စကားလံုး မရွိတ့ဲ ေကာင္းကင္

Created By Publicis Mojo and @RadicalMedia Director: Patrick Hughes

Credit to : Uploader StevenMcDonald

ဘ၀ခရီးကို လက္တြဲေဖၚမပါပဲ တစ္ကုိယ္တည္း ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတ့ဲ ဘ၀...။
မနက္ ၇း၀၀ နာရီ ႏိႈးစက္အသံၾကားရင္ ပ်င္းေၾကာဆြဲေနတ့ဲ စိတ္ကို ျဖတ္။
အိပ္ရာထ၊ ႐ံုးသြားဖုိ႔ အ၀တ္လဲ။
ေန႔တုိင္း သြားေနက် လမ္း..
စီးေနက် ကား...
တက္စီးေနက် ဓါတ္ေလွကား...
ျမင္ေနက် စက္႐ုပ္ဆန္တ့ဲ လူသားမ်ား...
ျငီးေငြ႔ဖြယ္ ေကာင္းလွတ့ဲ လုပ္ငန္းခြင္....။
အိမ္ျပန္လာေတာ့လဲ ႀကိဳသူမ့ဲ အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္စြာန႔ဲ ႀကိဳေနလို႔...။
စိတ္အပန္းေျဖစရာ နတၳိ။
ေခၚသူမ့ဲ ဖုန္းေလးမွာ မက္ေဆ့ခ်္ေလးမ်ား ၀င္မလား ဖြင့္မိေတာ့ ေၾကာ္ျငာမက္ေဆ့ခ်္ေတြပဲ ၀င္လာေန...။
ဆိုးလိုက္တ့ဲ ပ်င္းရိဖုိ႔ ေကာင္းလိုက္တ့ဲ ဘ၀...။
ပ်င္းရိဖြယ္ ညေနစာကို တစ္ေယာက္တည္း စားေသာက္ရင္း ျဖတ္သန္းခ့ဲတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ...။
အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မီးမွိတ္လိုက္တာန႔ဲ ခ်က္ခ်င္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္...။
ဒီလိုန႔ဲ ေန႔တစ္ေန႔ဟာ စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ ကုန္သြားတယ္။

ေလာကီသားေပမို႔ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ယုယၾကင္နာခ်င္တ့ဲ ခ်စ္သူေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ ေတာင့္တမိပါရဲ႕...။
သို႔ေသာ္လဲ ႐ူပါက ခ်ဴခ်ာ၊ မူယာမာယာမ်ားလဲ လူတကာလို အမူပါပါ မေျပာတတ္ေလေတာ့ ဘယ္မဒီကမွ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပ....။

ကံၾကမၼာက မ်က္ႏွာသာ ေပးလာေလသလား...။
လမ္းတစ္ဘက္က တုိက္မွာ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ အခန္းက အလုပ္လုပ္ေနတ့ဲ သူေလးကို သတိထားမိတယ္။
သူအလုပ္လုပ္ေနတာကို မသိမသာ လူရိပ္လူကဲ ခတ္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ရတယ္...။
သူေလး မျမင္ေအာင္၊ သတိမထားမိေအာင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ရတာ အေမာ...။
သူေလးကို စျမင္တ့ဲ ေန႔က စၿပီး ေလာကႀကီးက စိုေျပစ ျပဳလာတယ္...။

တစ္ရက္မွာ အၾကည့္သူခိုးေလးကို လူမိသြားတယ္...။
စာရြက္တစ္ရြက္မွာ စာေရးၿပီးေတာ့ ေထာင္ျပတယ္...။
“ဓါတ္ပံု႐ိုက္မလို႔လား”တ့ဲ...။
သူေတာ္ေတာ္ ထိတ္လန္႔ၿပီး ပ်ာသြားတယ္။
သူေလးက သူျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္ စာေရးေထာင္ျပတယ္...။
“ေနာက္တာပါ” တ့ဲ...။
ေတာ္ေသးတယ္...။ ရင္ထဲက အလံုးေလး က်သြားတယ္...။
ေနာက္ထပ္ စာရြက္ ေထာင္ျပတယ္။
“စေတစီ” ပါတ့ဲ။

