Happy Hellllllllloweennnnnnnn !!!

ခုတစ္ေလာ ကမၻာ့ စီးပြားေရး အေျခအေန မေကာင္းပါ...။
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ရာေက်ာ္ ရပ္တည္လာခ့ဲေသာ ဂ်ာမဏီ အေျခစိုက္ ေလးမန္း ကုမၸဏီႀကီး အေမရိကား၌ ၿပိဳလဲခ်ိန္မွာ စ၍ ၎ႏွင့္ဆက္ႏြယ္လ်က္ရွိေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား အသီးသီး အသက လႈပ္ခတ္လ်က္ရွိ၏။

ၿပိဳကြဲရျခင္း အေၾကာင္းရင္းမွာ အတိုးႏႈန္းမ်ား မတန္တဆ ျမွင့္တင္ကာ ေခ်းေငြမ်ား လက္လြတ္စပါယ္ ေခ်းထုတ္ေပးခ့ဲေသာေၾကာင့္ ဟု စီပြားေရး သုေတသီမ်ားက ဆို၏။

ဘဏ္မ်ားသည္ အိမ္ၿခံေျမ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ ေရာင္း၀ယ္ေရး ကုမၸဏီမ်ားအား ၁း၃၅ အတိုးႏံႈးျဖင့္ ထုတ္ေခ်းခ့ဲရာ အဆံုးတြင္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈ မရွိေတာ့ေသာ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္မ်ား ေဒ၀ါလီခံရာမွ ဘဏ္လုပ္ငန္းကို ထိခိုက္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္...။

မိုႏိုပိုလီ ကစားသက့ဲသို႔ပင္...။ ဘဏ္မ်ား ၿပိဳလဲေတာ့ သူႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနေသာ ကုမၸဏီမ်ားလဲ အေျခယိုင္ကုန္၏။ အေမရိကားမွ စခ့ဲေသာ ဂယက္သည္ သံုးရက္အတြင္း အျခားေသာ ကမၻာအရပ္ရပ္သို႔ ပ်႕ံႏွ႔ံကုန္၏။

ယခုအခါ အဆိုပါဂယက္သည္ ျခေသ့ၤကၽြန္းအထိပါ ကူးစက္လာ၏။ ပထမဆံုး ထိခိုက္ေသာ လုပ္ငန္းမွာ ဘဏ္လုပ္ငန္းမ်ားပင္။ ဘဏ္လုပ္ငန္းမွ လစာမ်ားေသာ အရာရွိမ်ားသည္ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကားျခင္း မခံရပဲ အလုပ္မွ ရပ္ဆိုင္းခံရကုန္၏။

ဒုတိယ လႈပ္ခတ္သြားေသာ လုပ္ငန္းမွာ ဆီမီး ကြန္ဒတ္တာ၊ ေ၀ဖါ ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ကား ယင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ အိုင္တီ industry ျဖစ္ေခ်၏။

Word of the Weeks/Months သည္ကား Recession / Retrenchment ပင္တည္း...။

အႀကံေပးလိုသည္မွာကား မိမိ လက္ရွိ ုလုပ္ကိုင္ေနေသာ လုပ္ငန္း၊ ရာထူး၊ ေနရာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္မ်ားကို မခိုမကပ္ပဲ လုပ္ျခင္းပင္တည္း...။

Happy Halloween.../

မိုး (၃)

ကိုရင္သာေအး င့ံလင့္ေနေသာ မိုးသည္ ေမာင္ေမာင္ေခၚစဥ္က ဗ်ာမထူးပဲ ေအာင္ေက်ာ္ဟု အသံ ခပ္မာမာႏွင့္ ေခၚမွ ထူးလာေလ၏...။
ၾကည့္ေလတိုင္း ေဖြးေဖြးလႈပ္ရံုမွ်မက ေလွႏွင္သြားလာရေလာက္ေအာင္ သြန္ခ်လိုက္သည့္အလား ဒလေဟာ ဒင္းၾကမ္း ရြာခ်ေလ၏...။
အိမ္ေအာက္မွ ရႊ႕ံပုပ္န႕ံမ်ား အ့ဲအ့ဲ ထြက္လာေခ်သည္ တစ္မု႔ံ...။
ကိုရင္သာေအး ေဆးေပါ့လိပ္ကိုသာ တြင္တြင္ ဖြာေနေခ်၏။ အနံ႔ဆိုးမ်ားမွ သက္သာလို သက္သာျငား...။

ဟိုမွာဒီမွာဆီမွ အံုအင္အသံမ်ား နားကြဲေလာက္ေအာင္ ထြက္လာေခ်သည္...။
ဖားထီးမ်ားက ဖားမမ်ားကို ဖိုသံေပးေနေခ်ၿပီတကား...။
မိုးတြင္းတုန္းက မကျမင္းလိုက္ရေရာထင့္။
အတိုးခ်ကာ တီတီတာတာ အသံေပးေနၾက၏။

မိုးတြင္း မိုးမရြာသျဖင့္ စပါးပ်က္ေလေသာ ကိုရင္သာေအးတစ္ေယာက္ သိမ္းထားေသာ ေရနံဆီ မီးခြက္ ရွာေခ်၏။
ေခါင္ထုပ္ေပၚ တင္ထားေသာ ရွားႏွစ္တုတ္ကို လက္၀ယ္ ဆြဲကိုင္ကာ ခေမာက္ကိုေဆာင္း၏။
ဟိုတစ္ႏွစ္က သိမ္းထားေသာ လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းသည္။
လံုခ်ည္တိုတို ၀တ္၏။
ညာဘက္တြင္ကား ရွားႏွစ္တုတ္၊ ဘယ္ဘက္တြင္ကား ေရနံဆီ မီးအိမ္ကို ကိုင္ကာ အိမ္ေပၚမွသည္ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းေခ်၏။

ေျမြပါးကင္းပါး မေၾကာက္ပါေလာ ကိုရင္သာေအး...။
မေၾကာက္ေရးခ် မေၾကာက္...။
လည္ရွည္ဖိနပ္ အသိမ္းလြန္သျဖင့္ ျပန္ရွာမရေတာ့ေခ်။

မယ္ျမတစ္ေယာက္ အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ၾကက္သြန္သင္ႏွင့္ေလ၏။
မိုးကား အၿငိဳးႏွင့္ရြာမဆံုးေသး...။

New Gin ??

မိုးေတြ တစ္အား ရြာလြန္းေနတယ္ကြယ္...။
ေလးဘက္နာတို႔ ေဂါက္တို႔ ျဖစ္တတ္တ့ဲ သူေတြဆို ဒီရာသီဥတုမယ္ အမေလး အဘေလးေတြ တေနရတ့ဲ အခ်ိန္၊ ေျခဆစ္လက္ဆစ္ေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး ရႈံ႕မ့ဲေနတ့ဲ အခ်ိန္ေပါ့...။

ဒီေန႔ ေနးတစ္ေတာ့ခ္ထဲမွာ ေမာင္မိုးေစာရန႔ဲ ေတြ႔ေတာ့ တို႔ ကိုႏိုင္ႀကီး အေၾကာင္း စကားမစပ္မိပါဘူး...။
ျပန္သြားတုန္းကလဲ ဒီမွာ မရွိေတာ့ ဘယ္တုန္းက ျပန္သြားမွန္းေတာင္ မသိဘူး...။
သူ႔လက္ရာ ဓါတ္ပံုေတြ ပို႔လာေတာ့မွ သူျပန္သြားတာ သတိရတာ...။

