အဲဒီေနာက္ပိုင္း လြင္မိုးန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖုန္းေတြ အျပန္အလွန္ .. အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ ဆက္မိတယ္...။
ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ဆက္တာ မ်ားပါတယ္...။
တစ္ခါ ဆက္တိုင္း သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ ရစ္ေႏွာင္မိေတာ့တယ္...။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကအေျပာသမားျဖစ္ၿပီး သူကေတာ့ နားေထာင္သမားေပါ့...။
ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူဟာ...
(အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္မိၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါၿပီ...။) စကားနည္းသူ မဟုတ္ပါပဲ... စကားကို ေဖာင္ဖြဲ႔မေျပာတတ္သူပါ...။
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက အခ်စ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာေသးေပမ့ဲ... ေဘးဘီကေတာ့ ရိပ္မိေနပါၿပီ...။
သူလဲ သိမွာပါ...။
သိလိမ့္မယ္လို႔လဲ ထင္ပါတယ္...။
သူ႔ကို တစ္ကယ္ခ်စ္မိသြားတာပါ...။
ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ ဒီေလာက္ထိ မစြဲလမ္းခ့ဲဖူးပါဘူး...။
-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-
ကြၽန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက ရန္ကုန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း လာတက္တာပါ...။
နယ္က ဆိုပါေတာ့...။
ေမၿမိဳ႕ကပါ...။
ႏိုင္ႏိုင္န႔ဲက ဖေအတူ မေအကြဲ ညီအစ္မေတာ္ၾကတယ္...။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ညီအစ္မဆိုေသာ္လည္း ...သူငယ္ခ်င္းေပါင္း.. ေပါင္းၾကပါတယ္....။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း နယ္ကပဲေလ...။
ဒါေပမ့ဲ သူတို႔န႔ဲေတာ့ မတူဘူးေပါ့...။
ကြၽန္ေတာ္က ကိုတိုးန႔ဲ တူတူေနေနတယ္...။
ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတယ္...။
အဲဒီတုန္းက တစ္ေယာက္ထည္းဆိုေတာ့ ... ရတ့ဲ လခန႔ဲက ေလာက္ပါတယ္...။
သိပ္ေတာ့ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့...။
ဒီလိုန႔ဲ... အခ်ိန္ဆိုတ့ဲ ကာလရထားႀကီးလဲ တစ္ေရြ႕ေရြ႕ မရပ္မနား ထုတ္ေမာင္းေနခ့ဲတယ္...။
အဲဒီရထားႀကီးန႔ဲအတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔... ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကတာလဲ တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာ၊ တစ္မွတ္တိုင္ၿပီး တစ္မွတ္တိုင္ေပါ့...။
ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး...။
ဘာမွ ဆန္းဆန္းျပားျပားဆိုတာလဲ ... ကြၽန္ေတာ္ မေျပာရေသးဘူး...။
မေျပာျဖစ္တာက.. အေၾကာင္း ရွိတယ္...။
ေျပာဖို႔ မရဲတာရယ္....၊ ကိုတိုးက ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ေတာ့ မလုပ္န႔ဲကြာ ဆိုၿပီး ေျပာထားတာရယ္...။
ေနာက္ၿပီး လင္းခက္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သိပ္ၿပီး သေဘာတူပံု မရတာရယ္ေၾကာင့္ပါ...။
