Friday, June 19, 2009

လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၃)

လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၁)
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၂)

ၿပီးခ့ဲတ့ဲ ပို႔စ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတာေတြကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုနဗန န႔ဲ တစ္ႏွစ္ထဲဆုိၿပီး လာေျပာေနတာ မ်ားတယ္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုနဗန တုိ႔ႏွစ္က မဟုတ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ကို အမ်ားႀကီး စီနီယာက်ပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ့္ထက္လဲ ႐ုပ္ပိုဆိုးပါတယ္။ သူက ႏူတ္ခမ္းေမြး စစန႔ဲ ၀င္းဦးစတုိင္ ဖမ္းခ်င္တာကိုဗ်...။ ၀င္းဦးန႔ဲေတာ့ မတူဘူး.. သမိန္ေပါသြပ္န႔ဲတူတယ္။ အဟက္...။ သူဒီဘေလာ့ လာမဖတ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး။) သူတုိ႔ႏွစ္တုန္းက အျငိမ့္ေတြ ဘာေတြ ရွယ္ လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္မွာလဲ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႐ို႔ေလာက္ ၀က္၀က္မကြဲဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေမဂ်ာအလိုက္ ျဖစ္သြားတာလဲ ပါလိမ့္မယ္။

ျပန္ဆက္မယ္။ ခ်မ္းေအးသာဇံ ကားႀကီးကြင္းကေန အေရွ႕ကို တည့္တည္ခ်ိဳးလာတ့ဲ ကားေလး ၂၆ ဘီလမ္း တစ္ရိပ္ရိပ္ ေမာင္းေနတယ္။ မွတ္မိေနတ့ဲ က်ံဳးေရျပင္န႔ဲ ျပႆဒ္ေတြ၊ က်ံဳးေရျပင္ထဲက ၾကာပန္းေတြဟာ မ်က္စိထဲမွာ လွေနတုန္းပဲ။ မန္းေလးဆုိတ့ဲအတုိင္း အညာေနဟာ ျပင္းထန္ေနတယ္။ ၇၃ လမ္းကို ေက်ာ္လာေတာ့ ရင္နည္းနည္း ထိတ္သြားတယ္။ ဘာလို႔ တကၠသိုလ္ကို မသြားတာပါလိမ့္။ ကားေလးက ဆက္သြားေနတုန္းပဲ။ ဒီလိုန႔ဲ က်ံဳးအေရွ႕ဘက္ကို ေရာက္ခ့ဲတယ္။ အဲဒီမွာ ကားေလးက ေျမာက္ဘက္ကို ျပန္ခ်ိဳးလုိက္ၿပီး က်ံဳးအေရွ႕လမ္းအတုိင္း ဆက္ေမာင္းျပန္တယ္။ ေအာ္... ငတုိ႔ေက်ာင္းက မန္းေလး ေတာင္ေျခမွာကိုး၊ ဘုရားကို ေအးေဆး ဖူးလို႔ရတာေပါ့လို႔ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ... က်ံဳးအေရွ႕မုခ္တည့္တည့္က နန္းေရွ႕ကို သြားတ့ဲ လမ္းေလးအတုိင္း အေရွ႕ဘက္ကို ခ်ိဳးျပန္တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ မန္းေလးေတာင္ေျခမွာ မဟုတ္ျပန္ဘူးတ့ဲလား...။ အင္း.. နားထဲမွာေတာ့ အိမ္မွာတုန္းက လာႏႈတ္ဆက္တ့ဲ အေဒၚ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ နင္တုိ႔ကို ေတာထုတ္ထားတာ ဆုိေတာ့ သူက်ီစယ္တာ ေနမွာပါ ထင္ထားတာ။ မန္းေလးဆုိတာ ေတာ ရွိတ့ဲ အရပ္မွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္က ေတာထုတ္ရမွာတုန္းလို႔...။

