆ့ခ်္မ်ား ထားေပးပါ။ စိတ္အခန္႔သင့္ရင္၊ ရႊီးတတ္တ့ဲအခ်က္ေတြဆိုရင္ ခရီးသြားဟန္လြဲ၊ လမ္းႀကံဳ ၀င္ေျဖေပးပါမယ္။ ေျဖမထားဘူးဆိုရင္ေတာ့ မသိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မအားလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေတြ႔မိလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မေျဖခ်င္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ တစ္ျဖစ္ျဖစ္ေတြထဲက တစ္ျဖစ္ျဖစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ျဖစ္လိုက္ၾကပါ အဲ. အဲ ျဖည့္ေတြးလိုက္ၾကပါ။ လိုက္ဖတ္ေပးတ့ဲအတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ား။


ေနာက္မ်ားမွာ အခုဖုန္းထဲမွာ လက္ရွိသံုးေနတ့ဲ Third Party အလားရတ့ဲ ေဆာ့ဖ္၀ဲမ်ား အေၾကာင္းကို တစ္ခုခ်င္း လာရွင္းျပပါ့မယ္...။ (Note that "No Time Limit")


(အခုတစ္ေလာ အတည္အတ့ံေတြ ေရးမရ ျဖစ္ေနပါတယ္။ လက္က ပ်က္ေနၿပီလား မသိ... ဟိ..ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနပါတယ္...။)

ေမာတာ...။


ေရး.... တစ္ပုဒ္ၿပီးသြားၿပီ...။ ေလးငါးရက္ေလာက္ေတာ့ ေအးေဆး နားလို႔ရၿပီ...။

အိမ္သာဋီကာ (၂)

ဒီပို႔စ္တိုေလးကေတာ့ အရင္ ပို႔မွာ ေျပာဖူးခ့ဲတ့ဲ ေကအယ္လ္ ေလဆိပ္မွာ အိမ္သာတြင္း ေရပန္း ထည့္မေပးတ့ဲ ကိစၥကို ေျပာခ်င္တာပါ...။
ေရာက္တိုင္းလဲ ခဏခဏ ၾကည့္မိတယ္...။
ကၽြန္ေတာ္ ၀င္မိတ့ဲ အခန္းကပဲ ျဖစ္ေနသလား မသိဘူး...။ ေရပန္းကို လံုးလံုး မရွိတာပါ...။
အခု ေနာက္ဆံုးအေခါက္မွာေတာ့ တပ္ထားတာ ေတြ႔ပါတယ္...။
သက္ေသအေနန႔ဲ ကင္မရာ န႔ဲ မွတ္တမ္းတင္ခ့ဲပါတယ္...။
၀မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါကုန္...။
( ေဘာင္ကြပ္ခ်င္ေသာ္ျငား မကြပ္တတ္၍ မကြပ္ေတာ့ပါ...။ )

ထပ္ျဖည့္။ ။ Kom မွ ေကအယ္လ္ေလဆိပ္တြင္႐ိုက္သည္ကို မယံုပါ၊ သက္ေသျပပါဟု ေတာင္းဆိုလာသျဖင့္ ေအာက္ပံု ႏွစ္ပံုကို ထပ္တင္လုိက္ရသည္...။

pfingo Phone Promotion (Nov)

အေသးစိတ္ သိလိုပါက အထက္ပါ ပံုကို ကလစ္ႏွိပ္ၾကည့္ပါ

ကၽြန္ေတာ္ အခုတစ္ေလာ သံုးျဖစ္ေနတ့ဲ VoIP ဖုန္းပါ...(တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ သံုးျဖစ္သြားပါၿပီ...။)။
Stauhub ကေနၿပီးေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးေနတ့ဲ အင္တာတက္ စနစ္သံုး ဖုန္း၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္း ျဖစ္ပါတယ္...။
သံုးရတာ အဆင္ေျပပါတယ္...။

(အရင္တုန္းကေတာ့ voipdiscount, voipstunt, Skype Out အစရွိတ့ဲ VoIP ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို သံုးပါတယ္...။ သူတို႔ဆီက ဆာဗာအေျခအေနေၾကာင့္ ဖုန္းေျပာရတာ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ေျပာလိုက္တ့ဲ စကားသံသည္ တစ္ဘက္ကို ၂ စကၠန္႔ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္သြားတတ္လို႔ ေျပာရတာ အဆင္မေျပတာက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မသံုး ျဖစ္ေတာ့ပါ...။)

pfingo က starhub ကေန ေပးတ့ဲ ၀န္ေဆာင္မႈ ျဖစ္တာေၾကာင့္ connection ေကာင္းၿပီး အသံ အရည္အေသြး ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာန႔ဲ ဆက္သြယ္ ေျပာဆိုႏုိင္ပါတယ္...။
အကယ္၍ ျပည္တြင္းက မိမိတို႔ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဒီအေကာင့္ ေပးထားလိုက္ရင္ သူတို႔အေနန႔ဲ အင္တာနက္ကေဖးျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိတို႔ ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ျပဴတာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေဆာ့ဖ္၀ဲကို သြင္းၿပီး ေပးထားတ့ဲ အေကာင့္န႔ဲ sign in လုပ္လုိက္ရင္ မိမိတို႔ရွိရာ စင္ကာပူကို တစ္မိနစ္ကို ၂ ဆင့္ႏႈန္းန႔ဲ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္...။

ကြန္ျပဴတာ၊ အင္တာနက္န႔ဲ ဒီ pfingo account ရွိ႐ံုန႔ဲ ႏိုင္ငံျခားကို ေစ်းႏံႈးသက္သာစြာန႔ဲ ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါၿပီ...။
Account subscription က တစ္ႏွစ္မွ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၁၂ က်ပ္ပဲ က်ပါတယ္...။ (Basic Plan ေပါ့...။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီပလန္ပဲ သံုးေနတယ္...။)
ေဘ့စ္စစ္ပလန္ကို ပ႐ိုမိုးရွင္းကာလအတြင္း sign-up လုပ္မယ္ဆိုရင္ subscription တစ္ႏွစ္စာ အခမ့ဲ ေပးပါတယ္...။
ရက္အကန္႔အသတ္ ရွိပါတယ္...။ ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးပါ...။
pfingo ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခု ေပးပါတယ္...။ 3xxx xxxx
ကၽြန္ေတာ့္နံပါတ္ကေတာ့ ၃၁၁၃ ၇၆၅၃ ပါ...။
အၿမဲတမ္းေတာ့ ဖြင့္မထားပါဘူး...။
ႏုိင္ငံျခားကို ေခၚဆိုခ်င္တ့ဲ အခ်ိန္မွာမွ ဖြင့္ပါတယ္...။
ဖုန္းေခၚဆိုဖို႔ လိုအပ္တ့ဲ credit ကိုေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ အြန္လိုင္းကေနတစ္ဆင့္ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါတယ္...။
စင္ကာပူ ႏိုင္ငံတြင္း ေခၚဆိုမႈေတြကို တစ္မိနစ္ကို ၂ ဆင့္ႏႈန္းသာ က်သင့္ပါတယ္...။
ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေခၚဆိုမႈကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ပ႐ိုမိုးရွင္းအေနန႔ဲ တစ္မိနစ္ကို ၅ ဆင့္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္...။
ျမန္မာျပည္ ေခၚဆိုမႈကိုေတာ့ တစ္မိနစ္ ၅၀ဆင့္ႏႈန္းန႔ဲ ေကာက္ခံပါတယ္...။
pfingo အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မႈကိုေတာ့ ဖရီး (သို႔) အခမ့ဲပါ...။
ေအာက္မွာ လတ္တေလာ ပ႐ိုမိုးရွင္း rate ေတြကို ျပထားပါတယ္...။