၁။ ေျပာဖို႔ မရဲတ့ဲ အေၾကာင္းက ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေျပာဖို႔ရာ အင္အား သိပ္မရွိလို႔ပါ....။
လူဆိုတာမ်ိဳးက အခက္သားပါကလား...။
ကိုယ္ကသာ တျခား ေကာင္မေလးေတြကို အီစီကလီ လုပ္ရင္သာ... ႏႈတ္သြက္အာသြက္ ရွိေနေပမ့ဲ ... ကိုယ္တစ္ကယ္.. ခ်စ္ရတ့ဲ သူလဲက်ေရာ ....။
မရဲၾကေတာ့ဘူး...။
ႏႈတ္ထဲ အာေစးထ့ဲမိသလိုပဲ...။ ေျပာမထြက္ေတာ့ဘူး...။
၂။ ကိုတိုးကေတာ့ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္ေကာင္မေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားၿပီး ေလွ်ာက္စေနမွာလို႔ စိုးရိမ္ၿပီး တားတာပါ....။
ေနာက္ၿပီး... သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့.. သူလဲအေနခက္မွာေပါ့...။
ဒါေပမ့ဲ လဲ အဲဒီတုန္းက သူတားတာကို ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာ မသိခ့ဲဘူး...။
၃။ လင္းခက္ကေတာ့... ။
နတ္သမီးေလးကို လင္းခက္န႔ဲ ဆက္စပ္ၿပီးမွ သိတာကိုး....။
ဒီေတာ့ကာ ကြၽန္ေတာ္လဲဒီတိုေတာင္းလွတ့ဲ အခ်ိန္အတြင္းမွာ မလႈပ္ရွားခ်င္ေသးဘူး...။ လင္းခက္ကလဲကိုတိုးလိုေပါ့... သူ႔သူငယ္ခ်င္းအတြက္ စိုးရိမ္တာေပါ့....။
ကိုတိုးန႔ဲ လင္းခက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူတို႔ မ်က္ႏွာပ်က္မွာ စိုးရိမ္တာပါ...။
ဒါေပမ့ဲ ...။
ကြၽန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ပါဘူး...။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ပါဘူး...။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူတို႔လဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို တားမရမွန္း.... ကြၽန္ေတာ္တစ္ကယ္ ခံစားရမွန္း သေဘာေပါက္သြားေတာ့... ဘာမွ မေျပာၾကေတာ့ပါဘူး...။
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ အစပ်ိဳး ရံုပဲ ရွိတာပါ....။
-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-
အခ်ိန္ေတြ ... တေရြ႔ေရြ႔ .. ကုန္ဆံုးသြားတယ္...။
သူတို႔ တစ္ေတြ... ၿမိဳ႕ထဲက လင္းခက္အစ္မရွိရာ (၃၉)လမ္းကအိမ္မွာ လာအိပ္ၾကပါတယ္...။
လင္းခက္အစ္မက ခရီးထြက္သြားလို႔ အိမ္လာကူေစာင့္ေပးတာတ့ဲ...။
ဒီလိုနဲ႕....တစ္ေန႔....။
မွတ္မွတ္ရရ...။
ဒီဇင္ဘာ (၂၄) ရက္ေန႔...။
ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ဆီ .. မနက္အေစာႀကီး ေရာက္သြားတယ္...။
စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကိုပဲ ဘာရယ္ေၾကာင့္ မသိ...။
သတိရေနလို႔ ပါ...။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သြားလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာတာပါ...။
ခါတိုင္းဆို .. ညေနခင္းေလာက္မွ ကြၽန္ေတာ္သြားတတ္တာပါ...။
ကြၽန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက အျပင္ထြက္ခါနီးန႔ဲ ႀကံဳေနတယ္...။
သူအံ့ၾသသြားတယ္...။
ဘာလာလုပ္တာလဲ...။ အေစာႀကီးေပါ့...။
