အရင္က ေရးၿပီးသားေတြပါ...။ ခုမ်ားမွာေတာ့ အဲလို ျပန္မေရးႏိုင္ေတာ့လို႔ အေဟာင္းမ်ားထဲက တူးဆြၿပီး မဖတ္ဖူးေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ ေ၀ငွေပးလို္က္ရပါတယ္...။ ဖတ္ၿပီးသူမ်ား ခန္ဒီစတရား လက္ကိုင္ထားၿပီး ေက်ာ္သြားၾကပါလို႔...။
===================================
ယုန္ဆိုတ့ဲ သတၱ၀ါအေၾကာင္းမ်ား မေျပာခ်င္ပါဘူး...။
မစူးစမ္း မဆင္ျခင္တ့ဲ ယုန္သူငယ္တ့ဲ...။
ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးခ့ဲတ့ဲ ပံုျပင္ေလး အေၾကာင္းပါ...။
ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေတြလဲ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့...။
ဥသွ်စ္ပင္ေအာက္မွ ၀ပ္ေနတ့ဲ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ဟာ အေၾကာင္းမ့ဲ ေလွ်ာက္ေတြးတ့ဲ အေၾကာင္း...။ တကယ္လို႔ ကမၻာႀကီးေပၚေနေနတ့ဲ သူ႔အေပၚကို ေကာင္းကင္ႀကီး ၪပိက်လာခ့ဲရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေတြးေနတုန္း...။
ၪဗန္းဆို ဥသွ်စ္သီးမွည့္ တစ္လံုးေၾကြက်လာေလေရာ...။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေပၚ ဥသွ်စ္သီးမွည့္ ေၾကြကက်သံဟာ ျပင္းလြန္းလို႔ ယုန္သူငယ္ဟာ အေၾကာင္းျခင္းရာကို ေသခ်ာ မစံုစမ္းေတာ့ပဲ...မိုးေကာင္းကင္ႀကီး
ၿပိဳက်လာပါၿပီ ဆိုၿပီး ထိတ္လန့္တၾကား ေျပးမိေျပးရာ ေျပးေတာ့တာေပါ့...။ ဒါကိုျမင္တ့ဲ တိရစၦာန္ အေပါင္းက
ယုန္ကို ေမးေတာ့ ယုန္က မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ျပဳတ္က်လာလို႔ပါ ဆိုၿပီး ေျပာလဲေျပာ ေျပးလဲေျပး ... ေျပာေျပးပြဲႀကီး က်င္းပသြားတာေပါ့...။ ဒါကို က်န္တ့ဲ အေကာင္ပေလာင္ေတြကလဲ ဆက္ၿပီး မစူးစမ္းပဲ ေျပးၾကလိုက္တာ တစ္ေတာလံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေရာ...။ အဲဒီမွာ ေတာသံုးေထာင္ကို အစိုးရတ့ဲ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းက သိေတာ့ ဒီအေကာင္ေတြ ငါမကယ္ရင္ ေျပးရင္းန႔ဲ အေမာဆို႔ၿပီး ေသဖြယ္ ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေျပးေနတ့ဲ တိရစၦာန္အုပ္ေရွ့ကေန ခန့္ညားထည္၀ါတ့ဲ အသံႀကီးန႔ဲ ေဟာက္လိုက္တယ္တ့ဲ...။ ဒီေတာ့မွ တိရစၦာန္ေတြလဲ သတိျပန္ရၿပီး ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေျပးလႊားရာကေန ရပ္လိုက္ၾကသတ့ဲ..။ ျခေသၤ့မင္းက အေၾကာင္းျခင္းရာကို စူးစမ္း ... ၿပီးေတာ့ အခင္းျဖစ္ရာ ေနရာကို မူလ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ယုန္န႔ဲတကြ သြားၾကည့္ေတာ့မွ သစ္ရြက္ေျခာက္ေပၚ ေၾကြက် ေနတ့ဲ ဥသွ်စ္သီးမွည့္ကို ေတြ႔ပါေရာလား...။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖမွန္ ေပၚသြားေရာ ဆိုပါစို႔...။
