လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၁)

ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ ဘာသာျပန္စာအုပ္ထဲက လွပတ့ဲ ေ၀ါဟာရ တစ္ခုပါ။ အခု ေရးမယ့္ ပို႔စ္ေလးန႔ဲ ကိုက္ေနလို႔ သံုးလိုက္တာပါ။

အဲဒီ ဘာသာျပန္စာအုပ္ထဲမွာ Princeton တကၠသုိလ္က ေက်ာင္းေတာ္သူ/သား မ်ားရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေရးထားတာ ဖတ္ရတယ္။ အခုလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေတြ႔အႀကံဳ ေပ်ာ္စရာ အဖံုဖံုေလးမ်ားကို ေျပာျပခ်င္ေတာ့ ကိုက္ေနတာန႔ဲ ဒီေခါင္းစဥ္ေလး ယူသံုးလိုက္တာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တက္ခ့ဲတ့ဲ ေက်ာင္းကေတာ့ ပရင္စတန္ ယူနီဗာစီတီႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ...။ ျငိမ္ဆိတ္ ေအးသက္တ့ဲ တမာရိပ္မွာ ထီးထီးတည္း ရွိေနတ့ဲ ေက်ာင္းေတာ္မဟာႀကီးေပါ့။ အေရွ႕သို႔လားေသာ္ ရွမ္း႐ိုးမ၊ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ေရနီေျမာင္း၊ ေျမာက္ဘက္မွာေတာ့ သမ၀ါယမတကၠသိုလ္၊ ေတာင္ဘက္မွာေတာ့ စစ္တပ္ စသျဖင့္ ၿခံရံလ်က္ရွိတ့ဲ၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ပထမဦးဆံုး ေတာထုတ္ခံရတ့ဲ ေက်ာင္းေလးေပါ့ဗ်ာ။

မန္းေလးရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ နန္းေရွ႕ကေန တည့္တည့္ ထြက္လာရင္ ပုသိမ္ႀကီး ၿမိဳ႕နယ္ ဆုိတာကို ေရာက္လိမ့္မယ္။ တည့္တည့္ ထပ္လာခ့ဲရင္ ရန္ကင္းေတာင္ ဆိုတာကို ဦးခိုက္လိမ့္မယ္။ အဲဒီ ရန္ကင္းေတာင္ ဆုိတာက ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္။ ဘုရားေလာင္း ငါးရံ႕မင္း ျဖစ္စဥ္အခါက ေနခ့ဲတ့ဲ ေနရာျဖစ္တယ္လို႔ အဆိုရွိတ့ဲ ေနရာဗ်။ သမီးရည္းစား စံုတြဲမ်ား ေတာင္ေပၚ မတက္ေကာင္း၊ တက္တာန႔ဲ ကြဲတာပဲတ့ဲ။ မန္းေလး တစ္၀ိုက္က ယာဥ္ကား အသစ္စက္စက္မ်ား ၀ယ္ရင္ ဒီေတာင္ကို လာၿပီး နတ္ျပၾက၊ ဦးခိုက္ၾကတယ္။ ေတာင္ေျခနားမွာေတာ့ ဘုရားဖူးေတြ အေမာေျပ အဆာေျပ ၀ယ္ျခမ္းစားေသာက္ႏိုင္ဖုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္ေတြ အသီးသီး ရွိတယ္။ အဲဒီ စားေသာက္ဆုိင္ေတြနားက ေထာင့္နားက စားေသာက္ဆုိင္ဟာျဖင့္ သူတုိ႔ ၀ယ္ထားတ့ဲ ကားမွာ ဘီးတစ္ဘက္စာ ကၽြန္ေတာ္ ရွယ္ယာ ၀င္ထားတာ။ (ရွယ္ယာပါဆုိ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း ကာလမ်ားက ဆုိရင္ျဖင့္ ေနညိဳလို႔ ေလၿပိဳရင္ ေလသက္ေအာင္ ေလခ်ေဆး သြားသြားမွီ၀ဲေနက် ေနရာကိုးဗ်။)

