႐ိုးသားမႈ

မေ၀းေသးတ့ဲ အတိတ္တုန္းကေပါ့...။
ငါ့ရင္ထဲက ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ကို
လက္ၾကမ္းေတြန႔ဲ ေခ်ဆုပ္သြားၾကတယ္...။
ႏွင္းခါးမိုးေတြေၾကာင့္ ေတာင္ယာမွာ ႏွံေကာင္ေတြ ညိဳးငယ္ေနေလရဲ႕...။
ပ်ံလႊားငွက္မ်ားကေတာ့ အေနာက္ဘက္အရပ္ကို အသိုက္ေရႊ႔သြားေလရဲ႕...။

စင္ေယာ္ေတာင္ပံခတ္သံေတြ သင္းထံုေနတ့ဲ ဆားငန္ေလေတြကို ႏွစ္သက္ခ့ဲေလသလား...။
ေတာင္ေပၚက ထင္း႐ွဴးရန႔ံပါတ့ဲ ေလႏုေအးကို ယစ္မူးမိခ့ဲပါသလား...။
ေနၾကာပန္းခင္းထဲက လိပ္ျပာရယ္သံမ်ားကို သယ္ေဆာင္လာခ့ဲတ့ဲ ပန္း၀တ္မံႈရန႔ံမ်ားကို တိမ္းေမာမိခ့ဲ ေလသလား...။
မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္ေရွ႕ ညေမြးပန္းန႔ံန႔ဲ ေရာၿပြမ္းေနတတ္တ့ဲ အညာေလပူကို တပ္မက္မိခ့ဲသလား...။

ခုေတာ့...
ဖုန္ထူေနတ့ဲ ကတၱရာလမ္းေပၚ ျဖတ္တိုက္လာတ့ဲ အဆိပ္ေငြ႔မႈန္ေတြေတာ့ မုန္းမိပါရဲ႕...။
ကားမွတ္တိုင္က နီကုိတင္းေတြ မႈတ္ထုတ္တတ္တ့ဲ ေရြ႔လ်ားမီးခိုးေခါင္းတိုင္မ်ားကို မုန္းမိပါရဲ႕...။
လိမ္ညာမႈေတြန႔ဲ ျပည့္ႏွက္ေနတ့ဲ ဟန္ေဆာင္စကားေျပာသူေတြရဲ႕ အာပုတ္နံ႔ကုိ မုန္းမိပါရဲ႕...။
မုသားေတြန႔ဲ တစ္ကိုယ္လံုး လိမ္းက်ံ ျပည့္ႏွက္ေနတ့ဲ သူေတြရဲ႕ အေကာင္းစားေရေမႊးေတြန႔ဲ ဖုံးကြယ္ထားတ့ဲ ကိုယ္နံ႔ကို မုန္းမိပါရဲ႕...။

အတၱေတြ...
ကိုယ္က်ိဳးေတြ...
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈေတြ....
ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တ့ဲ လိုဘေတြ...
မျပည့္အိုးေတြ...

အို အသင္ေလာက
အသင္သည္ အ့ံၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းလွခ်ည္ပါသကား...။


(စကားခ်ပ္။ ။ “ဖါတစ္လံုး ေခါင္းက်ား” ႐ုပ္ရွင္မွ နာမည္ေက်ာ္ Phrase ကို ငွားရမ္း သုံးစြဲထားသည္...။)