ကားေလးကေတာ့ သူ႔သခင္ ေစရာ လမ္းအတုိင္း နန္းေရွ႕ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းေနတုန္းပဲ...။ ဒီလိုန႔ဲ တိုက္တာ အိမ္ေျခမ်ားကို ေက်ာ္လာပါၿပီ။ နန္းေရွ႕က နာမည္ႀကီး ပိုးထည္တုိက္ေတြလဲ ေက်ာ္သြားပါၿပီ...။ အိမ္ေျခရာေျခေတြ နည္းပါးသြားၿပီး ေဘး တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာ လယ္ကြင္းေတြ ျမင္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတူပါလာတ့ဲ စီနီယာ အစ္ကိုႀကီးကို ေမးမိတယ္။ အခု ဘယ္ကုိ သြားေနတာလဲ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ၿပံဳးၿပီးေတာ့ Welcome To MIT, the jungle ဆုိၿပီး ေက်ာင္းကို သြားေနတာေလ လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ မေရာက္ေသးဘူးလား ဆုိေတာ့ ေရာက္ေတာ့မွာပါတ့ဲ...။ တစ္ျပ ႏွစ္ျပ ဆုိ ေရာက္ပါၿပီတ့ဲ။

လယ္ကြင္းေတြလဲ ျဖတ္လိုက္ရတာ မနားပဲ...။ အဲဒီေနာက္ လမ္းမွာ လမ္းျဖတ္ခ ေကာက္တ့ဲဂိတ္တစ္ခုကို ေရာက္လာတယ္။ ဂိတ္နဲ႔ ဟိုေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာ ဘယ္ဘက္ကေန ေျမာက္ဘက္ကို တူ႐ူ ခြဲထြက္သြားတ့ဲ လမ္းေလးကို ေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒီမွာ အိမ္တန္းေတြ စုစုန႔ဲ ျမင္ေနရတာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ပုသိမ္ႀကီး ၿမိဳ႕နယ္ကို သြားတ့ဲလမ္းတ့ဲ။ ဟင္.. ဒါဆုိ မန္းေလးၿမိဳ႕ထဲက ထြက္လာၿပီေပါ့...။ ေက်ာင္းေရာက္ခါနီးၿပီလား ဆုိေတာ့ နီးပါၿပီ တစ္ျပေပါ့တ့ဲ။

ကားဂိတ္မွာ ဂိတ္ေၾကးေတြ ေပးၿပီးျပန္ေတာ့ ဆက္ေမာင္းလာတယ္။ ပုသိမ္ႀကီးလမ္းခြဲေလးကေတာ့ က်န္ေနခ့ဲတယ္။ ဒီလမ္းေလးလဲ ေနာက္ကို ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္လာခ့ဲရတ့ဲ လမ္းေလး တစ္ခု ျဖစ္ျပန္တယ္။ ဆက္ထြက္လာေတာ့ လမ္းရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းက လယ္ကြင္းထဲမွာ အေဆာက္အအံု ျဖဴျဖဴေလးေတြ အမ်ားႀကီးန႔ဲ ေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရန႔ဲ ေက်ာင္းေရာက္ၿပီးလား ေမးမလို႔ ရွိတုန္း ဘြားကနဲ ေပၚလာတ့ဲ ဆုိငး္ဘုတ္ေၾကာင့္ ေမးမယ့္ စကားလံုးေတြ မ်ိဳခ်လိုက္ရတယ္။ “ပုသိမ္ႀကီး အဆုတ္ေရာဂါ ကုသေရး ေဆး႐ံု” တ့ဲ။ စာေရးဆရာမ ခင္ႏွင္းယုရဲ႕ “ရင္နင့္ေအာင္ေမြး” ဆိုတ့ဲ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေဆးလာကုတယ္ ဆုိတာ ဒီေဆး႐ံု ျဖစ္မယ္။ ေျပာရဦးမယ္။ ပုသိမ္ႀကီး၊ ေရၾကည္ အဲဒီနားတစ္၀ိုက္က ေရေတြဟာ ထံုးဓါတ္ႀကြယ္၀ လို႔ ဆိုလား မသိဘူး။ အဆုတ္နာန႔ဲ တည့္တယ္တ့ဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီနားမွာ အဆုတ္ေဆး႐ံု လာတည္ၾကတာ။ အဲဒီကေန နည္းနညး္ ထပ္သြားလိုက္ရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္။ အဲဒီနားက ေက်ာင္းက ေရတြင္းက ေရဟာ PH7 အဆင့္ ရွိတယ္တ့ဲ။ သဘာ၀ ေသာက္ေရသန္႔လို႔ ဆုိရမယ္။ အဲဒီနား ေနထုိင္သူ ေတြဟာ ဘုန္းဘုန္းဆီကေန ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေသာက္ေရလာယူၾကတယ္။ ျပင္သစ္က ေရသန္႔ပညာရွင္ေတြကိုယ္တုိင္ လာစစ္ေဆးၿပီးေတာ့ လူေတြ ေသာက္ႏိုင္တ့ဲ PH လယ္ဗယ္ အဆင့္မွီတယ္လို႔လဲ ေထာက္ခံသြားတယ္တ့ဲ။ (နကၡတၱ ေရာင္ျခည္ မဂၢဇင္းထဲမွာေတာ့ အဲလို ေရးထားတာပဲ။) ဘာပဲေျပာေျပာ ထံုးေရေၾကာင့္ ေရကို က်ိဳခ်က္ေနရတ့ဲသူေတြ အတြက္ ထင္းဖုိး မီးဖုိး သက္သာတာေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕မန္းေလး ၿမိဳ႕တြင္းက သူေတြဆုိ ကားန႔ဲ တစ္ကူးတစ္က လာယူၾကတယ္ ေျပာတယ္။ နာမည္ႀကီး ေသာက္ေရသန္႔ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္က ဘုန္းဘုန္းကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေရသန္႔ ထုတ္ေရာင္းမယ္ ဆုိတာကို ဘုန္းဘုန္းက လက္မခံပဲ အမ်ားေ၀ေနယ်ကို အခမ့ဲသာ ျဖန္႔ေ၀မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္တ့ဲ။ သာဓု သာဓု သာဓု။