အသံအရည္အေသြး ၾကည္လင္ျပတ္သားမႈ ရွိပါတယ္...။
သံုးသင့္တယ္လို႔ ေထာက္ခံပါတယ္...။
(ေမာင္တီဇက္ေအကေတာ့ အရင္တုန္းက credit ၀ယ္တာ အြန္လိုင္း မရလို႔ ဒီမွာ ျမည္တြန္ေတာက္တီး ဖူးပါတယ္...။ တစ္ကယ္ေတာ့ ဆာဗာ ေဒါင္းေနတာန႔ဲ ႀကံဳေတာ့ သူ purchase လုပ္တာ အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားတာပါ...။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အဲဗား အဆင္ေျပပါတယ္...။)

ျခြင္းခ်က္။ ။ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုေတာ့ provide လုပ္ရပါလိမ့္မယ္...။ အဲဒါမွ သူက activation key တစ္ခုကို sms န႔ဲ ပို႔ေပးလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္...။

အေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ အေပၚက ပံုကို ကလစ္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး သြားၾကည့္လိုက္ပါ...။

ဘေလာ့ဂ္ႀကြလာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ...။
(ယေန႔ ဖြင့္မယ့္ ၁.၅ မီလီယံ တိုတိုမွာလဲ ဒုတိယဆုေတြ ေပါက္ၾကပါေစ...။ ပထမဆုက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျဖစ္သြားလို႔ပါ...။ ခိြခိြခိြ)

ႏြားဋီကာ

အီးေမးလ္ထဲက ရလာတ့ဲ လူႀကီးဟာသ တစ္ပုဒ္ပါ...။

ေတြးၿပီးေတာ့ တစ္စိမ့္စိမ့္ ရီ ဆိုတာ ဒီလို ဟာသေပါ့...။

ဒီလိုန႔ဲ လာမယ့္ ေသာၾကာညကို ေတာင့္ေတာင့္ခံ ခ်ီတက္လိုက္ရေအာင္...။

Way to go!!!! (Credit to Ms. K Khine Aung)

SOCIALISM

You have 2 cows. You give one to your neighbor.

COMMUNISM

You have 2 cows. The State takes both and gives you some milk.

FASCISM

You have 2 cows. The State takes both and sells you some milk.

NAZISM

You have 2 cows. The State takes both and shoots you.

BUREAUCRATISM

You have 2 cows. The State takes both, shoots one, milks the other, and then throws the milk away.

TRADITIONAL CAPITALISM

You have two cows. You sell one and buy a bull. Your herd multiplies, and the economy grows. You sell them and retire on the income.

SURREALISM

You have two giraffes. The government requires you to take harmonica lessons.

AN AMERICAN CORPORATION

You have two cows. You sell one, and force the other to produce the milk of four cows. Later, you hire a consultant to analyze why the cow has dropped dead.

A FRENCH CORPORATION

You have two cows. You go on strike, organize a riot and block the roads because you want three cows.

A JAPANESE CORPORATION

You have two cows. You redesign them so they are one-tenth the size of an ordinary cow and produce twenty times the milk. You then create a clever cow cartoon image called 'Cowkimon' and market it worldwide.

A RUSSIAN CORPORATION

You have two cows. You count them and learn you have five cows. You count them again and learn you have 42 cows. You count them again and learn you have 2 cows. You stop counting cows and open another bottle of vod ka.

A SWISS CORPORATION

You have 5000 cows. None of them belong to you. You charge the owners for storing them.

A CHINESE CORPORATION

You have two cows. You have 300 people milking them. You claim that you have full employment, and high bovine productivity. You arrest the newsman who reported the real situation.

AN INDIAN CORPORATION

You have two cows. You worship them.

A BRITISH CORPORATION

You have two cows. Both are mad.

AN IRAQI CORPORATION

Everyone thinks you have lots of cows. You tell them that you have none. No-one believes you, so they bomb the ######## out of you and invade your country. You still have no cows, but at least now you are part of a democracy.

A NEW ZEALAND CORPORATION

You have two cows. Business seems pretty good. You close the office and go for a few beers to celebrate.

AN AUSTRALIAN CORPORATION

You have two cows. The one on the left looks kinda cute. Despite the high cost of living, it remains popular.

ရပ္ကြက္ထဲမွာဗ်ာ...။

ေအးဗ်ာ...။
ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႔ကေလးမွာတုန္းက အရူးေတြၾကားမွာ ေနရတာကို ျပန္သတိရမိေသး...။
အဲဒီအရူးဟာျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လမ္းသလားေနတာ ခုထိ မာမာခ်ာခ်ာ ရွိတုန္း...။
ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိန႔ဲ ...။ သူစိတ္တိုလာၿပီဆို (မရုိမေသဗ်ာ) မလံုမလဲ၀တ္ထားတ့ဲ ထမီကို လွန္ၿပီး ပုတ္ ပုတ္ျပတယ္...။ ပါးစပ္ကလဲ ပတ္... ပိန္ ဆိုၿပိး ေအာ္...။
ဘာအဓိပါယ္လဲ ဆိုတာေတာ့ သူမွ သိတာဗ်...။
သူ႔ကို ပတ္ပိန္ အရူးမလို႔ ေခၚတယ္...။
ေရဆို တစ္ခါမွ မခ်ိဳးဘူး...။ သူ႔အနား ေရာက္သြားရင္ နံသလား မေမးန႔ဲ...။
တစ္ခါသားမယ္ သူ႔ကို ဘယ္က အဖြဲ႔ကလဲ မသိဘူး... ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးေပးတာ ေတြ႔ဖူးတယ္...။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ စတည္းခ်ေလ့ရွိတယ္...။
အေတာ့ကို ခ်မ္းတ့ဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ သူႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း အခ်မ္းဒဏ္ကို တြန္းလွန္ခ့ဲသလဲ ဘယ္သူမွ မသိဘူး...။

