မိေအး ႏွစ္ခါနာျခင္း...။

မေန႔က ျပဴတင္းေပါက္မွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ လာနားတယ္...။
မိုးေရေတြစိုလို႔ ...။
ငါ့အတြက္ သတင္းေကာင္းေတြ သယ္လာခ့ဲတယ္တ့ဲ...။
ေရွာလမံု လက္စြပ္မ်ား ယူလာမလားလို႔...။
ေနာက္ေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ အဖ်ား႐ႈးသြားျပန္ေရာ...။

ေတာင္ေလတိုက္ေတာ့ အိုက္စပ္စပ္န႔ဲ...။
မန္းေလးညမ်ားကို သတိရေသးတယ္...။
ရင္ဘတ္မွာေတာ့ အနာေတြက ဒဏ္ရာ မက်က္ေသး...။
ေသြးညွီနံ႔ စို႔စို႔ကို ခုထိ ရတုန္း...။

အခု စာကေလး၊ အခု ဆီထမင္း
စားခ်င္တ့ဲသူေတြ အံုန႔ဲ က်င္းန႔ဲ...။
အေျဖသိၿပီးသား ၿပိဳင္ပြဲကို ဘာလို႔ ဆက္၀င္ေနေတာ့မွာလဲ...။
တစ္ေယာက္တည္း ၿပိဳင္လဲ သူႏိုင္မွာပဲ...။
သူကိုယ္တိုင္ ဒိုင္၊
သူကိုယ္တိုင္ တာဖမ္းသူ၊
သူကိုယ္တိုင္ ခရာမႈတ္သူ ျဖစ္ေနမွေတာ့...။

လက္ထဲက ငွက္ ေသလို႔ ပုပ္ခ်င္ပုပ္ပေလ့ေစ...။
ခ်ံဳထဲက ဖမ္းဖို႔ ခက္တ့ဲ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ထက္ေတာ့
လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပႏိုင္ေသးတယ္...။
ဒါေပမ့ဲ မိေအး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ခါနာလို႔ ေကာင္းတုန္း...။

ရြက္တိုင္ က်ိဳးေနၿပီလား...။
တက္မ ေပ်ာက္သြားၿပီလား...။
မ်က္စိကို အ၀တ္စည္းခံထားရတ့ဲ ေလွငယ္ရွင္ ဘယ္မွာလဲ...။

ကမ္းျမင္ လမ္းျမင္ေနတ့ဲ ဒီ၀ဲဂယက္မွာ
ဥေပကၡာ ျပဳေနသူေတြ ပါးစပ္ေညာင္းသြားေအာင္ ကူးခတ္ျပလိုက္စမ္း...။
ထန္ေနတ့ဲ မုန္တိုင္း မာန္က်သြားေအာင္ မဆုတ္မနစ္တ့ဲ ဇြဲကို ျပလိုက္စမ္း...။

ဒီလိုန႔ဲ မိုးေတြ အခါခါရြာလို႔ ႏွင္းေတြ အခါခါ က်ခ့ဲတယ္...။
သစ္ရြက္ေတြ အခါခါေၾကြလို႔ ရြက္ႏုေတြ အခါခါ ေ၀ခ့ဲတယ္...။
မိေအးကေတာ့ မိေအးပဲ...။

ေၾသာ္...။
ဒီလိုန႔ဲ ေနာက္ျပကၡဒိန္စာရြက္ တစ္ခု ထပ္ဆုပ္ရေတာ့မွာပါလား...။
(မိေအးေရ...
နင့္အတြက္
ေနာက္ထပ္ ျပကၡဒိန္ ႏွစ္အုပ္စာ စုထားတယ္...။)