လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၄)

ဆက္စပ္ဖတ္႐ႈရန္။
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၁)
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၂)
လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ား (၃)
အဲဒီ ရန္ကင္းေတာင္ေကြ႕နား ေရာက္တယ္ ဆုိရင္ပဲ လူေတြ ေတာ္ေတာ္ စည္ကားေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လိုင္းကားေတြလဲ အဲဒီမွာ ဂိတ္ထိုးထားတာ ေတြ႔တယ္။ မန္းေလးထဲ ျပန္သြားမယ့္ကားန႔ဲ၊ ေရၾကည္ဘက္ကို သြားမယ့္ ကားန႔ဲ၊ ဘုရားဖူးလာတ့ဲ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြန႔ဲ စည္ကားေနပါကလား။ စီနီယာက ကားကို ခဏရပ္ခိုင္းၿပီး ခရီးေဆာင္ေသတၱာထဲက Sprite ဘူး တစ္လံုးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ေထာင့္နားက စားေသာက္ဆုိင္ကို ၀င္သြားတယ္။ သူ၀င္တာန႔ဲ ဆုိင္ထဲက “ေဟး” ကနဲ ေအာ္သံေတြ ထြက္လာတယ္။ (ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ Sprite ဘူးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕က ထြက္တ့ဲ စပါး အရက္ ပါတယ္ ဆုိတာပဲ။ ေလယာဥ္န႔ဲ သယ္လို႔ရလားဆုိေတာ့ ေလဆိပ္က ကာစတန္ေတြကို ဆရာေတြ ကန္ေတာ့ရေအာင္ သယ္သြားမယ့္ Sprite ဘူးေတြ ဆုိၿပီး ေျပာသယ္လာတာတ့ဲ။ အတုျမင္ အတတ္သင္ ဆုိတ့ဲ အတုိင္း ေနာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ စီနီယာ ေျခရာအတုိင္း ထပ္တူ နင္းႏိုင္ခ့ဲပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာဆို သူတုိ႔ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္ေသးတာေပါ့) ဘူးကို ေပးၿပီးေတာ့ သူ ျပန္ထြက္လာတယ္။ သူ႔ေနာက္က သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ လိုက္လာတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ စီနီယာပါပဲ။ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ အေနၾကာတ့ဲ တစ္ၿမိဳ႕တည္းသားခ်င္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုန႔ဲ ေဘာ္ဒါေတြ။

ကားကို ဆက္ေမာင္းခိုင္းတယ္။ ရန္ကင္းေတာင္ကေန ညာဘက္ကို ေကြ႔သြားတ့ဲ လမ္းအတုိင္း ခ်ိဳးသြားတာ။ ဟိုဘက္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေတာ့ တစ္ျခားရြာကို ေရာက္တ့ဲ လမ္း...။ ဘုရားေရ.. ခရီးက မဆံုးႏုိင္ေသးဘူး။ စားေသာက္ဆုိင္တန္းေတြ ေက်ာ္လာေတာ့ သိမ္တစ္ခုကို ေတြ႔တယ္။ သိမ္လား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ အထဲမွာ ဇာတ္တုိက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဆုိင္းေတြ ႏွဲေတြ ပုေလြေတြန႔ဲ။ လမ္းေလးက ကားတစ္စီးသာသာပဲ...။ ညာဘက္မွာေတာ့ ရန္ကင္းေတာင္န႔ဲ အပင္ေတြ အုပ္ဆုိင္းေနတယ္။ ဘယ္ဘက္ကေတာ့သီးပင္စားပင္၊ ပန္းပင္မ်ား ေ၀ေ၀ဆာဆာ စိုက္ထားတ့ဲ ၿခံေတြ...။ ေႏြေႏွာင္းရာသီမွာ ဒီလမ္းကို ျဖတ္သြားမိတုိင္း ေအးစိမ့္ေနတာပဲ။ အပင္ေတြက အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း ဆုိေတာ့ ေအးစိမ့္တာ...။ ခဏေနေတာ့ ဘယ္ဘက္ကို ႐ုတ္တရက္ ခ်ိဳးသြားတယ္။ ဒီအခ်ိဳးေလးက အေတာ္ သတိထားရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ၿမိဳ႕ထဲ အသြားအျပန္ လုပ္တုိင္း ဒီေနရာမွာ ဆုိင္ကယ္ကို မနည္း အရွိန္ေလ်ာ့ရတယ္။ စပိဒ္န႔ဲ ေမာင္းလာၿပီး ဒီေနရာက်မွ ႐ုတ္တရက္ ခ်ိဳးေကြ႔သြားတာ။ အဲဒီ အေကြ႔ကို လြန္တာန႔ဲ ဆိတ္အုပ္ေတြ၊ ဆိတ္ေခ်းနံ႔၊ ႏြားေခ်းန႔ံေတြ သင္းေနပါၿပီ။ လမ္းေပၚမွာ ဆိတ္ႏြား မစင္ေတြ မနည္း ေရွာင္ကြင္း သြားရတယ္။

