ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးဆံုးခ့ဲေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ (၅)

ဖုန္းသံ တစ္ခ်က္ပဲ ျမည္တယ္...။
ဟိုဘက္က ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ကိုင္တယ္...။
“ဟယ္လို...။”တ့ဲ....။
ကြၽန္ေတာ့္နားထဲေရာ... ရင္ထဲေရာ... ပ်ားရည္ျမစ္ႀကီး .. စီးသြားသလိုပဲ...။
ဟုတ္ပါတယ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ရ႕ဲ နတ္သမီးေလးပါ...။ သူကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို ထူးလိုက္သံပါ...။
ဒါေပမ့ဲ ကြၽန္ေတာ္သိသိႀကီးန႔ဲ ေမးလိုက္ပါတယ္...။
“လြင္မိုးလား...။”ဆိုေတာ့... သူက ေလသံေလးန႔ဲ
“ဟုတ္တယ္...။ ေျပာ.. ဘာေျပာမွာလဲ...။သူမ်ားေတြ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္...။”
“သန္းေခါင္က်ရင္ ဆက္လာမွာဆိုၿပီး... အခု မွ ဆက္လာတယ္...။ ေနာက္က်ေနၿပီ...။” တ့ဲ...။
အိုး...။ ဒါဆို... သူကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို ေစာင့္ေနခ့ဲတာေပါ့....။
ကြၽန္ေတာ္ ..... ေပ်ာ္လိုက္တာေလ....။ မေျပာပါန႔ဲေတာ့...။
ေပ်ာ္လြန္းလို႔... စကားေတြ မေျပာႏိုင္ပါဘူး...။
သူကြၽန္ေတာ့္ကို မဆက္န႔ဲလို႔ ေျပာခ့ဲေပမ့ဲေပမယ့္... ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို သူေစာင့္ေနခ့ဲတာေပါ့...။
သူက ..ဘာေျပာမွာလဲလို႔ ထပ္ေမးေတာ့မွ...။
ကြၽန္ေတာ္ သတိျပန္၀င္လာၿပီး...
“ဒီေန႔ဘာေန႔လဲ သိလား...။” ဆိုေတာ့...။
“အင္း... ခရစ္စမတ္ေန႔ေလ...။ အယ္...ေနဦး...။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ...။” ဆိုၿပီး မပြင့္တစ္ပြင့္ တိုးတိုးသက္သာ ရီေနတယ္...။
ကြၽန္ေတာ္က “ ဟုတ္ဘူး...။ဒီေန႔... ကိုယ့္ေမြးေန႔... ခုနင္က ... သန္းေခါင္တုန္းက... ခရစ္စမတ္ညတုန္းက ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္တုန္းက ...ကိုယ့္ကို ေမြးခ့ဲတာ....။” ဆိုေတာ့
“ဟယ္... ၾကည့္စမ္း...။ ညေနတုန္းက မေျပာဘူး...။ ခုမွ ေျပာတယ္...။ ဟက္ပ္ပီး ဘတ္သ္ေဒး... ဟက္ပ္ပီးဘတ္သ္ေဒး ...။”
ဆိုၿပီး... အ့ံၾသေနေလရ႔ဲ...။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့...
ဒါကြၽန္ေတာ့္ရ႕ဲ ေမြးေန႔ဆိုတာကို ... တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို
သတ္သတ္မွတ္မွတ္.. အသိေပးတာဆို... သူ႔တစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိတ့ဲ အေၾကာင္း...။
အသိေပးတယ္ဆိုတာကလဲ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္ကိုးရတာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း...။
သူ႔ကိုမွပဲ အသိေပးခ်င္စိတ္ေပၚလာလို႔... ဒီလိုလုပ္ရတာ ျဖစ္ေၾကာင္း..။
ေျပာေနမိတယ္...။
ေနာက္ေတာ့မွ သူက ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနၿပီ.. သူမ်ားေတြ ႏိုးကုန္လိမ့္မယ္ဆိုမွ.. ကြၽန္ေတာ္လဲ ဂြတ္ႏိုက္လုပ္ၿပီး... ဖုန္းခ်လိုက္ရတယ္....။

