Another WeekEnds ...

မဂၤလာပါဗ်ဳိ႕...။
ေနေကာင္းၾကပါရဲ႕လားဗ်ာ...။
ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ေသာၾကာေန႔ညက အိပ္ရာ၀င္တာ ေနာက္က်သြားတယ္...။
မနက္ စေနလဲ ႏိႈးေရာ အျပင္ေလာကကို ဆန္းစစ္လိုက္တာ (မ်က္ေခ်းလက္ေလးသစ္န႔ဲ အျပည့္...)
မိုးေလးက နည္းနည္းအံု႔မိႈင္းမိႈင္း ျဖစ္ေနတယ္...။
ၾကည္ေနတ့ဲ စိတ္ေလးေတာင္ ညစ္က်ဴသြားေရာ့...။ ျခေသ့ၤကၽြန္းမွာ မိုးေတြက ရြာလိုက္ရင္ ေခြးန႔ဲ ေၾကာင္ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးသလို ရြာေနက်ဆိုေတာ့... ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ သြားစရာရွိတာေတာ့ သြားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္...။
ထင္တ့ဲ အတိုင္းပါပဲ...။ တစ္ေန႔လံုးမိုးက အားရပါးရ ရြာခ်ေနလိုက္တာ.... ညေနေစာင္းမွာပဲ ကိုယ္ေတာ္က ရပ္ေတာ္မူေတာ့တယ္...။
မိုးစဲတာန႔ဲ သစ္ေတာေျမက ဘူတာကို ေျပး... ရထားေစာင့္စီး... ကၽြန္းဆြယ္ကုန္တိုက္ကိုသြား... ေငြလြဲစရာရွိတာ သြားလြဲ ... စားစရာ အေျခာက္အျခမ္းမ်ား ေျပးၿပီး ၀ယ္.... ေျမေအာက္မွာ ၾကြက္မ်ားနဲ႔တူတူ ငါးခူေၾကာ္န႔ဲ ထမင္းစား... ေနရပ္ အသိုက္မၿမံဳကို ျပန္လာ...။

ညဘက္္ ေခါင္းခ် အိပ္မယ္လို႔ ႀကိဳးစားတ့ဲ ၉ နာရီေလာက္မွာ ေရကန္နားမွာ ေနတ့ဲ ေဘာ္ေဘာ္ဆီက အေၾကြးရစရာရွိလို႔ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ဗ်စ္ရည္မ်ား ေသာက္မလားတ့ဲ...။ အျမည္းဖိုး နင္စိုက္တ့ဲ...။
ဒါမ်ိဳးဆို နတ္ျပည္လာေခၚတာေတာင္ မလဲႏိုင္တ့ဲ ေမာင္ဘိြဳင္းဇ္တစ္ေယာက္ ေငါက္ကနဲ လိုက္သြားတာေပါ့...။ ဒီလိုန႔ဲ သူေပ်ာ္စံရာ ေရကန္နားက ဘူတာမွာ နာရီ၀က္ေလာက္ သူ႔ကို ေစာင့္ၿပီး သကာလ ဗ်စ္ရည္ဆိုင္ဆီ ခ်ီတက္ေတာ့တယ္...။

ဗ်စ္ရည္ဆိုင္မယ္ လူေတြ ေတာ္ေတာ္စံုေနၾကၿပီ...။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ားဆို ဆန္ျပဳတ္ေတာင္ ေရာင္းၿပီးေနၾကေရာ့...။ ဗ်စ္ရည္ေရာင္းသမမ်ားကလဲ သူ႔ထက္ကဲ ေရႊျပည္စိုး အၿပိဳင္အဆိုင္ အေရာင္းျမင့္တင္ေရး လာလုပ္ေနၾကေလရဲ႕...။
အျဖဴကတစ္မ်ိဳး၊ အနီကတစ္မ်ိဳး၊ အ၀ါကတစ္မ်ိဳး၊ အျပာက တစ္မ်ိဳး၊ အစိမ္းက တစ္မ်ိဳး...။

အျဖဴက ေက်ာက္ဆူး...။
အနီက မသိလိုက္ဘူး...။
အ၀ါက အဲဗာတန္ အသင္းအက်ီၤန႔ဲ ဆင္းဂါးတ့ဲ...။
အျပာက က်ား...။
အစိမ္းက ဘီယာခ်မ္း...။ (မဆီမဆိုင္ မီးယပ္ခ်မ္း မီးယပ္ခ်မ္းဆိုၿပီး ထထ ဆိုတ့ဲ စည္သူလြင္ကို သတိရေသးတယ္...)