အဲဒီရြာကေလးကို ေက်ာ္လိုက္ရင္ အထင္ကရ အပင္ႀကီးႀကီး သံုးေလးပင္ ေတြ႔ရမယ္။ စီတန္းေနတာပဲ သိသာတယ္။ အဲဒီ အပင္နားမွာ ၉၇ တစ္၀ိုက္ေလာက္က ေက်ာင္းသားေတြကို ပစၥည္းလုတာ ျပန္ခုခံလို႔ လက္လြန္ရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အသက္ ဆံုးသြားတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားကို အပင္ေပၚကေန ႀကိဳးန႔ဲ ဆြဲခ်ိတ္ထားခ့ဲတယ္လို႔ ပါးစပ္ေျပာ ပံုျပင္ေတြ ၾကားဖူးခ့ဲတယ္။ အရင္က အဲဒီေနရာေတြဟာ အလြန္ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ မူးလို႔ ျပန္လာလို႔ လမ္းေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္လဲ ဘယ္သူက ဘာမွ လုပ္မသြားဘူး။ လမ္းန႔ဲ မလြတ္လို႔ လမ္းေဘးကို ေရႊ႔တာေလာက္ပဲ ရွိမယ္။

အဲဒီေနရာေလး မတုိင္ခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတ့ဲ ျမသီဒါ ပဲေလွာ္ဖုိန႔ဲ ေက်ာင္းသားေတြ လာကြန္းခိုေလ့ရွိတ့ဲ အိမ္ေရွ႕မင္း ထန္းေတာဆုိတာ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆို ညေနတုိင္း လာလာေသာက္ေနက်။ ၾကြက္ေၾကာ္ န႔ဲ ပဲေလွာ္၀ါးလိုက္... ထန္းရည္ေလးကို အဖတ္ေလးပါေအာင္ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလးန႔ဲ ခပ္ေသာက္လုိက္၊ တစ္က်ိဳက္က်ိဳက္လုိက္န႔ဲ ဇရက္မင္း၊ နတ္မင္း စည္းစိမ္မ်ား အေတာ္ ခံစားခ့ဲတာကလား။ (ဂလု.. ေရးရင္းန႔ဲ ျပန္သတိရလာၿပီ....။) ကံေကာင္းရင္ ယုန္သား ဆီျပန္၊ ေျမြသားဆီျပန္မ်ား ရတတ္သဗ်။ လင္းေျမြသားဆို ႏူးအိေနတာ ၾကက္သားန႔ဲ မလဲႏိုင္ဘူး။ ယုန္သားက်ေတာ့ ခ်ိဳတာမ်ား...။

