လေရာင္ ငတ္တ့ဲည (၄)

“တစ္ႏွစ္ထဲကို သံုးခါ ရွိၿပီ...။”

ဒီမနက္ ေဖေဖ့ကို ဇင္ဇင္ အဲဒီ သံုးခါ ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးတာကို ေဖေဖက မေျဖပဲ စကားလမ္းေၾကာင္း လြဲသြားတယ္။ အေရးႀကီးလို႔ ဆိုၿပီး စခန္းကို ထြက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းကို တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာရေတာ့တာေပါ့။ ေဒါ့ဂ်စ္န႔ဲ ေက်ာင္းကို ေမာင္းလာခ့ဲတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြမွာ ေဒါ့ဂ်စ္ကေတာ့ ေမာင္းလို႔ ေကာင္းတယ္။ ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္ေနတယ္။ ကားက ေဆးေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမႈတ္ေသးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဘာ္ဒီက အၾကမ္းသာသာပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိစၥ မရွိပါဘူေးလ။ အိမ္န႔ဲ ေက်ာင္းန႔ဲက ဒီေလာက္ ေ၀းတာ။ စီးစရာ ကားတစ္စီး ရွိတာကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္။

ဒီေန႕က ေက်ာင္းကို ပထမဦးဆံုး ထရန္စဖာန႔ဲ သြားအပ္ရမွာ ဆိုေတာ့ ေစာေစာ သြားတာ ေကာင္းပါတယ္ေလ ဆိုၿပီး လိုအပ္တ့ဲ စာရြက္စာတမ္းေတြ ယူၿပီး ထြက္လာခ့ဲတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ႏွင္းမႈန္တြက ခပ္ဖြဲဖြဲ က်ေနေလရဲ႕။

ေက်ာင္းထဲကို ကား၀င္လာေတာ့ ကိုယ့္ထက္ ႀကိဳေရာက္ႏွင့္ေနတ့ဲ သူေတြ ရွိေနတာကို ေတြ႔တယ္။ ကိုယ့္ကားလဲ ၀င္ေရာ အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီး စပ္စုတ့ဲ အၾကည့္န႔ဲ ၾကည့္ၾကတယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းကို ကားေမာင္းလာတယ္။ ေမာင္းလာတ့ဲ ကားကလဲ ေဒါ့ဂ်စ္ အစုတ္ဆိုေတာ့ မဆန္းပါဘူးေလ။

အားလံုးကို ဂ႐ုစိုက္ မေနပဲ ေက်ာင္းသားေရးရာကို သြားၿပီး လုပ္စရာ ရွိတာကို လုပ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေရးရာက လိုအပ္တာကို ဆက္လုပ္ခိုင္းၿပီး ဇင္ဇင္ တက္ရမယ့္ အတန္း၊ အတန္းခ်ိန္ဇယား ေတြ ထုတ္ေပးတယ္။ ဒီေန႔ အတန္းရွိတာပဲ။

အတန္းထဲကို မ၀င္ခင္ ကင္တင္းမွာ သြားထိုင္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္တယ္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အနားကို ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းသူ အသစ္ မို႔လုိ႔ လုိအပ္တာ ကူညီႏိုင္ပါေၾကာင္း စကားလာေရာတယ္။ ရန္သူထက္ မိတ္ေဆြက ဒီအခ်ိန္မွာ ပိုလိုအပ္တာမို႔ စကားလက္ဆံု ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လိုအပ္တ့ဲ အကူအညီကို အေတာ္ေပးႏိုင္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတာကို သိရတယ္။ ညီေထြးတ့ဲ။ တ႐ုတ္ကေလး။ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပါတတ္တယ္။ ေက်ာင္းတြင္း အပ္ေပ်ာက္တာက အစ ဘယ္ အိမ္သာမွာ မီးလံုး ပ်က္တာ အဆံုး သိတယ္။ သူန႔ဲ ပါတ္သက္လို႔ တစ္ျခားေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရလုိက္တယ္။