ကြၽန္ေတာ္ဘားေကာင္တာမွာ အၾကာႀကီး ထိုင္ေနမိတယ္....။
ေနာက္မွ ကိုတိုးက ကြၽန္ေတာ္ ေပ်ာက္ေနလို႔ လာရွာမွပဲ... ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာေတာ့တယ္...။
အဲဒီည...
ညမဟုတ္ေတာ့ဘူး...။ မနက္ ႏွစ္နာရီ ရွိေရာေပါ့...
ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ ....ဘာရယ္ မသိ... အူျမဴးေနတာလား...။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလိုမက် ျဖစ္ေနသလား... ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး...။
လမ္းမွာ ကိုတိုးတို႔ စင္ကာပူ ေခါက္ဆြဲ ၀င္စားတာေတာင္ မစားႏိုင္ခ့ဲပါဘူး...။

ၾကယ္ေတြကေတာ့ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးေနသလိုလိုန႔ဲ ဟိုးအေ၀းမွာ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္န႔ဲေပါ့...။

-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-

ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္မွ လင္းခက္ဆီက သိရတာက...
ကြၽန္ေတာ့္နတ္သမီးေလး... ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ဖုန္းကို မအိပ္ပဲန႕ဲ ...ေစာင့္ေနတ့ဲအေၾကာင္း...။
ေနာက္ေတာ့ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတ့ဲ အေၾကာင္း...။
အိပ္ေပ်ာသြားခ်ိန္မွာ .. ဖုန္းသံျမည္ေတာ့ ... ဖုန္းဆီ ေျပးသြားခ်ိန္မွာ ... တစ္ခုခုန႔ဲ တိုက္သြားလို႔ သူတို႔ ႏိုးလာေၾကာင္း...။
ဒါေပမ့ဲ နတ္သမီးေလး ရွက္သြားမွာစိုးၿပီး.. သူတို႔ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနခ့ဲေၾကာင္း...။
စသျဖင့္... စသျဖင့္... လင္းခက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဖါက္သည္ခ်ခ့ဲပါတယ္...။
ကြၽန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးကေတာ့... ရွက္ၿပံဳးေလးန႔ဲ ေခါင္းငံု႔ေနရံုမွတစ္ပါး....။

ဘာလိုလိုန႔ဲ....။ ႏွစ္သစ္ကိုကူးပါေတာ့မယ္...။
ဒီည.... ။ ႏွစ္ေဟာင္း တစ္ခု ကုန္ဆံုးေတာ့မ့ဲ ည....။
ႏွစ္သစ္တစ္ခုကို ကူးေျပာင္းေတာ့မ့ဲ ည....။
တိတိက်က် ေျပာရရင္ ဒီဇင္ဘာ ရ႕ဲ ေနာက္ဆံုး ည ၃၁ ရက္ေန႔...။
လင္းခက္တို႔အိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ လူစံုတက္စံု ေရာက္ေနတယ္...။
ေတာင္ႀကီးက ေရာက္လာတ့ဲ လင္းခက္ သူငယ္ခ်င္း မစႏာလဲ ရွိေနတယ္...။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ ႏွစ္သစ္ကူးမ့ဲ ည ကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့...။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ဒီည ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္...။
တတ္ႏိုင္သမွ် သူ႔ အနားမွာ ကြၽန္ေတာ္ မေနဘူး..။
ေရွာင္ေနတယ္...။
ေနလဲ မေနရဲဘူး..။ အျပစ္တစ္ခု က်ဴးလြန္ထားမိတ့ဲ လူတစ္ေယာက္လို ခံစားမိတယ္...။
ဘာေၾကာင့္လဲ မသိဘူးဗ်ာ...။
သူ႔နားေရာက္သြားရင္ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းသလို... သတ္တိေတြ မရွိေတာ့ သလို ခံစားေနရတယ္ဗ်ာ...။
မေျပာရဲဘူးဗ်....။