အဲဒါန႔ဲ ေမာင္မိုးေစာရကိုေပါ့... မနက္ျဖန္ကိုေပါ့...ကိုႏိုင့္အလြမ္းေျပ အေရွ႔ဖက္ ကမ္းေျခ သြားမလို႔ဆိုေတာ့ သူက ဂီတဗလသူ႔ကို သင္ေပးထားတ့ဲ မာတီနီကို ဘံုဘိုင္ေရန႔ဲ ေရာၿပီးလိေမၼာ္သီးခ်ိဳခ်ဥ္အခြံန႔ဲ ထုပ္ထားတယ္ဆိုတ့ဲ အရည္ကို စပ္ၿပီးတိုက္မယ္ဆိုပဲ...။
မေသာက္ဖူးတာန႔ဲ နက္ျဖန္ လုပ္ကြာလို႔...။
အင္းတ့ဲ...။

စင္ကာပူမွာ ဘယ္လိုမွ ရွာလို႔ မေတြ႔တ့ဲ ျဗနရာဇ္ ရုပ္ရွင္ကားလဲ ဒီဗီြဒီ အေခြ သူယိုးဒယားက ၀ယ္လာတာ ရွိတယ္တ့ဲ...။
ယူလာခ့ဲမယ္တ့ဲ...။

ေမာင္ဂူဂူးကေတာ့ သူ႔ကို မတ္ေစ့ ပို႔ေပးဖုိ႔ မေမ့ပါန႔ဲတ့ဲ...။
အက္စ္အမ္ယူ ၈ ထပ္က နိမ့္လြန္းပါတယ္ကြာ...။
မတ္ေစ့ကို ပို႔ေတာ့ ပို႔ေပးလိုက္မယ္ေလ...။

ခုနက မာတီနီကို ကိုစမ ၀က္ေခါက္ကင္န႔ဲေတာင္ ျမည္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္...။
အဲဒီလူႀကီးကလဲ တစ္ဆိတ္ရွိ အဲဒီ အစားအသာက္ေတြပဲ လုပ္လုပ္စားၿပီး ပံုေတြ မစားရ၀မခန္း လာလာ တင္ေနတယ္...။
လုပ္ရမွာကလဲ ပ်င္း... ကိရိယာက မျပည့္စံု... ေရာင္းတ့ဲ ဆိုင္ေတြကလဲ လွ်ာန႔ဲ မေတြ႔...။
အဲဒီလူႀကီးေတာ့လား.. ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လို႔ လုပ္မေကြၽးရင္ အိမ္ေပၚတက္စားမွာ...။

အင္း... နက္ျဖန္ေတာ့ ဘံုဘိုင္ေရန႔ဲ မာတီနီ ေ၇ာထားတ့ဲ အရည္ ကို ေသာက္ရခ်ည္ေသးရဲ႕...။

ကိုႏိုင္ႀကီး ဘာလို႔ ခ်စ္စႏိုးဦး ႀကိဳက္ရတာလဲဆိုတာ ခုမွ သိေတာ့တယ္...။
ေခ်ာတာကိုးေနာ့...။
ဖုန္းနံပါတ္သိေပမယ့္ မေပးလိုက္ရဘူး ကိုႏိုင္ရာ...။
ခု ဖုန္းကို ေဖါမက္ခ်လိုက္မိလို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီဗ်ာ...။
ဒီလိုပဲ ပါးစပ္က လွ်ာက အရိုးမရွိတိုင္း ေျပာမိေတာ့ ေျပာမိတာေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့...။
မိုးေပၚေထာင္ပစ္တာပါ ကိုႏိုင္ရ...။

ခုနက အခန္းအျပင္ဘက္ ထြက္လာၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ထုိင္ေနတာ... ႀဗဳန္းဆို ေလၾကမ္း တစ္ခ်က္ ေဆာင့္တိုက္ၿပိး အိပ္ခန္းတံခါး ပိတ္သြားတယ္...။
အခန္းေသာ့က အထဲမွာ က်န္ခ့ဲတယ္...။
ဖုန္းလဲ က်န္ခ့ဲတယ္...။
မိန္းတံခါး၀ႀကီးလဲ ပိတ္ထားတယ္...။
၀င္မရ ထြက္မရ ဆိုတာ ဒါႀကီးကို ေခၚတာေပါ့...။
ေတာ္ေသးတာက ခ်က္ထဲမွာ ေမာင္မိုး ရွိေနလို႔ သူ႔ကို အခန္းေဖၚကို အေရးတစ္ႀကီး ဖုန္းဆက္ခိုင္းရတယ္...။
အခန္းေဖၚက ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမယ္တ့ဲ ...။
ေနာက္မွ ငါ့မွာ အင္တာနက္ ဖုန္း ရွိသားပဲ ဆိုၿပီး သူ႔ဆီ ျပန္ဆက္...။
အေရးတစ္ႀကီး လာစရာ မလိုဘူးလို႔ ျပန္ေျပာ...။

ဒီတစ္ေခါက္ ကမ္းေျခသြားရင္ တစ္ခုခု တီးခ်င္တယ္...။
ဂီတာ ေျပာတာ...။
အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကလဲ သယ္ရင္းဂီတာကို အျပန္မွာ စီးလာတ့ဲ တက္စီသမားကို ေပးလိုက္ဖူးတယ္...။
(ဒီမွာ ေရးဖူးတယ္ ထင္တာပဲ...။)
သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ရင္ကြဲနာ ပက္လက္ကို က်လို႔...။
အခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ဆီက ယူရမလဲေတာ့ မသိဘူး...။

ကမ္းေျခက ပိတ္ရက္ဆို လူမ်ားတာပဲ...။
ဟိုတစ္ေခါက္ ကိုႏိုင္လာတုန္းက သြားတာ... ေဘးနားက စံုတြဲ ခ်စ္ၾကည္ႏူးတာေတြ ပ်က္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျပန္သြားရွာေလရဲ႕...။

ဟယ္... ဟိုတစ္ေခါက္က ဖ်ာ... ဘယ္မွာ က်န္ခ့ဲတာလဲ မသိဘူး...။
ထိုင္စရာ မရွိလဲ သတင္းစာစကၠဴ ခင္းထိုင္လို႕ ရတာပဲ...။

ဒီေန႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ထဲမွာ ဘုမသိဘမသိ ကိုယ့္ကို လာအက္ဒ္ထားတ့ဲ တစ္ေယာက္န႔ဲ ေျပာျဖစ္တယ္...။
သူက ေဂးတ့ဲ...။
နင္ေဂးျဖစ္ေတာ့ ငါက ဘာလုပ္ရမွာတုန္းဆိုေတာ့ သူ႔ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ေဂးမွန္း မသိဘူးလားတ့ဲ...။
ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေဂးအခ်င္းခ်င္းဆို သိတယ္တ့ဲ...။
အဲ...။ ငါ့မ်ား ေဂး မွတ္ေနလား မသိဘူး...။
မ်ားက ေယာက်္ားစစ္စစ္ေႏွာ္ လို႔ ေျပာရမယ့္ပံုေတာင္ ေပါက္ေနၿပီ...။
ဆက္ေျပာေသးတယ္..။ ခင္ဗ်ားမသိရင္ ခင္ဗ်ားက ေဂး မဟုတ္လို႔တ့ဲ...။
ေကာင္မေလးပံုကို ျပရင္ ပံုဘယ္ေလာက္ေသးေသး ရုပ္ဆိုး၏ လွ၏ ခင္ဗ်ား သိမွာတ့ဲ...။
အတင္းႀကီးပဲ...။
ဘေလာ့လိုက္တယ္...။
သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာ...။
(ပါဌ္ဆင့္ရိုက္ရမွာ ပ်င္းတာ...။)

(ေသာၾကာေန႔ကတည္းက ေရးထားတာ ၿဗဳန္းဆို စက္က ၀င္းဒိုးအပ္ဒိတ္ ေအာ္တို ျဖစ္ၿပီး ရီစတတ္ ျဖစ္သြားတာ ပ်က္ၿပီ ထင္တ့ဲ ပို႔စ္...။ ခုနက ဒရပ္ပ္ထဲ မွာ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ျပန္တင္လုိက္တယ္...။ လူနာမည္ေတြကေတာ့ အရင္းေတြ မဟုတ္ပါ...။ နစ္က္နိမ္းေတြေပါ့...။ တိုက္ဆိုင္သြားရင္ ခြင့္မလႊတ္ပါန႔ဲ...။ မာတီနီကို ဘံုေဘဂ်င္န႔ဲ ေရာၿပီး လိေမၼာ္သီးအခြံ ပါးပါးေလး ထည့္ထားတယ္ဆိုတ့ဲ ယမကာကိုသာ မစပါ...။ )