ကင္တင္းမွာ ညီေထြးရဲ႕ ေဘာ္ဒါေတြန႔ဲ ဆံုျဖစ္ေတာ့ သူ အကုန္ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ေလးကို၊ သူဇာ၊ ေထြးေလး။ အဲဒီေန႔က ေဘာ္ဒါေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုက္တယ္။

ကင္တင္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း ညီေထြးက သိသင့္တာေတြ ေျပာျပေနတယ္။

႐ုတ္တရက္ ေက်ာမွာ စိမ့္သလို ခံစားလိုက္ရေတာ့ ေနာက္ကို လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ သာမာန္ေက်ာင္းသားေတြန႔ဲ မတူ နည္းနည္း ထူးျခားေနတ့ဲ အုပ္စု တစ္စု ကင္တင္းထဲ ၀င္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ညီေထြးက “သင္းကြဲ အုပ္စု” တ့ဲ နာမည္ေပးထားတယ္တ့ဲ။ သူတို႔ သီးသန္႔ ေနတတ္တယ္။ ဘယ္အုပ္စုန႔ဲမွ မေရာတတ္ဘူးတ့ဲ။ တစ္တြဲစီ ထုိင္ေနၾကတယ္။ ေလးေယာက္ေပါ့။ ဘာမွ မစားမေသာက္ၾကပဲ စကား ထိုင္ေျပာေနတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ထူးျခားတာပဲလို႔ စိတ္ထဲက အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ၀ိုင္းထဲ ျပန္အလွည့္မွာ တံခါး၀က ၀င္လာတ့ဲ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ထူးထူးျခားျခား သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ ဘာရယ္မသိ သူ႔မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက စူးရဲလြန္းတယ္။ ဇင္ဇင္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ သူကေတာ့ ဇင္ဇင့္ကို မေတြ႔ဘူး။ ခဏေနေတာ့ ခုနက သင္းကြဲ အုပ္စုန႔ဲ သြားထိုင္ေနတယ္။ ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ... သူထုိင္ေနတာကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။ (စြန္ရဲလို႔ တိတ္တခိုး နာမည္ ေပးလိုက္မိတယ္။)

အၾကည့္သူခိုးကို လူမိသြားတယ္။ သူလဲ ဇင္ဇင့္ကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ မိန္းကေလးမို႔ ကိုယ္က ဦးဆံုး မ်က္ႏွာလြဲၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြန႔ဲ ဆက္စကားေျပာေနလိုက္တယ္။ သင္းကြဲအုပ္စု အေၾကာင္း ေမးေတာ့ အားလံုးက စကားမဆက္ခ်င္ၾကဘူး။ သူတို႔ ဘယ္ကလာတယ္၊ ဘယ္မွာ ေနတယ္ဆိုတာကို ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ သိခ်င္ေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ စြန္ရဲ အေၾကာင္းကိုေပါ့...။

သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ လျပည့္ညက ျဖစ္သြားခ့ဲတ့ဲ လူေသမႈကို စိတ္၀င္တစား ေျပာေနၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံ ထိုးမွ လူစုခြဲျဖစ္ေတာ့တယ္။

----xxxx----

အဲဒီည ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ ဆက္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သင္းကြဲ အုပ္စုန႔ဲ စြန္ရဲအေၾကာင္းကို သာ ေတြးေနမိတယ္။

လျပည့္ေက်ာ္ညကေတာ့ လေရာင္ေတြန႔ဲ လင္းခ်င္းေနရမွာကို တိမ္တစ္ဆုပ္ေၾကာင့္ ေမွာင္ေနခ့ဲတယ္။
အဲဒီညမွာ ဇင္ဇင္တစ္ေယာက္ လေရာင္ကို ငတ္မြတ္ခ့ဲတယ္။
လေရာင္ငတ္တ့ဲညေလး တစ္ည...။

----xxxx----