ယုန္သူငယ္ရ႔ဲ မစူးစမ္း မဆင္ျခင္မႈေၾကာင့္သားရဲ တိရစၦာန္ေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေပါ့...။
ဟုတ္တယ္ေနာ္...။ ဒီယုန္... ဦးေႏွာက္ မရွိဘူး...။ စက်ဴးပစ္ယုန္...။
------------------------------------------
ေနာက္တစ္ပုဒ္ေရာ ၾကားဖူးၾကသလားမသိ...။
ယုန္သူငယ္ ႏွာေစးတ့ဲ အေၾကာင္းေလ...။ ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္းန႔ဲ ဦးေပၚဦးတို႔တုန္းကပါ...။
ဘိုးေတာ္ဘုရားက သူ႔သားေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူ႔ကို အိမ္ေရွ႔အရာ အပ္ႏွင္းရင္ ေကာင္းမလဲေပါ့...။
ညီလာခံၿပီးလို႔ ဘုရင္လဲ ပင္ပန္းတာန႔ဲ စကားမရွိ စကားရွာ ေကာက္ေမးလိုက္တယ္န႔ဲ တူပါတယ္...။
ဘယ္မွဴးမတ္မွ မေျဖရဲၾကဘူးတ့ဲ...။ ဘယ္ေျဖရဲမလဲ...။ ေခတ္က ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေလ...။
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း၊ အစားမေတာ္ တစ္လုတ္၊ အေျပာမေတာ္ တစ္ခြန္းဆိုတ့ဲ စကားက ရွိတယ္မလား...။
မေတာ္... ဒီတစ္ေယာက္ကို တင္လိုက္ပါဆိုရင္ ဟိုတစ္ေယာက္က ဟယ္..ငါ့က်ေတာ့ မတင္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္မွန္ေတာ္ ရွၿပီး လက္သံုးေတာ္ဓါးန႔ဲ ပိုင္းလိုက္မွျဖင့္.... ေနာက္ေန႔မ်က္ႏွာသစ္စရာ မရွိပဲ ျဖစ္ေရာ့မယ္...။
ဆိုေတာ့ကာ ဘယ္သူမွ မေျဖရဲဘူးေပါ့...။ တိတ္တိတ္ေလးေနေနၾကတာေပါ့...။ ဘုရင္လဲ စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ၿပီး သူ႔ရ႕ဲ အၿမဲ သံုးေနက် သံခဲေဆးႀကီး အဲအဲ လက္စြဲေတာ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ႀကီး ဦးေပၚဦးကို လွည့္ေမးသတ့ဲ...။ ဦးေပၚဦးကလဲ ေနာက္ေန႔ သစ္စရာ မ်က္ႏွာ ရွိေအာင္ ညဏ္နီညဏ္နက္၊ ညဏ္ေရာင္စံုေတြ ထုတ္ရေတာ့တာေပါ့...။ ၀ွပ္ေအစီးလ္လီကြက္ရွင္ ဘိုးေတာ္ဘုရားအစ္စ္အတ္က္စ္ကင္းမီ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကလဲ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ေနမွာေပါ့...။ ဘယ္ရမလဲ..။ ေပၚဦး သည္ဂရိတ္ပဲဟာ...။ မဟုတ္မဟတ္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ခင္းၿပီး ေလွ်ာက္တင္ရမွာေပါ့...။ ဒါမွ ေပၚဦးလဲ ေလွ်ာက္သာ ၊ ဘိုးေတာ္ဘုရားလဲ စြဲသာ... အဲအဲ ရွဥ့္လဲ ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလဲ စြဲသာ ျဖစ္မွေပါ့....။