အားလံုးထဲမွာ အေခ်ာဆံုးလို႔ ထင္ရတ့ဲ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေရြးတယ္...။
အဲဗာတန္န႔ဲ အ၀ါေလးကို ...။ စင္းဂါးတ့ဲ...။
ကိုယ္က ဟိုက္နီကဲန္ေသာက္ခ်င္တာ...။ တူ႐ို႕က အဲဗာတန္ဆိုလဲ အဲဗာတန္လိုက္ရတယ္...။
စိနလိုပဲ ေျပာတတ္တယ္...။ ဒုကၡ.. လက္ဟန္ေျခဟန္န႔ဲ ၃ ပုလင္း ဆိုၿပီး မွာလိုက္ရတယ္...။
ပုလင္းဖံုးဖြင့္ေတာ့ အဖံုးအေပၚက စတစ္ကာမွာ ကံစမ္းမဲပါတယ္တ့ဲ...။ ၅ က်ပ္ဖိုး ေပါက္တယ္...။ တိုတယ္က်တ့ဲအထဲက ၅ က်ပ္ ႏႈတ္ၿပီးေပး....။

အျမည္း.. အျမည္း..။ ဘယ္မွာလဲ...။ ဆီးဖုဒ္ေကာင္းတယ္တ့ဲ...။ သြားမွာမယ္ေလ...။ ငါးတစ္ေကာင္ ၁၆ က်ပ္တ့ဲ...။ အလိုေလး...။ ရိတ္လိုက္တာ...။ ဘာမွလဲ မရွိပဲန႔ဲ...။ ေဟ စားခ်င္တယ္...။ ေအးေလ.. ငါက အျမည္းစိုက္ဆိုေတာ့ စိုက္ရမွာေပါ့ေလ...။ ဘာ... ဒီကႏုကမာလဲစားခ်င္ေသးတယ္...။ How Much 多少 ...။
ဘယ္ဘက္ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းန႔ဲ ညာဘက္က လက္သန္း တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပတယ္...။ ပါစးစပ္ကလဲ... စူလ်ဴ႕ခြဲ႔ တ့ဲ...။ အင္း... ေပါင္း ၃၂ က်ပ္ ....။

လာလာ.. ကမ္ပိန္...။ ခ်ီးစ္ယား...။ အဲဗာတန္က ဟိုဘက္က ကြန္ျမဴနီကိတ္ လုပ္လို႔ ပိုေကာင္းတ့ဲ ၀ိုင္းမွာ တစ္ၿပံဳးၿပံဳးန႔ဲ...။ ဟ့ဲ ဒီကိုလာ...။ (Degolar ကိုေခၚတာ မဟုတ္... ေခၚလိုက္တိုင္း မအားတ့ဲ နင့္ကိုမေခၚဘူး...။) အဲဗာတန္ေလးကို ေခၚတာ...။ လိုင္လိုင္... ေ၀ၚေယာက္ ဖီက်ဳိ... ဆမ္ပိန္...။ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ စိန ဘာသာမ်ား ... မူးရင္ ထြက္လာၿပီ...။ အဲဗာတန္ေတာ့ နားလည္ မလည္ မသိ...။ ၿပံဳးစိစိန႔ဲ ထြက္သြား...။ ျပန္လာေတာ့ ဗ်စ္ရည္ ၃ ပုလင္း ျပန္ပါလာတယ္...။ အဖံုးဖြင့္ ... ၿပီးေတာ့ ပုလင္းလည္ပင္းကို လက္န႔ဲ သပ္ခ်...။ ဘာအက်င့္လဲ မသိ...။ ေနာက္ စတစ္ကာခြာ...။ အဖံုးေပၚက စာကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေျပာ...။ သူငယ္တန္းတုန္းက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျပန္သတိရသြားတယ္...။