ကြၽန္ေတာ္က .. ဒီလိုပါပဲ... ႀကံဳလို႔ ၀င္လာတာလို႔ ေျဖလိုက္တယ္...။
တကယ္ဆို... ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို သတိရလို႔ သက္သက္ သူ႔ဆီလာတာပါ...။
ဒါကို ေျပာဖို႔ မရဲဘူး.. ျဖစ္ေနတယ္...။
ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်ပါဘူး...။ ျဖစ္ပံုမ်ား....။
သူက ဘုရားကို သြားမလို႔တ့ဲ...။
ကြၽန္ေတာ္လဲ ... လိုက္ပို႔မယ္.. လိုက္ခ့ဲမယ္ေပါ့...။
သူက အားမွပါတ့ဲ...။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အတြက္ဆို အၿမဲတမ္း.. အားပါတယ္လို႔... စိတ္ထဲကပဲ ေျပာမိတယ္...။
ဒီလိုန႔ဲ ဘုရားကို သြားၾကတယ္...။
ေရႊတိဂံု ဘုရားကိုပါ...။ ေစာင္းတန္းမွာ ဘုရားပန္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ... သူ၀ယ္တယ္...။
ေရႊထီးေတြ.. တံခြန္ေတြ... ကုတ္ကားေတြ ေရာပဲ...။
ေနာက္... သူ ဘုရားေရွ႕မွာ ရွိခိုးတယ္...။
အၾကာႀကီးပဲ...။
ကြၽန္ေတာ္ .. သူ႔ေဘးကေန... သူဘုရားရွိခိုးေနတာကို... ေငးၾကည့္ေနတယ္...။(ငရဲမ်ား ႀကီးမလားပဲ...။)
သူကေတာ့ မ်က္လႊာကေလး ခ်လို႔ေပါ့...။
သူဘုရားကို... ဦးခ်ေတာ့မွ... သတိရလာၿပီး မ်က္ႏွာလြဲလိုက္တယ္...။
ေနာက္ေတာ့ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔... ဘုရားေအာက္ဘက္ကို ဆင္းလာပါတယ္...။
သူက စာကေလးေတြ လႊတ္ခ်င္တယ္ေျပာေတာ့... ကြၽန္ေတာ္လဲ... မဟာ၀ိဇယ ေစတီရွိရာကို ေခၚလာခ့ဲတယ္...။
လိပ္ကန္နားမွာ ... စာကေလးေတြ လႊတ္ဖို႔ ေရာင္းေနတ့ဲသူေတြ ရွိတယ္...။
သူ႔အတြက္ စာကေလးေတြ ၀ယ္ေပးေတာ့... သူျငင္းတယ္...။
သူပဲ ၀ယ္ပါရေစတ့ဲ...။
၀ယ္ၿပီး... သူတစ္ေကာင္ခ်င္း လႊတ္တယ္...။
ငွက္ကေလးေတြ ေကာင္းကင္ ေပၚ ျပန္တက္တာကို ၾကည့္ရင္းန႔ဲ... သူေပ်ာ္ေနပံုရပါတယ္...။
ေနာက္လိပ္ကန္ထဲကို ငါးစာ၊ လိပ္စာေတြ ေကြၽးေသးတယ္...။
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနပံုပဲ...။
ဒါေပမ့ဲ ဘာရယ္ေၾကာင့္ မသိ..။ သူကြၽန္ေတာ့ကို ဘာမွ မေျပာဘူး...။
ေနာက္... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပန္ခ့ဲၾကတယ္...။
သူရိယေနမင္းႀကီးက ပ်င္းပ်င္းန႔ဲ သူ႔ေရာင္ျခည္တစ္ေထာင္ကို အစြမ္းကုန္လႊတ္ေနသလား မွတ္ရပါတယ္...။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လမင္းႀကီး သာေနသလိုပါပဲ...။
(ေခြၽးေတာ့ ေတာက္ေတာက္ က်ေနတာေပါ့ေနာ္...။)
ဆန္႔တငံ့င့ံ..ဇတ္ကိုမရွည္ရွည္ေအာင္ဆဲြဆန္႔ေနတယ္.. စာေၾကာင္းေတြကိုေျပာတာပါ.. အပိုင္း (၃) မွ ဇတ္လမ္းစတယ္တဲ့.. :(
ReplyDeleteWed, Mar 25, 2009 at 12:38 PM
ReplyDeletewhen you are start talking regarding love. could not wait anymore. very angry. want to kill you behalf of her. if you not open your mouth ., how can she reply.
i am sure that you will be left by her. definitely. 100% guarantee. I can say that what will happen next. no need to continue.
ham.. but.. we have hope tomorrow is December 25. see ...
( i go and drink water right now. very thirsty.)