-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-

ဒီလုိန႔ဲ...
လင္းခက္တို႔နားမွာ သြားထိုင္ေနရင္း....သူတို႔ ေျပာတ့ဲ... စကားေတြ
နားေထာင္ရင္းန႔ဲ... သူ႔ကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ၾကည့္တယ္..။
သူလဲ
ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခိုးခိုးၿပီး အကဲခတ္သလို ရွိေနတာကို ..
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္၀န္း ေထာင့္စြန္းကေန....ျမင္ေနရတယ္....။
ကြၽန္ေတာ္ မူပ်က္ေနတာလား...။ သိသာေနလို႔လား မသိ...။
ကြၽန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကိုမူပ်က္ေနၿပီလား....။
လင္းခက္န႔ဲ စကားေဖါင္ဖြဲ႔ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနတ့ဲ ကိုတိုးေတာင္ သတိထားမိၿပီး .. ကြၽန္ေတာ့္ကို မသိမသာ အျပင္ေခၚသြားတယ္...။
“မင္း လြင္မိုးန႔ဲ စိတ္ေကာက္ေနတာလား...။ ဒါမွမဟုတ္ လြင္မိုးက မင္းကို စိတ္ေကာက္ေနတာလား...။”
“ဟာ... မဟုတ္တာ...။ ဘာဆိုင္တာ လိုက္လို႔...။”
“မဟုတ္ဘူးေလ....။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ... စကားလဲ မေျပာၾကဘူး...။ ခါတိုင္းဆို မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ... စကားေျပာေနၾက မဟုတ္လား...။ႏိုင္ႏိုင္က ငါ့ကိုလဲ လာေမးေနတယ္...။”
“ဟုတ္တယ္...။ ဒါေပမ့ဲ... မဟုတ္ဘူး...။”
“အာ...သီဟ.. မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ...။ ဘာေတြ ဟုတ္တယ္..။ မဟုတ္ဘူး.. ျဖစ္ေနတာလဲ... ဒီေကာင္...။” ဆိုၿပီး ကိုတိုးက ...ကြၽတ္... လို႔ စုပ္သပ္လိုက္တယ္...။
ဒီမွာတင္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုတိုးကို အျဖစ္မွန္ကို ဖြင့္ေျပာမလို႔ လုပ္တုန္း .... လင္းခက္က ထြက္လာၿပီး..
“ဟ့ဲ.. ဒီႏွစ္ေယာက္ ... ညဥ့္နက္လွၿပီ...။ အျပင္မွာ ဘာေတြ ထြက္လုပ္ေနတာလဲ...။ လာ..
အထဲကို၀င္...” ဆိုၿပီး လာေခၚလိုက္ေတာ့ ... ကြၽန္ေတာ္ ကိုတိုးကို မေျပာလိုက္ရေတာ့ပါဘူး...။

ဒါန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အိမ္ထဲကို .. ျပန္၀င္လာၾကတယ္...။
အိမ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြ ဒီထက္မဆိုးသြားေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ... နတ္သမီးေလးန႔ဲ စကား သြားေျပာေနလိုက္ေတာ့မယ္...။
ကိုလင္းတို႔ကေတာ့ နယူးရီးယား ေရာက္ရင္ ၀စ္က္ရွ္လုပ္ရမ့ဲသူေတြ ရ႔ဲစာရင္းကို ျပဳစုေနၾကေလရ႔ဲ...။
နတ္သမီးေလး ဘာေတြ ေတြးေနလဲ မသိဘူး...။

-x-x-x-x-x-x-x-x-

နတ္သမီးေလး ဘာေတြ ေတြးေနလဲ မသိဘူး...။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၀င္လာတာေတာင္ သတိမထားမိသလိုပဲ...။
ကြၽန္ေတာ္.. နတ္သမီးေဘးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္....။
“လြင္မိုး....” လို႔တိုးတိုးေခၚလိုက္တယ္...။
သူ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္ တြန္႔သြားတယ္...။
ေနာက္မွ “အို... သီဟ...” တ့ဲ...။
ၿပီးေတာ့ ေဘးဘီ လွည့္ၾကည့္တယ္...။
သူန႔ဲ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဒီဘက္ အခန္းေထာင့္မွာ ဆိုတာကို သိသြားေတာ့.... သူ ဟိုဘက္ကို နည္းနည္း တိုးသြားတယ္...။
“ဘာျဖစ္တာလဲဟင္” လို႔ ေမးေတာ့...
“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး...”တ့ဲ...။
သူမ်ား ရိပ္မိေနၿပီလား မသိ...။ ဒါဆို....။
ကြၽန္ေတာ္ ... ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ...။ ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာလိုက္ရမလား...။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွိတ့ဲ အားအင္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီတုန္း...။
သတ္တိေတြလဲ စၾကာ၀ဠာတံတိုင္းနား ေျပးကပ္ကုန္ၿပီ ထင္ရ႔ဲ...။
ဟား...............။ သက္ျပင္းေမာ တစ္ခ်က္ကို ရင္ထဲမွာ ခိုး ရႈိက္မိတယ္...။
မိန္းကေလးေတြမွာ သူတစ္ပါး အႀကံအစည္... အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ကို ရည္းစားစကားလာေျပာမယ္ ဆိုတာကို ႀကိဳသိႏိုင္တ့ဲ.... ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္းမ်ား ရွိသလား မသိ...။
အဲဒီလို... ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာေတာ့မွာကိုမ်ား ... သူရိပ္မိၿပီး.... ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္...။
ဒီလိုေတြးမိလိုက္ေတာ့... ကြၽန္ေတာ္ ... ကြၽန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးကို သနားသြားတယ္...။
ဟင့္အင္း...။ မင္းမသနားန႔ဲ.. ေမာင္သီဟ....။ မင္းပဲ ... ခံစားရလိမ့္မယ္ေနာ....။
ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ လြန္ဆြဲေနတယ္....။ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနသလား...။ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး....။

