အတိတ္ကို ျပန္လွန္ျခင္း (2)။

အတိတ္ကို ျပန္လွန္ျခင္း ဒုတိယပိုင္းအေနန႔ဲ ဆက္ရရင္ ဟိုအေရွ႕က ေခါက္ေမာက္ ဆိုတာေလးကို ဆက္ရမွာပါ့။ ေခါက္ေမာက္ဆုိတာ ေကာက္သစ္ ေပၚတ့ဲအခ်ိန္မွာ ရတတ္တ့ဲ ေပၚဦးေပၚဖ်ား ရာသီစာေလးပါ။ ေကာက္သစ္ကို ေသခ်ာခ်က္ထားတ့ဲ ေကာက္ညွင္းေမႊးတစ္မ်ိဳးပါ။ အန႔ံေလးက သင္းသင္းေလးန႔ဲ သူ႔ခ်ည္းသာ သက္သက္ စားမယ္ဆုိ စားႏုိင္တ့ဲ ရာသီစာ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကြန္႔ၿပီး အုန္းဆံႏုႏုေလးန႔ဲ ျဖဴးစားၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ သၾကားျဖဴးစားၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စားလို႔ ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားက်ေတာ့ အုန္းႏို႔ကထိန႔ဲ နယ္ဖတ္ၿပီးစားၾကတယ္။ ရွမ္းျပည္မွာသာ ရႏုိင္တ့ဲ Exclusive Traditional Food တစ္မ်ိဳးေပါ့။

ေဆာင္းရာသီစာ ေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးကို မိတ္ဆက္ေပးရမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ေခါက္ေလာက္လို႔ ေခၚတ့ဲ ကေစာ္တစ္မ်ိဳးကို ျပရမွာပါပဲ။ “ေခါက္” ဆုိတာ ထမင္း “ေလာက္” ဆုိတာ အရက္... တုိက္႐ိုက္ဘာသာျပန္ရင္ အရက္ထမင္းလို႔ အခ်ိဳးမက် အဆီအေငၚမတည့္တ့ဲ ေဝါဟာရကို ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ကယ္ကေတာ့ သူက အရက္ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သိၾကတ့ဲ အတုိင္း ရွမ္းျပည္က ေဆာင္းရာသီမွာ အလြန္ေအးခ်မ္းေလေတာ့ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ လူေတြက တစ္နည္းတစ္ဖံု အန္တုၾကတာလို႔ သေဘာေပါက္ရင္ ေခါက္ေလာက္ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ေဆာင္းရာသီစာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခြင့္လႊတ္နားလည္ သေဘာေပါက္ ၾကပါလိမ့္မယ္။ ေခါက္ေလာက္ဆိုတာ ထမင္းကို အခ်ဥ္ေဖါက္ထားတ့ဲ ကေစာ္တစ္မ်ိဳးပါ။ ေနာက္ထပ္ရက္နည္းနည္းေလာက္ ထားလိုက္ရင္ အရက္အာနိသင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းျပည္မွာ ကေစာ္ကို အရက္အဆင့္ထိ မထားပဲ ေခါက္ေလာက္ အဆင့္ရတာန႔ဲ ေစ်းထဲမွာ လာေရာင္းၾကပါတယ္။ ေျမအိုးခပ္ရြယ္ရြယ္ထဲမွာ ကေစာ္ကို ေဖါက္ထားတာပါ။ ေစ်းမွာ လာေရာင္းေတာ့လဲ အဲဒီ ေျမအိုးအတုိင္း သယ္လာေရာင္းၾကတယ္။ အဖုိးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ားက မက္မက္စက္စက္ သံုးေဆာင္ၾကတ့ဲ ႐ိုးရာ အခ်မ္းေျပ ရာသီစာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရက္လိုပဲ သံုးေဆာင္လိုက္ရင္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေႏြးေထံးသြားပါတယ္။ သူ႔ကို ဒီအတုိင္း ေသာက္ရင္ ခါးလို႔ ေျမအိုးထဲမွာ သၾကား ထည့္ေဖ်ာ္ထားပါတယ္။ ကေလးေတြ အႀကိဳက္ေပါ့။ ငယ္ငယ္က အဲဒီ ေခါက္ေလာက္ဆုိတာကို ႀကိဳက္တတ္လြန္းလို႔ ခဏခဏ သြားသြားေသာက္မိပါတယ္။ (အဲဒါေၾကာင့္လား မသိ.. ခုႀကီးလာေတာ့ ယမကာ လုင္ ျဖစ္ေနတာ)

အဲဒီ ေခါက္ေလာက္ကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္မ်ားလဲ အခ်မ္းေျပ ေသာက္သံုးၾကတယ္။ ေခါက္ေလာက္ကို ျပဳတ္ၿပီး ၾကက္ဥေခါက္ထည့္တာေပါ့။ အားလဲရွိ အခ်မ္းလဲေျပတ့ဲ ႐ိုးရာ တုိင္းရင္းေဆး တစ္မ်ိဳးပါ။ ေမာင္သိန္းေအာင္တုိ႔မ်ား ဒီပံုေတာ့ ႐ိုက္မလာဘူး...။