သူရူးရတ့ဲ အေၾကာင္းရင္းကို ဘယ္သူမွ ဂဃနဏ မသိၾကဘူး...။
ေမြးခါစ ကေလး ေသသြားလို႔ ေသြးႏုႏု သားႏုႏုန႔ဲ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားμ ရူးတယ္ ေျပာလိုေျပာရဲ႕...။
သူေဌးသမီးတ့ဲ... သူ႔ေယာက်္ား ကားေမွာက္ေသသြားလို႔ ရူးသြားတာတ့ဲ...။
သူ႔မိသားစုက အရူးဆိုၿပီး ၾကဥ္ထားတာတ့ဲ...။ သို႔ေပမ့ဲ စားစရာ ေသာက္စရာေလးမ်ား လာလာေပးတတ္တယ္တ့ဲ...။

ၿမိဳ႔ကေလးကို ဗီြအိုင္ပီေတြ လာၿပီဆို ရွိရွိသမွ် အရူးေတြက ဆိုင္ရာက လိုက္ဖမ္းၿပီး အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္သိပ္ၾကတယ္...။
အဲဒီအခ်ိန္ဆို ေခြးေတြက တစ္စီစီ၊ အရူးေတြက ထြက္ေျပး၊ လိုက္ဖမ္းတ့ဲသူကလိုက္ဖမ္းန႔ဲ... လမ္းေပၚမွာ ဆူညံပြက္ေလာရုိက္လို႔ေပါ့...။
ေနာက္တစ္ပါတ္ေလာက္ ၾကာရင္ ျပန္လႊတ္ေပးတယ္...။ ဆံပင္ေတြ ကိုက္ေပးတာေပါ့...။ ညွပ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္...။
ကတ္ေၾကးန႔ဲ ကိုက္ေပးတာ...။
ပံုမက် ပန္းမက်န႔ဲ...။

သူလဲ တစ္ခါတစ္ေလ ၿမိဳ႔ကေလး ေဘးပတ္လည္က အမူးသမား မ်ားန႔ဲ တိုးမိရင္ မေခ်ာင္ေခ်ဘူး...။
လူစိတ္မရွိဘူး ေျပာရမယ္...။
အရူးေတာင္ မေရွာင္ အုပ္စုလိုက္ မုဒိမ္းက်င့္ၾကတယ္...။
မိုးလင္းေတာ့ အဲဒီ အရူးမက ေစ်းေရွ႔မွာ ငိုၿပီးေတာ့ အမူးသမားေတြကို ထိုင္ဆဲေနတာ ပက္ပက္စက္စက္ပဲ...။
သူေျပာတာေတြကို ၾကားမိမွ လူေတြက သြားတိုင္ၾကတာ...။
အကုန္မိကုန္ေရာတ့ဲ...။
၇ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ လို႔ ၾကားတယ္...။ (အဲဒီေနာက္ပိုင္း အစိမ္းေရာင္ ၀တ္တ့ဲသူေတြျမင္ရင္ သူဆဲၿပီး ထြက္ေျပးေနေတာ့တာပဲ...။)

အဲဒီ အမူးသမားေတြကေတာ့ နယ္ခံ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္...။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီေဒသ နယ္ခံကလူေတြက ဒီအရူးန႔ဲ ေန႔တိုင္း ေတြ႔ေနေတာ့ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ၾကတယ္...။
အရူးမ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆးေတြ ၀ယ္ေပး၊ အစားအေသာက္ေတြ ၀ယ္ေပးန႔ဲ...။
အရူးမကလဲ သူ႔ကို သနားတ့ဲသူေတြက အိမ္ေခၚထားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ရက္ထက္ပို မေနဘူး...။
ထြက္ေျပးတယ္...။
လမ္းေပၚမွာပဲ ျပန္ေနတယ္...။

ေနာက္ေတာ့လဲ ကိုေဂ်႕ အရူးမလိုပဲ သားေၾကာျဖတ္ေပးလိုက္ရတယ္...။
တစ္ေလာက ၿမိဳ႔က ျပန္လာတ့ဲ အသိတစ္ေယာက္ကို ဘာရယ္ မဟုတ္ စကားစပ္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ခုထိ မာမာခ်ာခ်ာ ရွိတုန္းပဲတ့ဲ...။
တစ္ခါက ရပ္ကြက္ထဲမွာေပါ့ဗ်ာ...။

ေခမာရဌ္ တမ္းခ်င္း (၂)

တစ္မိုးကုန္လို႔ တစ္ေဆာင္းသစ္ျပန္ေပါ့...။
ရာသီစက္၀န္းက အႀကိမ္ႀကိမ္ လည္ေနေလရဲ႕...။
ေငြပုလဲပြင့္မိုးစက္မ်ားက လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ေငြႏွင္းမႈန္မ်ား ျပန္လည္ အစားထိုးလာပါၿပီ...။
ေမွ်ာ္ေလတိုင္း မိႈင္းမႈန္ရီ... မပီျပင္ ၀ိုးတစ္၀ါးန႔ဲ ပန္းခ်ီေက်ာ္လက္ရာ တစ္ခုအလား ...။
ေျမာက္ျပန္ေလ တိုက္လာတိုင္း ေတာင္ယာမီးခိုးန႔ံ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ရလိုက္ေလသလား...။
ခ်မ္းစီးတ့ဲ ညတိုင္း ဟိုးအေ၀းက ေတာင္ေပၚမွာ ေတာင္ယာ မီး႐ိႈ႕တာ ေတြ႔မိေလသလား...။
လယ္ကြင္းထဲမေတာ့ ႏုပ်ိဳေနဆဲ ေကာက္သစ္န႔ံေတြန႔ဲ သင္းေနၿပီ...။

ဒီအခ်ိန္ဆို ၿမိဳ႕ကေလးမွာ မနက္ဆို ႏွင္းထုေတြဟာ မီးထိုးလို႔ မကြဲေတာ့ပါဘူး...။
ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္က နယ္သူနယ္သားမ်ား ေရာင္းခ်စရာ ပစၥည္းမ်ားကို ႏြားလွည္းေပၚတင္ၿပီး မနက္ေစာေစာ ၃ နာရီေလာက္ဆို ႏြားမ်ားကို တစ္႐ႈး႐ႈးနဲ႕ ေမာင္းကာ ၿမိဳ႕မေစ်းကို ႏွင္းမကြဲမီ ေရာက္ေအာင္ အေသာ့ႏွင္ေနၾကၿပီ...။