ဒီလိုန႔ဲ ကားနဲ႔ ခရီး ဆက္ျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အေရွ႕ဆီမွာ ထီးထီးတည္း ရွိေနတ့ဲ ေတာင္တစ္လံုးကုိ ေတြ႕ျပန္တယ္။ အမ္အိုင္တီ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးခိုက္ရာ ရန္ကင္းေတာင္ ဆုိပဲ။

ဆက္ရန္....။

15 comments:

  1. နံပတ္ ၁ ကြ..ဟားဟား
    ေက်ာင္းသြားရတာလဲ ေဝးလိုက္တာ.. ေက်ာင္းသားေတြကို ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ပံုပဲ...

    ReplyDelete
  2. ဖတ္ေကာင္းတုန္းဆက္ရန္တဲ့ :D
    ကိုနဗနတို႔ထက္ အမ်ားႀကီးငယ္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္လဲ ငယ္တယ္ဗ်။
    သူကကြ်န္ေတာ္ထက္ တႏွစ္ပဲ ႀကီးတာ.....

    ReplyDelete
  3. ဒီမယ္ကိုဘ... အမ်ားၾကီးေတာ့ မငယ္ပါဘူးေအ.... သိသားပဲ....
    သူ႕ကိုယ္သူ ပူတူတူေလး ထင္ခံရေအာင္ အမ်ားၾကီး ငယ္တယ္တဲ့....
    ဟ..ဟဟာဟ ရယ္လုိက္ရ......။

    ReplyDelete
  4. ပူတူတူ=ပူတူးတူး***

    ReplyDelete
  5. ေက်ာင္းကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ရဲ႔လား။ၾကားဖူးခဲ့သလို ဘူတာရံုကေန ဟိုတယ္ကို ဆိုက္ကားငွားတာ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားက မရပ္မနားသြား၊ ဟိုတယ္မွာခ်ေပး ဆိုက္ကားခ အားရပါးရေတာင္းျပီးဆိုက္ကားျပန္ထြက္သြားေတာ့ အနီးအနားကို ေ၀့၀ိုက္ၾကည့္လိုက္တာ ဟိုတယ္ကေန ဘူတာရံုကိုကိုလွမ္းျမင္ေနရတယ္ဆိုသလိုမ်ားျဖစ္ေနျပီလားလို႔။ ဂ်ာကင္နဲ႔ ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ ေ၀ါ့ကင္းရွဴးနဲ႔ဆိုေတာ့ကာ ကားဆရာေတြအၾကိဳက္မ်ားျဖစ္ေနမလား။

    ReplyDelete
  6. ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ပါကိုဘရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ထက္ေတာ့အသက္ၾကီးတာပါဘဲ။ငွဲငွဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက မသိလိုက္ရေလခ်င္းးးးးး

