စိတၱဇ

ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာမ်ား ျပန္႔က်ဲလ်က္။
႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္မ်ား ဟိုတစ္ေစာင္ ဒီတစ္ေစာင္။
အခန္းေထာင့္တြင္မေတာ့ တံုးလံုးပက္လက္ Jack Danial ႏွင့္ Chivas ပုလင္းခြံ။
အေပၚသို႔ လႊင့္ပ်ံတက္သြားေသာ ေဆးလိပ္မီးခုိးမ်ားကို ၾကည့္လ်က္ အဟက္ ဟု ရယ္မိေလသလား။
“အဟြတ္” တ့ဲ။
မ႐ိႈက္တတ္ ႐ႈိက္တတ္န႔ဲ အဆုတ္ထဲ ေဆးလိပ္ေငြ႕ကို ႐ႈိက္မွေတာ့ ေခ်ာင္းဆုိးၿပီေပါ့။
ဘယ္ေတာ့မွ ျမည္လာမည္ မဟုတ္ေသာ ဖုန္းေခၚဆိုသံကို အခါခါ င့ံလင့္စြာ တမ္းတလ်က္။
မက္ေဆ့ခ်္ စာတုိမ်ား ေခတၱ ခဏ ငုပ္လ်ိဳးေနရာမွ ၾကာရွည္စြာ တိတ္ဆိတ္လာခ့ဲေလရာ...။

တိတ္ဆိတ္ျခင္း၏ ေအာ္ျမည္သံကို မခံႏိုင္သည့္ အဆံုး
အခန္းေထာင့္တြင္ ေထာင္ထားေသာ ဂစ္တာကို မာရ္နတ္ဆုိး စစ္ခ်ီေနသည့္အလား တီးလုိက္ေလမွ စိတ္အဆာတစ္ဝက္ ေျပသြားသည္။

ေဆးလိပ္ဗူးခြံမွ စာတမ္းမ်ားကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ဖတ္ေနမိသည္။
"Smoking Kills"
အဖတ္ဖတ္လန္ေနေသာ အနာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကို တြဲတင္ထားသည္။ အာေခါင္ကင္ဆာေပါ့။

လြန္ေလၿပီးေသာ ရက္မ်ားဆီက တစ္တံုတံုျမည္ေနခ့ဲေသာ ဖုန္းသည္ ယခုအခါတြင္မေတာ့ သူမဟုတ္သက့ဲသို႔ အိပ္ေမာက်လ်က္။

အလြတ္ရေနေသာ နံပါတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လုိက္ၿပီးမွ Call ဟူေသာ ခလုတ္စိမ္းစိမ္းေလးကို မႏွိပ္မိ။

ၾကက္ေျခခတ္ မီးခုိးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ Icon ေလးသည္ Gtalk list တြင္ ယခုတုိင္ ရွိေနဆဲ။

ပုပ္သိုးေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ရက္စြဲမ်ားႏွင့္ ဂ်ီေမးလ္ထဲက မက္ေဆ့ခ်္မ်ားသည္ စာတစ္ေစာင္သာ ျဖစ္ခ့ဲပါက အထပ္ထပ္ ဖတ္လြန္းသျဖင့္ ေၾကမြေကာင္း ေၾကမြေနေခ်လိမ့္မည္။

ရင္ဘတ္ဆီမွ ေစးထန္းထန္းအရာမ်ား စီးေနတာကို ျမင္မွ အလန္႔တၾကား စမ္းမိသည္။ ႏွလံုးေသြး ဆုိတာ ဒါလား။
ေက်ာဘက္မွလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္း။
နံရံတြင္မေတာ့ ျမွားတစ္စင္း...။
ေသြးစမ်ားႏွင့္ ေျခာက္ေသြ႔လ်က္။
ျပတင္းတံခါးမွ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ အသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အိပ္မႈန္စုန္မြားႏွင့္ က်ဴးပစ္။
“ကိုယ္ပစ္တာ အရွိန္လြန္သြားတယ္” ဟု ေျပာရင္း အျပင္ကို ပ်ံသန္းသြားသည္။
အျမင္အာ႐ံုမ်ား ေဝဝါးလာသည္။
ထို႔ေနာက္...
ထုိ႔ေနာက္....

အျပင္ဘက္ဆီမွာေတာ့ ေလျပင္းတစ္ခ်က္ ေဝွ႕ကနဲ တုိက္ေနေလ၏။
“ေျဖာင္း”

ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးတ့ဲ ဝတၳဳ တစ္ခုရဲ႕ စတုိင္ကိုမွီးထားတာ။