-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-

ဒီလိုန႔ဲ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ... တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စကား မေျပာမိပဲ ထိုင္ေနတာ... ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားတယ္...။
အခ်ိန္လိပ္ျပာေလး ကြၽန္ေတာ္တို႔နားကေန ေတာင္ပံတစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လို႔ တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ ထြက္ေျပးသြားတယ္...။

“အခ်ိန္ရွိခိုက္.. လံု႕လစိုက္ရတယ္တ့ဲ...။ သားရယ္...” တ့ဲ...။
အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္သလို ခံစားရသလိုလို....။
ပြဲခင္းထဲေတြ႕ခ့ဲတ့ဲ အမားက လေရာင္ေအာက္မွာ ဗိုင္းငင္ရင္းန႔ဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာေနသလို အာ႐ံုထဲ ျမင္ေနတယ္...။

ေဟာ့....။
ေျပာေနရင္းတန္းလန္းန႔ဲ ... အေရွ႕ေဂါယာကၽြန္းကေန ေနမင္းႀကီးထြက္လာၿပီ...။ အမားက ႏွင္းစိုေနတ့ဲ... ေကာက္႐ိုးေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီးကို ေပြ႔ၿပီး ေနသြားလွန္းေနေလရ႔ဲ...။
ပါးစက္ကလဲ တစ္တြတ္တြတ္န႔ဲ...
“Make Hay While The Sun Shines...” တ့ဲ...။

ေဟာ.. ၾကည့္ေနရင္း တန္းလန္းန႔ဲ ကမ္းစပ္ကို ေလွ်ာက္သြားၿပီး အသင့္ေတြ႔တ့ဲ ေလွတစ္စီးေပၚကို အမား တက္ေလွာ္သြားေလရဲ႕...။ ဦးတည္ရာအရပ္က ပင္လယ္ဆီ...။ လက္ကလဲ ေကာင္းကင္ဆီကုိ လက္ညိဳးထိုးေနေလရဲ႕...။ သူျပတ့ဲ ေနာက္ခံ ေကာင္းကင္ယံမွာေတာ့ တိမ္လႊာျဖဴျဖဴေလးေတြက စာသားတစ္ခုကို ပံုေဖၚေနလို႔...။

“အခ်ိန္ႏွင့္ ဒီေရသည္ လူကို မေစာင့္”တ့ဲ။

အင္း.... အမားေရ...။
ကြၽန္ေတာ္ေတာ့... ေျပာဖို႔ရာ ခြန္အားေတြ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိလို႔ မေျပာရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ိဳး... လို႔ စိတ္ထဲက ျပန္ေအာ္ေနမိတယ္...။
ကြၽန္ေတာ္... ဒီလို တိတ္ဆိတ္ေနတာကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး...။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ထပ္ေခၚလိုက္တယ္...။
“လြင္မိုး...။”
(ဒီလို ေခၚလိုက္တုိင္း စူပါေကာ္ဖီမစ္ ေၾကာ္ျငာထဲက မင္းသားလြင္မိုးရဲ႕ စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာက အာ႐ံုထဲ တိုး တိုး ၀င္လာလို႔ မနည္း ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ထားရတယ္...။)

သူ မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားန႔ဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္...။
(ဘယ္ေလာက္ပဲ သတၱိေကာင္းတ့ဲ မိန္းမသား ျဖစ္ေနပါေစ။ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးကို နဖူးေတြ ဒူးေတြ႔ ႀကံဳလာရင္ ရင္ခုန္တတ္တာ သူတို႔ သဘာ၀ပဲ ထင္ပါရဲ႕...။)

“လြင္မိုးကို တို႔ ေျပာစရာ ရွိတယ္...” ဆိုေတာ့...
“ဘာေျပာမွာလဲ... ဟိုမွာ လင္းခက္တို႔ ရွိတယ္ေနာ္...။” တ့ဲ...။
ကြၽန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိဘူး..။
ေၾကာင္အမ္းသြားတယ္...။
ေနာက္မွ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခ်လိုက္တယ္....။