Pictures

ေပါက္ကရ အိတ္တီ့ (၈)

- မ်ိဳးႀကီးရဲ႕ ကန္ေတာ္ႀကီး လိုက္ဖ္႐ိႈး(ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၀၀၇ )တုန္းက ကီးဘုတ္ဗညားႏိုင္ လက္စြမ္းျပတီးရင္းန႔ဲ ကီးဘုတ္ အေရွ႕ကေန အေနာက္ဘက္ကို အကူးမွာ အသံႀကိဳးကို ခလုတ္တိုက္သြားတယ္...။ အက်ိဳးဆက္အေနန႔ဲ သူတီးေနဆဲ လက္သံေတြ တိကနဲ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္..။ အခု လိုက္ဖ္႐ိႈးဗီြစီဒီမွာ အဲဒီ သီခ်င္း ပါမလာဘူး...။ သီခ်င္းနာမည္က “အဆိပ္ခြက္” တ့ဲ...။ အိုင္စီ ၁၅ ႏွစ္အေခြထဲက သီခ်င္းတစ္၀က္မွာ မ်ိဳးႀကီး ခဏနားၿပီး ေရေသာက္ရာက ျပန္အလာမွာ “ကိုဗညား ဆက္ဆြဲလိုက္ရေအာင္ ” လို႔ ကိုဗညားႏိုင္ကို ေျပာခ့ဲတ့ဲ သီခ်င္းေပါ့...။
ေအာက္က သီခ်င္းေလးပါ...။ အိုင္စီ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္တုန္းက ဆိုထားတာ...။ “က်န္တ့ဲ တစ္၀က္ေလာက္ အမ်ိဳးေတြပါ” လို႔ အဲဒီပြဲမွာ ဆိုခ့ဲတ့ဲ ေလးျဖဴ လဲ အဲဒီကတည္းစၿပီး စင္ေပၚ တက္မဆိုေတာ့တာ ေနာက္သံုးႏွစ္အၾကာ အခု နာဂစ္ရန္ပံုေငြ ႐ိႈးပြဲမွပဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့တယ္...။

အဆိပ္ခြက္ ဗီြစီဒီ

- အိုင္စီ ဆယ္ႏွစ္ျပည့္တုန္းက သီခ်င္းေတြထဲမွာ သူမ်ားန႔ဲ မတူတ့ဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါတယ္...။ ကြယ္လြန္သြားတ့ဲ ေစာဘြဲ႔မွဴးကို အိပ္စက္ရာကေန ခဏ ျပန္ႏိုးထာၿပီး “ေရာဂါ” သီခ်င္းကို အိုင္စီအဖြဲ႔သားမ်ားန႔ဲ တူတူ ျပန္ဆိုခိုင္းတာပဲ...။ အဲဒီမွာ ေဇာ္ပိုင္၊ ထြဏ္းထြဏ္း၊ ေလးျဖဴ၊ အငဲ၊ (၀ိုင္၀ိုင္း ပါမပါ မေသခ်ာ) တို႔က ၀ိုင္းဆိုၾကတယ္...။ တစ္ေယာက္ တစ္ပုဒ္ေပ့ါ...။ ဆရာဘြဲ႔လဲ မပါမျဖစ္ပဲ...။ ၀င္ဆိုတယ္...။ ပ႐ိုဂ်က္တာႀကီးန႔ဲ ဆရာဘြဲ႔ ထ ၂ ေက်ာင္းမွာ လိဒ္ဂစ္တာတီးၿပီး အဲဒီ ေရာဂါ သီခ်င္းကို ဆိုတုန္းက ႐ိုက္ထားတ့ဲ ဗီြဒီယိုကို ျပထားတယ္...။ အဲဒီမွာ ခ်စ္စမ္းေမာင္လဲ ၀င္တီးထားတယ္...။ ငယ္ငယ္ေလး...။ တစ္ေယာက္တစ္ပိုဒ္ ဆိုၾကတာေပါ့...။ သီခ်င္သံန႔ဲ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ ဗီဒီယိုကလဲ ႐ႈခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပေနေလရဲ႕...။

ဥပမာ -
“ဆူးေလလမ္းမႀကီးထက္ ခိုေတြကို အစာေကၽြးရင္း ၀မ္းနည္းတတ္တ့ဲ မင္းအေၾကာင္းေတြးမိလာ” ဆိုတ့ဲ အပိုဒ္မွာ ခိုေတြန႔ဲ ႐ႈပ္ယွက္ေနတ့ဲ ဆူးေလလမ္းမႀကီးျမင္ကြင္းကို ျပတယ္...။
တစ္ခါသားမယ္... ေဇာ္ပိုင္ ဆိုရမ့ဲ အလွည့္... ဆိုတ့ဲ စာသားက
“ေအာ္.. မိန္းမ မိန္းမ တစ္ဖြဖြ ဂါထာေတြ ရြတ္ရင္းက xxxx xxxx ” ဆိုတ့ဲ စာသားမွာ ပ႐ိုဂ်က္တာက ဘာျမင္ကြင္းကို ျပေနတာ ျမင္လဲ ပရိႆတ္ႀကီးတို႔...။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနတ့ဲ လူထူထူႀကီးထဲက မိန္းမေတြတင္ပါးကို လိုက္႐ိုက္ထားတ့ဲ ျမင္ကြင္းကို ျပေနတာဗ်ား...။ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေနာ့...။ (အေခြရွိသူမ်ား ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါ...။)



ပြဲၾကည့္ပရိႆတ္မ်ားဆို ပတ္တုတ္လို႔ မႏိုင္ေအာင္ ပြဲက်ေနေလရဲ႕...။
ထားပါ...။ စတိတ္႐ိႈးမွာကေတာ့ ျပလိုက္တယ္...။ ၾကည့္လိုက္ရတယ္...။ လူေတြ ျမင္လိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ေမ့သြားတယ္...။
ဒါေပမ့ဲ အခု ေျပာခ်င္တာက စိစစ္ေရး ေတြ တင္းက်ပ္ေနတ့ဲ အခ်ိန္မွာ ဒီအကြက္က ဗီြစီဒီထဲ ပါလာသဗ်...။

ေရာဂါ ဗီြစီဒီ

- ခုတစ္ေလာ ဟိုဟိုဒီဒီ ပ်႕ံက်ဲေနတ့ဲ ဗီြဒီယိုကလစ္ေတြ၊ ဓါတ္ပံုေတြ ၾကည့္မိေတာ့ ခုေခတ္ ေမာ္ဒယ္ေတြ ဓါတ္ပံု ဗီြဒီယို ႐ိုက္တာ အ၀တ္အစား အကုန္အက် အေတာ့္ကို သက္သာပါလားလို႔...။
ျမန္မာေမာ္ဒယ္မ်ား ေျပာပါတယ္...။
ဟိုတစ္ေလာက ေခ်ာင္းသာမွာ ႐ိုက္လာတ့ဲ ပံုကို ၾကည့္လိုက္ရတယ္...။
အစကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးပါပဲ...။ kiku anone .... innocent ... cutie....
ေနာက္ေတာ့ လား႐ိုး ခုႏွစ္လႊာ ေပါက္စီလိုမ်ိဳး တစ္လႊာၿပီး တစ္လႊာ....။ အင္း...။

- မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ က သူ႔ကို အေျခာက္လို႔ လူေတြ စြပ္စြဲတာ မခံႏုိင္လို႔ အဲရစၥပရက္စေလ သမီးန႔ဲ ယူျပတယ္...။ ကေလးေတြ ဘာေတြ ေမြးတယ္...။