ဒိလို ရွိပါတယ္ အရွင္ဘုရား...။ ဟိုးယခင္က ေတာသံုးေထာင္ကို အစိုးရတ့ဲ ျခေသၤ့မင္းတစ္ပါးမွာ လက္ယာေတာ္နံပါးမွာ သမင္ ၊ လက္၀ဲေတာ္နံပါးမွာ ၀က္ငယ္၊ ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္မွာ ယုန္သူငယ္ဆိုၿပီး ပညာရွိသံုးပါး ရွိသတ့ဲ...။ တစ္ရက္မွာ ေတာဘုရင္ႀကီးဟာ အစာေရစာ ၀လင္ေအာင္ စားသံုးၿပီးသကာလ စက္ေတာ္ေခၚမူသတ့ဲ...။ တစ္ပတ္ေတာင္ၾကာတယ္ဆိုပဲ...။ တစ္ပတ္လဲၾကာေရာ အိပ္ရာက ႏိုးလို႔ သမ္းေ၀သတ့ဲ...။ အဲဒီမွာ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြ စားၿပီး ကိုးလ္ဂိတ္န႔ဲ သြားမတိုက္ပဲ အိပ္ေတာ့ အာပုတ္ေစာ္နံတာေပါ့...။ ဒီမွာတင္ လက္ယာဖက္မွာ ခစားေနတ့ဲ သမင္ဟာ နံလြန္းလို႔ ေနာက္ကို ယို႔ၿပီး ခစားသတ့ဲ...။ ဒါကို သတိမူမိတ့ဲ ျခေသၤ့မင္းက ဘာေၾကာင့္လဲဆိုၿပီးေ မးတာေပါ့...။ သမင္ငယ္က
အာပုတ္ေစာ္နံလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း မွန္ရာကို ေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ျခေသၤ့မင္းက ငါလို ေတာဘုရင္ကို ပမာမခန့္ မေလးမစား ေျပာတယ္ဆိုၿပီး သမင္ငယ္ကို ဂုတ္ကဆြဲယူ၊ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးကြၽတ္ကြၽတ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားသတ့ဲ...။ (သူ႔ဟာသူ
အိပ္တာၾကာသြားလို႔ ဗိုက္ဆာၿပီး စားခ်င္တာကို ရမယ္ရွာတယ္ မေျပာဘူး...။)
ဒါန႔ဲ မၿပီးေသးဘူး...။ လက္၀ဲဘက္ကို လွည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ သမ္းေ၀သတ့ဲ...။ ဒီအခါမွာလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ... ၀က္ငယ္ကလဲ ကိုယ္ကို ေနာက္တြန္႔ၿပီး ခစားျပန္သတ့ဲ...။ နံတာကိုး...။ နံတာကို ဘယ္သူႀကိဳက္ပါ့မလဲ...။ (နံတာကို ေျပာတာေနာ္...။ နႏၵါကုိေျပာတာ မဟုတ္ဘူး...။ လူနႏၵာကိုေတာ့ ႀကိဳက္တယ္...။ ဟီးဟီး...။) အဲအဲ .. ဆက္လိုက္ဦးမယ္...။ အဲဒီမွာ ဘုရင္က ၀က္ပ်ိဳေလးကို ငါ့ခံတြင္းနံ့ ဘယ္လိုလဲလို႔ ထပ္ေမးျပန္သတ့ဲ...။ ၀က္ပ်ိဳေလးက စဥ္းစားတယ္...။
အင္း...။ ခုနင္က .. သမင္ေတာ့ မွန္ကန္လို႔ ကြဲ ...အဲအဲ အသက္န႔ဲ ခႏၶာ အိုးစားကြဲရတယ္...။ ငါေတာ့ ဒီလိုေတာ့ အျဖစ္မခံဘူးဆိုၿပီး ... အရွင့္ခံတြင္းနံ့ဟာ ၾကာၫိုန႔ံလိုပဲ သင္းပ်ံ့ပ်ံ့ေမႊးေၾကာင္းပါဖ်ာ့လို႔ လိမ္လည္ ေလွ်ာက္တင္သတ့ဲ....။ ဒီမွာတင္ သမင္တစ္ေကာင္တည္း ၀ါးတီးပရိတ္ဖတ္စ္ ဖြင့္လိုက္ရလို႔ ေဒါသထြက္ေနတ့ဲ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ေရႊျခေသ့ၤ ၀ါယာႀကိဳး အဲအဲ... ဘုရင္ႀကီးဟာ ရမယ္ရွာၿပီး ၀က္ပ်ိဳကေလးကို ဂြၽတ္ဂြၽတ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားျပန္သတ့ဲ...။ ငါလို ဘုရင္ကို လိမ္လည္ ေလွ်ာက္တင္ရေကာင္းလား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့...။ ၀က္ပ်ိဳသားမ်ား တယ္ေကာင္းဆိုပဲ...။ ၀က္စ္တမ္း ပတ္က္မွာေတာင္ ဒီေလာက္မေကာင္းဘူးဆိုပဲ...။