    ReplyDelete
  7. အင္း.. ေနာက္တင္မယ့္ အခ်က္အလက္ေတြမွာ ကိုယ္ေရး အက်ဥ္းေတြ မပါေအာင္ သတိထားမယ္လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကို သတိေပးလိုက္တယ္။ ခိြ။

    ReplyDelete
  8. တစ္ျပဆုိတာ.. ေကြ႔ေကာက္ေနတဲ့လမ္းဆုိ ပုိတုိမွာပဲေနာ္? ရစ္တာမဟုတ္ဘူး ကုိဘ၊ တစ္ကယ္မသိတာပါ

    အေနာ့္ကုိလဲ သူက ေျပာတယ္၊ သမိန္ေပါသြပ္နဲ႔ တူတယ္တဲ့ း(

    ReplyDelete
  9. ကို ဟာ့ျမဴဇီယမ္က စီနီယာႀကီးေပါ့...။
    ဆင္ဆင္ မနာလုိ မရွိပါန႔ဲ...။
    ၾကည္- ေက်ာင္းကို ေရာက္မေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့ကြယ္...။
    စုဗူးအိမ္က လူမိုက္ေပ်ာ္သည္ အမ္အိုင္တီကပဲလား...။ မသိလိုက္ရတာ ကံေကာင္းလိုက္ထွာ...။
    မဲေလး - ေကြ႕တယ္ ေျဖာင့္တယ္လို႔ေတာ့ မပါဘူးေပ့ါကြယ္။
    ေနစမ္းပါဦး.. ဘယ္က သူ ဆိုတာက ပါလာတာတုန္း

    ReplyDelete
  10. ဟုတ္ပါ ့ဟုတ္ပါ့ :)

    ReplyDelete
  11. ႀကံဳၾကြားေပါ့..ဟိ.. မူးရင္ ရႈစရာ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတာ၊ သမိန္ေပါသြပ္ အေခၚခံရေသာ္ျငားလဲေပါ့ေနာ္

    ကုိဘလဲ ေရသူမ မႀကိဳက္ရင္ ကုန္းသူမေလးရွိတယ္ေနာ္၊ စိတ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေလ

    ReplyDelete
  12. ”အမ္အိုင္တီ ေက်ာင္းသားမ်ား ဦးခိုက္ရာ ရန္ကင္းေတာင္ ဆုိပဲ။”...ဘုရားဖူးလား
    ထန္းေရမူးလား..မူးလာရင္လည္း မပူပါနဲ႔ ..ပါခ်ဳပ္ ၿမိဳ႔ထဲက ၿပန္လာတာေတြ႔ရင္ တင္ေခၚသြားမွာပါ..အဟီး
    လြမ္းလိုက္တာဗ်ာ....

    ReplyDelete
  13. ကၽြန္ေတာ့္စီနီယာ တစ္ေယာက္ေတာ့ အဲလိုပဲ ေတာင္ေျခမွာ မူးၿပီး လဲတာ ပါခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ အခန္းထဲထိ လုိက္ပို႔တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ပါခ်ဳပ္ ၿမဳိ႕ထဲက အျပန္န႔ဲ ႀကံဳလုိ႔...။
    ခ်စ္စရာ အမ္အိုင္တီ ဓေလ့မ်ားေပါ့ဗ်ာ...။
    ဟိ လြမ္းမိေသး...။