- ယိုးဒယား နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ ထံုခ်ိဳင္း (စပိုင္း စပိုင္း သီခ်င္းဆိုသူ။ ရန္ေအာင္က သိလား၊ သိလား ဟု ျမန္မာမႈ ျပန္ျပဳ)လဲ အေျခာက္လို႔ အစြပ္အစြဲခံရတယ္...။ အသက္က ေလးဆယ္ေက်ာ္လို႔ ငါးဆယ္နား ကပ္ေနၿပီ...။ ေယာက္်ားမယူေသး... အဲ.. အဲ... မိန္းမ မယူေသး...။

သူယူမယ္ဆို ေခ်ာေပ့လွေပ့ဆိုတ့ဲ မဒီထိပ္ေခါင္မ်ား သူ႔နားမွာ ၀ဲလည္ေနတာ...။ မယူဘူးရယ္...။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ...။

(ေတာ္၀င္မိသားစုထဲက သမီးေတာ္တစ္ေယာက္က သူ႔စတိတ္႐ိႈး လာၾကည့္ရင္းန႔ဲ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပအနမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ခင္မ်ာ အလိုလိုေနရင္းန႔ဲ ဂ်ပန္ကို တရားမ၀င္ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးခံလိုက္ရသလိုလို ေကာလဟလ ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္...။ တစ္ကယ္လဲ သူဂ်ပန္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ ေနလိုက္ေသးတယ္...။)

စပိုင္း စပိုင္း သီခ်င္း ဗီြစီဒီ

- ထံုခ်ိဳင္း သီခ်င္းေတြကို ျမန္မာမႈ ျပန္ျပဳထားတ့ဲ စြယ္စံုဟိုင္းဆင္ အဲ.. အဲ စြယ္စံုရ မင္းသား၊ အဆိုေတာ္ (ႏွစ္မ်ိဳးထဲန႔ဲေတာ့ စြယ္စံုလို႔ ေခၚလို႔ ရမရ မသိဘူး...။) ရန္ေအာင္...။ သူလဲ ခုထိ ဘာ့ေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးတာလဲ မသိဘူး...။ သူ႔ကို တန္းတန္းစြဲေနတ့ဲ အပ်ိဳႀကီး မမ မ်ား ငယ္ငယ္က အမ်ာႀကီးပဲ ေတြ႔ဖူးတယ္...။ အေသရရ အရွင္ရရ ဆိုတ့ဲ အစားထဲကေပါ့...။

- စြယ္စံုရ ဆိုလို႔ ေခတ္ေဟာင္းထဲက မင္းသားႀကီး ၀င္းဦး...။ ဒါရုိက္တာ၊ သရုပ္ေဆာင္၊ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာ၊ ထုတ္ေ၀သူ၊ မဂၢဇင္းပိုင္ရွင္ ... နည္းတ့ဲ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္...။ ေမာင္ဗမာေတာင္ ျဖစ္လိုက္ေသးလား မသိဘူး...။



- အဲ... တစ္ေလာကမွ ဆံုးပါးသြားတ့ဲ ေဒၚေမရွင္ ... သူက သီခ်င္းဆိုတာ အဲေလာက္ အသံ အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ဘူး...။ အဆြဲအင္ အ႐ိႈက္အ၀ိုက္ေတြလဲ ပ႐ို တစ္ေယာက္လို မဟုတ္ဘူး...။ ဒါေပမ့ဲ ေတာ္ေတာ့္ကို နာမည္ႀကီးခ့ဲတယ္...။ သူ႔အသံက ဂ႐ုဏာ အသံပါလို႔တ့ဲ...။ သူဆိုခ့ဲတ့ဲ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို အမြမ္းတင္တ့ဲ သီခ်င္းဆို မနက္တိုင္း နားေထာင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္...။


- တစ္ေလာက္ MaMa Mia ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္...။ အဲဒီထဲက ABBA သီခ်င္းေတြ ျပန္ၾကားရေတာ့ ငယ္ငယ္က အဲဒီသီခ်င္းေတြကို နားေထာင္ဖူးတာ အမွတ္ရသြားတယ္...။


သီခ်င္းေခြကိုေတာင္ မွတ္မိေသးတယ္...။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္စားေနတ့ဲ စတိုင္.. ေရခဲပိတ္စ ေခ်ာေခ်ာမြတ္မြတ္န႔ဲ အစကို လက္မွာ ေဖါင္းထားတာ... တင္ပါးမွာ က်ပ္ၿပီး ေအာက္ ျပန္ကားသြားတ့ဲ ဆင္ေျခေထာက္ ေဘာင္းဘီ ... အေပၚေအာက္ အျဖဴေတြကို ၀တ္ထားတ့ဲ စံုတြဲ ႏွစ္တြဲ...။ အဲဒီ သီခ်င္းေတြထဲက No Women No Cry ဆိုတာပဲ ဖတ္တတ္တယ္...။ အဲဒီတုန္းက ...။ ABBA , No Women No Cry... အခု အဲဒီ ကား ဒီဗီြဒီ ထြက္ရင္ ၀ယ္သိမ္းထားမယ္...။ အိမ္ကို တစ္ေခြ ၀ယ္ပို႔မယ္...။ အေဖက ABBA ႀကိဳက္တတ္တယ္...။

ေအာ္...။ ေပါက္ကရ အိတ္တီ့ပါဆိုေန...။ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေပါက္ကရေတြပဲ အခု အိတ္တီ့ (80) ေလာက္ ျပည့္ေအာင္ ေျပာမွာေပါ့...။
ေတာ္ေသးၿပီ...။ ေနာက္မ်ားမွေပါ့...။
ျဖည္းျဖည္း...။ ကမၻာႀကီးက သူ႔ဟာသူ မွန္မွန္လည္ေနတုန္း...။

မိုး (၂)

ေမွ်ာ္ေနေသာ မိုး မလာေသာေၾကာင့္
ကိုရင္သာေအး ရင္ဆို႔ေခ်ၿပီ...။
လွည္းေပၚ ေရစည္တင္ကာ
အလြန္ေ၀းေသာ အရပ္ဆီမွ
ေရတြင္းသို႔ အေသာ့ႏွင္ေခ်၏။
ေရတြင္းေအာက္ေျခမွ ကားကားေလး ေသေနေသာ ဖားသာ ေတြ႔ေခ်၏။
အေမာဆို႔ေလသတည္း...။
ေျခာက္သေယာင္းေနေသာ ပ်ိဳးခင္းသည္
ကိုရင္သာေအး အျပန္ကို င့ံလင့္ေနသည့္အလား...။

မိုး (၁)

မိုးတို႔ ေပ်ာ္ျမဴးခ်ိန္ ၀ႆန္ခါ မုတ္သံုကို ေရာက္ေခ်ၿပီ...။
ေမွ်ာ္သာ ေမွ်ာ္ေခ်သည္...။
မိုးကား မရြာေခ်...။
ေတာင္အရပ္ဆီမွ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ျမဴးသံ ၾကားရ၏။
မိုးေငြ႕ကား မလာေသး...။
ကုိရင္သာေအးတို႔ ရင္ဆို႔ေခ်ၿပီတည္း...။

ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ အေတြးမ်ား

ပင္လယ္ေပ်ာ္ ကိုတံငါတို႔ေတာ့
ငါးျမဴးေလ သူရို႔ မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးရိပ္ တင္ေလေပါ့...။
ဗီယက္နမ္က ငါးခိုးဖမ္းတ့ဲ အဖြဲ႔ေတြတ့ဲ...။
ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ အနည္းဆံုးေနတယ္...။
ေရခဲစက္ေတြလဲ ပါတယ္...။
မိသမွ် ငါးေတြ စက္ေလွ ၀မ္းဗိုက္ထဲမယ္ ေရခဲရိုက္ၿပီးသားပဲ...။
ၿပီးမွ နီးရာ ကမ္းကပ္ၿပီး ေရာင္းတာတ့ဲ...။