လက္၀ဲရံလဲကုန္ၿပီ...။ လက္ယာရံလဲ မရွိေတာ့ဘူး...။ ဟိုဒီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႔မွာ ခစားေနတ့ဲ ယုန္သူငယ္ေလးကိုေတြ႔ေရာတ့ဲ...။ အင္း.. ဒီငခြၽတ္ေလးန႔ဲပဲ အစာပိတ္ပြဲေတာ္တည္လိုက္မဟ့ဲဆိုၿပီး... အႀကံန႔ဲ ေမးခြန္းေဟာင္းကိုပဲ ေမးသတ့ဲ...။ (ဧကႏၱ.... ဒီျခေသ့ၤဟာ စံနစ္ေဟာင္းတုန္းက ဆယ္တန္းေမးခြန္းကို ထုတ္ဖူးပံုရတယ္...။ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ျပန္ ေမးေနတယ္...။)
ယုန္သူငယ္ကလဲ ေရႊျခေသ့ၤရ႔႕ဲ တားဂက္ကို ရိပ္မိေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျဖသတ့ဲ...။ အရွင္ ျခေသ့ၤမင္းခင္ဗ်ားေပါ့...။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး မ်က္ႏွာမြဲ ေမာင္ေရႊယုန္မွာ အရွင္မင္းႀကီးေမးသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ အရွင္မင္းရ႔ဲ ခံတြင္းေတာ္မွ ရန႔ံ ကို ႀကိဳးစား႐ႈပါေသာ္လည္း ယုန္ကေလးမွာ ခုတစ္ေလာ ငွက္တုပ္ေကြး မိေန၍ ယုန္ကေလးႏွာေစးေနေၾကာင္းပါ...။ သို႕ကလိုေၾကာင့္ ဘာရန႔ံမွ မရေၾကာင္းပါလို႔ ေလွ်ာက္တင္သတ့ဲ...။ ဒီအခါမွာ ျခေသ့ၤႀကီးက ယုန္သူငယ္ကို စားခ်င္ပါေသာ္လည္း ယုန္သူငယ္က သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို တိုးမလာပဲ ပညာရွိနည္းန႔ဲ ေရွာင္ခြာသြား၍ အႀကံမေအာင္ပဲ ရွိေလသတ့ဲ...။
ဦးေပၚဦးကလဲ ဘုိးေတာ္ဘုရားကို အထက္ပါပုံျပင္အတိုင္း ယုန္ကေလး ေပၚဦး ႏွာေစးေန၍
ဘိုးေတာ္ေမးခြန္းကို မေျဖၾကားႏိုင္ေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္သတ့ဲ...။ ဒီမွာတင္ ဘိုးေတာ္က.... ကြယ္...။ ေမာင္ေပၚဦးရယ္...။ မေျဖခ်င္ရင္လဲ မေျဖခ်င္ဘူးလို႔ ဒ့ဲဒိုး ေျပာလဲရရ႔ဲသားန႔ဲ ... ဥပမာ
ဥပေမရေတြန႔ဲ ခိုင္းႏိႈင္းလိုက္တာ....။ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္လဲ အာပုတ္ေစာ္နံတ့ဲ မင္း ျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး... ရယ္ရယ္ေမာေမာန႔ဲ ညီလာခံကို ႐ုပ္သိမ္းၿပီး အတြင္းေတာ္ကို ၾကြျမန္းသြားသတ့ဲ...။
ဒီပံုျပင္ႏွစ္ခုမွာ ယုန္ဆိုတ့ဲ သတၱ၀ါမ်ိဳးဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ စဥ္းစားညဏ္မရွိပဲ “အ” ခ်င္ရင္ “အ” ၿပီး ... တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ.... ေတာ္သြားျပန္ေရာ...။
