လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၃)

လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၁)
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၂)

ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ပို႔စ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတြကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုနဗန န႔ဲ တစ္ႏွစ္ထဲဆုိၿပီး လာေျပာေနတာ မ်ားတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုနဗန တုိ႔ႏွစ္က မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ကို အမ်ားႀကီး စီနီယာက်ပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ့္ထက္လဲ ႐ုပ္ပိုဆိုးပါတယ္။ သူက ႏူတ္ခမ္းေမြး စစန႔ဲ ၀င္းဦးစတုိင္ ဖမ္းခ်င္တာကိုဗ်...။ ၀င္းဦးန႔ဲေတာ့ မတူဘူး.. သမိန္ေပါသြပ္န႔ဲတူတယ္။ အဟက္...။ သူဒီဘေလာ့ လာမဖတ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။) သူတုိ႔ႏွစ္တုန္းက အျငိမ့္ေတြ ဘာေတြ ရွယ္ လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္မွာလဲ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႐ို႔ေလာက္ ၀က္၀က္မကြဲဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေမဂ်ာအလိုက္ ျဖစ္သြားတာလဲ ပါလိမ့္မယ္။

ျပန္ဆက္မယ္။ ခ်မ္းေအးသာဇံ ကားႀကီးကြင္းကေန အေရွ႕ကို တည့္တည္ခ်ိဳးလာတ့ဲ ကားေလး ၂၆ ဘီလမ္း တစ္ရိပ္ရိပ္ ေမာင္းေနတယ္။ မွတ္မိေနတ့ဲ က်ံဳးေရျပင္န႔ဲ ျပႆဒ္ေတြ၊ က်ံဳးေရျပင္ထဲက ၾကာပန္းေတြဟာ မ်က္စိထဲမွာ လွေနတုန္းပဲ။ မန္းေလးဆုိတ့ဲအတုိင္း အညာေနဟာ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ၇၃ လမ္းကို ေက်ာ္လာေတာ့ ရင္နည္းနည္း ထိတ္သြားတယ္။ ဘာလို႔ တကၠသိုလ္ကို မသြားတာပါလိမ့္။ ကားေလးက ဆက္သြားေနတုန္းပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ က်ံဳးအေရွ႕ဘက္ကို ေရာက္ခ့ဲတယ္။ အဲဒီမွာ ကားေလးက ေျမာက္ဘက္ကို ျပန္ခ်ိဳးလုိက္ၿပီး က်ံဳးအေရွ႕လမ္းအတုိင္း ဆက္ေမာင္းျပန္တယ္။ ေအာ္... ငတုိ႔ေက်ာင္းက မန္းေလး ေတာင္ေျခမွာကိုး၊ ဘုရားကို ေအးေဆး ဖူးလို႔ရတာေပါ့လို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ... က်ံဳးအေရွ႕မုခ္တည့္တည့္က နန္းေရွ႕ကို သြားတ့ဲ လမ္းေလးအတုိင္း အေရွ႕ဘက္ကို ခ်ိဳးျပန္တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ မန္းေလးေတာင္ေျခမွာ မဟုတ္ျပန္ဘူးတ့ဲလား...။ အင္း.. နားထဲမွာေတာ့ အိမ္မွာတုန္းက လာႏႈတ္ဆက္တ့ဲ အေဒၚ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ နင္တုိ႔ကို ေတာထုတ္ထားတာ ဆုိေတာ့ သူက်ီစယ္တာ ေနမွာပါ ထင္ထားတာ။ မန္းေလးဆုိတာ ေတာ ရွိတ့ဲ အရပ္မွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္က ေတာထုတ္ရမွာတုန္းလို႔...။

ကားေလးကေတာ့ သူ႔သခင္ ေစရာ လမ္းအတုိင္း နန္းေရွ႕ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းေနတုန္းပဲ...။ ဒီလိုန႔ဲ တိုက္တာ အိမ္ေျခမ်ားကို ေက်ာ္လာပါၿပီ။ နန္းေရွ႕က နာမည္ႀကီး ပိုးထည္တုိက္ေတြလဲ ေက်ာ္သြားပါၿပီ...။ အိမ္ေျခရာေျခေတြ နည္းပါးသြားၿပီး ေဘး တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ လယ္ကြင္းေတြ ျမင္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတူပါလာတ့ဲ စီနီယာ အစ္ကိုႀကီးကို ေမးမိတယ္။ အခု ဘယ္ကုိ သြားေနတာလဲ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပံဳးၿပီးေတာ့ Welcome To MIT, the jungle ဆုိၿပီး ေက်ာင္းကို သြားေနတာေလ လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ မေရာက္ေသးဘူးလား ဆုိေတာ့ ေရာက္ေတာ့မွာပါတ့ဲ...။ တစ္ျပ ႏွစ္ျပ ဆုိ ေရာက္ပါၿပီတ့ဲ။