ခ်မ္းစီးလွတ့ဲ ေတာင္ေပၚေဆာင္းရဲ႕ အေအးဒဏ္ကို အထပ္ထပ္ ၿခံဳထားတ့ဲ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ပံုထဲကေန အန္တုရင္း အဲဒီ ေစ်းကိုသြားတ့ဲ ႏြားလွည္းက ႏြားရွင္မ်ား ႏြားေငါက္သံ၊ ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ တစ္အီအီန႔ဲ ျမည္ၿပီး တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ခင္းထားတ့ဲ ကတၱရာလမ္းေပၚ နင္းျဖတ္သြားတ့ဲ လွည္း၀င္႐ိုးသံ၊ ေလထဲကို လြင့္သြားတ့ဲ ႏွင္တံ ၀င့္တ့ဲ တစ္၀ွစ္၀ွစ္န႔ဲ အသံ...။
လြမ္းတမ္းတေနတုန္းပဲ...။

ဒီလို ေဆာင္းတြင္းမွာဆို စားစရာ ပူပူေႏြးေႏြးမ်ားလဲ ေပါပါေလ့...။
ေခါပုတ္...။ အမ်ား သိတ့ဲ ေခါပုတ္။ အခ်ိဳန႔ဲ သာမာန္ေခါပုတ္...။
မီးေသြး မီးဖို ေသးေသးေလး...။ အဲဒီေဘးမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ထိုင္ရင္း အေႏြးဓါတ္ယူၾက၊ မီးလံႈၾက...။
မီးဖုိနားကို ေစာင္ထဲက ထုတ္လာတ့ဲ လက္ကေလးေတြကိုယ္စီျပလို႔...။
အာခံတြင္းက စကားေျပာလိုက္ရင္ ထြက္လာတ့ဲ အာေငြ႔မ်ားက မသိရင္ နဂါးႀကီး မီးတန္းေငြ႔မ်ား မႈတ္ထုတ္လိုက္သလို...။
အဲဒီေနာက္ မီးဖိုေပၚကို သံဇကာတင္ ၿပီးရင္ ေခါပုတ္ကို ကင္...။
ၾကံသကာရည္န႔ဲ တို႔စားရင္ တို႔စားၾက...။ မဟုတ္ရင္ တို႔ဟူးရီးန႔ဲ တို႔စားၾက...။

အဲ.. ေစာင္ပံုထဲ၊ မီးပံုနား မေကြးခ်င္ မကပ္ခ်င္သူမ်ားကေတာ့ မနက္ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးကို က်န္းမာေရး လုိက္စားဖို႔ အေျပးေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ၾကေလရဲ႕...။
ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ယြန္းယြန္းမွာ ေလဆိပ္ငယ္ေလး တစ္ခု ရွိတယ္...။
ၿမိဳ႕ကလးန႔ဲ ေလဆိပ္ကို ကတၱရာလမ္းန႔ဲ တစ္ေျဖာင့္တည္း နီးပါး ဆက္ထားတယ္...။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္လို႔ေပါ့...။
အေဖၚအေပါင္း တစ္သိုက္န႔ဲ မနက္ ေလးနာရီကို ထၾက...။

(ကၽြန္ေတာ္တို႔ စုရပ္ျဖစ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ဘယ္က ဘုရားႀကီးပါ...။ ပံုထဲမွာေတာ့ ရွင္ေလာင္းလွည့္လည္ပြဲမွာ ဘုရားႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီးၿပီး အလွဴဒါယိကာဒါယိကာမ မ်ား က အမွတ္တရ ႐ိုက္ေနတာေပါ့...။)

စုရပ္ျဖစ္တ့ဲ ဘုရားႀကီးနားမွာ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေစာင့္ၾက...။
လူစံုရင္ ေလယာဥ္ကြင္းလမ္း အတိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပးၾက...။
ႏွစ္မိုင္နီးပါး ရွည္တ့ဲ ခရီးပါပဲ...။
ေလယာဥ္ကြင္းမေရာက္ခင္မွာ နမ့္လပ္ဆိုတ့ဲ ေခ်ာင္းကေလး ရွိတယ္...။
ေခ်ာင္းကေလးရဲ႕ ဟိုမွာဖက္ဆီကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္အထိ ေပါက္တ့ဲ မိုင္းလားလမ္း ရွိတယ္...။ ေလယာဥ္ကြင္းရွိတယ္...။ သနကခ်င္း(၄) ဆိုတ့ဲ အရင္က အေခၚ ဖိုးခ်င္း တပ္ ရွိတယ္...။
ေခ်ာင္းကေလးကို ျဖတ္ေဆာက္ထားတ့ဲ တံတားေလးကို ေက်ာ္မွ အဲဒီေနရာကို ေရာက္တာ...။
ေလယာဥ္ကြင္းကေတာ့ လုၿံခံဳေရး အရ မနက္ကို ပိတ္ထားတယ္...။ ကင္းတဲမွာ အေစာင့္စစ္သားက စစ္ေစာင္ၿခံဳလို႔ေပါ့...။
အေျပးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနတ့ဲ ေပါင္ျဖဴ မမ၊ ညီမေတြကို ေငးရင္းန႔ဲ...။

တံတားနားတစ္၀ိုက္အထိပါပဲ...။
လူေတြက အဲဒီနားမွာပဲ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ႕တ႐ုတ္ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ားက လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ ကိုယ္စီန႔ဲ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေလွ်ာက္ၾကရင္း တံတားနားမွာ ထိုက္ခ်ိေတြ ကစားၾကတယ္...။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ားက ေဂ်ာ့ကင္ ရြရြေလး ေျပးလာၾကၿပီး အဲဒီ တံတားနားမွာပဲ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ၾကတယ္...။
လယ္ကြင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေကာက္သင္းန႔ံကို သယ္ေဆာင္လာတ့ဲ လတ္ဆတ္တ့ဲ ေလကို ႐ႈ႐ႈိက္ရင္းန႔ဲေပါ့...။

အဲဒီမွာ တစ္နာရီေလာက္ ေနၿပီး ၿမိဳ႕ကေလးဆီကို လမ္းေလွ်ာက္လို႔ တစ္ဖံု၊ ေဂ်ာ့ကင္း ေျပးခ့ဲလို႔ တစ္သြယ္ ျပန္ၾကတယ္...။
ၿမိဳ႕ကေလးနား ျပန္၀င္လာၿပီဆို ဘုရားႀကီးကေန မနက္ ၅နာရီတိုင္း နိဗၺါန္ေဆာ္သမ်ိဳးန႔ဲ ေလာ္စပီကာကေန ဖြင့္ ဖြင့္ေပးတ့ဲ တီးလံုးကို ၾကားရတယ္...။ မနက္ခင္း ေရကင္းသံလိုလို ဘာလိုလိုေပါ့...။