တစ္ခါသားမယ္ ငါးပူတင္း အႀကီးစား သံုးေကာင္ လက္မွာဆြဲလို႔ ေရနံစင္ကို လာကပ္တယ္...။
စားစရာေလး မုန္႔ေလး တစ္ခုခုန႔ဲ လဲခ်င္လို႔တ့ဲ...။
ဘီစကစ္ပဲ ရွိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ရတယ္တ့ဲ...။
ပင္လယ္စာေလး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားလိုက္ရတ့ဲ တစ္ေန႔ေပါ့...။
ကိုယ္က လိႈင္းမူးတာမေပ်ာက္ေတာ့ ပါးစပ္ပ်က္ေနတာကိုး...။
ကြတ္ခ္က ငါးေၾကာ္ေလး ရွယ္ေၾကာ္ေပးၿပီး ေကြၽးရွာတယ္...။
ေကာင္းပါ့...။

ပင္လယ္ေလၾကမ္း တိုက္ေတာ့
ကိုယ္ေနရတ့ဲ သေဘာၤေလးက ဟိုမွာ ဒီမွာ လူးကာ လွိမ့္ကာ ေပါ့ေလ...။
ဆန္ေကာထဲက ဆီးျဖဴသီးေတြေတာ့ အေစ့န႔ဲ အဆံန႔ဲ တစ္ျခားစီ ျဖစ္ေရာ့...။
ကြၽန္ေတာ့္မွာေတာ့ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္...။

အေပၚကို ေျမာက္တက္သြားလိုက္...
ျငိမ့္ခန႔ဲ ေကာက္ကို ျပန္က်လာလိုက္...
(ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ဘ႐ုိင္ယန္ အဒမ္ရဲ႕ တိမ္နံပါတ္ ၉ ကို သတိရေသးရဲ႕...။)
ဘယ္လူး မလိုလုိန႔ဲ ညာဘက္ ေစာင္းလိုက္...
ေျခရင္းဘက္က ေျမာက္တက္လာမလိုလိုန႔ဲ ဘယ္ဘက္ကို ေမွာက္က်လိုက္န႔ဲ ...

၀မ္းထဲက အစာေတြကို ရိပ္ခန႔ဲ လည္၀ကို ေရာက္လာတယ္...။
နီးရာ သန္႔စင္ခန္းကို ယိုင္တိယိုင္တိုင္ ယိုင္ထိုးထိုးန႔ဲ ေျပး...
ေဘစင္ထဲ ေခါင္းစိုက္
အာေခါင္ထဲ လက္ညိဳးထိုးထည့္ၿပီးသကာလ...
အပုပ္ေကာင္ ရုပ္ေဆာင္ေနတ့ဲ ဒီ အတ္တေဘာႀကီး စားထားသမွ်
မေၾကညွက္ေသးတာေရာ၊ ခ်က္ၿပီးသားေရာ
အကုန္ ဒလေဟာ ေရတံခြန္လို သြင္သြင္စီးပါေလေရာ...။

အျပန္လမ္းမွာ အေမ့သား ၄ ကီလို ေလ်ာ့သြားတယ္ အေမ...။
မ်က္ႏွာမွာ ေနေလာင္ကြက္ေတြန႔ဲ...။
ဂိ....။

G2000 Sales

ဒီတစ္ေခါက္ G2000 ကေန ေဆးလ္ေတြ ခ်ေနတာ ေစာေနသလားလို႔...။
စက္တင္ဘာ ကေန ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ရက္ေန႔အထိတ့ဲ...။
Tampines မွာ လို႔ ေျပာတယ္...။ Tampines ကို ေျမာက္ပိုင္း Woodlands Interchange ကေန ဘတ္စ္ကား ၁၆၈၊ ၁၆၁၊ ၈၅၈ စီးၿပီး တုိက္႐ိုက္ သြားလို႔ ေရာက္တယ္...။
ေစ်းေရာင္းပြဲေတာကိုေတာ့ ဘယ္လို ထပ္သြားရမယ္ဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူးရယ္...။

ေအာက္မွာသူတို႔ဆီက ေၾကာ္ျငာေလး...။ ျဖတ္ပိုင္း ေဆာင္ထားရင္ ဒစ္စ္ေကာင့္ ပိုရမလား မသိဘူး...။

ျဖစ္သလို စားတာကို ဘယ္လိုေရးရမလဲ...။

မေျပာမၿပီး မတီး မျမည္...။
တက္ဂ္တ့ဲသူက တက္ဂ္ေနေတာ့ တက္ဂ္ခံလိုက္တာေပါ့...။
ဒါ့န႔ဲ တက္ဂ္တယ္ဆိုတာ ဘာပါလိမ့္မဆိုၿပီး အဘိဓါန္ လွန္၊ ၀ီကီပီဒီးယား ဖြင့္န႔ဲ အလုပ္႐ႈပ္သြားေသးတယ္...။
Tagging ဆိုတာ တစ္ကယ္ေတာ့ စားေသာက္ကုန္ေတြမွာ ၊ ကုန္ပစၥည္းေတြမွာ အမွတ္အသား (Tag/label) လုပ္တယ္ဆိုတာကို ေခၚတာတ့ဲ...။ ဒါက အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာတာ...။ ၀ီကီမွာေတာ့ အေတာ့္ကို စံုစံုလင္လင္ ရွင္းထားတယ္...။

ဥပမာ - Dog Tag ဆိုပါေတာ့...။ သူက ေခြးလည္ပတ္မွာ ဆြဲထားတ့ဲ သံျပားကို ေခၚတာ...။ ေခြးပိုင္ရွင္ နာမည္၊ ကာကြယ္ေဆး ထိုးထား / ထိုးမထား ၊ ေရာဂါ ကင္းရွင္းမႈ ရွိမရွိ စတ့ဲ အခ်က္အလက္ေတြကို ႐ိုက္ထားတ့ဲ အျပားေလး...။
(ဒါေလး ဖတ္မိေတာ့ ေမာင္ဘိြဳင္းတစ္ေယာက္ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ျပန္စမ္းမိတယ္...။)

ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ပ႐ိုဂရမ္မင္း န႔ဲ ပတ္သက္တာ...။ HTML Tag တ့ဲ...။ ႐ိုးရွင္းလြယ္ကူတ့ဲ ကြန္ျပဴတာ ဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးပါ...။ ဒီလို tag တာက်ေတာ့ ကိုယ္န႔ဲ မဆိုင္သလိုပဲေနာ္...။

ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းန႔ဲ မ်က္စိလည္လာေတာ့ လာတက္ဂ္တ့ဲသူ ဘေလာ့ဂ္ သြားဖတ္ၾကည့္တယ္..။ အတက္ဂ္ခံရသူက ဘာလုပ္ေပးရတာပါလိမ့္... စပ္စုၾကည့္တယ္...။

ေအာ္... တက္ဂ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာကို ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး တစ္ျခားသူတစ္ေယာက္ကို ေရးခိုင္းတာကိုး...။ အဲဒါကို tagging လုပ္တယ္လို႔ ေခၚသလား...။ မသိပါဘူးဗ်ာ... Blogabulary ေတြကို...။ ကိုယ္က ဘေလာ့ဂ္သာ ေရးေနတာ...။ အဲဒီလို Tag Game မ်ားေတာ့ သတိမထားမိပါဘူးဗ်ာ...။

အခုလဲ နန္းညီ က ျဖစ္သလိုစားတ့ဲ အေၾကာင္းကို ေရးခိုင္းထားတယ္ဗ်ာ...။
(Tag လုပ္ထားတယ္ေပါ့ဗ်ာ...။)

ေရးခိုင္းတ့ဲသူက ေရးခိုင္းၿပီး မေရးမခ်င္း အေၾကြးရွင္ လာေတာင္းေနသလို ေတာင္းေနေတာ့ ေရးေပးရသပ...။
ခက္တာက ကိုယ္ ျဖစ္သလိုစားတယ္ဆိုတာေတြက မရွိသေလာက္ပါပဲ...။ အလ့ဲ...။
စားတာေတြကေတာ့ ရွိပါတယ္...။
ျဖစ္သလို ၾကက္ကုန္းေပါင္ကို ၀က္စတူးန႔ဲ စားတာမ်ိဳး...