အဲဒီကေန ေနာက္ဆက္သြားေတာ့ တစ္ေခၚသာသာေလာက္မွာ ေက်ာင္းအ၀င္ဂိတ္၀နားက တံတားကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီ တံတားေလးက ေရနီေျမာင္းေလးကို ျဖတ္ေဆာက္ထားတာပါ။ အဲဒီနားမွာ ကုန္စံုဆုိင္ေလးေတြ ရွိပါတယ္။ မန္းခ်ယ္ရီသူေလးမ်ား အပ္က အစ၊ သနပ္ခါးအလယ္၊ ငပိ အဆံုး လာ၀ယ္ၾကတ့ဲ ႐ုိးရာ ကုန္စံုဆုိင္ေလးမ်ား ေပါ့ဗ်ာ။ ကိုကိုေက်ာင္းသားမ်ားကလဲ အဲဒီ တံတားေဘာင္ေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး ဟန္ေရးျပၾကတာေပါ့။ (ႏြားေတြ စားက်က္ထဲဲကေန ရြာျပန္သြင္းေတာ့ ဖုန္တစ္လံုးလံုးထ၊ ေလာေလာလတ္လတ္ စြန္႔သြားတ့ဲ ႏြားေခ်းန႔ံက တစ္သင္းသင္းန႔ဲ ဘယ္လိုထုိင္ႏိုင္ၾကတယ္ ဆုိတာ အ့ံၾသ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းစားေလးလဲ ပါတာေပါ့။) ေရေတြ ခ်ိဳးလာၿပီး ဟန္ေရးျပသေလာက္ အျပန္က်ေတာ့လဲ ေနာက္တစ္ခါကို ျပန္ခ်ိဳးၾကရတယ္။ ေခါင္းမွာေတာ့ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္းန႔ဲ ေပါ့ဗ်ာ...။

ကဲ.. အမ္အိုင္တီ ေက်ာင္းက ဂိတ္ကေတာ့ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႀကီးဗ်ာ...။ ကားလမ္းကို ပိတ္ထားတ့ဲ “ရပ္” ဆုိတ့ဲ ဆုိင္းဘုတ္ တပ္ထားတ့ဲ ျဖဴနီေဆးခ်ယ္ ၀ါးလံုးတန္းက မိန္႔မိန္႔ႀကီး တားထားတယ္။ အင္း... ေက်ာင္းသားမွန္း သိေအာင္ ဘာန႔ဲ သက္ေသျပမွာပါလိမ့္..။ အို မွတ္ပံုတင္ ထုတ္ျပရမယ္ ထင္တာပဲ ဆုိၿပီး ကားရပ္တာန႔ဲ အိတ္ထဲက မွတ္ပံုတင္ ကို အဆင္သင့္ ထုတ္ထားလိုက္တယ္။ စီနီယာ(၂) က ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ဂိတ္က မွန္တံခါးကို တစ္ဘုန္းဘုန္း သြားထုေနတယ္။ ဒုကၡပဲ မူးမူးန႔ဲ ဘာေတြ သြားလုပ္တာလဲ မသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂိတ္ေနာက္က တစ္ကုန္းကုန္းန႔ဲ အသားညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ အိႏိၵယေသြးႏြယ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကြမ္းေတြ၀ါးလို႔ သြားေတြက ရဲေနတာပဲ။ “ဟာ ကိုစိုင္း ဘယ္တုန္းက ေရာက္တာလဲ” ဆုိၿပီး ေမးတယ္။ စီနီယာ (၂) က “ဘာလဲဗ်ာ..။ ဘာလို႔ ၀ါးလံုးတားထားတာလဲ ျမန္ျမန္ဖယ္ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ” ဘာညာန႔ဲ သေဟာက္သဟမ္း လုပ္ေနတယ္။ သူက ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲန႔ဲ ဘယ္က ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြ လာေနာက္တာလဲ မသိဘူး။ ၀ါးလံုးနား ခဲဆြဲထားတာ ျဖဳတ္သြားတယ္ဗ်ာ ဆုိၿပီး ၀ါးလံုးတန္းကို အေပၚတင္လုိက္တယ္။ ကားက အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ ေက်ာင္းထဲကို ၀င္လာပါတယ္။

