ၾကယ္ဆန္ည

မေ၀းေသးတ့ဲ အတိတ္တစ္ခုဆီကေပါ့။
ျပန္မယ္ေျပာၿပီး ေနာက္ခ်န္ေနရစ္တာ ဘယ္သူလဲ။
ဘူတာအမွတ္ ၉၄ မွာ ကိုယ္ဆင္းခ့ဲတယ္...။
ဘူတာအမွတ္ ၉၄ သြားဖို႔အတြက္ ကိုယ္ရထားမွီခ့ဲတယ္...။
လက္မွတ္ႀကိဳျဖတ္ထားခ့ဲတယ္ေလ...။
အထူးတန္းန႔ဲ လိုက္ခ့ဲတာေပါ့...။
ကိုယ္ဆင္းရမယ့္ ဘူတာကို ႀကိဳတင္ ရင္ခုန္ရင္းန႔ဲ အဲဒီတုန္းက အနာဂတ္ဟာ ေရာင္စံုလႊမ္းေနခ့ဲတယ္...။
ကိုယ့္လိုပဲ ရထား မွီရဲ႕သားန႔ဲ လိုက္မလာခ့ဲတ့ဲ သူေတြ ရွိတယ္...။ သူ႔လမ္းသူ သြားခ့ဲသလို ကိုယ္လဲ ကိုယ့္လမ္းကို ေရြးခ့ဲတာပဲ...။
ရထားေလးကေတာ့ လႈပ္တုတ္ လႈပ္တုတ္န႔ဲ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ သြားခ့ဲတယ္...။
ဆင္းသူဆင္း တက္သူတက္န႔ဲ သူတတ္စြမ္းသေလာက္၊ သူ႔ကို အနားေပးခ့ဲတ့ဲ အခ်ိန္အထိ သူ တာ၀န္ေက်ခ့ဲတယ္...။

ဒီလိုန႔ဲ ရထားႀကီး ခ်ထားေပးခ့ဲတ့ဲ ဘူတာမွာ လိုတာေလးေတြ ၀ယ္ျခမ္း၊ ၿမိဳ႕ကေလးထဲ လွည့္လည္ က်က္စားေနတုန္းမွာပဲ (အခ်ိန္မတန္ေသးခင္) ေနာက္ထပ္ ရထားအသစ္တစ္စီး (အေဟာင္းကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း မြမ္းမံထားတ့ဲ) ဟာ ကိုယ့္ေရွ႕ကို ေရာက္လာခ့ဲျပန္တယ္...။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္႔လိုအင္မပါပဲန႔ဲ အတင္းတက္ခို္င္းလို႔ တက္လိုက္ရတယ္...။
႐ိုး႐ိုးတန္းေတာင္မွ ရပ္စီးခ့ဲရတယ္...။

ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္မွ ကေခ်ာ္ကခ်က္ မည္ကာမတၱ ရွိတ့ဲ ၾကားဘူတာ...။
ေလာ္ကယ္ရထားေတာင္မွ ဆိုက္ဖို႔ အႏိုင္ႏိုင္...။
မရွိမႈေတြန႔ဲသာ အသားက်ေနတ့ဲ ကိုယ့္အတြက္ ဒီၾကက္သြန္ေတြကိုသာ ၀ါးရင္းန႔ဲ ဆက္၀ါးေနခ့ဲရတယ္...။
တစ္ခရီးတည္းသြားတ့ဲ သူေတြ....
စိတ္ဓါတ္က်သူေတြ...
ႀကံဳရာတက္န႔ဲ ေလွာ္မယ့္သူေတြ...
လမ္းခုလတ္ကေန ဖ့ဲဆင္းသြားတ့ဲသူေတြ...
ေလွႀကီးထိုး ႐ိုး႐ိုးသြားတ့ဲသူေတြ...
သူတို႔တစ္ေတြန႔ဲ ခရီးဆံုးထိ ကိုယ္ေရာက္ေအာင္ သြားခ့ဲတယ္...။

ေဟာ... ခုေတာ့လဲ အဲဒီ ခရီးဆံုးဟာ ေနာက္ခရီးတစ္ခုရဲ႕ အစဆိုတာကို ဇာတ္ရွိန္ျမင့္ခါမွ သိလိုက္ေလရဲ႕...။
အခ်ိန္မေႏွာင္းေလာက္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕...။
လာ... ၾကယ္ေၾကြေကာက္ သြားၾကစို႔...။

(ေရာင္နီမပ်ဳိ႕ခင္ အမွီေရာက္ရမယ္...။)