ေနာက္႐ိုးရာ အစားအစာ တစ္မ်ိဳးကို ထပ္မိတ္ဆက္ရရင္ ေက်ာ္စံေကးေျခာက္ေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ေျခတံရွည္ ဖားေကာင္ေလးမ်ားကို အေျခာက္လွမ္းထားတ့ဲ စားစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္စည္းကို ေက်ာ္စံေကးေျခာက္ ၁၂ ေကာင္ေလာက္ ပါတတ္တ့ဲ အစည္းတစ္စည္းကို ၁၀ က်ပ္ေလာက္ ေပးရပါတယ္။ (၁၉၉၄ ေစ်းႏႈန္း) အဲဒီ ေက်ာ္စံေကးကို ဆီပူထဲမွာ ႂကြပ္ေနေအာင္ လိမ့္ၿပီး ဆားေလး ျဖဴးလိုက္ရင္ ဟင္းတစ္မယ္ ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လဲ အခါးရည္န႔ဲ ျမည္းၾကတာေပါ့။ အရသာလား...။ ဘယ္လို အရသာန႔ဲ ႏႈိင္းရမလဲဆိုတာ မေျပာတတ္ဘူးရယ္။

ေခါက္ဖင္းဆိုတာေလ သိၾကလား မသိဘူး။ ေခါက္ဖင္းဆိုတာ ထုိဟူးေႏြးကို အခဲေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတ့ဲ စားစရာကို ေျပာတာ။ ေခါက္ဖင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ေျမပဲန႔ဲ လုပ္ထားတ့ဲ ေခါက္ဖင္းကို ေခါင္ဖင္းထိုလင္ (အညိဳေရာင္ ရွိ) လို႔ေခၚတယ္။ မတ္ပဲ၊ ကုလားပဲန႔ဲ လုပ္ထားတာက်ေတာ့ ေခါက္ဖင္းထုိ (အဝါေရာင္ ရွိ) လို႔ေခၚတယ္။ ဆန္မႈန္႕န႔ဲ လုပ္တ့ဲ ေခါက္ဖင္းကိုေတာ့ ေခါက္ဖင္းေခါင္လို႔ ေခၚတယ္။ (အျဖဴန႔ဲ အဝါၾကား အေရာင္အဆင္းရွိ)။ အမ်ားဆံုး စားျဖစ္တာကေတာ့ ေခါက္ဖင္းေခါင္ပဲ။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ရာကေန ႏိုးလာတ့ဲ အခါ ေခါက္ဖင္းေခါင္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးရည္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္န႔ဲ ျငဳပ္သီးစပ္စပ္န႔ဲ စားရတ့ဲ အရသာကို က်ိဳင္းတံုသူ/သားမ်ား ေမ့ႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ ေခါက္ဖင္းထုိလင္ကေတာ့ ဆားနည္းနည္း ထည့္ထားတယ္။ သူလဲ ၾကံသကာရည္ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရည္ျဖစ္ျဖစ္ ဆမ္းစားရတာပဲ။

(ဒီအေပၚ က ပံုက ေခါက္ဖင္းထုိလင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္တီဇက္ေအဆီက ခြင့္မေတာင္းပဲ ယူလာတာပါ။ ဘာျဖစ္လဲ.. ဘာျဖစ္လဲ...။)

ေခါက္ဖင္းထုိက်ေတာ့ ထိုဟူးေႏြး ျဖစ္ေနတ့ဲ အရည္ပ်စ္ခဲခဲကို ဗန္းထဲထည့္ အေအးခံထားတ့ဲ ဟာေပါ့။ သူ႔က်ေတာ့ ေၾကာ္္လုိက္ရင္ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္လို႔ ေတာင္ႀကီးမွာ ေခၚတ့ဲ စားစရာ ျဖစ္သြားတယ္။ မေၾကာ္ပဲ ခဲေနတ့ဲဟာကို ဒီအတုိင္း အခ်ဥ္ရည္ တစ္ခုခုန႔ဲ တြဲစားၾကတယ္။ က်ိဳင္းတံုမွာ နာမည္ႀကီးတ့ဲ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ကေတာ့ အရင္ က်ိဳင္းတံု ႐ုပ္ရွင္႐ံုေဘးနားမွာ ေရာင္းတ့ဲ ကုလားႀကီး ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အဲဒီေနရာမွာ ကုလားႀကီး ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အခုထိလဲ အဲဒီကုလားႀကီး ေရာင္းေနတာပဲ။ ဒယ္အိုးႀကီးႀကီးန႔ဲ ေၾကာ္ေရာင္းတာ။ အဲဒီ ကုလားႀကီးဆို ရွမ္းကမၼဝါစာ ဖတ္ရမလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ရွမ္းစကားကို ရွမ္းေတြထက္ ထံုးလိုေခ်၊ ေရလိုေႏွာက္ ကၽြမ္းက်င္တာကလား...။

ဆက္ရန္...။