လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၂)။

အေရွ႕ဆီမွာ ျမဴေတြဆုိင္းေနတတ္တ့ဲ ႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏုိင္တ့ဲ သဘာ၀ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပါ။ လျပည့္ညမ်ားမွာဆို ႐ိုးမေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး တစ္ျဖည္းျဖည္း တက္လာတ့ဲ ေငြလ၀န္းႀကီးကို တိတ္တဆိတ္ ေငးၾကည့္ရတ့ဲ အရသာဟာ ဘာန႔ဲမွ မလဲႏိုင္ပါ။ လျပည့္ည ေရာက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တတ္တာကေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ လူေတြ သိပ္မလာတတ္တ့ဲ ၀န္ထမ္း အိမ္ရာေတြနားက ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္ထားတ့ဲ လမ္းေလးနားက အုတ္ခံုေလးမွာ သြားထုိင္ေလ့ ရွိတယ္။ ႐ိုးမေတာင္စြယ္ေပၚကေန ျပဴတစ္ျပဴတစ္န႔ဲ မ်က္စပစ္တတ္တ့ဲ ၾကယ္ကေလးေတြ ၾကားကေန တက္လာတတ္တ့ဲ လျပည့္၀န္းကို ေငးၾကည့္ရတ့ဲ အရသာကို ဘာန႔ဲမွ မလဲႏိုင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အ႐ူးလို႔ ေထာမနာ ျပဳၾကတာေပါ့။

ေက်ာင္းေတာ္မဟာႀကီးကို စေရာက္ေရာက္ျခင္း ေနရတ့ဲ အျခမ္းက H1 အေဆာင္လို႔ သတ္မွတ္ထားတ့ဲ ေက်ာင္းေဆာင္ နံပါတ္ (၁) ပါ။ အေဆာင္မွာ အေရွ႕ဘက္ တန္းလ်ားန႔ဲ အေနာက္ဘက္ တန္းလ်ား ရွိပါတယ္။ ၾကားမွာ ေကာ္ရစ္ဒါေလး ျခားတာေပါ့။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ပထမႏွစ္မွာေတာ့ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကို ရတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္က ေျမာက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတ့ဲ အျခမ္းေလ။ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနရတ့ဲ အျခမ္းက ေတာင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူတ့ဲ အျခမ္းေပါ့။

ကၽြန္ေတာ့္အခန္း ၀ရန္တာကေန ထြက္လိုက္ရင္ ရွမ္း႐ိုးမႀကီးကို တန္းျမင္ေနရတယ္။ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အိမ္လြမ္းနာက အေတာမသတ္ႏိုင္ဘူး။ မိုးေတြ ညိဳ႕လာၿပီဆို ႐ိုးမႀကီးကို ဖံုးလြမ္းေနတတ္တ့ဲ တိမ္ေတြကို ေငးၿပီး အိမ္ကို လြမ္းလိုက္တာေလ။ အေဖၚအေပါင္းမ်ားကလဲ အဲေလာက္ မရွိတတ္ေသး။ ေက်ာင္းက ဖြင့္စ ဆိုေတာ့ သူ႔နယ္ကိုယ့္နယ္က လူေတြေလာက္ပဲ စုစု စုစုု ရွိေသးတယ္။ ဆုိေတာ့ သင္းကြဲၿပီးေတာ့ မန္းေလးကို ေရာက္လာတ့ဲ ျခေသၤ့ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ေတာင္ႀကီး တကၠသိုလ္မွာ က်န္ခ့ဲတ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘာ္ဒါေတြကို သတိတရ ျဖစ္မိေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္က တကၠသိုလ္တက္သူမ်ားအတြက္ ႐ိုး႐ိုး ၀ိဇၨာ၊သိပၸံေတြဆုိ ေတာင္ႀကီးမွာ တက္ရတယ္။ အထူးျပဳ ဘာသာမ်ား ဆုိ မန္းေလး တကၠသိုလ္မွာ လာတက္ရတယ္။ ၉၀ မတုိင္မီ ႏွစ္မ်ားဆီက စက္မႈ တက္ခြင့္ရသူမ်ားဆို ရန္ကုန္မွာ လာတက္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာျပည္ အထက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ မန္းေလးစက္မႈ တကၠသိုလ္ကို ၁၉၉၀ မွာ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွမ္းျပည္က စက္မႈေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ရန္ကုန္မွာ လာမတက္ရေတာ့ပဲ မန္းေလးမွာ တက္ရေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ စက္မႈတက္တ့ဲ ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ စက္မႈ ေရာက္ခ့ဲတယ္။ က်န္တ့ဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ ေတာင္ႀကီးမွာ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံတြဲေတြန႔ဲ က်န္ခ့ဲတယ္။ သက္ထြန္းတုိ႔၊ ၀င္းစိန္တုိ႔ေပါ့။ ေတာင္ႀကီးမွာ သူတို႔ ရွိေနေတာ့ အလည္ေရာက္တုိင္း သူတုိ႔ဆီပဲ ၀င္လည္/အိပ္ေနေတာ့တာပဲ။ (သက္ထြန္းတုိ႔က ႏိုင္းႏိုင္းစေနတုိ႔န႔ဲ တစ္ႏွစ္ထဲ။ ဟဲဟဲ... ခြန္ေက်ာ္လိႈင့္ သူငယ္ခ်င္းဆုိလားပဲ။ )