ဘာရယ္မဟုတ္...။ ဖတ္မိတ့ဲ ပံုျပင္ေတြထဲက ယုန္န႔ဲပါတ္သက္ၿပီး ဆန့္က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနတ့ဲ ဒီပံုျပင္ႏွစ္ပုဒ္ကို ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ မိတ္သဟာမ်ား ဗဟုသုတ ပြားေစခ်င္လို႔ပါ...။
===================================
ယုန္ဆိုတ့ဲ သတၱ၀ါအေၾကာင္းမ်ား မေျပာခ်င္ပါဘူး...။
မစူးစမ္း မဆင္ျခင္တ့ဲ ယုန္သူငယ္တ့ဲ...။
ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးခ့ဲတ့ဲ ပံုျပင္ေလး အေၾကာင္းပါ...။
ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္ေတြလဲ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့...။
ဥသွ်စ္ပင္ေအာက္မွ ၀ပ္ေနတ့ဲ ယုန္ေလးတစ္ေကာင္ဟာ အေၾကာင္းမ့ဲ ေလွ်ာက္ေတြးတ့ဲ အေၾကာင္း...။ တကယ္လို႔ ကမၻာႀကီးေပၚေနေနတ့ဲ သူ႔အေပၚကို ေကာင္းကင္ႀကီး ၪပိက်လာခ့ဲရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေတြးေနတုန္း...။
ၪဗန္းဆို ဥသွ်စ္သီးမွည့္ တစ္လံုးေၾကြက်လာေလေရာ...။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေပၚ ဥသွ်စ္သီးမွည့္ ေၾကြကက်သံဟာ ျပင္းလြန္းလို႔ ယုန္သူငယ္ဟာ အေၾကာင္းျခင္းရာကို ေသခ်ာ မစံုစမ္းေတာ့ပဲ...မိုးေကာင္းကင္ႀကီး
ၿပိဳက်လာပါၿပီ ဆိုၿပီး ထိတ္လန့္တၾကား ေျပးမိေျပးရာ ေျပးေတာ့တာေပါ့...။ ဒါကိုျမင္တ့ဲ တိရစၦာန္ အေပါင္းက
ယုန္ကို ေမးေတာ့ ယုန္က မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ျပဳတ္က်လာလို႔ပါ ဆိုၿပီး ေျပာလဲေျပာ ေျပးလဲေျပး ... ေျပာေျပးပြဲႀကီး က်င္းပသြားတာေပါ့...။ ဒါကို က်န္တ့ဲ အေကာင္ပေလာင္ေတြကလဲ ဆက္ၿပီး မစူးစမ္းပဲ ေျပးၾကလိုက္တာ တစ္ေတာလံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေရာ...။ အဲဒီမွာ ေတာသံုးေထာင္ကို အစိုးရတ့ဲ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းက သိေတာ့ ဒီအေကာင္ေတြ ငါမကယ္ရင္ ေျပးရင္းန႔ဲ အေမာဆို႔ၿပီး ေသဖြယ္ ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေျပးေနတ့ဲ တိရစၦာန္အုပ္ေရွ့ကေန ခန့္ညားထည္၀ါတ့ဲ အသံႀကီးန႔ဲ ေဟာက္လိုက္တယ္တ့ဲ...။ ဒီေတာ့မွ တိရစၦာန္ေတြလဲ သတိျပန္ရၿပီး ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေျပးလႊားရာကေန ရပ္လိုက္ၾကသတ့ဲ..။ ျခေသၤ့မင္းက အေၾကာင္းျခင္းရာကို စူးစမ္း ... ၿပီးေတာ့ အခင္းျဖစ္ရာ ေနရာကို မူလ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ယုန္န႔ဲတကြ သြားၾကည့္ေတာ့မွ သစ္ရြက္ေျခာက္ေပၚ ေၾကြက် ေနတ့ဲ ဥသွ်စ္သီးမွည့္ကို ေတြ႔ပါေရာလား...။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖမွန္ ေပၚသြားေရာ ဆိုပါစို႔...။