အခုလို ေဆာင္းတြင္း ၀င္လာၿပီ ဆိုမွျဖင့္ ၿမိဳ႕ကေလးကလဲ ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းသြားတယ္...။
စိနတိုင္းကလာတ့ဲ အေႏြးထည္မ်ားဟာ ေစ်းခ်ိဳသလို ေတာ္႐ံု အေအးဓါတ္ကို ကာကြယ္ေပးနိုင္တယ္...။
လူတိုင္းလူတိုင္း အေႏြးထည္ပြပြႀကီးေတြန႔ဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ကိုယ္စီန႔ဲေပါ့...။
ပ်ိဳပ်ိဳေမ မ်ားကေတာ့ ပါးအို႔နီရဲရဲေလးေတြန႔ဲ အလွေသြးၾကြယ္ေနၾက...။
သားေမြးအစစ္ မဟုတ္တ့ဲ သားေမြးတု အက်ၤ ီေတြကိုယ္စီန႔ဲ...။
႐ုရွား႐ုပ္ရွင္ကားေတြမွာ ျမင္ဖူးတ့ဲ ေအးျမတ့ဲ ရာသီမွာ ေဆာင္းေလ့ရွိၾကတ့ဲ နားရြက္ထိ ဖံုးတ့ဲ ဦးထုပ္ကို အကဲပိုတ့ဲ ကိုကို မမ မ်ားက ေဆာင္းေလရဲ႕...။ အမ်ားအားျဖင့္ အဖိုးႀကီးေတြပဲ ေဆာင္းၾကတယ္...။
ေဆးတံခဲလို႔ေပါ့...။

အာခါလူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ ေတာထဲက သစ္ဥ သစ္ဖု ေဆးဖက္၀င္တာေတြကို သယ္လာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို စီတန္း ၀င္လာတတ္တယ္...။
ေဆးရြက္ႀကီးေတြ ငံုလို႕ နီက်ံေနတ့ဲ သြားေတြ ေပၚေအာင္ ၿပံဳးျပၿပီး “ေပၚလိမ့္.. မယ္လိမ့္” ခ်င္းထပ္ေအာင္၊ မိုးမြန္ေအာင္ ေခၚၿပီး သူတို႔ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတယ္...။ (ေပၚလိမ့္.. မယ္လိမ့္ဆိုတာ သူေဌး၊ သူေဌးမကို ရွမ္းလိုေခၚတာ...။) အျပန္မွာ ဆားခဲေတြ၊ အသားေျခာက္ေတြ ၀ယ္၀ယ္ ျပန္သြားတတ္တယ္...။ သူတို႔က ဆားေတာ္ေတာ္ စားၾကတယ္...။ ေသြးတိုး ျဖစ္တာေတာ့ မေတြ႔မိဘူး...။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အိုင္အိုဒင္း ဓါတ္ ခ်ိဳ႕တ့ဲလို႔ လည္ပင္းႀကီး ေရာဂါျဖစ္တ့ဲ အာခါ လူမ်ိဳးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္...။ ေနးတစ္ေခမာရဌ္သားမ်ားသာ လည္ပင္းႀကီး ေရာဂါ ျဖစ္ၾကတာ...။

ဆားဆိုလို႔...။ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဆားေခ်ာ/မႈန္႔မ်ားဟာ ျပည္မႀကီးကေန ေတာင္ႀကီးလမ္းေၾကာင္းန႔ဲ သြင္းလာတာ မ်ားတယ္...။ ဆားခဲမ်ားကေတာ့ ေတာထဲ ေတာင္ထဲက ဆားတြင္းႀကီးကေန တူးလာ ေရာင္းၾကတာ...။ အာခါ လူမ်ိဳးမ်ားက ေစ်းပိုေပါတ့ဲ ဆားခဲေတြကို ၀ယ္ၾကတယ္...။ ရာဇူအႀကီးႀကီးေတြန႔ဲ ခ်ိန္စက္ၿပီး အနည္းဆံုး ငါးပိႆာ ၀ယ္ၾကတယ္...။ ၿပီးရင္ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ သံဆံုန႔ဲ ျပန္ေထာင္းၾကတယ္...။ (ရာဇူဆိုတာ ခ်ိန္ခြင္ကိုေခၚတာ...။ )

ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုန႔ဲ ေရာျပြမ္းေနတယ္...။ အီေကာ့၊ အာခါ၊ လားဟူ၊ မူးဆိုး၊ ၀၊ လြယ္၊ တိုင္းအဲန္ စတ့ဲ လူမ်ိဳးေတြေပါ့...။ ကခ်င္ေတြလဲ ရွိတယ္...။

ဗဟုသုတ အေနန႔ဲ ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ၀ ေတြဆို တစ္အားေၾကာက္တယ္...။ သူတို႔ကို ၀ဆန္ထုန္ လို႔ေခၚၾကတယ္...။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ ပံုစံကို ေျပာရရင္ သူတို႔ ဆံပင္ပံုစံက တစ္ပံုစံထဲပဲ...။ အေရွ႕ဘက္က ၾကည့္လိုက္ရင္ ဆံပင္ပံုစံဟာ ႀတိဂံလိုပဲ...။ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ အဲဒီ ပံုစာပဲ ထားတယ္...။ ယိုးဒယား အဆိုေတာ္ ထံုခ်ိဳင္းေတာင္မွ အဲဒီ ဆံပင္ပံုထားဖူးတယ္...။ အဲဒါကို ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြက ရီစရာအေနန႔ဲ ေျပာၾကတယ္...။ ထုံခ်ိဳင္းက ၀လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဆံပင္ကို ႀကိဳက္လို႔ အတုခိုးတာ.. အဲဒါ ၀တို႔က ပိုၿပီး ဖက္ရွင္က်တယ္ ဘာညာေပ့ါ...။ ၀ဆန္ထုန္ေတြ ၀တ္တတ္တ့ဲ အကၤ် ီက ကိုယ္န႔ဲ မေတာ္တ့ဲ တိုက္ပံုတိုန႔ံန႔ံ န႔ဲ တူတယ္...။ ခါးေပၚတ့ဲ အက်ၤ ီ လိုေပါ့...။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ အမ်ားသူငါ ရီစရာ ေျပာၾကတ့ဲ ဂြက်တယ္ဆိုတ့ဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီေပါ့...။ ဒါေပမ့ဲ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ႕ ဂြက်တယ္ဆိုတ့ဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီကို ၀ဆန္ထုန္ေတြရဲ႕ ေဘာင္းဘီက ရီတာေပါ့လို႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္...။ သူတို႔ ေဘာင္းဘီဂြက ဒူးေအာက္ေတာင္ ေရာက္တယ္...။ မ်က္စိထဲသာ ျမင္ေယာင္ပါေလေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ဂြက်လိမ့္မလဲဆိုတာ...။