ပါပီကေလး ပုတုတု
သူ႔စကားက ၀ု၀ု၀ု
သူ႔စကား လူမသိ
လူ႔စကား သူမသိ
သနားပါဘိ...။

သူက ပါပီလား ..ကိုယ္က အယ္လ္ေဇးရွင္းလား...။ နားမလည္ေတာ့ ဒုကၡပဲ လို႔ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ လြတ္ကနဲ ေျပာမိ...။ အဲဗာတန္ နႈတ္ခမ္းေလး ၀ိုင္းသြား....။ ဟယ္... သူဒီစကားတတ္တာလား၊ ဘယ္မွာေနတာလဲ၊ ဘာလုပ္တာလဲ... လဲ... လဲ....@#$%^ ။ ကရားေရယို လား ကရားေရလြတ္လား မသိသိ.. အဲဒီထဲက တစ္ခုခုန႔ဲ တစ္တြတ္တြတ္ ေျပာ...။ ေဘာ္ေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ နားမလည္...။ ေအာ္...ဆင္းဂါးကလဲ ပ႐ိုမိုးရွင္းကို သူ႔လူေတြန႔ဲ ဒီစလံုးအထိ နယ္ခ်ဲ႕တာကိုး...။

ေဘာ္ေဘာ္တစ္ေယာက္ ခုနက ကဲန္တင္းက ျဖတ္လာတုန္း အီၾကာေကြး သုပ္ ေတြ႔ခ့ဲတယ္တ့ဲ...။ ဘယ္ကဒါ ဒီမွာ အီၾကာေကြး သုပ္ ရွိရမွာတုန္း...။ သြားၾကည့္ေတာ့ တုိဟူးေၾကာ္ကို သုပ္ထားတာ ျဖစ္ေနတယ္...။ ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ မူးေနၿပီ ထင္ပါ့...။ ခုနက ကိုသန္႔စင္န႔ဲ သြားေတြ႔မယ္... က်ားသြားၾကည့္မယ္ တုန္းက မွာၿပီး အမ်ိဳးသမီးခန္းထဲ ၀င္လာတ့ဲတစ္ေယာက္....။ အင္း.... တိုဟူးသုပ္ကိုပဲ အီၾကာေကြး ဆိုၿပီး ညာေကၽြးလိုက္ရတယ္...။ သူလဲ မူးမူးန႔ဲ ဒီအီၾကာေကြးသုပ္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ႏွစ္ပြဲ ထပ္မွာ ေပးလိုက္ရတယ္...။ အီၾကာေကြးဆိုလို႔ ဒီမွာ တီဇက္ေအရဲ႕ ေတာင္ထိပ္ကို စြပ္သြားတ့ဲ အီၾကာေကြးေလးမ်ား အေၾကာင္း သြားဖတ္လိုက္ဦး...။

အီၾကာေကြးစားလို႔မွ မၿပီးေသးဘူး.... ေနာက္တစ္ေယာက္ တံုတံုန႔ဲ ယမ္းေနတ့ဲ တံုယမ္းစားခ်င္တယ္တ့ဲ...။ ဘာမွ မဟုတ္ဖူး...။ ခုနက အဲဗာတန္ေၾကာင့္ သူခ်က္ခ်င္း ဒီေရာဂါ ထသြားတာ...။ အဲဗာတန္က သူ႔ကို အဲဒီ သူတို႔႐ိုးရာ အစားအေသာက္နာမည္ ေျပာျပသြားတာကို သူက စမ္းၾကည့္ခ်င္တာ...။ ဒီဖုဒ္ကုတ္မွာ ရတယ္တ့ဲ...။ သူသြားမွာမယ္ဆိုေတာ့ သြားေပါ့...။ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ သူမွာထားတ့ဲ တံုယမ္း ေရာက္လာတယ္...။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကာဇံေတြန႔ဲ ...။ ဒုကၡ တံုယမ္းပါဆိုေန ဘယ္က ၾကာဇံေတြကပါ ေရာပါလာတာတုန္း...။ မသၤကာလို႔ လာပို႔တ့ဲ ဆိုင္က ေကာင္မေလးကို ေမးေတာ့ .... ဘီးဟြန္းတံုယမ္း...။ ေပါက္တတ္ရယ္မွ ကရ ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ...။ ဒီစလံုးကလဲ ထြင္သလား မေမးန႔ဲ...။ ကဲ... မွာၿပီးမွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး...။ နင္မွာတာဆိုေတာ့ နင္က ၾကာဇံေတြ ကုန္ေအာင္စား.. ငါေတာ့ ပုဇြန္န႔ဲ ငါးန႔ဲ အရည္ေတြပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ၀ိုင္းၿပီး ပြဲေတာ္တည္ၾကတယ္...။