စကားေတြ ျပန္ေကာက္မယ္။ ကုိယ္ေနတ့ဲ အေဆာင္ရဲ႕ ၀ရန္တာကေန ဟိုးေတာင္ဘက္ကို ခပ္လွမ္းလွမ္း ၾကည့္လိုက္ရင္ ေရတံခြန္ေတာင္ကို ျမင္ေနရတယ္။ ေရတံခြန္ေတာင္လို႔ နာမည္ေပးထားေပမယ့္ သံုးရာသီပတ္လံုး ေရတံခြန္ရွိတာ မဟုတ္။ မိုးရာသီေရာက္လို႔ ေတာင္ေပၚေရမ်ား က်လာရင္ ေရတံခြန္သဖြယ္ စီးလာတာ ျဖစ္တယ္။ ေတာင္ျမင္ရင္ ဘုရားတည္တတ္တ့ဲ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာမ်ားေၾကာင့္ အဲဒီ ေရတံခြန္ေတာင္မွာ ေစတီ ဘုရား တစ္ဆူ ရွိတယ္။ အမ္အိုင္တီ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္ႀကိဳက္တ့ဲ ေကာင္မေလးမ်ားကို မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ ဘုရားဖူး လိုက္ပို႔လို႔ ေကာင္းတ့ဲ ဒုတိယေနရာေပါ့ဗ်ာ။ (ပထမကေတာ့ ဘုရားႀကီးေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲ သြားလို႔ မလြယ္ရင္ေတာ့ ေရတံခြန္ေတာင္ ဘုရားကို လိုက္ပို႔တာ မ်ားတယ္။)

ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက ေတာႀကိဳအံုၾကားထဲမွာ ဆုိေပမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္သူ/သား အမ်ားစုက ညည္းညဴ မေနၾကပါဘူး။ ေရာက္တ့ဲ အရပ္မွာ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနၾကတာပါပဲ။ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ေနသူအမ်ားစုက နယ္ကေန လာတာဆုိေတာ့ ေတာမွာ ေနေန ၿမိဳ႕မွာေနေန အိမ္ မဟုတ္တ့ဲ အတြက္ ထူးၿပီး ဆန္း မေနေတာ့ပါဘူး။ ေရာက္စကသာ အားငယ္သလိုလို ရွိခ့ဲေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးၾကရင္းန႔ဲ ေတာႀကိဳအံုၾကား အရပ္မွာ ေခ်းက်ရာ ေပ်ာ္တ့ဲ ေလာက္လို ေနတတ္ခ့ဲၾကတယ္။ (ဟုတ္တယ္ေနာ္ စုဇုစိန္။)