သူလဲ ကမန္းကတန္း စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္ရွာၿပီး နာမည္ကို ေရးေပးလိုက္တယ္။
“ေဂ်ဆန္”။
စေတစီ က ေနာက္ထပ္ စာေရးျပတယ္။
“ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္”
ေဂ်ဆန္က အေၾကာင္းျပန္တယ္
“တို႔လဲ တူတူပဲ”
ဒီေန႔ေတာ့ ေဂ်ဆန္ အိမ္အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ လွပေနခ့ဲတယ္။
စေတစီန႔ဲ အဆက္အသြယ္လုပ္ ေရးထားတ့ဲ စာရြက္ေလးကို ေရခဲေသတၱာမွာ အမွတ္တရ ကပ္ထားမိတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ နာရီႏိႈးစက္သံဟာ ေဂ်ဆန္ နားထဲမွာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ အတိေပါ့...။
ဒီလိုန႔ဲ စာရြက္ေတြေပၚမွာ ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို ေရးၿပီး အဆက္အသြယ္ လုပ္ေနခ့ဲတယ္...။

ေန႔တုိင္း သြားေနက် လမ္းဟာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနတယ္
စီးေနက် ကားဟာ လွပေနတယ္
တက္စီးေနက် ဓါတ္ေလွကားဟာ တင့္တယ္ေနတယ္
ျမင္ေနက် စက္႐ုပ္ဆန္တ့ဲ လူသားမ်ားဟာ ခ်စ္စရာ အၿပံဳးေတြ ကိုယ္စီန႔ဲ
ျငီးေငြ႔ဖြယ္ ေကာင္းလွတ့ဲ လုပ္ငန္းခြင္ဟာ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး...။

စေတစီန႔ဲ ေဂ်ဆန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အသံတိတ္ စာေရးဆက္သြယ္မႈဟာ တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္ၾကားကို ရင္းႏွီးမႈေတြ တုိးပြားလာေစခ့ဲတယ္...။
တစ္တက္တိုး လို႔ေခၚတ့ဲ ဂိမ္းေတြကို စာရြက္ေတြေပၚမွာ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ တူတူေဆာ့ခ့ဲတယ္...။
စာရြက္ေပၚမွာ ကာတြန္းမ်က္ႏွာေတြ ဆြဲၿပီး ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚ ထပ္... တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကန႔ဲ မျမင္ရတ့ဲ သံေယာဇဥ္ေတြဟာ ရစ္ပတ္ေနပါၿပီ...။

ဒီလိုန႔ဲ တစ္ရက္မွာ စေတစီက ေဂ်ဆန္ကို ထူးဆန္းတ့ဲ စာသားတစ္ခ်ိဳ႕ ေရးျပခ့ဲတယ္...။
“နင့္ကို ဖံုးကြယ္ထားတာ တစ္ခု ေျပာစရာရွိတယ္”
“တစ္ကယ္ေတာ့ သူ႔ကို တုိ႔ အရင္ ေစာင့္ၾကည့္ခ့ဲတာပါ”တ့ဲ...
စေတစီက စာျပလိုက္ၿပီး ေဂ်ဆန္ကို အကဲခတ္ေနတယ္...။

ေဂ်ဆန္ ရင္ထဲ ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္...။ မ်က္ႏွာ အမူအရာလဲ ေျပာင္းသြားတယ္.
စေတစီလဲ ရိပ္မိတယ္...။
ေဂ်ဆန္က စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ စာသား တစ္ခ်ိဳ႕ ကမန္းကတန္းေရးလိုက္တယ္...။
စေတစီက ေဂ်ဆန္ ဘာေရးမလဲ ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတုန္း...။