တစ္ခါတစ္ေလ အခ်ိန္မရလို႔ ပါရီက ပုဇြန္စိမ္းသုတ္ကို ကမန္းကတန္း ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္န႔ဲ မွာလိုက္ၿပီး စားလိုက္ရတာမ်ိဳး...



အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ ဂ်ပန္က ငါးပူတင္းစြပ္ျပဳတ္န႔ဲ ႏွစ္ပါးသြားရတာမ်ိဳးေတြက ရွိပါ့...။



ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဒင္းဘယ္ဟာကို ဘယ္လိုစားမွ ျဖစ္သလိုစားတာ ဆိုတ့ဲ စံသတ္မွတ္ခ်က္ကလဲ မရွိေတာ့ ေရးရခက္ေနတယ္...။

ဆိုေတာ့က ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ေနာ္... ညီမေလးနန္းညီရယ္... ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေရးရမယ္ဆိုတာေလး Guide ေလးေပးပါဦးလို႔...။

နည္းေလး ဘာေလး သိေတာ့ ေရးရတာ ပိုလြယ္သြားတာေပါ့ေနာ့...။
အဟက္...။
၈ ရက္ေန႔ကို ခရီးထြက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ျပန္လာမွ ျပန္ေရးေပးမယ္ကြယ္...။
တာ့တာ

Home Sweet Home

အိမ္
====

အေမ ရွိတ့ဲ ေနရာ...။
အေဖ ရွိတ့ဲ ေနရာ...။
အၿမဲတမ္း ျပန္ေနခ်င္တ့ဲ ေနရာ...။
ၾကယ္ငါးပြင့္ဟုိတယ္ထက္ ေနလို႔ေကာင္းတ့ဲ ေနရာ...။
ေက်ာလံု ရင္လံု စိတ္ခ် လက္ခ် အိပ္လို႔ရတ့ဲ ေနရာ...။

ဒီေနရာကို အိမ္လို႔ ေခၚတယ္...။
ဒီအိမ္လို႔ ေခၚတ့ဲ ေနရာန႔ဲ ေ၀းေနခ့ဲတာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု ရွိေတာ့မယ္...။

အိမ္ကို လြမ္းတယ္...။

ေခမာရဌ္သို႔ တမ္းခ်င္း...။

မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူးညမ်ားကို သူအမွတ္ရမိသည္...။
အိမ္ေခါင္မိုးဆီမွ ႏွင္းခါးမ်ား ႐ိုက္သံနွင့္ မိုးက်သံ တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္တို႔ကို နားခံရင္း ညဥ့္လယ္ယံ လူေျခတိတ္ခ်ိန္မွ ထကာ မနက္အထိ စာၾကည့္ခ့ဲဖူးသည္ကို သတိရ၏။
တ႐ုတ္အေႏြးထည္ကို အထပ္ထပ္၀တ္၊ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ကို အထပ္ထပ္ပတ္ၿခံဳကာ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ခ့ဲဖူးသည္ကို အမွတ္ရမိ၏။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္း အိမ္ေရွ႕တံခါး ဖြင့္လိုက္မိလ်င္ျဖင့္ ေတြ႔ခ့ဲ ႀကံဳခ့ဲဖူေသာ ႏွင္းေလလား... မိုးမႈန္ေလလား မပီ၀ိုးတ၀ါးႏွင့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို လြမ္းမိေခ်သည္...။

သူေနေသာ အရပ္သည္ ေတာင္မ်ား ပတ္လည္ ၀ိုင္းလ်က္ရွိေသာ ဒယ္အုိးပံု ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေနရာ ျဖစ္ေလသည္...။
ေတာင္မ်ား ပတ္ခ်ာလည့္ ၀ိုင္းရံေနျခင္းေၾကာင့္ ေအးျမေသာ ရာသီဥတုသည္ ေႏြရာသီမွတစ္ပါး ၿမဳိ႕ေလးအား အၿမဲတစ္ေစ လြမ္းမိုး၏။
ၿမိဳ႕ေလးသည္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္ေသာ္ျငား စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းခ့ဲသည္...။ ထိုသို႔ ျဖစ္ထြန္းရျခင္းမွာ ၿမိဳ႔ေလးကို ရစ္ေခြကာ စီးဆင္းလ်က္ရွိေသာ ျမစ္ငယ္ေလးေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်သည္...။
အဆိုပါ ျမစ္ငယ္သည္ အျခားေသာ ျမစ္မ်ားႏွင္မတူပဲ ေတာင္မွ ေျမာက္သို႔ စီးဆင္းေနေသာ ျမစ္တစ္ခု ျဖစ္ေခ်၏။

အေရွ႕တိုင္းမွ လာေသာ စိနတိုင္းျဖစ္ကုန္စည္မ်ား၊ ျပည္မႀကီးမွ ေရာက္လာေသာ ကုန္စည္မ်ား၊ ယိုးဒယားအရပ္မွ လာေသာ ကုန္စည္မ်ား ဖလွယ္ရာ၊ ေပါင္းကူရာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေလးသည္ အခ်က္အခ်ာက်၏။

ထိုၿမိဳ႕ေလးသည္ ရာဇ၀င္ခ်ီ၍ ရွိခ့ဲ၏။ ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ သူေနခ့ဲဖူး၏။
ဇာတိခ်က္ေၾကြ ေမြးရပ္ေျမ ျဖစ္ခ့ဲ၏။ ထိုၿမိဳ႕၏ အလယ္တြင္ သူငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးက စ၍ ေနထိုင္ခ့ဲေသာ၊ အိမ္ဟုေခၚဆိုအပ္ေသာ ေနရာရွိ၏။

ထုိအိမ္ကို ယခုအခါ သူ အေ၀းမွ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆ တမ္းတလ်က္ လြမ္းရလ်က္ရွိ၏။

သူမွတ္မိသမွ် သူ၏အိမ္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ဆီမွာတြင္ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ရွိ၏။ ထုိေညာင္ပင္သည္ ၿမိဳ႕ေပၚမွ မေထရ္ျမတ္တစ္ပါး သီဟိုဠ္သို႔ အလည္သြားရင္းႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ နီေပါသို႔ ၀င္ေရာက္ကာ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူထေသာ ေညာင္ပင္မွ ေညာင္ကိုင္းကို မ်ိဳးပြားယူကာ ၿမိဳ႔လည္ေကာင္တြင္ ပူေဇာ္ကာ စိုက္ထားရာမွ ဧရာမ ေညာင္ပင္ႀကီး ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ...။
ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ထိုေညာင္ပင္ေတြ နတ္ကြန္းတစ္ခုကို ေဆာက္လုပ္ ကိုးကြယ္ေခ်၏။
"Heart of The City" က်ိဳင္မိုင္း (သို႔) ၿမိဳ႕၏ႏွလံုးသည္းပြတ္ ဟု အမည္သညာ တြင္၏။
ရွင္ေလာင္းလွည့္လ်င္ အဆိုပါ နတ္ကြန္းသို႔ နတ္ျပၾက၏။
ဥပုသ္ေန႔တိုင္း အဆိုပါ နတ္ကြန္းတြင္ ဆြမ္းကပ္ၾက၏။
ယခင္အခါက ၿမိဳ႕နီးခ်ဳပ္စပ္မွ ရြာသားမ်ား ၿမိဳ႕ေပၚတက္လာလ်င္ တစ္ကူးတစ္က သြားေရာက္ ရွိခိုးၾက၏။