ယုန္သူငယ္ရ႔ဲ မစူးစမ္း မဆင္ျခင္မႈေၾကာင့္သားရဲ တိရစၦာန္ေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ေပါ့...။
ဟုတ္တယ္ေနာ္...။ ဒီယုန္... ဦးေႏွာက္ မရွိဘူး...။ စက်ဴးပစ္ယုန္...။
------------------------------------------
ေနာက္တစ္ပုဒ္ေရာ ၾကားဖူးၾကသလားမသိ...။
ယုန္သူငယ္ ႏွာေစးတ့ဲ အေၾကာင္းေလ...။ ဘိုးေတာ္ဦး၀ိုင္းန႔ဲ ဦးေပၚဦးတို႔တုန္းကပါ...။
ဘိုးေတာ္ဘုရားက သူ႔သားေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူ႔ကို အိမ္ေရွ႔အရာ အပ္ႏွင္းရင္ ေကာင္းမလဲေပါ့...။
ညီလာခံၿပီးလို႔ ဘုရင္လဲ ပင္ပန္းတာန႔ဲ စကားမရွိ စကားရွာ ေကာက္ေမးလိုက္တယ္န႔ဲ တူပါတယ္...။
ဘယ္မွဴးမတ္မွ မေျဖရဲၾကဘူးတ့ဲ...။ ဘယ္ေျဖရဲမလဲ...။ ေခတ္က ပေဒသရာဇ္ေခတ္ေလ...။
အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း၊ အစားမေတာ္ တစ္လုတ္၊ အေျပာမေတာ္ တစ္ခြန္းဆိုတ့ဲ စကားက ရွိတယ္မလား...။
မေတာ္... ဒီတစ္ေယာက္ကို တင္လိုက္ပါဆိုရင္ ဟိုတစ္ေယာက္က ဟယ္..ငါ့က်ေတာ့ မတင္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္မွန္ေတာ္ ရွၿပီး လက္သံုးေတာ္ဓါးန႔ဲ ပိုင္းလိုက္မွျဖင့္.... ေနာက္ေန႔မ်က္ႏွာသစ္စရာ မရွိပဲ ျဖစ္ေရာ့မယ္...။
ဆိုေတာ့ကာ ဘယ္သူမွ မေျဖရဲဘူးေပါ့...။ တိတ္တိတ္ေလးေနေနၾကတာေပါ့...။ ဘုရင္လဲ စိတ္အလိုမက် ျဖစ္ၿပီး သူ႔ရ႕ဲ အၿမဲ သံုးေနက် သံခဲေဆးႀကီး အဲအဲ လက္စြဲေတာ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ႀကီး ဦးေပၚဦးကို လွည့္ေမးသတ့ဲ...။ ဦးေပၚဦးကလဲ ေနာက္ေန႔ သစ္စရာ မ်က္ႏွာ ရွိေအာင္ ညဏ္နီညဏ္နက္၊ ညဏ္ေရာင္စံုေတြ ထုတ္ရေတာ့တာေပါ့...။ ၀ွပ္ေအစီးလ္လီကြက္ရွင္ ဘိုးေတာ္ဘုရားအစ္စ္အတ္က္စ္ကင္းမီ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကလဲ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ေနမွာေပါ့...။ ဘယ္ရမလဲ..။ ေပၚဦး သည္ဂရိတ္ပဲဟာ...။ မဟုတ္မဟတ္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ခင္းၿပီး ေလွ်ာက္တင္ရမွာေပါ့...။ ဒါမွ ေပၚဦးလဲ ေလွ်ာက္သာ ၊ ဘိုးေတာ္ဘုရားလဲ စြဲသာ... အဲအဲ ရွဥ့္လဲ ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလဲ စြဲသာ ျဖစ္မွေပါ့....။