    ReplyDelete
  14. ဖုန္းနဲ႕ ကန္နဲ႕ မန္းခ်ယ္ရီအေဆာင္သူ ဘ၀မ်ား အလြန္ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတာ။တစ္ေတာင္ မျပည္႕ေတာ့တဲ႕ ကန္ထဲက ေရကိုလူတကာ ခပ္ခ်ိဳးေတာ့ အနည္ထ...အဲဒီေရနဲ႕ ေခါင္းေလ်ာ္...ဟုတ္ေတာ့ ေနတာပဲ။မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေရပိုက္ေတြ ထံုးဂ်ိဳးေခါက္ထားတဲ႕ေန႕နဲ႕မ်ား ႀကံဳလို႕ကေတာ့ မ်က္စိထဲ ထံုးဂ်ိဳးေတြ၀င္...အဲ႕မွာတင္ ေရကလည္း ရပ္သြား...ဒါေပမဲ႕လည္း ခ်ီးက်ရာ ေပ်ာ္တဲ႕ေလာက္ေတြမို႕လား မသိဘူး။ရွာႀကံ ေပ်ာ္တာပါပဲ။အေဆာင္ထဲက သေဘၤာသီးေတြ အေဆာင္မႈး မသိေအာင္ခူးၿပီး သုပ္စား။ျမင္းခြာရြက္ အၾကမ္းေတြလည္း ခူးၿပီးသုပ္စားၾကတာပဲ။က်ဴရွင္သြားတက္ရတဲ႕ ရြာထဲက ဆီးပင္ေတြက ေပါတယ္မလား။စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚတက္ၿပီး ဆီးသီးအခူးေကာင္းလို႕ ထမိန္ၿပဲလည္း အမွတ္မရွိ ခူးၾကတာပါပဲ။သူမ်ားေက်ာင္းလို ပိုက္ဆံရွိေတာင္ စားစရာက မရွိဘူးမလား။
    ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို သင္ထားတာ မဟုတ္ပဲ ႏြားစာလို ဓါးနဲ႕စင္းထားတဲ႕ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းေလးကလည္း ေသာက္ေကာင္းတာပဲ။တျခမ္းတည္းရတဲ႕ ဘဲဥကို ေရြးရတာလည္းအေမာ...မာရင္မာ ေပ်ာ့ရင္ေပ်ာ့ တခါတေလ ပိုးေစာ္အရမ္းကို နံေနတဲ႕ ထမင္းကိုလည္း ညစာရင္စားဖို႕ ခိုးရေသးတယ္။

    ReplyDelete
  15. လာမွ လာပါ့မလားလို႔ သက္စုရာ...။ ဒီမွာ မန္းခ်ယ္ရီသူေတြ မေခ်ာဘူး ေျပာေနလို႔...။ ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ္လံုးေပၚ ဒါ့ပံုပါ ျပလိုက္ဇမ္းဘာ...။
    ငါ့ႏွမ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း၊ ေခ်ာေၾကာင္း ၾကြားခ်င္လို႔ပါဟာ...။

    အေပၚက သက္စုေရးတ့ဲ ဖုန္းန႔ဲ ကန္န႔ဲ ဆုိတာ စာလံုးေပါင္းမမွားပါ။ သူတုိ႔ မန္းခ်ယ္ရီ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္မွာ ဖုန္းဆက္ဖုိ႔ အေဆာင္ပါလာမွာ ဖုန္းထားေပးပါတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးေဆာင္မွာေတာ့ လန္႔လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အေဆာင္မွဴး အခန္းထဲ ထည့္ထားပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ေနလို႔မွ တစ္ခါ မဆက္ရပါ။ (မွတ္မွတ္ရရ ရန္ကုန္ကေန အစ္မက ဖုန္းဆက္လာေတာ့ အေဆာင္မွဴးကိုယ္တုိင္ အခန္းထိ လာေခၚေပးဖူးပါတယ္။ ဖဲ႐ုိက္ေနတာ အေဆာင္မွဴးလာေတာ့ ဖဲ၀ိုင္းလာဖမ္းတယ္ ထင္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကတာ...။ ေနာက္မွ ဖုန္းလာလို႔ လာေခၚမွန္း သိတယ္။ ဟီးဟီး)
    ေနာက္ ကန္န႔ဲ ဆုိတာကေတာ့ ေရခ်ိဳးကန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာလဲ ေရခ်ိဳးကန္၊ အုတ္ကန္ေပါ့ေလ။ တစ္လေန ေရတစ္ခါ မလွယ္ေလေတာ့ ေရညိွေလးေတြ တက္ေနတာ ကန္မ်က္ႏွာျပင္ အျပည့္ပါပဲ။ ဖလားန႔ဲ အဲဒီေရညိွေတြ ဖယ္ၿပီး ေရခ်ိဳးရတ့ဲ အရသာကို လြမ္းမိသား။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ေရစက္ပ်က္သြားလို႔ ေရမလာရင္ ေက်ာင္းေရွ႕ ေရနီေျမာင္းထဲကို ရြာသားေတြ၊ ရြာသူေတြန႔ဲ အၿပိဳင္ လုခ်ိဳးၾကရတယ္။ ေရခ်ိဳးဆိပ္က ၄ ေနရာပဲလား ရွိတာ။ လြမ္းေတာင္လာေပါ့...။

    ReplyDelete