ယင္းေညာင္ပင္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ၿမိဳ႕၏ သေကၤတ တစ္ခုျဖစ္ေသာ “မဟာျမတ္မုနိ ဘုရား” စံေတာ္ရာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ရွိ၏။
ဘုရားရွင္၏ မဏိေတာ္ကို မႏၱေလး မဟာျမတ္မုနိ ႐ုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း ထပ္တူက်ေစရန္ ထိုစဥ္အခါက ၿမိဳ႕၏ေစာ္္ဘြားသည္ ယံုၾကည္ကိုးစားသည့္ အမတ္ပညာရွိကို မန္းေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ေစလြတ္ကာ ေၾကးသြန္း ထုလုပ္ေစ၏။
မုခေတာ္မွာ အလြန္ပင္ သပၸါယ္ေခ်၏။ ဖူးတိုင္း မ၀... ထပ္ခါထပ္ခါ ဖူးခ်င္၏။
ၿမိဳ႕နီး ခ်ဳပ္စပ္သာမက အျခားေသာ ေ၀းလံေသာ အရပ္ေဒသမွ ဘုရားဖူးမ်ား ေရာက္လာကုန္ေလ့ရွိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္ရွိသူတိုင္းသည္ ဘုရားရွင္ထံပါး သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ကုန္ၾက၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ေရာက္လ်င္ အဆိုပါ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားကို အေရာက္ ဖူးၾကကုန္၏။
တစ္ေခါက္ေရာက္တိုင္း တစ္ေခါက္ ၀င္ဖူးလ်င္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္လာႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေသာေၾကာင့္ ဘာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သူ ရပ္ေ၀းဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စည္ကား၏။

ဘုရားႀကီးႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ၿမိဳ႕၏ ေစာ္ဘြား စံေတာ္မူရာ ျဖစ္ခ့ဲဖူးေသာ ေဟာ္နန္းေနရာ ရွိ၏။
အဆိုပါ ေဟာ္နန္းသည္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဆိုလ်င္ ရွမ္းျပည္တစ္လႊား၌ အႀကီးဆံုး၊ အလွပဆံုး၊ အခမ္းနားဆံုးႏွင့္ အတင့္တယ္ဆံုး ျဖစ္ခ့ဲ၏။
ေဟာ္နန္းကို ေဆာက္သည့္ ဗိသုကာ ပညာရွင္သည္ အိႏိၵယ တိုင္းသားဟု အဆိုရွိကုန္၏။
ေစာ္ဘြားသည္ တပ္ခ်္မဟာ အေဆာက္အဦကို ျမင္မိသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အဆိုပါ အေဆာက္အဦ၏ ခမ္းနားထည္၀ါ လွပ အခ်ိဳးက်မႈကို ခံစားမိေသာေၾကာင့္ ပံုစံတူ ေဟာ္နန္းကို ေဆာက္လုပ္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္၏။
(ယခုအခါ အဆိုပါ ေဟာ္နန္းေနရာတြင္ ေခတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ခု ျဖစ္သည့္ ေခတ္မွီ ေဟာ္တယ္ႀကီးတစ္ခု ေရာက္ရွိေနေခ်ၿပီ...။)

ေဟာ္နန္း၏ အေရွ႕ဘက္တြင္ အေရွ႕ဘက္စံ မိဘုရား စံျမန္းရာ အိမ္ေတာ္ ရွိ၏။
ေျမာက္ဘက္တြင္ ေျမာက္နန္းစံ မိဘုရား စံေတာ္မူရာ ေျမာက္အိမ္ေတာ္ ရွိ၏။
အေနာက္ဘက္တြင္ ျခားထားေသာ ကန္၏ အျခားတစ္ဘက္ဆီ၌ အေနာက္နန္းစံ မိဘုရား၏ အိမ္ေတာ္ ရွိ၏။
ေတာင္အရပ္တြင္ကား ျမဘုရားေက်ာင္းသည္သာလ်င္ ရွိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ညာစံ မိဘုရားအတြက္ အိမ္ေတာ္သည္ ေတာင္ဘက္ ၿမိဳ႕႐ိုးအနီးတြင္ ရွိ၏။ အေ၀းဆံုး ျဖစ္ေခ်သည္...။
အဆိုပါ အိမ္ေတာ္အနီးတြင္ ယခုထက္တိုင္ တည္ရွိေနေသာ ၿမိဳ႕အ၀င္တံခါး၀သည္ ထီးထီးတည္း က်န္ေန၏။ ၿမိဳ႕႐ိုးမ်ားမွာမူကား အခ်ိန္ကာလ၏ တိုက္စားမႈေၾကာင့္ ေပ်ာက္ျပယ္ကုန္၏။

အဆိုပါ ေတာင္ညာစံ မိဘုရား၏ အိမ္ေတာ္အနီးတြင္ ၿမိဳ႕ေလးကို အဆက္ဆက္ အုပ္စိုးခ့ဲေသာ နယ္ရွင္ပယ္ရွင္ ေစာ္ဘြားမ်ား၏ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ား ဂူသြင္းထားရာ ေစာ္ဘြားသခ်ၤိဳင္းရွိ၏။
အဆိုပါ သခ်ိဳၤင္းကို တစ္ႏွစ္လ်င္ တစ္ခါသာ ဖြင့္၍ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ဂါရ၀ ျပဳရန္ အခြင့္ေပး၏။
အဆိုပါ ေန႔သည္ ၿမိဳ႕အေခၚ ေစ်းေဟာင္းေန႔ ပင္ ျဖစ္ေခ်သည္...။
ေစ်းေဟာင္းေန႔သည္ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာ အဆိုပါ သခ်ိဳၤင္းအနီး၌ က်င္းပ၏။
ျမန္မာအလို သႀကၤန္မက်မီ တစ္လအလို လဆန္းတြင္ အဆိုပါ ေစ်းေဟာင္းေန႔ကို သတ္မွတ္ကာ ေစ်းမ်ား တည္ခင္းေရာင္းခ်၏။

ေစာ္ဘြားမ်ား အုပ္စိုးစဥ္ကာလက ရာဇ၀တ္သားမ်ားကို ကြပ္မ်က္ျခင္းမျပဳမီ အဆိုပါ ေစ်းေဟာင္းေန႔တြင္ အဆိုပါ ရာဇ၀တ္သားအား လွည့္လည္ျပသ၏။
ေစ်းထဲေတြ႔သမွ်၊ ရွိသမွ် အစားအေသာက္၊ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ရာဇ၀တ္သားမွ လိုခ်င္၊ စားေသာက္ခ်င္ခ့ဲလ်င္ ယူေစ၊ စားေစသည့္ အခြင့္ရွိ၏။
မေသခင္ ေနာက္ဆံုး အခြင့္ထူး ခံစားေစျခင္း ျဖစ္၏။
ေစ်းထဲတြင္ ေတြ႔ေသာ သမီးပ်ိဳကို ရာဇ၀တ္သားမွ သေဘာက်လ်င္လည္း ရာဇ၀တ္သား အလိုကို လိုက္ေစ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ ေစ်းေဟာင္းေန႔ က်င္းပသည့္ေန႔၌ ရာဇ၀တ္သားမ်ား လွည့္လည္မည္ဆိုလ်င္ မိန္းမပ်ိဳမ်ား အျပင္ကို မထြက္ၾကေတာ့ေခ်...။