ေျပာရင္းန႔ဲ ေခ်ာ္သြားတယ္...။ သူတို႔ကို ေၾကာက္ရတ့ဲ အေၾကာင္းရင္း....။
သမိုင္းအဆိုအရ သူတို႔ဟာ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ အဦးဆံုး အေျခခ် ေနထိုင္ဖူးတ့ဲ လူမ်ိဳးေတြပါတ့ဲ...။
ေနာက္မွ တ႐ုတ္ျပည္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္း ယူနန္နယ္ထဲမွာ ေနထိုင္တ့ဲ ဂံုရွမ္း လူမ်ိဳးမ်ားက ၀င္ေရာက္ ေနရာယူၿပီး အဲဒီ ေနးတစ္ဗ္ ၀ ေဒသခံေတြကို ေမာင္းထုတ္ၿပီး ေတာင္ေပၚကို ပို႔လိုက္ၾကတယ္...။
အဲဒီလို သမိုင္းေတြ ရွိခ့ဲလို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစာ္ဘြားမ်ား နန္းတက္ပြဲ က်င္းပရင္ နန္းေတာ္မွာ ထမင္းစားပြဲ တစ္ခု တည္ခင္းထားတယ္...။ အဲဒီမွာ ၀လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ထမင္းထိုင္စားေနရတယ္...။
နန္းတက္မယ့္ ေစာ္ဘြားက သတ္မွတ္ထားတ့ဲ အခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီ ထမင္း၀ိုင္းကို ၀င္လာၿပီး ထမင္းထိုင္စားေနတ့ဲ ၀ လက္ကို ဆြဲကာ အျပင္ကို ေမာင္းထုတ္ရပါသတ့ဲ...။
ၿပီးမွ နန္းတက္ပြဲကို ဆက္က်င္းပၾကသတ့ဲ...။
(ၾကားဖူးတ့ဲ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ကို ျပန္ေျပာင္းေရးျပတာပါ...။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား မရွိတ့ဲ အတြက္ မွားခ်င္ မွားႏိုင္ပါတယ္...။ အဂၤလိပ္ေခတ္အုပ္စိုးတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာေရာ ရွမ္းျပည္မွာပါ က်င္လည္ခ့ဲဖူးတ့ဲ ေမာရစ္ေကာလစ္ Morris Corris ?? ဆိုတ့ဲ အဂၤလိပ္စာေရးသူကေတာ့ ေန၀င္ဘုရင္မ်ား (Sunset Empires)မွာ ေျပာဖူးသလား မသိ...။ အခု ထပ္စြမ္ခမ္းလို႔ ေခၚတ့ဲ စြန္ေတာင္းေစတီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းန႔ဲ ၿမိဳ႕ရဲ႔ အေရွ႕ဘက္ ၿမိဳ႕ရိုးကို ျဖတ္သြားရတ့ဲ ပါလ်ံဆိုတ့ဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ၿမိဳ႕သမိုင္းေတြရွိတယ္တ့ဲ...။ ထပ္စြမ္ခမ္းက မွတ္တမ္းအေၾကာင္းကို ဆံုးပါးသြားတ့ဲ သမိုင္းသုေတသီ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းက တစ္ခါသာ ေတြ႔ဖူးခဲ့ၿပီး မွတ္တမ္းေကာ္ပီ ယူခြင့္မႀကံဳလုိက္ဘူး ေျပာတယ္...။ ရွမ္းမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား တ႐ုတ္ျပည္ကေန ရွမ္းကုန္ေျမျမင့္ကို ျဖတ္လို႔ အခု ေရာက္ေနတ့ဲ ေနရာမ်ာ အေျခခ်ေနတ့ဲ အေၾကာင္းကို ကြင္းဆက္ ျပန္ဆက္ေပးမ့ဲ မွတ္တမး္ သမိုင္းလို႔ ေျပာတယ္...။ ပါလံ်ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြ ေျပာျပတာကေတာ့ ပိဋကတ္တိုက္လို႔ ေခၚတ့ဲ တိုက္ေဟာင္းထဲမွာ မိုင္းေန လို႔ ေခၚတ့ဲ ရွမ္းတစ္မ်ိဳးရဲ႕ ဘာသာန႔ဲ ေရးထားတ့ဲ ပုရပိုဒ္မ်ား ရွိတယ္တ့ဲ...။ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးန႔ဲ ပဲပင္ေပါက္ စာသား က်ေနတာပဲတ့ဲ..။ ဖတ္တတ္တ့ဲ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား အေတာ္ကို နည္းပါၿပီတ့ဲ...။ ခုဆို မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့...။ ၀မ္းနည္းစရာ...။ အဲဒါေတြကို ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးေပမယ့္ အဖိုးတန္မွန္း မသိေတာ့ အေရးမထားခ့ဲတာ...။ စိန္လက္စြပ္ထက္ ဆန္ကြဲကိုသာ တန္ဖိုးထားတ့ဲ ၾကက္မလို ျဖစ္ေနခ့ဲေပါ့...။ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ...။ အဲဒီ မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ား ရာသီဥတုဒဏ္၊ ပိုးစားျခကိုက္တ့ဲ ဒဏ္၊ လူေတြ ပေယာဂေၾကာင့္ ပ်က္စီးရမ့ဲဒဏ္ေတြန႔ဲ မႀကံဳခင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေကာ္ပီ သိမ္းထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲ...။ )