အဲဒီေတာင္ေျခမွာ ဘယ္ညာ လမ္းႏွစ္သြယ္ ကြဲသြားတယ္။ ဘယ္ဘက္လမ္းက ေရၾကည္ ကိုသြားတ့ဲ လမ္း၊ ညာဘက္လမ္းကေတာ့ ေရနီေျမာင္းကို သြားတ့ဲလမ္း။ ဆိုေတာ့ ညာဘက္လမ္းကို လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းရွိရာကို ေရာက္တယ္။ ရန္ကင္းေတာင္ကို တစ္ေကြ႔တစ္ပတ္ႀကီး ပါတ္ရတယ္။ ေတာင္ရဲ႕ ဟိုဘက္ အစြန္းမွာ အိမ္ေရွ႕မင္း ထန္းေတာလို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား နာမည္ေပးထားတ့ဲ ထန္းေတာ အေသးစားေလး ရွိတယ္။ အဲဒီနားမွာ ျမန္မာ့အသံ ေၾကာ္ျငာေခတ္ေကာင္းတုန္းက ထက္ထက္မိုးဦးန႔ဲ ေၾကာ္ျငာတ့ဲ ျမသီဒါ ပဲေလွာ္ဖုိ ဆိုတာ ရွိတယ္။ စက္ဘီးေလးမ်ား စီးလာရင္ အဲဒီ ပဲေလွာ္ဖုိကေန ေလအေ၀ွ႕န႔ဲ ပါလာတ့ဲ ပဲေလွာ္န႔႔ံေလးမ်ား သတိရမိေသး။

ျပန္ဆက္မယ္။ အဲဒီကေန အေရွ႕ဖက္ကို တည့္တည့္ဆက္စီးသြားရင္ ေတာင္ဘက္မွာက လယ္ကြင္းေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ေကာက္စိုက္ခ်ိန္ ဆို ေကာက္သမမ်ားက ရွက္တတ္တ့ဲ ကိုကိုကာလသားမ်ား စက္ဘီးေပၚကေန ဆင္းၿပီး ထြက္ေျပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို စေနာက္တာေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ (ကိုေပါမ်ား ဒီလမ္းက ၿပိဳင္ဘီးန႔ဲ ျဖတ္ဖူးတာလား မသိဘူး။)

တစ္ျပေလာက္ စီးမိရင္ လမ္းက ေတာင္ဘက္ကို ခ်ိဳးသြားပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေခၚသာသာေလာက္ ဆက္သြားရင္ အေရွ႕ဘက္ကို ခ်ိဳးတ့ဲ လမ္းေလးကို ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ဆိုင္တန္းေလး ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းအ၀င္၀မွာေပါ့ေလ။ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ အမ်ားစုပါ။ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ တစ္ဆိုင္ႏွစ္ဆိုင္န႔ဲ ကုန္စံုဆိုင္ေလးမ်ား ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီဆိုင္တန္းေလးေက်ာ္ရင္ေတာ့ ေရနီေျမာင္းေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္ခြေဆာက္ထားတ့ဲ အုတ္ကြန္ကရစ္ တံတားေလး ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ညေန ေနညိဳခ်ိန္၊ အက်ည္းတန္ေတြ လွတ့ဲ အခ်ိန္၊ ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္မွာ ဒီတံတားေပၚမွာ ကိုကိုကာလသား ေက်ာင္းသားေလးမ်ား တံတားေဘာင္ေပၚမွာ ထုိင္ကာ ေက်ာင္းသူေဆာင္ ျဖစ္တ့ဲ မန္းခ်ယ္ရီေဆာင္က အေဆာင္သူေလးမ်ား ကုန္စံုဆုိင္မွာ လုိအပ္တာေလးေတြကို လာ၀ယ္တာကို မ်က္စိစားပြဲ ထုိုင္ၾကပါတယ္။ ကဗ်ာဆန္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါန႔ဲ။ ႏြားအုပ္ေတြ သြင္းလာခ်ိန္ဆိုေတာ့ ဖုန္အထပ္ထပ္၊ ႏြားေခ်းန႔ံ တစ္သင္းသင္းန႔ဲပါ.။

ေမ့လို႔ ေက်ာင္းေတာ္မဟာကေတာ့ မန္းေလး စက္မႈတကၠသိုလ္ ေခၚ MIT တစ္ျဖစ္လဲ MTU ေက်ာင္းေတာ္ မဟာ ျဖစ္ပါတယ္...။