ကုန္သဗ်ား...။ ဘီးဟြန္းတံုယမ္းက ၁၀ တ့ဲ...။ ၾကာဇံေတြက လူငါးေယာက္စာ ေအးေဆး စားလို႔ရတယ္...။ သေကာင့္သားေတြခမ်ာ ညစာ မစားရေသးလို႔ဆိုၿပီး တြယ္လိုက္ၾကတာ... တံုယမ္းဇလံု ေဆးစရာ မလိုေတာ့ဘူး...။

ဗ်စ္ရည္ေတြလဲ မွာေသာက္လိုက္ၾကတာ...
အဲဗာတန္ကလဲ ခြက္ထဲက အရည္ေတြ တစ္လက္မ မေလ်ာ့လိုက္န႔ဲ ... လာလာျဖည့္သြားတယ္...။
ဗ်စ္ရည္က ေလန႔ဲထိတာ ၾကာရင္ ခါးတတ္တ့ဲ အမ်ိဳးဆိုေတာ့ ခြက္ေအာက္က စခါးၿပီေပါ့...။ ေနာက္ထပ္ လာမျဖည့္ခင္ တစ္ခြက္လံုးကုန္ေအာင္ က်ိဳက္လိုက္ရတယ္...။ ဂလု.. အင့္...။ ဗိုက္ေတာ့ အေတာ္ ကယ္သြားတယ္...။
ကိုသန္႔စင္န႔ဲ ႏွစ္ပါးသြားရတယ္...။
အေပၚက ျဖည့္လိုက္... ေအာက္ကေန ေလ်ာ့သြားလိုက္န႔ဲ...

မနက္ ၁နာရီခြဲမွ ေဘာ္ေဘာ္ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္...။
ပူလြန္းလို႔ ဆိုၿပီး ၁၂ ထပ္က ေဘာ္ေဘာ္အခန္းကို ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ၿပီး အိပ္ၾကတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိပ္ခ်င္လို႔ ကုတင္ေပၚ တက္ေကြးတယ္...။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္က ခ်က္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ၾကမ္းျပင္မွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ ဂ်ီေတာ့ခ္... တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမ့အိမ္ကို ဂစ္န႔ဲ လြမ္း...။ (နားညည္းလိုက္တာ.. အိပ္မရလို႔ လွမ္းေငါက္မလို႔ဟာကို အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္...။)

မနက္လဲလင္းေရာ ကုတင္ေပၚမွာ ၃ ေယာက္သား ပုဆိုးေတြ ျခံဳၿပီး ေကြးလိုက္ၾကတာ...။
မနက္လင္းခါနီးတုန္းက မိုးေတြရြာေတာ့ ၾကမ္းခင္းကို မိုးေတြပက္...။
လပ္ပ္ေတာ့ပ္ေတြ ေရစို...။
ယာမဟာ ဂီတာေလးက ေရဆင္းေသာက္န႔ဲ...။
အေတာ့္ကို ၾကည့္လို႔ေကာင္းတ့ဲ ပြဲေလး တစ္ပြဲ ျဖစ္သြားတယ္...။

ဆက္ရန္...။