ကဲ... ၀အေၾကာင္းျပန္ဆက္လိုက္ၾကစို႔...။
ဆိုေတာ့ အဲဒီ ၀မ်ားဟာ ၿမိဳ႕ကေလးေပၚကို ေနာက္ထပ္ ေျခခ်ခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး...။ ေတာင္ေပၚမွာသာ ေနထိုင္ၾကရပါေတာ့တယ္...။ ေတာင္ေပၚမွာေနေတာ့ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းန႔ဲ အသက္ရွင္ရတာေပါ့...။ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းဆိုတာ ေရႊ႔ေျပာင္း ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းန႔ဲ ခပ္ဆင္ဆင္ေပါ့...။ သူတို႔က တစ္ေနရာမွာ တစ္ႏွစ္စိုက္လို႔ အဒီေနရာက ေျမဆီလႊာေတြ ကုန္သြားရင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေနရာေျပာင္းစိုက္ၾကတယ္..။ ေျပာင္းစိုက္ေတာ့့ ေနရာသစ္မွာ ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းရတယ္...။ သူတို႔အတြက္ ပင္ပန္းတယ္..။ ဆိုေတာ့ ေနရာေဟာင္းမွာပဲ ေနခ်င္သူေတြ အတြက္ ေတာင္ယာ အေဟာင္းေပၚမွာ က်န္ေနတ့ဲ စိုက္ၿပီးသား၊ ရိတ္ၿပီးသား အပင္မ်ားကို မီး႐ိႈ႕ၾကတယ္...။ အဲဒီအတြက္ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းေလာက္ဆို ၿမိဳ႔ကေလးကို ၀ိုင္းရံေနတ့ဲ ေတာင္တစ္၀ိုက္မွာ ေတာင္ယာေတြ မီး႐ိႈ႕ထားတာ အတန္းလိုက္ ျမင္ေနရတာေပါ့...။ တစ္ခါတစ္ေလဆို ၿမိဳ႔ကေလးကို လင္းခ်င္းေနေအာင္ ေတာင္ယာမီးေတြ ေလာင္ေနတာ ျမင္ရတယ္...။ ျပာေတြကေတာ့ ေလထုထဲကေန ၀ဲၿပီး ၿမိဳ႔ကေလးေပၚကို တစ္လူလူ လြင့္လို႔ေပါ့...။ ျပာေတြက ေကာက္႐ိုးေတြကို မီး႐ိႈ႕လိုက္လို႔ ျပာက်သြားတ့ဲ အေခ်ာင္းလိုက္အတိုင္း ေလထဲ လႊင့္ေနတာ...။ ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ဆို ေခ်ာင္းေတြ ဆိုး မ်က္စိေတြ စပ္န႔ဲ... က်ိန္ဆဲ ေမတၱာ ပို႔ေနၾကတာေပါ့...။

၀ေတြက ေတာင္ယာ လုပ္ငန္းလုပ္ၾကတာ အက်ယ္ႀကီးပဲ...။ အကုန္ လိုက္မၾကည့္ႏုိင္ဘူး...။ အဲဒီအတြက္ အေစာင့္လိုတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သူတို႔ ႐ိုးရာ အယူအရ ၀ိညာဥ္တစ္ခုခုကို အေစာင့္ထားတ့ဲ ထံုးစံ ရွိတယ္..။ အရင္တုန္းကဆို သူတို႔ ေတာင္ေပၚေန မ်ိဳးႏြယ္စု တစ္ခုန႔ဲ တစ္ခုဟာ အၿမဲတမ္း စစ္ပြဲျဖစ္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေနေလ့ရွိတယ္...။ နယ္ေျမလုၾကတာ၊ စားနပ္ရိကၡာ လုၾကတာ၊ မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကို လိင္ေက်းကၽြန္အျဖစ္ လုၾကတာေပါ့...။ တိုက္ပြဲတစ္ခု ၿပီးသြားရင္ အႏိုရတ့ဲသူက ႐ႈံးတ့ဲသူရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ျဖတ္ၿပီး ျပန္သယ္လာၾကတယ္...။ ၿပီးေတာ့ အႏိုင္ရသူတို႕ရဲ႕ ေတာင္ယာေတြမွာ အေစာင့္သေဘာအေနန႔ဲ ေခါင္းျပတ္ကို တုတ္ေပၚ စိုက္ၿပီး ဒီအတိုင္း ထားၾကတယ္တ့ဲ...။

ေနာက္ပိုင္းမွာ တိုက္ပြဲမ်ား သိပ္ျဖစ္တာ မရွိတာ့ဘူး..။ ဒါေပမ့ဲ ယဥ္ေက်းမႈက နိမ့္ပါးေသးတ့ဲ အတြက္ ေတာင္ယာအေစာင့္လိုတယ္ဆိုတ့ဲ အယူက မေပ်ာက္ပါဘူး...။ ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လိုအပ္တဲ့ အေစာင့္ရဖို႔ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ၿမိဳ႕ကေလးေပၚကို ဆင္းလာၿပီး ကေလးေတြကို ေခၚေခၚသြားတယ္ဆုိတ့ဲ သတင္းထြက္လာခ့ဲတယ္...။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက လူေတြၾကားမွာ ၀ဆန္ထုန္ေတြက ကေလးေတြကို ဖမ္းေခၚသြားၿပီး ေခါင္းျဖတ္ကာ ေတာင္ယာမွာ အေစာင့္အေနန႔ဲ ထားၾကတယ္ဆိုတ့ဲ ေကာလဟလမ်ား ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္...။ အဲဒီတုန္းက ကေလးငယ္မ်ားဟာ ေန၀င္ရီတစ္ေရာဆို အျပင္မွာ မေဆာ့ရဲေတာ့ဘူး...။ ေျခလက္မ်က္ႏွာ ေဆးၿပီး အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ကုပ္ေလးေနၾကေတာ့တာပဲ...။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေၾကာက္ခ့ဲရေသးတယ္...။ ၾကည္ပါလား ... သူတို႔မ်ား ၿမိဳ႕ထဲ ၀င္လာၿပီဆို ေၾကာက္စရာႀကီးေတြ...။

ႀတိဂံဆံပင္ပံုန႔ဲ...
နီေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးန႔ဲ...
တိုန႔ံန႔ံ တိုက္ပံုအက်ီၤန႔ဲ...
ဂြက်လွတ့ဲ ရွမ္းေဘာင္းဘီန႔ဲ...
ခါးမွာလဲ ေဂၚရခါး ဓါးေကာက္ႀကီးေတြန႔ဲ...။
ၿပီးေတာ့ လာေရာင္းတ့ဲ ကုန္ပစၥည္းေတြလဲ ၾကည္ပါဦး...။ အေခါင္းစပ္ဖို႔ ပ်ဥ္ျပားေတြ...။ တ႐ုတ္ေတြပဲ သူတို႔န႔ဲ အဆက္အဆံ လုပ္ၾကတယ္...။ တ႐ုတ္ေတြက အေခါင္းေတြကို မေသခင္ ျပင္ၾကတာေလ...။
ေၾကာက္စရာႀကီးေတြ...။