ေက်ာင္းေတာ္ကို စလာခ့ဲတ့ဲ ေန႔ကဆုိ ရီရတယ္။ ေတာင္ႀကီးကေန မနက္လင္းအားႀကီး ငါးနာရီေလာက္ က်ားေခါင္းကားန႔ဲ ဆင္းလာတာ။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းမ်ားကို ကိုယ္က စီးေနက် မဟုတ္ေတာ့ ကားမူးေနတာ။ အဲဒီတုန္းက မန္းေလးမွာ ကားႀကီးကြင္းက ခ်မ္းေအးသာဇံ ကြင္းမွာ ရွိေနတုန္း။ အခုလို ကၽြဲဆည္ကန္ မေရာက္ေသးဘူး။ မန္းသီရိ ေတးသံသြင္းဆုိင္နားက အ၀င္ေလးမွာ။ မွတ္မိေသးတယ္။ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတာ။ အဲဒီတုန္းက ေမလဆုိေပမယ့္ ေတာင္ႀကီးမွာ မုိးေတြ ရြာလို႔ ခ်မ္းေနတုန္း။ အေႏြးထည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ေ၀ါ့ကနဲ႐ႈးမ်ားန႔ဲ...။ ကားက ဒတ္ဆန္းကားကို ခံုေတြ အတန္းလိုက္ စီထားတာေလ။ ေတာင္ေပၚမွာတုန္းက မုိးေကာင္းေနေတာ့ ကားေဘးနားက တာလပတ္ေတြ အကုန္အုပ္တာ။ အေတာ့္ကို ခ်မ္းတာကလား။ ခုိက္ခုိက္တုန္တာပ။

မိတီၳလာလဲ နီးေရာ ေျမျပန္႔ဆိုတ့ဲ အရသာကို ခံစားရပါေလေရာ...။ ပူလာၿပီေလ။ ဆိတ္ေခ်းန႔ံမ်ားလဲ သင္းလာၿပီ။ ရထားသံလမ္းမ်ားလဲ ကားလမ္းန႔ဲ အၿပိဳင္ ျမင္လာပါၿပီ။ အေႏြးထည္မ်ားလဲ ခၽြတ္လိုက္ရၿပီ။ ကႏၱာရ ဆူးပင္မ်ားလဲ ဟိုတစ္ပင္ ဒီတစ္ပင္ ေတြ႔ရာကေန ခပ္စိတ္စိတ္ ေတြ႔လာရတယ္။ ၾကခတ္၀ါးက်ဲက်ဲ ၿခံခတ္ထားတ့ဲ ဓနိမိုး အိမ္မ်ားကို ဟိုစုစု ဒီစုစု ေတြ႔လာရတယ္။ စိုစိစုိစိ အေနအထားကေန ေျခာက္ေသြ႔ ပူေလာင္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ သဲေတာ ၀မ္းတြင္း စတာေတြ ျဖတ္ၿပီး ညေန သံုးနာရီေလာက္မွာ မန္းေလး ေရႊေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္ခ့ဲေလေရာ။

ျမင္းလွည္းသံ တစ္ေဒါက္ေဒါက္၊ စက္ဘီးနင္းသံ၊ ဆုိင္ကယ္သံေတြ ညံလာၿပီ။ မုန္႔လက္ေကာက္ေလာက္ ထူတ့ဲ ေရႊေျခက်င္းကို ၀တ္ထားတ့ဲ စကားေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္လို႔ ေျပာတတ္တ့ဲ မန္းသူမ်ားကိုေတာ့ မေတြ႔ရပါဘူး။ ပါးကြက္ေတြ ပိန္းပိတ္ေနေအာင္ ကြက္ထားတ့ဲ ေရသန္႔ဗူးေရာင္းေနတ့ဲ ေစ်းသည္မ်ားကိုသာ ကားဂိတ္မွာ ေတြ႔ရတယ္။