ေဟာ... ေက်ာင္းကို ေရာက္လာပါၿပီဗ်ာ...။ လမ္းက ျဖဴးေနတာပဲ။ ေျပေျပေလးန႔ဲ အေရွ႕ဘက္ကို တက္သြားတယ္။ ဂိတ္အ၀င္လမ္းအတုိင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး တက္လိုက္ရင္ မန္းခ်ယ္ရီ အေဆာင္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္တယ္။ လမ္းကေတာ့ ေက်ာက္န႔ဲ ကတၱရာန႔ဲ ေရာခင္းထားတာ။ ေဘးနား တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အပင္ေသးေသးေလးေတြ န႔ဲ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီးေပါ့ေလ....။ တမာပင္ေတြတ့ဲ...။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းတက္တ့ဲသူေတြမ်ား တမာရိပ္မွာ သြားခိုမယ္ မႀကံေလန႔ဲ...။ တမာပင္ေတြက လူခါးတစ္ရပ္ေတာင္ မရွိေသးဘူး။ ( ၂၀၀၂ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေရာက္သြားေတာ့ တမာေတာအုပ္ႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ လူ၀င္သြားရင္ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ အတြဲေတြ သြားခ်ိန္းလို႔ အလြန္ေကာင္းဆုိပဲ။ ဘာသြားလုပ္ၾကတာလဲ မသိဘူး။ ၾကည့္ရတာ ၀က္ၿခံသြားညွစ္ေပးၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ :P )

ကားေလး က တည့္တည့္ ဆက္သြားၿပီးေနာက္ ညာဘက္လမ္းေလးအတုိင္း ခ်ိဳးသြားပါတယ္။ ဒီလမ္းကေတာ့ ကတၱရာလမ္း မဟုတ္ပဲ.. ေက်ာက္ေတြ ခင္းထားတ့ဲ လမ္းပါ။ ဒီလမ္းအတုိင္း စက္ဘီးန႔ဲ ျဖတ္စီးေလတုိင္း ဘီးခဏခဏ ေပါက္တာေပါ့။ ပထမဆံုး T3-T4 ဆိုတ့ဲ စာတမ္း ထိုးထားတ့ဲ အေဆာက္အအံုကို ေတြ႔ပါတယ္။ တတိယႏွစ္န႔ဲ စတုတၳႏွစ္ အတန္းမ်ား စာသင္ၾကားရာ အေဆာင္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ံု တည္ေဆာက္ပံအတုိင္း အေနာက္ဘက္က ျမင့္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ ဆရာ စာသင္ရာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို တစ္တန္းျခင္း တစ္ဆင့္ျခင္း နိမ့္သြားတ့ဲ စတုိင္ပါ။ T3-T4 ကို ေက်ာ္ျပန္ေတာ့ ပံုစံတူ အေဆာက္အအံုကို ေတြ႔ရတယ္။ T1-T2 တ့ဲ။ သူက ပထမႏွစ္န႔ဲ ဒုတိယႏွစ္ေတြကို စာသင္ၾကားေပးရာ ေနရာေပါ့။ ကိုကိုစီနီယာေတြက ညီမေလး ဂ်ဴနီယာေတြ ကို လာလာၿပီး ကသိုဏ္း႐ႈတတ္တ့ဲ လူအစည္ကားဆံုး စာသင္ေဆာင္ ဆုိလဲ မမွားပါဘူ...။

ဒီလိုန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားေလးဟာ ေက်ာင္းသားေရးရာ ရွိရာကို ဦးတည္ သြားေနပါတယ္...။ ေနလံုးကေတာ့ အေနာက္ဘက္မွာ သာလို႔ ေကာင္းတုန္း...။ ေလပူကလဲ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေ၀့လာေလရဲ႕...။ အေရွ႕ဘက္မွာေတာ့ ရွမ္း႐ိုးမ ေတာင္တန္းက ေတာင္ေျမာက္ သြယ္တန္းေနတာေပါ့...။