ဒိလို ရွိပါတယ္ အရွင္ဘုရား...။ ဟိုးယခင္က ေတာသံုးေထာင္ကို အစိုးရတ့ဲ ျခေသၤ့မင္းတစ္ပါးမွာ လက္ယာေတာ္နံပါးမွာ သမင္ ၊ လက္၀ဲေတာ္နံပါးမွာ ၀က္ငယ္၊ ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္မွာ ယုန္သူငယ္ဆိုၿပီး ပညာရွိသံုးပါး ရွိသတ့ဲ...။ တစ္ရက္မွာ ေတာဘုရင္ႀကီးဟာ အစာေရစာ ၀လင္ေအာင္ စားသံုးၿပီးသကာလ စက္ေတာ္ေခၚမူသတ့ဲ...။ တစ္ပတ္ေတာင္ၾကာတယ္ဆိုပဲ...။ တစ္ပတ္လဲၾကာေရာ အိပ္ရာက ႏိုးလို႔ သမ္းေ၀သတ့ဲ...။ အဲဒီမွာ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြ စားၿပီး ကိုးလ္ဂိတ္န႔ဲ သြားမတိုက္ပဲ အိပ္ေတာ့ အာပုတ္ေစာ္နံတာေပါ့...။ ဒီမွာတင္ လက္ယာဖက္မွာ ခစားေနတ့ဲ သမင္ဟာ နံလြန္းလို႔ ေနာက္ကို ယို႔ၿပီး ခစားသတ့ဲ...။ ဒါကို သတိမူမိတ့ဲ ျခေသၤ့မင္းက ဘာေၾကာင့္လဲဆိုၿပီးေ မးတာေပါ့...။ သမင္ငယ္က
အာပုတ္ေစာ္နံလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း မွန္ရာကို ေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ျခေသၤ့မင္းက ငါလို ေတာဘုရင္ကို ပမာမခန့္ မေလးမစား ေျပာတယ္ဆိုၿပီး သမင္ငယ္ကို ဂုတ္ကဆြဲယူ၊ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးကြၽတ္ကြၽတ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားသတ့ဲ...။ (သူ႔ဟာသူ
အိပ္တာၾကာသြားလို႔ ဗိုက္ဆာၿပီး စားခ်င္တာကို ရမယ္ရွာတယ္ မေျပာဘူး...။)
ဒါန႔ဲ မၿပီးေသးဘူး...။ လက္၀ဲဘက္ကို လွည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ သမ္းေ၀သတ့ဲ...။ ဒီအခါမွာလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ... ၀က္ငယ္ကလဲ ကိုယ္ကို ေနာက္တြန္႔ၿပီး ခစားျပန္သတ့ဲ...။ နံတာကိုး...။ နံတာကို ဘယ္သူႀကိဳက္ပါ့မလဲ...။ (နံတာကို ေျပာတာေနာ္...။ နႏၵါကုိေျပာတာ မဟုတ္ဘူး...။ လူနႏၵာကိုေတာ့ ႀကိဳက္တယ္...။ ဟီးဟီး...။) အဲအဲ .. ဆက္လိုက္ဦးမယ္...။ အဲဒီမွာ ဘုရင္က ၀က္ပ်ိဳေလးကို ငါ့ခံတြင္းနံ့ ဘယ္လိုလဲလို႔ ထပ္ေမးျပန္သတ့ဲ...။ ၀က္ပ်ိဳေလးက စဥ္းစားတယ္...။
အင္း...။ ခုနင္က .. သမင္ေတာ့ မွန္ကန္လို႔ ကြဲ ...အဲအဲ အသက္န႔ဲ ခႏၶာ အိုးစားကြဲရတယ္...။ ငါေတာ့ ဒီလိုေတာ့ အျဖစ္မခံဘူးဆိုၿပီး ... အရွင့္ခံတြင္းနံ့ဟာ ၾကာၫိုန႔ံလိုပဲ သင္းပ်ံ့ပ်ံ့ေမႊးေၾကာင္းပါဖ်ာ့လို႔ လိမ္လည္ ေလွ်ာက္တင္သတ့ဲ....။ ဒီမွာတင္ သမင္တစ္ေကာင္တည္း ၀ါးတီးပရိတ္ဖတ္စ္ ဖြင့္လိုက္ရလို႔ ေဒါသထြက္ေနတ့ဲ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ေရႊျခေသ့ၤ ၀ါယာႀကိဳး အဲအဲ... ဘုရင္ႀကီးဟာ ရမယ္ရွာၿပီး ၀က္ပ်ိဳကေလးကို ဂြၽတ္ဂြၽတ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားျပန္သတ့ဲ...။ ငါလို ဘုရင္ကို လိမ္လည္ ေလွ်ာက္တင္ရေကာင္းလား ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့...။ ၀က္ပ်ိဳသားမ်ား တယ္ေကာင္းဆိုပဲ...။ ၀က္စ္တမ္း ပတ္က္မွာေတာင္ ဒီေလာက္မေကာင္းဘူးဆိုပဲ...။