ေဟာ္နန္းႏွင့္ အေနာက္စံမိဘုရားအိမ္ေတာ္ အၾကားတြင္ ကန္ႀကီး တစ္ကန္ ရွိေလ၏။
ပါးစပ္ရာဇ၀င္မ်ားအရ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အဆိုပါ ကန္ေစာင့္နတ္အား သမီးကညာ အပ်ိဳစင္ ၇ ေယာက္ကို ဆက္သရသည္ဆို၏။
ပ်က္ကြက္ခ့ဲလ်င္ အဆိုပါ ကန္ႀကီးမွ ေအာ္သံထြက္ကာ အနီးအပါး ျဖတ္သန္းသြားလာသူမ်ား၊ ေနထုိင္သူမ်ားမွ ေရနစ္၍ အသက္ဆံုး႐ႈံးျခင္း မ်ား ျဖစ္တတ္သည္ ဆို၏။
ယခုအခါ အဆိုပါ အယူအဆမ်ား မရွိေတာ့ပါ...။
ထူးျခား ျဖစ္ရပ္အေနႏွင့္ အဆိုပါ ကန္တြင္ လြန္ခ့ဲေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္က ေက်ာက္ခဲေရေပၚေသာ ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္ခ့ဲဖူး၏။ ထုိေပၚခ့ဲေသာ ေက်ာက္တံုးႀကီးအား ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ထားရွိကာ ၾကားသိသူ လူအမ်ားမွ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ တစ္ရပ္အေနႏွင့္ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈၾကကုန္၏။ ေနာင္တြင္ တာ၀န္ရွိသူမွ လာေရာက္ သိမ္းဆည္းသြားသည္ဟုသာ ၾကားရေလ၏။
အဆိုပါ ကန္ကို တစ္ပတ္ ပတ္မိလ်င္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္လာခြင့္ ႀကံဳႏိုင္သည္ဟု ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အလည္လာသူ ကိုေရႊဧည့္သည္မ်ားအား ေျပာၾကားေလ့ ရွိၾက၏။

ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎ကို အမွီသဟဲျပဳေနသည့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအား အကာအကြယ္ေပးခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေျပာင္းလဲမႈဒဏ္ကို ႀက့ံႀကံ့ ခံခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎၏ ရင္ခြင္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ သူမ်ားကို ႀကံဳခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎၏ ရင္ခြင္ထံသို႔ ျပန္လည္ ခို၀င္လာေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ သားငယ္သမီးငယ္မ်ားကို ၀မ္းနည္းပက္လက္ တစ္ယုတစ္ယ ပိုက္ေထြးေပး၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ၎၏ ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးမ်ားမွ ဆြဲယူေျခမြ ဆုတ္ယူဖ်က္ဆီးသည္ကို အံႀကိတ္ခ့ဲ၏။
ၿမိဳ႕ကေလးသည္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား၊ အနာရြတ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ရင္ခြင္အစံုကို ဥေပကၡာျပဳကာ သမိုင္းကို ေျပာျပခ့ဲ၏။

အဆိုပါ ၿမိဳ႕ေလးသည္ သူခ်စ္ခ့ဲေသာ၊ သူခ်စ္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ၊ ခ်စ္ေနလိမ့္ဦးမည္ ျဖစ္ေသာ ေခမာရဌ္ ၿမိဳ႕ကေလးသာလ်င္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္တကား....။

Unabilities မလုပ္တတ္ျခင္းမ်ား။

ငွက္ငယ္တို႔သည္ သဘာ၀မွ ေပးအပ္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ပညာျဖင့္ မိမိတို႔ စံေပ်ာ္ရာ အသိုက္အၿမံဳကို ေဆာက္ႏိုင္ၾက၏။
ပင့္ကူတို႔သည္ ေမြးရာပါ သဘာ၀တရားက ေပးအပ္ေသာ အတတ္ပညာျဖင့္ မိမိ၏ အိမ္ကို ေဆာက္လုပ္ႏိုင္၏။
ပုရြက္ငယ္သည္ တစ္ျခား အကူမပါပဲ ေျမတြင္းေလးမ်ား ေဖါက္ကာ အိမ္ေဆာက္ႏိုင္၏။




အကၽြႏ္ုပ္ အေကာင္းစားေလး ေမာင္ဘိြဳင္းမွာကား အိမ္မေျပာႏွင့္ သံတစ္ေခ်ာင္းကိုပင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မ႐ိုက္တတ္ေခ်...။ တူႏွင့္သံကိုသာ ေကာင္းေကာင္း မကိုင္တတ္...။ သို႔ဆိုလ်င္ အျခားမည္သည့္ ကိရိယာကို ကိုင္တတ္သနည္းဆိုေသာ္... ဘာမွ မကိုင္တတ္ပါ...။

အမ္အိုင္တီေက်ာင္းေတာ္တြင္ ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔စဥ္အခါက ၀ပ္ေရွာ့ဟုသည့္ အလုပ္႐ံုတြင္ အဂ်ၤင္နီယာတို႔ တတ္အပ္ေသာ လႊထိုး၊ ေရြတိုက္၊ တြင္စား၊ တံစဥ္းပြတ္၊ ပန္းပဲထု စသည့္ ကိစၥမ်ားကို လက္ေတြ႔ လုပ္ရရာ... လက္ဖ၀ါး ေသြးေျခဥ ေပါက္ၿပဲ၊ နဖူးကေခၽြး ေျခမသို႔ တစ္ဒီးဒီးက်၊ လက္ေမြး မီးေလာင္ စသည္ စသည္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ရေသာ္လည္း ကံမပါေရာ့ထင့္...။

၁။ တြင္ခံုမွ စားေပးလိုက္ေသာ နပ္ေခ်ာင္းသည္ တစ္လက္မ အခ်င္းမွ ၀.၂၅ အခ်င္းသို႔ တြင္ခံုဆရာ ငိုခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခုတ္ဖူးသည္...။
၂။ ေျခာက္ေျမာင့္ပံု နပ္ကိုညီေအာင္ တံစဥ္းႏွင့္ လက္ေပါက္ျပဲေအာင္ တိုက္ရင္း ရွည္လေမ်ာ ျဖစ္သြားဖူး၏။
၃။ အာဂြန္ ဂေဟေဆာ္ျခင္းဟူသည့္ အပိုင္းတြင္ သံျပားႏွင့္ ဂေဟတံ ျဖဳတ္မရေအာင္ ေတ့ဆက္ ေဆာ္ဖူး၏။ အေလ်ာ္ ေပးလိုက္ရ၏။
၄။ ပန္းပဲဖိုတြင္ သံကို ဖုတ္ရ်္ လိုရာပံုသြင္းႏိုင္ေစရန္ ပန္းပဲေမာင္တင့္တယ္ သဖြယ္ ဆယ္ေပါင္တူကို ဆကာ ဆကာ ေျမွာက္ေျမွာက္ကာ ႏွင့္ မီးဖိုရ်ု္ နီရဲေနေသာ သံတံုးမွာ ေအးစက္သာ သြားလိမ့္မည္...။ နပ္ဟူေသာ ဘ၀ကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့...။
၅။ ၈ လက္မ ရွည္ေသာ ႏွစ္လက္မ ပတ္လည္ သစ္သားေခ်ာင္းကို ၂ လက္မ ပတ္လည္ ျဖစ္ေအာင္ ေရြေဘာ္ထုိးဖူး၏။

ဤသည္မွာကား အေကာင္းစားေလး ေမာင္ဘြိဳင္း၏ သ႐ုပ္သကန္ကို တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ေဖၚျပေသာ ပို႔စ္တစ္ခု ျဖစ္ေခ်၏။
ဤမွ်ေလာက္ သဲလြန္စ ေပးလိုက္လ်င္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ မည္သူ ျဖစ္သည္ကို င့ါႏွမ သိပါလိမ့္မည္...။
ေနာက္ေနာင္ အလုပ္ခြင္ထဲတြင္ အလုပ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ဓါတ္ေခ်ာစာမ်ား မပို႔ပါႏွင့္ ...။
ေက်းဇူးတင္ပါသည္...။

(ဆားခ်က္လိုက္တာပါဗ်ာ...။ နန္းညီ တဂ္ထားတာေတာ့ ေနာက္ အားမယ့္ တစ္ရက္ရက္ေပါ့...။ ခုေတာ့ က်ည္ေတာက္ထဲကဟာေလး မထုတ္ခ်င္ေသးလို႔...။ ဟိ)