ကားေပၚက ဆင္းလုိက္တာန႔ဲ ေလပူပူကို ႐ႈိက္သြင္းမိပါတယ္။ ၀တ္တာစားတာက သူမ်ားန႔ဲ မတူ တစ္မူ ထူးေနေတာ့ ကားသမားေတြ၊ ဆိုက္ကားသမားေတြ ၀ိုင္းအံုလာပါတယ္။ (တုိ႔ေတာ့မယ္ဟ့ဲ ဆိတ္ေတာ့မယ္။ လာထား ေတာင္ေပၚသား အခ်ဥ္ေတြ ဆုိတ့ဲ အထာန႔ဲပါ)။ ဘယ္သြားမလဲ။ မိန္းထဲလား။ ေအာင္မဂၤလာလား၊ ေရႊမန္းလား ဆုိတ့ဲ အသံေတြ၊ ဆိုက္ကားလား၊ ျမင္းလွည္းလား ဆုိတ့ဲ အသံေတြ ႀကြက္စီ ညံသြားပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာမွ မသိေတာ့ အတူပါလာတ့ဲ စီနီယာ အစ္ကိုကိုပဲ ေမးေငါ့ျပလုိက္ၿပီး ေဘးထြက္ထုိင္တယ္။ စီနီယာက ပုသိမ္ႀကီး ေရၾကည္ အမ္အိုင္တီ လို႔ ေျပာေတာ့ ရွဲသြားၾကတယ္။ ဟင္.. ခုနကကေတာ့ အမဲ ဖ်က္မတတ္ ၀ိုင္းလာၾကၿပီး ခုေတာ့ ေရွာင္ကုန္တာပဲ...။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္၀င္လာတယ္။ ညီေလးတို႔ သြားမွာက အေ၀းႀကီးပဲ။ ဘာန႔ဲသြားခ်င္လဲတ့ဲ။ ကားန႔ဲေပါ့။ အိုေက.. ဒီေစ်း ဒီေစ်း ရွိတယ္ဆိုေတာ့ စီနီယာ အစ္ကိုႀကီး သံုးခ်ိဳး တစ္ခ်ိဳး ဆစ္လိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သာဆို တစ္၀က္ေလာက္ေတာင္ ဆစ္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၅၀ က်ပ္ ထင္တယ္။ (၁၉၉၄ တုန္းက ကားငွားခ ေစ်းႏႈန္းပါ။ ေဒၚလာေစ်းက တစ္ေဒၚလာကို ၇၅ က်ပ္ ၀န္းက်င္ ထင္ပါ့)။ အဲဒါန႔ဲ ေစ်းတည့္ၿပီး ပါလာတ့ဲ အထုပ္မ်ားကို ကားေပၚတင္ဖုိ႔ လုပ္ေတာ့ လားလား။ ကားက သံုးဘီးကား ေသးေသးေလးပါလား။ ပါလာတ့ဲ ပစၥည္းေတြလဲ ၾကည့္ပါဦး။ သံေသတၱာက ႏွစ္လံုး၊ ေဘးက်ားအိတ္လို႔ ေခၚတ့ဲ ေျမြေရခြံအိတ္ အႀကီးစားက သံုးလံုး။ ဒါေတာင္ လက္ဆြဲ တုိလီမိုလီက မပါေသးဘူး။ ပစၥည္းန႔ဲ တင္ ကားက ျပည့္ေနၿပီ။ လူက ဘယ္နား တက္ထုိင္မလဲ။ ေရွ႕ခန္းက ဒ႐ိုင္ဘာပဲ ထုိင္တာ။ ေနာက္ေတာ့ သံေသတၱာကို ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ တင္၊ ႀကိဳးန႔ဲတုပ္မွ လူထုိင္ဖုိ႔ ေနရာ ရွိေတာ့တယ္။

အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းေတာ္မဟာကို ယြန္းၾကပါေတာ့တယ္။ ခ်မ္းေအးသာဇံ ကားႀကီးကြင္းကေန မန္းသီရိ ေတးသံသြင္း ေဘးနားက လမ္းေလးအတုိင္း ထြက္လာၿပီးေနာက္ ၂၆ဘီလမ္းေပၚကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အေရွ႔ဘက္ကို ခ်ိဳးၿပီး က်ံဳးလမ္းအတုိင္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းပါတယ္။ မန္းေလးကို ၈၃-၈၄ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ေရာက္ဖူးေတာ့ က်ံဳးေရျပင္ႀကီးကို မွတ္မိပါတယ္။ က်ံဳးေဘးနားက တစ္ရိပ္ရိပ္ က်န္ေနခ့ဲတ့ဲ အပင္မ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း ၀င္လုဆဲ ေနလံုးႀကီးကို ေက်ာေပးၿပီး အေရွ႕ဘက္ကို တစ္ခ်က္ခ်က္ ေမာင္းေနတ့ဲသံုးဘီးကား ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး လုိက္ပါမိပါေတာ့တယ္။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အဲဒီ ၂၆ ဘီလမ္းေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ အေတာ့္ကို ရင္းႏွီးလာမယ့္ လမ္းဆိုတာ အဲဒီတုန္း ေတြးမထင္ခ့ဲမိပါဘူး။