လယ္ကြင္းေတြလဲ ျဖတ္လိုက္ရတာ မနားပဲ...။ အဲဒီေနာက္ လမ္းမွာ လမ္းျဖတ္ခ ေကာက္တ့ဲဂိတ္တစ္ခုကို ေရာက္လာတယ္။ ဂိတ္နဲ႔ ဟိုေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ဘယ္ဘက္ကေန ေျမာက္ဘက္ကို တူ႐ူ ခြဲထြက္သြားတ့ဲ လမ္းေလးကို ေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒီမွာ အိမ္တန္းေတြ စုစုန႔ဲ ျမင္ေနရတာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပုသိမ္ႀကီး ၿမိဳ႕နယ္ကို သြားတ့ဲလမ္းတ့ဲ။ ဟင္.. ဒါဆုိ မန္းေလးၿမိဳ႕ထဲက ထြက္လာၿပီေပါ့...။ ေက်ာင္းေရာက္ခါနီးၿပီလား ဆုိေတာ့ နီးပါၿပီ တစ္ျပေပါ့တ့ဲ။

ကားဂိတ္မွာ ဂိတ္ေၾကးေတြ ေပးၿပီးျပန္ေတာ့ ဆက္ေမာင္းလာတယ္။ ပုသိမ္ႀကီးလမ္းခြဲေလးကေတာ့ က်န္ေနခ့ဲတယ္။ ဒီလမ္းေလးလဲ ေနာက္ကို ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္လာခ့ဲရတ့ဲ လမ္းေလး တစ္ခု ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဆက္ထြက္လာေတာ့ လမ္းရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းက လယ္ကြင္းထဲမွာ အေဆာက္အအံု ျဖဴျဖဴေလးေတြ အမ်ားႀကီးန႔ဲ ေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရန႔ဲ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးလား ေမးမလို႔ ရွိတုန္း ဘြားကနဲ ေပၚလာတ့ဲ ဆုိငး္ဘုတ္ေၾကာင့္ ေမးမယ့္ စကားလံုးေတြ မ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။ “ပုသိမ္ႀကီး အဆုတ္ေရာဂါ ကုသေရး ေဆး႐ံု” တ့ဲ။ စာေရးဆရာမ ခင္ႏွင္းယုရဲ႕ “ရင္နင့္ေအာင္ေမြး” ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေဆးလာကုတယ္ ဆုိတာ ဒီေဆး႐ံု ျဖစ္မယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ ပုသိမ္ႀကီး၊ ေရၾကည္ အဲဒီနားတစ္၀ိုက္က ေရေတြဟာ ထံုးဓါတ္ႀကြယ္၀ လို႔ ဆိုလား မသိဘူး။ အဆုတ္နာန႔ဲ တည့္တယ္တ့ဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီနားမွာ အဆုတ္ေဆး႐ံု လာတည္ၾကတာ။ အဲဒီကေန နည္းနညး္ ထပ္သြားလိုက္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္။ အဲဒီနားက ေက်ာင္းက ေရတြင္းက ေရဟာ PH7 အဆင့္ ရွိတယ္တ့ဲ။ သဘာ၀ ေသာက္ေရသန္႔လို႔ ဆုိရမယ္။ အဲဒီနား ေနထုိင္သူ ေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းဆီကေန ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေသာက္ေရလာယူၾကတယ္။ ျပင္သစ္က ေရသန္႔ပညာရွင္ေတြကိုယ္တုိင္ လာစစ္ေဆးၿပီးေတာ့ လူေတြ ေသာက္ႏိုင္တ့ဲ PH လယ္ဗယ္ အဆင့္မွီတယ္လို႔လဲ ေထာက္ခံသြားတယ္တ့ဲ။ (နကၡတၱ ေရာင္ျခည္ မဂၢဇင္းထဲမွာေတာ့ အဲလို ေရးထားတာပဲ။) ဘာပဲေျပာေျပာ ထံုးေရေၾကာင့္ ေရကို က်ိဳခ်က္ေနရတ့ဲသူေတြ အတြက္ ထင္းဖုိး မီးဖုိး သက္သာတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕မန္းေလး ၿမိဳ႕တြင္းက သူေတြဆုိ ကားန႔ဲ တစ္ကူးတစ္က လာယူၾကတယ္ ေျပာတယ္။ နာမည္ႀကီး ေသာက္ေရသန္႔ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေရသန္႔ ထုတ္ေရာင္းမယ္ ဆုိတာကို ဘုန္းဘုန္းက လက္မခံပဲ အမ်ားေ၀ေနယ်ကို အခမ့ဲသာ ျဖန္႔ေ၀မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္တ့ဲ။ သာဓု သာဓု သာဓု။

ဒီလိုန႔ဲ ကားနဲ႔ ခရီး ဆက္ျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အေရွ႕ဆီမွာ ထီးထီးတည္း ရွိေနတ့ဲ ေတာင္တစ္လံုးကုိ ေတြ႕ျပန္တယ္။ အမ္အိုင္တီ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးခိုက္ရာ ရန္ကင္းေတာင္ ဆုိပဲ။

ဆက္ရန္....။