လက္၀ဲရံလဲကုန္ၿပီ...။ လက္ယာရံလဲ မရွိေတာ့ဘူး...။ ဟိုဒီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႔မွာ ခစားေနတ့ဲ ယုန္သူငယ္ေလးကိုေတြ႔ေရာတ့ဲ...။ အင္း.. ဒီငခြၽတ္ေလးန႔ဲပဲ အစာပိတ္ပြဲေတာ္တည္လိုက္မဟ့ဲဆိုၿပီး... အႀကံန႔ဲ ေမးခြန္းေဟာင္းကိုပဲ ေမးသတ့ဲ...။ (ဧကႏၱ.... ဒီျခေသ့ၤဟာ စံနစ္ေဟာင္းတုန္းက ဆယ္တန္းေမးခြန္းကို ထုတ္ဖူးပံုရတယ္...။ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ျပန္ ေမးေနတယ္...။)
ယုန္သူငယ္ကလဲ ေရႊျခေသ့ၤရ႔႕ဲ တားဂက္ကို ရိပ္မိေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျဖသတ့ဲ...။ အရွင္ ျခေသ့ၤမင္းခင္ဗ်ားေပါ့...။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး မ်က္ႏွာမြဲ ေမာင္ေရႊယုန္မွာ အရွင္မင္းႀကီးေမးသည့္ ေမးခြန္းကို ေျဖၾကားႏိုင္ရန္အတြက္ အရွင္မင္းရ႔ဲ ခံတြင္းေတာ္မွ ရန႔ံ ကို ႀကိဳးစား႐ႈပါေသာ္လည္း ယုန္ကေလးမွာ ခုတစ္ေလာ ငွက္တုပ္ေကြး မိေန၍ ယုန္ကေလးႏွာေစးေနေၾကာင္းပါ...။ သို႕ကလိုေၾကာင့္ ဘာရန႔ံမွ မရေၾကာင္းပါလို႔ ေလွ်ာက္တင္သတ့ဲ...။ ဒီအခါမွာ ျခေသ့ၤႀကီးက ယုန္သူငယ္ကို စားခ်င္ပါေသာ္လည္း ယုန္သူငယ္က သူ႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို တိုးမလာပဲ ပညာရွိနည္းန႔ဲ ေရွာင္ခြာသြား၍ အႀကံမေအာင္ပဲ ရွိေလသတ့ဲ...။
ဦးေပၚဦးကလဲ ဘုိးေတာ္ဘုရားကို အထက္ပါပုံျပင္အတိုင္း ယုန္ကေလး ေပၚဦး ႏွာေစးေန၍
ဘိုးေတာ္ေမးခြန္းကို မေျဖၾကားႏိုင္ေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္သတ့ဲ...။ ဒီမွာတင္ ဘိုးေတာ္က.... ကြယ္...။ ေမာင္ေပၚဦးရယ္...။ မေျဖခ်င္ရင္လဲ မေျဖခ်င္ဘူးလို႔ ဒ့ဲဒိုး ေျပာလဲရရ႔ဲသားန႔ဲ ... ဥပမာ
ဥပေမရေတြန႔ဲ ခိုင္းႏိႈင္းလိုက္တာ....။ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္လဲ အာပုတ္ေစာ္နံတ့ဲ မင္း ျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ရတယ္ဆိုၿပီး... ရယ္ရယ္ေမာေမာန႔ဲ ညီလာခံကို ႐ုပ္သိမ္းၿပီး အတြင္းေတာ္ကို ၾကြျမန္းသြားသတ့ဲ...။
ဒီပံုျပင္ႏွစ္ခုမွာ ယုန္ဆိုတ့ဲ သတၱ၀ါမ်ိဳးဟာ တစ္ခါတစ္ေလမွာ စဥ္းစားညဏ္မရွိပဲ “အ” ခ်င္ရင္ “အ” ၿပီး ... တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ.... ေတာ္သြားျပန္ေရာ...။
ဘာရယ္မဟုတ္...။ ဖတ္မိတ့ဲ ပံုျပင္ေတြထဲက ယုန္န႔ဲပါတ္သက္ၿပီး ဆန့္က်င္ဖက္ ျဖစ္ေနတ့ဲ ဒီပံုျပင္ႏွစ္ပုဒ္ကို ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ မိတ္သဟာမ်ား ဗဟုသုတ ပြားေစခ်င္လို႔ပါ...။
No comments:
Post a Comment