သူေရးထားတာက “ေတြ႕ခ်င္တယ္”
ေရးၿပီးလို႔ စေတစီကို ျပသင့္ မျပသင့္ ခ်ီတံု ခ်တံု ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ...။
စေတစီကလဲ သူဘာေရးျပမလဲ ဆိုတာ င့ံလင့္ေနခ်ိန္...။
အခန္းထဲကို လူတစ္ေယာက္ လာေခၚလို႔ စေတစီ ထြက္သြားတယ္။
ေဂ်ဆန္ စေတ့စီကို သူေရးထားတ့ဲ စာ ျပခြင့္ မရလိုက္ဘူး...။
ေဂ်ဆန္တစ္ေယာက္ စေတစီကို ေရးထားတာေလး ျပဖုိ႔ ႐ံုးအိမ္သာထဲက မွန္ေရွ႕မွာ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ အမူအရာေတြ ေလ့က်င့္ေနခ့ဲတယ္...။
သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ေတာ့မယ့္၊ တစ္ခါမွ အေတြ႔အႀကံဳ မရွိဖူးတ့ဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္လိုပဲ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားေနခ့ဲတယ္...။

ဒါေပမ့ဲ အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး စေတစီ သူ႔ေနရာကို ျပန္မလာခ့ဲဘူး...။

ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ အိပ္ရာက ႏိုးေတာ့ ေဂ်ဆန္တစ္ေယာက္ အေတာ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားေနခ့ဲတယ္...။
ျဖတ္ေနက် လမ္းက ခါတုိင္းထက္ ပိုရွည္လာသလိုလို...
စီးေနက် ကားက ပိုေႏွးေနသလိုလို...
စီးေနက် ဓါတ္ေလွကားက ဒီေန႔မွပဲ အခ်ိန္ပိုၾကာေနသလိုလို...
မေစာင့္ႏိုင္တာန႔ဲ ႐ိုး႐ိုးဓါတ္ေလွကားကေန အလုပ္႐ံုးခန္းကို လာခ့ဲတယ္...။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ လက္ထဲက အသင့္ေဆာင္ထားတ့ဲ၊ မေန႔က ေရးထားတ့ဲ စာရြက္ေလးကို ကုိင္ကာ စေတစီ့ ႐ံုးခန္းဘက္ လွည့္လိုက္တ့ဲ အခိုက္မွာေတာ့...

စေတစီ့စားပြဲမွာ လူသစ္ ေရာက္ေနတယ္.....
ေဂ်ဆန္႔ရင္ထဲ ဟာသြားတယ္...
သူ စေတစီကို ေတြ႔ခ်င္တ့ဲ အေၾကာင္း စာေတြ စီလာခ့ဲတာ ရင္န႔ဲ မဆန္႔ေလာက္ေအာင္ပဲ...

ကံၾကမၼာက သူ႔ဘက္ အေလး မသာခ့ဲပါလား...
သူ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေနာက္က်တာန႔ဲ ....
ေလာကႀကီး ရက္စက္လုိက္တာ...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
အခုမွ ဇာတ္လမ္းက အရွိန္ျမင့္တုန္း..... က်န္တာကို ဗီြဒီယိုမွာပဲ ဆက္ၾကည့္လိုက္ပါေလ...။
အသံတိတ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္...။
ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူး...
သေဘာထား ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ အေတြး အိုင္ဒီယာ ဆန္းသစ္တာေလး သေဘာက်မိတယ္။
ထုတ္လုပ္မႈ ကုန္က်စရိတ္ ေလာက္ေလာက္လားလား မရွိပါပဲန႔ဲ ႐ိုက္ထားတ့ဲ ကားေလးပါ။
ႏွစ္သက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္...။
အဲ... ေမ့သြားလို႔...။ ႐ုပ္ရွင္နာမည္က Sign တ့ဲ...။ ၁၂ မိနစ္စာ ပဲ ႐ိုက္ထားတ့ဲ ကားတိုေလးပါ။