ကာလ အတို္င္းအတာ တစ္ခုအထိ အဲဒီ ၀ဆန္ထုန္ေတြ ဆိုတာ ေၾကာက္စရာေတြ ျဖစ္ခ့ဲတယ္...။ ခုေတာ့လဲ အတိတ္ေတြမွာ က်န္ခ့ဲၿပီ...။ ေတာင္ယာ မီး႐ိႈ႔တ့ဲ အေလ့က ရွိေသးရဲ႕လား မသိဘူး...။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေခါင္းျဖတ္တ့ဲ ဓေလ့ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာပဲ...။ (နဂိုက ရွိမရွိဆိုတာ ကိုယ္မွ မမွီေတာ့ မသိဘူး...။ တစ္ခုရွိတာက အရင္တုန္းက ယိုးဒယားဘက္ကို ကေလးေတြကို ခိုးခိုးၿပီး သြားေရာင္းစားတ့ဲ ကေလး ေမွာင္ခိုေခတ္ တစ္ေခတ္ ရွိခ့ဲဖူးတယ္...။ )
ခုေတာ့ တိုးတက္လာတ့ဲ ေနထိုင္ျခင္းဓေလ့မ်ားေၾကာင့္ အဲဒီ ၀ေတြကို ႐ိုးရာ အ၀တ္အစားမ်ားန႔ဲ မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး...။ ဂ်င္းပဲန္န႔ဲ ေရဘင္န႔ဲ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ...။ တစ္ခ်ိဳ႕၀မ်ားဆို ေဂၚရခါး ဓါးေကာက္မ်ား အစား ေသနတ္ကိုင္ေနသလားပဲရယ္... အဲငွယ္...။ :P

အင္း... ေရးရင္း ေရးရင္းန႔ဲ တမ္းခ်င္းကေန ၀ လူမ်ိဳးမ်ား အေၾကာင္း narrative ျဖစ္ေတာ့မယ္...။

ေနာက္ဆံုးအေနန႔ဲ ပါးခ်င္တ့ဲ မက္ေဆ့ခ်္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေနးတစ္ဗ္ရွမ္းေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ဂံုရွမ္း မ်ိဳးႏြယ္စုမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္...။ ယိုးဒယားျပည္န႔ဲ နီးတ့ဲအတြက္ ယိုးဒယား ယဥ္ေက်းမႈမ်ား တူညီသေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္...။ စကားအေျပာအဆို အသံုးအႏႈန္းမ်ားသည္လဲ တစ္ထပ္တည္း မဟုတ္ေတာင္ ဆင္တူယိုးမား ပါပဲ...။ တူမွာေပါ့... တိဗက္တိုဘားမင္းဆိုတ့ဲ အစုကေန ဆင္းလာၾကတာကို...။ ယိုးယားေတြ တစ္ခါတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးကို လာေရာက္ သိမ္းပိုက္အုပ္စိုးသြားတ့ဲ ေခတ္တစ္ေခလဲ ရွိခ့ဲဖူးတယ္...။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ကူးလူး ဖလွယ္ခ့ဲတာကိုပါ...။ အခုလို ေဆာင္းရာသီ အခါသမယ ရွမ္းတို႔ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးရာသီ နီးလာတ့ဲ အခိုက္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ႏွစ္ကူးရဲ႕ အန႔ံအသက္မ်ားန႔ဲ ထံုမြမ္းေနေတာ့တယ္...။ ဟိုမွာ ဒီမွာ ႏွစ္ကူး သီခ်င္းေလးမ်ား ပ်႕ံလြင့္ေနခ့ဲတယ္...။ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားေနခ့ဲရတယ္...။ ေနာက္ပိုင္းမွာသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ပ်ယ္လြင့္သြားခ့ဲတယ္...။ အခုေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္လို႔ အသိတစ္ေယာက္ဆီကေန အီးေမးလ္န႔ဲ ျပန္လည္ မွ်ေ၀လာလို႔
- ဘေလာ့ဂ္ဖတ္လာ မိတ္သဟာမ်ား ၾကားဖူးသြားေအာင္၊
- အေ၀းေရာက္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားမ်ား နားဆင္ႏိုင္ေအာင္၊
- အထူးသျဖင့္ ၿမိဳကေလးကေန အေ၀းကိုေရာက္ေနတ့ဲ ေခမရဌ္သားမ်ား အလြမ္းေျပ နားေထာင္ႏိုင္ေအာင္
ျပန္တင္ေပးလိုက္ရပါတယ္...။

ႏွစ္ကူး႐ိုးရာ သီခ်င္းနာမည္ကေတာ့ "Sawaddee Pee Mai" ပါတ့ဲ...။ မဂၤလာႏွစ္သစ္ လို႔ အမည္ရပါတယ္...။ ေအာက္က လင့္ခ္မွာ သီခ်င္းေလးကို တင္ေပးထားပါေၾကာင္း...။

Sawadee Pee Mai သို႔မဟုတ္ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္

Credit to : Ma Mee Mee of KTG

ၿမိဳ႕ကေလးအေၾကာင္းေျပာရင္းန႔ဲ အရင္က သိမ္းထားဖူးတ့ဲ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ေစာ္ဘြားပံုန႔ဲ မိသားစုပံု အခ်ိဳ႕ကို ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္...။

Freedom

ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္...။
ေနးတစ္ထဲမယ္ တစ္ေယာက္က တစ္ေနရာကို ခရီးထြက္စရာရွိလို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚတယ္တ့ဲ...။
အေခၚခံရတ့ဲ တစ္ေယာက္ ကင္မရာအိုး...။
သူ႔ကင္မရာက ထြက္တ့ဲပံုေတြဆို ကိုယ္က ေစာင့္ၾကည့္ေနရတယ္...။
လွခ်က္...။
လူက အႏုပညာအခံကလဲ ရွိေတာ့ ႐ိုက္လိုက္တ့ဲ ပံုတိုင္းက Message တစ္ခုခုကို အၿမဲေပးေနတတ္တယ္လို႔ ကိုယ္ခံစားရတယ္...။
ေခၚတ့ဲ သူငယ္ခ်င္းက စားစရာ၊ ေနစရာ အဆင္သင့္တ့ဲ..။ ကင္မရာန႔ဲ လိုအပ္တာေတြပဲ ယူလာခ့ဲပါတ့ဲ...။
ကင္မရာမဲန္းကေတာ့ လိုက္သြားမ့ဲ ပံုစံပါပဲ...။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူတို႔မ်ား တစ္ခုခု လုပ္မယ္ဆို ေကာက္ကက္ လုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါႏိုင္ၾကတယ္...။

အားက်မိတာေလးပါ...။

သူျပန္လာရင္ေတာ့ ပံုေကာင္းေလးေတြ ငမ္းရဦးမွာပ...။