ရသာ႐ံုကို အလိုလိုက္မိျခင္း။

ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး အလုပ္မွာ စိတ္မပါ့တစ္ပါန႔ဲ အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ လာမယ့္ ရက္အေတာအတြင္းမွာ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတ့ဲ ခရီးတစ္ခု ထြက္ရမယ္ဆိုတာကို သိေနေတာ့ စိတ္လက္ မခ်မ္းမသာစြာန႔ဲ လုပ္စရာရွိတာကို အီေလးဆြဲၿပီး လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ မနက္ကလဲ မနက္စာကို ေကာင္းေကာင္း မစားျဖစ္ဘူး။ ၀က္နံ႐ိုးေခါက္ဆြဲစားတာ ဂ်ံဳေခါက္ဆြဲ ထည့္ေပးလိုက္လို႔ နံ႐ိုးက အသားေတြပဲ စားၿပီး မိုင္လိုေအး တစ္ခြက္န႔ဲ ေမ်ာခ်တယ္။ ေန႔ခင္းဘက္က်ေတာ့ ၾကာညိဳ႕မ်ားမ်ားန႔ဲ ခ်က္ထားတ့ဲ ပုဇြန္ထမင္းေၾကာ္ကို တို႔ကနန္း၊ ဆိတ္ကနန္းပဲ စားၿပီး Diet Coke န႔ဲ ေမွ်ာခ်မိျပန္တယ္။ အစာအိမ္ထဲကို အစားအေသာက္ ေလာက္ေလာက္လားလား မေရာက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္က တယ္ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ပ႐ိုဂရမ္ေတြ ျပင္ေနတာ ျပင္ၿပီးသားကိုပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပင္ေနတယ္။ ဒါန႔ဲ မွာထားတ့ဲ ပစၥည္းတစ္ခုကို Supplier က လာပို႔တယ္လို႔ Purchase Dept: က လာေျပာတာန႔ဲ လုပ္လက္စ စိတ္မပါတ့ဲ အလုပ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး လာပို႔ထားတာေတြကို Testing လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုန႔ဲ ညေနေစာင္းေရာေပါ့။ ေိုက္ထဲကလဲ တစ္ခုခုကို စားခ်င္လာတာေပါ့။ စားခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတ့ဲ တစ္ခဏ ဘာစားခ်င္သလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ၾကည့္တယ္။ လွ်ာဖ်ားနားက ရသာ႐ံု ထိပ္ဖူးမ်ားက ဦးေႏွာက္ကို အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပးတယ္။ ဦးေႏွာက္က အရင္တုန္းက စားခ်င္တာေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြကို သိုမွီးထားတ့ဲ Storage Memory Partition ထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ သင့္ေတာ္တ့ဲ အခ်က္အလက္ေတြကို ရွာတယ္။ အားလံုးေပါင္း ၁၅ စကၠန္႔ေလာက္ၾကာတယ္။

1. မာရီနာစကြဲက ၀က္နံကင္။ (မေန႔က N3 သတင္းလာေပးသြားတာ။)
2. ငါးေခါင္းခ်ဥ္ရည္ (ဂ်ဴေရာင္းက သယ္ရင္းက အလုပ္ၿပီးရင္ ၀င္လာခ့ဲတ့ဲ။)
3. Bugis က ၾကက္အေရခြံကင္။
4. ဘြန္ေလးနားက ေျမအိုးၿမီးရွည္။

၁၊ ၂၊ ၄ က ေ၀းလို႔ ပယ္လိုက္တယ္။ အနီးဆံုး ျဖစ္တ့ဲ ဘူဂစ္နားက ၾကက္အေရခြံကို သြားစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္ဆင္းတာန႔ဲ Tampines ကေန အမ္အာတီ စီးသြားတယ္။ ဘူဂစ္ေရာက္ေတာ့ ဘူဂစ္ဂ်န္ရွင္နားက ကုန္တုိက္ ေျမေအာက္ထပ္(ေအတီအမ္ စက္ေတြေဘးနားမွာ ရွိတယ္။) မွာ ေရာင္းတ့ဲ ၾကက္အေရခံြ ကို သြား၀ယ္ၿပီး စားလိုက္တယ္။

ဒါက ၀က္သားကင္...။

ဒါက ၾကက္အေရခြံကင္...

အာသာေျပသေယာင္ေတာ့ ရွိသား။ ဒီညေတာ့ ညစာလြတ္ၿပီ...။ စားပါဦးလား...။ ၾကက္အေရခြံက တစ္ကင္ ၁.၃ က်ပ္၊ ၀က္ကင္ (ဘာအပင္႐ိုးထည့္ထားမွန္း မသိ) က ၁.၈က်ပ္၊ ႐ိုး႐ိုး အကင္က ၁.၁ က်ပ္တ့ဲဗ်ား။

ေအာ္.. လူျဖစ္ရတ့ဲ ဒုကၡ။ အာ႐ံုငါးပါးန႔ဲ ဒီ႐ုပ္ေဆာင္ေနတ့ဲ အပုပ္ေကာင္ကို ဖက္တြက္ေနၾကတာ...။ အဲဒီ အာ႐ံုငါးပါးေတြကလဲ ဒုကၡ ေတြပါလား...။

စားခ်င္တ့ဲ ေသာက္ခ်င္တ့ဲ ဒုကၡ...။ ရသာ႐ံု လို႔ေခၚတယ္။
အထိအေတြ႔ ကို စြဲလမ္းတပ္မက္မႈ ဆိုတ့ဲ ဒုကၡ...။ ေဖာဌဖအာ႐ံု။
အန႔ံအသက္ကို စြဲလမ္းရတ့ဲ ဒုကၡ...။ ဂႏ ၳ႐ံု။
ျမင္ရတ့ဲ ၾကည့္ရတ့ဲ ဒုကၡ....။ စကၡဳအာ႐ံု။
ၾကားရတ့ဲ နားေထာင္ရတ့ဲ ဒုကၡ...။ ေသာတ အာ႐ံု။

ဖတ္ထားမွတ္ထားဖူးတာေတြပါ...။ အဲဒါေတြကို ကာမဂုဏ္ အာ႐ံု ငါးပါး လို႔ ေခၚတယ္တ့ဲ...။ တဏွာဆိုတ့ဲ လက္သမားက အဲဒီ ငါးပါးေသာ အာ႐ံုေတြကို ထုပ္တန္း၊ အိမ္တိုင္၊ ေခါင္မိုး၊ နံရံ၊ တံခါးေတြန႔ဲ ေဆာက္ထားတ့ဲ ဒီခႏၶာကိုယ္ဆိုတ့ဲ အိမ္ေလးကို ဖက္တြယ္ေနၾကပါလား...။ ဒါေတြ ေရးလိုက္လို႔ ဘိြဳင္းဇ္တစ္ေယာက္ ေတာထြက္မယ္၊ ၿမိဳ႔၀င္မယ္ ထင္လား...။ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ဆိုတ့ဲ စကားပံုက ဘိြဳင္းဇ္အတြက္မ်ား ထားခ့ဲသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ က်င့္သံုးေနပါတယ္....။ စိတ္ခ်... ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ ငတ္မေျပတ့ဲ ေလာကီအာ႐ံု ကာမဂုဏ္ ဆားငံေရ ပင္လယ္ထဲမွာ လက္ပစ္ကူးေနမယ့္ ေမာင္ပါ...။